Van nieuwsblog.burojansen.nl

The details of what we do, and do not know, about the weapons used in the recent terrorist attacks in Paris are still far from determined.

We do know that Amedy Coulibaly and the brothers Said and Chérif Kouachi had between them three assault rifles, Soviet-made pistols and a Skorpion submachine gun. It has also been reported that a Tokarev semi-automatic pistol was used by Amedy Coulibaly in his attack on a kosher supermarket. The same weapon was used to shoot and injure a jogger two days earlier on January 7th.

Many media outlets have said that the Kouachi brothers used the AKS-74 Kalashnikov, a weapon produced only by Bulgaria and Romania since 1989. Recent seizures of illicit AKS-74s, both fully functioning and parts thereof, have been reported in Georgia, Kyrgyzstan, Turkey, India and Ukraine.

Yves Cresson, a journalist who works in the same building as Charlie Hebdo, tweeted: ‘We have just found a cartridge in our offices.’However, the Telegraph claims that the bullets found at the Charlie Hebdo office were 7.62 x 39 mm and purchased in Bosnia-Herzegovina. The Telegraph quotes Zivko Marjanac, Bosnia’s deputy defence minister, as confirming the fact that ‘the ammunition used by the terrorists was manufactured in 1986 by Igman Company, a state-owned factory in the town of Konjic south of Sarajevo.’ Mr Marjanac was reported to emphasise the fact that ‘the bullets were manufactured 30 years ago’, and so it would be impossible to explain how they reached France.

The provenance of the bullets might be accurate. However the claimed caliber of the bullets is a curious one, as AKS-74s take the 5.45mm round, not the 7.62mm.

In which case, it might be suspected, as initially claimed by some reports, that the weapons used in the Charlie Hebron attack were actually AK103s – a rifle manufactured in Russia by Izhmash.

The AK103 is not a common weapon. It is used by forces in Pakistan, India and Venezuela – but reportedly mainly by their special forces units. Hugo Chavez was photographed posing with one in 2006.

The AK103 has also been seen across North Africa, notably in Libya and Yemen, possibly coming there via post-Soviet trafficking routes. The AK103 has even been sold openly online on Yemeni Facebook Arms markets.

Screen Shot 2015-01-20 at 14.04.36This Yemeni observation might be insignificant, but Cedric Le Bechec, a witness who encountered the escaping gunmen, quoted Said and Chérif Kouachi as saying: ‘You can tell the media that it’s al-Qaeda in Yemen.’
What is interesting is that the AK103 is not a commonly found assault rifle, even less so in the illegal market. Few media reports cite incidents where it has been seized in illicit transfers.

As for the weapons origins, it has been reported that a Belgian arms dealer sold the Kouachi brothers and Amedy Coulibaly their arms – but what precise weapons he sold has not been confirmed.

This could mean that he did, indeed, sell the terrorists AK103s. Or, far worse, that he sold them other AK rifles and that there is still a cache of arms somewhere in France, waiting to be used.

By Iain Overton on 20 Jan 2015

Find this story at 20 January 2015

© Copyright AOAV 2004-2015

De aanslagen in Londen in juli 2005 versterkten in Europa de vrees dat er meer bommen zouden volgen. De oplopende conflicten tussen aan de ene kant de Europese staten onderling en met de VS aan de andere kant, de steeds ingewikkelder situatie in Afghanistan, Syrië, Libanon en Irak en de meedogenloze concurrentie om de greep op de oliereserves, maken nieuwe aanslagen waarschijnlijk. In Europa en de VS wordt de grote aanscherping van de veiligheidspolitiek, het uithollen van burgerrechten, het uitkleden van rechten van immigranten en asielzoekers sinds 2001 gelegitimeerd met een beroep op terrorismebestrijding.

