Nederland kan niet bepaald het land worden genoemd met een grote traditie op het vlak van de geschiedschrijving in de sfeer van misdaad en straf. Slechts sedert de jaren zeventig bestaat er een kleine kring van historici, antropologen en criminologen die interesse hebben voor de geschiedenis van de criminaliteit en de strafrechtspleging in Nederland. Hun geschriften hebben tot nu toe evenwel hoofdzakelijk betrekking op de manier waarop door overheden op het probleem van de criminaliteit werd gereageerd. Dit probleem zelf werd dan ook veelal slechts in functie van deze invalshoek behandeld (Faber, 1983; Spierenburg, 1984; Diederiks en Roodenburg, 1991). Er is echter een gelukkige uitzondering: de geschiedenis van het bendewezen in en rond de Republiek in de achttiende eeuw.