De oude Balkanroute die in de handel Europa met Azi verbond, heeft er een functie bijgekregen: de smokkel
van herone via de Turkse infrastructuur in Turkije zelf en in West-Europa. Over de Turkse onderwereld die deze
smokkel organiseert, is via berichten in de media zeer veel bekend en het Turkse publiek kent de grote
families even goed als de Amerikanen hun mafia-prominenten. Deze houden zich bezig met afpersing,
smokkel van goederen waarover belasting behoort te worden betaald, goudhandel en zeker ook racketeering in
de bouwnijverheid. Vanaf het moment dat zij de verwerking en export van opiaten over konden nemen van de
producenten in de Gouden Driehoek, heeft deze illegale handel de traditionele mafiose activiteiten voor een
belangrijk deel verdrongen. Het is voor de politie in West-Europa ondanks deze openbaarheid in Turkije lang
niet gemakkelijk om de werkzaamheid van Turkse organisaties in eigen land te herkennen. Ten eerste zijn de
Turkse mafia's zo verweven met de bovenwereld, dat het van hieruit lastig is om de criminele activiteit in volle
omvang te doorzien. Bovendien manifesteren de grote mafia-families zich nu lang niet zo duidelijk in het
buitenland als ze het tien jaar geleden nog deden. Zij laten in toenemende mate het initiatief aan opkomende
drugsondernemers onder de Turkse minderheden in de landen van emigratie. De mafia's kunnen worden
onderverdeeld in drie soorten en die hebben alle hun eigen invloedssector in Duitsland, Frankrijk, Spanje,
Engeland en zeker ook Nederland. Er is een klassieke mafia in de zin dat het deze puur om economisch
gewin is te doen en ook dat deze niet is voortgekomen uit een politieke beweging. Dat laat onverlet dat de
klassieke mafia er wel hand- en spandiensten voor politieke organisaties levert. Ter rechterzijde zijn mafiose
groepen te vinden die voortkomen uit de vroegere organisatie der Grijze Wolven (Amsterdam is voor hen een
duidelijke plaats van concentratie) en te linkerzijde zijn de PKK, Dev Sol en andere kleinere groeperingen
actief met de mafia verbonden (een duidelijke kern bevindt zich in Arnhem), maar deze zijn minder gericht op
de handel in hard drugs.
De verschillende mafia's hebben zich in West-Europa kunnen ontwikkelen in de boezem van de grote Turkse en Koerdische gastarbeidersgemeenschappen. De herstrukturering van de Westeuropese economien in de jaren tachtig hebben deze gemeenschappen ernstig geraakt en de voormalige gastarbeiders en hun gezinnen of families zijn ertoe overgegaan een eigen bedrijfsleven op te richten. Een aantal families vervult ongetwijfeld ook een rol in de heronehandel. Ofschoon zij in West-Europa een onopvallend bestaan leiden - veel drugshandelaren in Nederland ontvangen een uitkering - wordt door hen in Turkije volop genvesteerd in de toeristenindustrie, in de bouw van huizen, in grond en wel op zo'n schaal dat het tegelijkertijd regionale ontwikkeling bevordert als inflatie teweegbrengt. Onder de jongere generatie drugshandelaren wordt ook waargenomen dat zij hun winsten gebruiken om luxe goederen te kopen in Nederland of om het ook hier al, met name in de horeca, te beleggen. Turkse criminele organisaties zijn ook op andere terreinen actief, zoals in de mensensmokkel (ten bate van illegale arbeid) en in fraude, maar de drugshandel overschaduwt ook in Nederland al het andere. De Turkse onderwereld in Nederland onderscheidt zich door zeer gewelddadig optreden binnen eigen kring, het grootste aantal liquidaties per etnische groep (inclusief de etnische groep der Nederlanders) vinden we hier. In het algemeen staan Turkse criminele organisaties in Nederland nog op zo'n laag niveau dat zij heimelijkheid betrachten, maar de Turkse georganiseerde misdaad raakt langzamerhand ook in Nederland zo gentegreerd dat zij ermee begint zich actief tegen overheidsoptreden af te schermen. Enkele Turkse politieagenten zijn corrupt gebleken, tolken in dienst van politie en justitie eveneens, en in Amsterdam is een poging waargenomen om te infiltreren in de plaatselijke politiek. Afpersing van Koerdische zakenlieden en particulieren door de PKK en andere organisaties is moeilijk te bewijzen omdat lang niet altijd duidelijk is in hoeverre het gaat om een onvrijwillige bijdrage aan de politieke strijd. Bij de Nederlandse politie en justitie is thans een zekere Turken-moeheid waar te nemen. Slechts als er grof geweld aan te pas komt of wanneer criminele activiteiten een politiek aspect hebben, treden zij op.