In Frankrijk bijvoorbeeld werd de alarmfase rood afgekondigd en er wordt voortdurend gewezen op het gevaar van een bloedbad. De potentiële aanstichter is al aangewezen. Het is de Algerijnse GSPC (Groupe Salafiste pour la Prédication et le Combat), een afsplitsing van de beruchte GIA (Groupes islamiques armés), die verantwoordelijk wordt gehouden voor talloze massamoorden in Algerije in de jaren negentig. In Frankrijk zou ze sinds 1995 diverse bomaanslagen uitgevoerd hebben, die negen doden en 200 gewonden veroorzaakten. Journalisten, experts en politici voeren deze pijnlijke herinnering telkens weer op om op het huidige gevaar te wijzen. Ondanks de beklemmende verwachting van nieuwe bomaanslagen is het noodzakelijk om het hoofd koel te houden en de vraag te stellen waarop de officiële aankondigingen gebaseerd zijn en hoe steekhoudend de aangevoerde aanwijzingen met betrekking tot de mogelijke veroorzakers zijn. Vooral bij Algerijnse terreurgroepen zijn er aanwijzingen voor betrokkenheid van de Algerijnse Inlichtingendienst (DRS) en de Franse binnenlandse veiligheidsdienst bij diverse operaties van de GIA in zowel Algerije als Frankrijk

—- —- —- —- —- —- —-
Achtergrond
In december 1991 won het FIS, Front Islamique du Salut, de parlementsverkiezingen in Algerije. In juni dat jaar wonnen zij ook al de gemeenteraadsverkiezingen. Het NRC handelsblad kopte op 28 december 1991 “Op nauwelijks een uur vliegen van Europa ontstaat een ‘Iran’”. De toon was al gezet, omdat sinds de oprichting van de FIS in 1988 er gespeculeerd werd over de vorming van een islamitische staat. Sommige woordvoerders van het FIS voegden daar ook harde woorden aan het adres van niet-moslims toe. Dat sommige leden van het FIS druk uitoefenden op andere Algerijnen om mee te doen zal zeker hebben plaatsgevonden, maar dit kan niet de massale steun voor het FIS tijdens de twee verkiezingen in 1991 verklaren. Of de partij zich helemaal zou gaan afsluiten van de Westerse wereld en of er een islamitische staat zou zijn ontstaan is niet meer te zeggen. In januari 1992 volgde een militaire staatsgreep en de arrestatie en verdwijning van tienduizenden vermoedelijk FIS aanhangers. De staatsgreep werd door Frankrijk gesteund. In de jaren die volgden ontwikkelde zich een burgeroorlog tussen het gewapende verzet van de ondergrondse beweging van de FIS, de GIA (Groupes islamiques armés) en later de GSPC (Groupe Salafiste pour la Prédication et le Combat) en het leger. Het verzet kon op brede steun van de bevolking rekenen in het begin, maar gaandeweg leek de GIA zich te verliezen in ongerichte moordpartijen. Veel van die slachtingen werden toegeschreven aan de gewelddadige islamitische strijders, maar een uitgebreid onderzoek heeft er tot op heden niet plaatsgevonden naar de slachtingen.
. —- —- —- —- —- —- —-

De machtsgreep van de Algerijnse generaals in januari 1992, waarmee de verkiezingszege van het FIS (Front Islamique du Salut) verhinderd werd, werd door de politieke klasse in Frankrijk in het algemeen begroet. Maar de daaropvolgende golf van repressie waaraan tienduizenden vermoedelijke FIS aanhangers ten slachtoffer vielen, en vooral de moord op President Diaforese voor draaiende camera’s in juni 1992 hebben duidelijk gemaakt dat de militairen voor niets terugdeinsden om aan de macht te blijven. In Frankrijk botsten twee opvattingen: de minister van Binnenlandse Zaken steunde de Algerijnse generaals zonder voorbehoud, terwijl de minister van Buitenlandse Zaken zich gereserveerder opstelde en pleitte voor een dialoog tussen alle partijen die geweld afzworen. Deze tegenspraak in de houding ten opzichte van het Algerijnse regime had zijn weerslag op de positie van de buitenlandse en binnenlandse inlichtingendiensten van Frankrijk. De DST had steeds goede relaties met haar Algerijnse collega’s gehad terwijl de Franse buitenlandse inlichtingendienst DGSE voorzichtiger was.

