We hebben in het voorgaande al in zekere zin geconcludeerd dat de in hoofdstuk 1 geformuleerde onderzoeksvragen voor wat betreft de verzekeringsbranche niet kunnen worden beantwoord. Desalniettemin kan op basis van het voorgaande een aantal voorzichtige conclusies worden getrokken. Door de grote onderlinge concurrentie in de verzekeringsbranche lijken de acceptatievoorwaarden voor sommige verzekeringen steeds soepeler te worden. Hierdoor ontstaat er meer gelegenheid tot frauderen. Verzekeringsmaatschappijen nemen veel schades als gevolg van fraude voor lief. Zij gaan er vanuit dat dit onlosmakelijk met de branche is verbonden en dat hierover tegenover de klant niet al te moeilijk moet worden gedaan. Vaak vertoont men deze klantgerichte houding met name bij hogere schades (van grote ondernemingen) en niet bij kleinere schades (van kleine bedrijven en individuele burgers). Moeilijk doen impliceert namelijk voor de betreffende maatschappij een slechte naam in de verzekeringsmarkt. Het CIS en branche-organisaties geven aan dat zij - voorzover zij dat weten en uitspreken - over het algemeen niet te maken hebben met criminele groepen. Er zou alleen sprake zijn van een toename van het aantal fraudes door individuele klanten van verzekeringsmaatschappijen, maar deze toename wordt niet met openbare gegevens gestaafd. Wel worden diverse malen kleine assurantiebemiddelingsbedrijven genoemd vanwege hun kwetsbaarheid voor benvloeding van of overname door criminele groepen. De ECD wijst ook op deze kwetsbaarheid.
Er worden door verschillende auteurs diverse percentages genoemd van schade-uitkeringen waaraan fraude ten grondslag ligt. Het is onbekend waarop die percentages zijn gebaseerd. In veel jaarverslagen en persberichten van verzekeringsmaatschappijen wordt de georganiseerde misdaad als bron van alle kwaad naar voren geschoven, zonder dat daarvoor concrete feiten naar voren worden gebracht. Ook bij navraag naar concrete informatie blijkt die er niet te zijn of niet te worden verstrekt.
Over de achtergronden van de fraudeurs is in de literatuur niet veel bekend. De zeldzame studies op dit terrein laten het profiel zien van een individuele fraudeur (meestal gewone burgers) en van solistisch opererende professionelen. De grotere verzekeringsfraudeur is een professional die al vaker voor soortgelijke delicten is veroordeeld. Hij is meestal met naam en toenaam bekend bij verzekeringsmaatschappijen, werkt vrijwel altijd alleen en in een enkel geval met hulp van anderen die een deel van zijn winst krijgen.