In dit hoofdstuk is de aandacht gevestigd op de wijzen waarop bruggen worden geslagen tussen criminele groepen en de wettige maatschappelijke omgeving. De door misdrijf verkregen gelden vormen de belangrijkste schakel tussen beide werelden. In de wettige wereld leveren sommige vrije-beroepsbeoefenaars deskundige adviezen om misdaadgeld op een veilige manier te besteden. Bovendien dragen de uitstraling van eerlijkheid en onafhankelijkheid van het ambt en de waarde die wordt toegekend aan de bescherming van de vertrouwensrelatie met de clint er aan bij dat de beroepsbeoefenaar niet snel de verdenking op zich zal laden dat hij verwijtbaar betrokken is bij het afschermen van misdaadgeld. Naast dergelijke personen worden ook bestaande, op zichzelf legale juridische en financile constructies gebruikt om misdaadgeld weg te sluizen in de legale economie. Zo kunnen bijvoorbeeld de juridische en economische eigendom worden gesplitst om het bezit van misdaadgeld een schijnbaar legale status te geven.
De plegers van criminele grondfeiten krijgen dankzij deze dienstverleners en het misbruik van constructies de mogelijkheid om zich een weg te banen in de financieel-economische wereld. Niet de door hen gepleegde feiten (drugshandel, wapenhandel, fraude) leiden tot innesteling maar de illegaal verkregen vermogens. In hoofdstuk II is gesteld dat het begrip georganiseerde criminaliteit treffend de ongerijmdheid uitdrukt dat de samenleving met haar eigen wapens wordt bestreden. Dit hoofdstuk is hiervan de illustratie, omdat belangrijke maatschappelijke waarden, zoals de gepriviligieerde positie van vrije-beroepsbeoefenaars, worden misbruikt om misdaad te laten lonen.
Het is overigens de vraag of de metafoor van de innesteling van de georganiseerde criminaliteit in de wettige samenleving wel geheel hout snijdt. Immers de door de deskundigen ontworpen strategien en de bestaande arrangementen kunnen namelijk ook zijn gericht op het vermijden van contacten met het financile stelsel en het juridische systeem. Het ondergrondse bankieren, het verplaatsen van het geld naar landen met de minste controle en het misbruik van de economische eigendom, zijn hiervan de meest duidelijke voorbeelden. Zo beschouwd worden deze loopbruggen met de wettige samenleving weer opgetrokken. Wat wij hier als het slaan van bruggen hebben getypeerd, kan ook anders worden gekwalificeerd, namelijk als het ondernemen van defensieve tegenmaatregelen tegen de controlerende overheid. In deze zin vormt dit hoofdstuk een brug naar het volgende, waarin offensieve acties van criminele groepen contra de overheid worden beschreven.