Frankrijk aan de zijde van de coupplegers

Frankrijk in het vizier van de GIA

Zonder grondwet en legitieme instituties had het Algerijnse regime des te dringender de hulp van Frankrijk nodig om de internationale steun te herwinnen en van een bankroet gered te worden. Op een krachtige ondersteuning vanuit de VS viel niet te rekenen want die hadden van tijd tot tijd geflirt met een machtswisseling ten gunste van de moslims. De publieke opinie in de voormalige koloniale grootmacht moest echter eerst overtuigd worden van de onvermijdelijkheid van de staatsgreep om de democratie te redden. En het was belangrijk dat de FIS met de GIA vereenzelvigd werd om de grootschalige onderdrukking van de militairen te rechtvaardigen. Tussen 1994 en 1997 werden tienduizenden mensen gearresteerd, duizenden werden slachtoffer van buitenrechtelijke moorden, tussen de 10.000 en 20.000 mensen verdwenen en marteling werd systematisch toegepast. Tienduizenden kaderleden en aanhangers van de FIS vluchtten naar het buitenland en vormden in ballingschap organisaties. In Algerije gingen velen over op de gewapende strijd. Een ondergrondse organisatie die in de beginjaren op een brede steun van de bevolking kon rekenen, mocht vanuit militair oogpunt niet ook nog eens op ondersteuning in het buitenland rekenen. Daarom was het nodig het in ballingschap opererende FIS kader te criminaliseren en te vervolgen. In de herfst van 1993 werkten medewerkers van de DRS met deelname van Marchiani, een naaste medewerker van Pasqua, een operatie uit. Hocine Ougenoune, voormalig officier van de inlichtingendienst, die in de Algerijnse ambassade in Parijs werkte, rapporteert: “General Smail Lamari, Chef van de contraspionage (DCE) kwam naar Parijs om de samenwerking met de DST te bespoedigen. Hij stelde Jean-Charles Marchiani diverse scenario’s voor. Een ervan was een autobom voor de Franse ambassade in Algiers te laten exploderen. Maar Marchiani had Smain ervan overtuigd dat een gijzeling vanuit emotioneel oogpunt beter bruikbaar was en bruikbaarder was voor de media. Hij had geëist dat, om de veiligheid van de toekomstige gijzelaars te garanderen, de organisatie door de inlichtingendienst op zich zou worden genomen zonder de deelname van moslims, ook als die gemanipuleerd of streng gecontroleerd zijn”.

In oktober 1993 werd de ontvoering van drie medewerkers van het Franse consulaat gefingeerd. Na enkele dagen werden ze, nadat Alain Juppé in het openbaar de repressieve houding van Pasqua steunde, weer vrijgelaten. De GIA eiste de verantwoordelijkheid voor deze ontvoering op in een verklaring die ze aan de krant Al Hayat toestuurde. Dit was voor Pasqua het moment om in te grijpen en hij gaf het bevel tot een groots opgezette arrestatiegolf die tot doel had de structuur van de FIS organisatie in Frankrijk af te breken. Tien jaar later bevestigt Marchiani tegenover journalisten deze feiten. Om het netwerk van islamitische activisten beter door te lichten, werden honderden Algerijnse activisten naar Frankrijk gestuurd, officieel om hun collega’s ter zijde staan, maar meestal in een dubbelfunctie omdat ze ook in dienst waren van de DCE, de Algerijnse contraspionage onder leiding van Smail Lamari.

In Algerije had de DRS steeds mee de controle over de GIA overgenomen dan wel eigen cellen opgebouwd die onder deze naam opereerden. Een van de belangrijkste taken van de binnen gesluisde agenten bestond er uit het werkelijke verzet te bestrijden, oftewel dit door steeds gewelddadiger aanslagen in diskrediet te brengen. In Frankrijk zetten agenten van de DRS op soortgelijke wijze groepen op die de bedoeling hadden aanslagen te uit te voeren.

