Bepaalde landen zijn zo smokkel-gevoelig dat er maar weinig bonafide bedrijven zijn die het nog aandurven.
En transportondernemer vertelde dat hij om die reden nooit op Marokko rijdt. Een andere transporteur vertelt
dat hij zijn wagens in Marokko altijd eerst door de Marokkaanse politie helemaal laat doorlichten: dat is een
extra controle die ongeveer 20 gulden per wagen kost; de opbrengst gaat naar de Marokkaanse overheid.
Daarna gaan de wagens natuurlijk nogmaals door de standaard-controle. Een ondernemer die het grootste deel
van zijn inkomsten haalt uit het vervoer op Noord-Afrika vertelt een gedegen preventie en controle-beleid te
hebben, om niets aan het toeval over te laten. Zijn bedrijf rijdt dan ook al vijftien jaar op Marokko, zonder n
veroordeling. Op de eerste plaats betaalt hij zijn chauffeurs royaal: ze verdienen ruim 120.000 gulden per jaar.
Voorts doet hij uit principe niet aan eigen rijderschap, omdat hij dat beschouwt als uitbuiting van de
chauffeurs, als een verschuiving van financile problemen en derhalve ook als een risicofactor. Verder schakelt
deze ondernemer een detective-bureau in om zijn chauffeurs uitgebreid te screenen (zijn er criminele
antecendenten, wat is iemands sociaal-maatschappelijke situatie, hoe is zijn vriendenkring en wat is zijn
financile positie?). De screening beperkt zich niet tot het moment van sollicitatie maar loopt altijd door, deels
via een sterke onderlinge sociale controle, deels via speurwerk van buitenaf. Het komt in dit bedrijf voor dat een
chauffeur uit Marokko naar huis wordt geroepen, omdat zijn gedrag ter plekke verdacht is. De controle in het
buitenland geschiedt via vestigingen die het bedrijf in bijna alle handelslanden heeft opgericht. Daar worden
de vracht en de chauffeur vanaf het moment van binnenkomst streng begeleid, zodat er nooit een paar uur
kwijt kunnen raken en de chauffeur al helemaal niet zelfstandig op zoek gaat naar een terugvracht. Zo mogelijk
rijden de chauffeurs in konvooi door Marokko en parkeren 's nachts met de konten (van de wagens) tegen
elkaar aan, zodat er niets in of uit de wagens kan. Een dergelijk veiligheidsbeleid kost veel geld, vertelt een
ondernemer. Hij kan desondanks winstgevend rijden, omdat hij in alle andere bestemmingslanden (Engeland,
Itali, Polen, Spanje, Frankrijk en Belgi) werkt met dochtermaatschappijen. Hier werkt uitsluitend lokaal
personeel en er wordt gereden met lokaal materieel en op lokale kentekenbewijzen en vergunningen. Dat is
vele malen goedkoper. Ter vergelijking: de Engelse ritprijs bedraagt 3200 gulden, tegen 6200 in Nederland.
Vergelijk hoofdstuk 9.