Een kind, zus, vriendin kwijtraken laat een litteken na dat nooit weggaat. De pijn blijft. Die pijn is ondragelijker als je een dierbare verliest door moord. Helemaal als die moord in slow-motion plaatsvindt. Het laatste dodelijke schot is dan de eindhalte van een verhaal dat al jaren lijkt te zijn voorspeld, maar toch altijd weer verrast en onverwacht komt.
De moord op Willeke Weeda door een topgozer van de politie is zo’n einde dat zich nooit meer laat genezen. Het enige dat verlichting kan geven is duidelijkheid over de signalen die er voor de moord waren. Misschien was de moord niet te voorkomen geweest, maar hebben mensen in de omgeving van de moordenaar iets opgemerkt dat die fatale daad enigszins kan verklaren.
Dat is wat de nabestaanden van Willeke Weeda steeds hebben gevraagd aan de politie. Zij wilden en willen met naaste collega’s en leidinggevenden van de politie spreken om te horen of zij echt niets hebben opgemerkt aan de doorgedraaide clown in politie-uniform. Is hen niets opgevallen in de jaren, maanden, weken, dagen voordat politieagent Spans zijn vrouw Willeke acht keer van achteren in hoofd en rug doodschoot?
Het klinkt als een simpele vraag, en dat is het ook. Elk weldenkend mens kan zich voorstellen hoe zo’n misschien pijnlijk gesprek verloopt. Misschien levert het geen duidelijkheid op, maar ervaringen delen hoe de moordenaar was in de dagelijkse beslommeringen kan licht werpen op de weg naar de moord. Het geeft misschien geen closure, maar wel inzicht voor de nabestaanden die blijven zitten met de vraag, waren wij de enige die zagen dat deze man volstrekt niet spoorde?
De politie, justitie, Rijksrecherche willen echter niets. Voor hen is het incident al na vier uur een gesloten boek. De moordenaar blijft een topgozer van politie, zelfs geen moordenaar en wordt geëerd met een begrafenis in uniform. Het onderzoek wordt afgeraffeld, de psychische gesteldheid van de agent is geen issue en het korps gaat over tot de orde van de dag.
Vijf jaar lang proberen de nabestaanden de overheid te bewegen om een dergelijk gesprek te voeren, maar drie gespreken met de landelijke eenheid, het openbaar ministerie en de Rijksrecherche en uiteindelijk met een vertegenwoordiger van de het politiedienstencentrum leveren niets op. De familie van Willeke moet zelf vragen om die gesprekken door zich te blijven roeren en te blijven wroeten in de politielagen. De overheid zelf zet geen stap. Zelfs om de foto’s van het plaats delict te zien en het laatste gesprek van de moordenaar te horen moet de familie zelf stappen zetten.
De onwil van de opsporingsdiensten laat zich samenvatten in de reactie op een brief van de nabestaanden aan de collega’s van de moordenaar. De brief met enkele ervaringen van de familie met de politieagent Spans en een verzoek tot een gesprek wordt gewoon in de prullenbak gegooid. De overheid heeft zelfs niet de beleefdheid om uitgebreid live te antwoorden.
Ze gebruiken een koerier in de vorm van een familierechercheur van de Rijksrecherche om te zeggen dat ze niets gaan doen met de brief omdat deze teveel “reuring” zou veroorzaken. De politie zou getraumatiseerd zijn omdat hun topgozer een moordenaar is. Politie, justitie en de Rijksrecherche tonen geen enkele interesse in het slachtoffer Willeke. Zij kenden haar helemaal niet, hadden haar nooit gezien, hadden geen interesse in haar, zelfs postuum niet. Zie hier de zelfreflectie van een overheid die een moordenaar eert en het slachtoffer wegwuift.
Disclaimer: Mocht u vinden dat u op een of andere reden herkenbaar bent of uw naam niet terecht is opgenomen in de stukken, kunt u contact opnemen met Buro Jansen & Janssen. Wij zullen uw vraag dan serieus onderzoeken.
– De Familie Weeda en de muur van onwil van politie, justitie en de Rijksrecherche
– Je hoeft geen Batman te zijn om de Joker te spotten (samenvatting)
– Je hoeft geen Batman te zijn om de Joker te spotten
– Case closed: Onderzoek in maatschappelijk belang van de politieorganisatie (samenvatting)
– Case closed: Onderzoek in maatschappelijk belang van de politieorganisatie
– De moord op Willeke Weeda; vermoord door een topgozer van de politie