Dan is er tenslotte het grote en angstwekkende probleem van de afpersing van landgenoten. Er zijn ook andere groepen die zich daar waarschijnlijk mee bezig houden, maar afpersing door de PKK in het Koerdische milieu is het bekendste. De PKK heeft haar wortels in de jaren zeventig in het linkse studentenmilieu van Ankara, waar men het idee van gewapend verzet ontwikkelde om de positie van de Koerden te verbeteren (Soeterik, 1993). De PKK zelf stamt uit 1978. Nadat in Turkije in 1980 voor de derde maal na de oorlog een staatsgreep is uitgevoerd, worden PKK-activisten gearresteerd en om het leven gebracht of het land uitgewezen. De meeste Koerdische organisaties hebben de repressie van de overheid niet overleefd, maar de PKK heeft zich sedert het begin van de jaren negentig juist een massa-aanhang onder de Koerden verworven. Dat geldt ook de Koerden in het buitenland. In Nederland is ongeveer 30% van degenen met een (oorspronkelijk) Turkse nationaliteit Koerdisch. De grootste concentratie is te vinden in Den Haag (Van Loon, 1992) en verder in Deventer en Arnhem, maar Koerden zijn eigenlijk overal waar ook Turken zijn. Het is buitengewoon moeilijk voor de Nederlandse autoriteiten om uit te maken of door Koerden een vrijwillige bijdrage aan de PKK wordt geschonken of dat zulks berust op intimidatie en dwang. Er zijn voldoende berichten van intimiderend optreden in koffiehuizen waarbij gasten 25 of 100 gulden afstaan, berichten over folders in huisdeuren en over regelrechte afpersing van geslaagde Koerdische ondernemers (waaronder drugshandelaren!). Maar zouden zij vrijwillig niet ook contributie hebben betaald? De grote moeilijkheid bij het delict afpersing is altijd dat de slachtoffers geen aangifte doen. Twee gerichte pogingen van de politie (in Amsterdam en in Arnhem) om door middel van een aanschrijving aan alle Turkse en Koerdische adressen in de stad slachtoffers tot aangifte te bewegen, leverden in Amsterdam helemaal niets op en in Arnhem niet meer dan enkele aangiften.