De grote welvaartgroei van Nederland in de periode na de Tweede Wereldoorlog had enorme gevolgen voor de mobiliteit van de bevolking. De nieuwe economische bedrijvigheid verlangde dat goederen en mensen steeds vaker en over steeds grotere afstanden moesten worden verplaatst. Hand in hand met de welvaartbrengende activiteiten nam het aantal bedrijfsauto's snel toe (zie ook de rapportage over het transportwezen). Eerst nam het openbaar vervoer de groei van de mobiliteit voor zijn rekening, later stelden de hogere inkomens mensen in staat hun eigen privvervoermiddel aan te schaffen. Waren er in 1960 nog maar 509.000 personenauto's in Nederland, in 1980 was dit aantal al toegenomen tot ruim 4 miljoen exemplaren. Tien jaar later waren er wederom een miljoen personenauto's bijgekomen. Na 1990 groeit het aantal personenauto's nog maar langzaam. Niet alleen raken de wegen in Nederland verstopt, ook aan de behoefte van de bevolking om over een eigen vervoermiddel te beschikken zijn blijkbaar grenzen. Niet elke Nederlandse ingezetene met een rijbewijs (ruim 8 miljoen mensen) heeft behoefte aan een eigen auto of is in staat om zelf een voertuig aan te schaffen. Ook zijn er mensen die geen auto willen om het milieu niet te belasten. Van een verzadiging van de automarkt lijkt op dit moment sprake en dat heeft uiteraard consequenties voor de autobranche.
Voor een belangrijk deel is deze verzadiging toe te schrijven aan de daling in de aankoop van nieuwe personenauto's. Sinds 1990 daalde het aantal verkochte nieuwe auto's, maar na het dieptepunt van 1993 herstelden de aankopen in 1994 zich weer enigszins (+ 42.000). Het wagenpark van Nederland wordt door het veranderende koopgedrag van de bevolking steeds ouder. In 1994 werden 1.945.312 gebruikte auto's doorverkocht, waarvan 415.108 van de eerste naar de tweede eigenaar en 347.514 van tweede naar derde eigenaar. Van alle auto's in Nederland is volgens het CBS 3.7 miljoen vijf jaar en ouder. De handel in gebruikte auto's neemt dus een steeds grotere plaats in de autobranche in.