Terwijl in Frankrijk een propaganda offensief woedde die in alle islamitische uitingen terroristische drijfveren toeschreef, vond er een aanslag tegen een Franse instelling in Algiers plaats. In augustus 1994 ontplofte in een nederzetting waarin Franse functionarissen leefden een autobom. Vijf Franse staatsburgers waaronder drie politieagenten kwamen om het leven. Opnieuw eiste de GIA de aanslag op. Voormalige medewerkers van de inlichtingendienst beweerden echter dat de operatie door kolonel Bachir Tartag, chef van de militaire inlichtingendienst georganiseerd werd. Ook dit keer werd er vanuit Franse zijde geen onderzoek gelast, maar Pasqua, die geen gelegenheid naliet de FIS voor de aanslag verantwoordelijk te maken, gaf opdracht tot massale identiteitscontroles die Frankrijk niet meer gekend had sinds de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijd: 27.000 personen werden in twee weken tijd gecontroleerd. Voor de eerste keer trad Djamel Zitouni als lid van de GIA op de voorgrond en werd zodoende tot buiten de grenzen van Algerije bekend. De tot dan toe onbetekenende kippenverkoper, die met andere manen in de leiding van de GIA voor de DRS werkte, riep zich in oktober 1994 tot emir uit. Daarop volgde een golf van liquidaties in de geledingen van de GIA die diverse groepen er toe aanzetten de GIA te verlaten en haar te veroordelen. De GIA ontwikkelde zich steeds duidelijker tot een contra-insurgency-guerillagroep in handen van de DRS: terreur, ontvoeringen, bomaanslagen en massamoorden bereikten hun hoogtepunt in de jaren 1995 tot 1997, terwijl het leger tegelijkertijd de controle over opstandige gebieden terugwon.

Ook in Frankrijk zorgde de GIA opnieuw voor angst en onrust. Kerst 1994 werd in Algiers een vliegtuig van de Air France door een commando van de GIA gekaapt. Drie personen werden gedood. Een Franse speciale eenheid bestormde de machine die inmiddels verder gevlogen was naar Marseille en alle kapers werden gedood. Deze operatie stond in directe relatie tot de belangrijke bijeenkomst van een afvaardiging van de Algerijnse oppositie in november 1994 in Rome. Deze bijeenkomst onder verantwoordelijkheid van onder andere de drie belangrijkste partijen van het land, de FLN, FFS en FIS, onder bescherming van de San Egido gemeente, wekte internationaal de belangstelling dit de eerste keer was sinds de machtsgreep van januari 1992 dat een vreedzame oplossing van het conflict in zicht kwam. De slotverklaring van 13 januari 1995 riep het Algerijnse regime op onderhandelingen ter beëindiging van de burgeroorlog te voeren. In de verklaring werd opgeroepen de strijd te beëindigen, de vrijlating geëist van de gevangengenomen leiders van de FIS en alle politieke gevangen en een terugkeer van de grondwettelijke organen en soevereiniteit van het volk. De vertegenwoordigers van de FIS verklaarden af te zien van geweld als middel om aan de macht te komen en het principe van verkiezingen om tot een machtswisseling te komen te respecteren. De Algerijnse militaire leiding en de GIA wezen het “Platform van Rome” categorisch af. In Frankrijk zagen de haviken à la Pasqua, die islamisme gelijkstelden aan totalitarisme zich in de verdediging gedrongen, vooral omdat een groot deel van de politiek verantwoordelijken dit initiatief verwelkomde. Gezien de instemming in Europa en de VS voor dit initiatief most de Algerijnse junta reageren.

Gelijkschakeling van de posities

Toen Jacques Chirac in mei 1995 tot president gekozen werd en Alain Juppé premier werd, vreesden de Algerijnse generaals een koersverandering in de politiek van Frankrijk. Het moment was heikel omdat de Algerijnse coupplegers er op uit waren pseudo-democratische structuren op te bouwen. De al zittende president, generaal Liamine Zeroual, kandidaat van het leger, moest nu “democratisch” gekozen worden en een gecontroleerd kiesproces voor de herinvoering van een parlement en pluralistische gemeenteverkiezingen waren aanstaand. Hocine Ougenoune meldt dat “na de benoeming van Alain Juppé in Matignon het plan van de operationele dienst van de DCE preciezer werd: aan de ene kant moesten diverse hoge verantwoordelijken van de FIS, die naar Europa gevlucht waren, geliquideerd worden en aan de andere kant moesten jonge, gedesoriënteerde moslims gemanipuleerd worden om ze op te zwepen tot aanslagen in Frankrijk. In beide gevallen moest Djamel Zitouni, de “nationale emir” van de GIA, als dekmantel voor deze organisatie de psychologische oorlogsvoering van de DRS in Europa leiden”. Naast de dreigingen die de GIA zelf tegenover Frankrijk uitte, informeerden de Algerijnse veiligheidsdiensten hun Franse collega’s over mogelijke op handen zijnde aanslagen.

Sjeik Abdelbaki Sahraoui en een van zijn medewerkers werden op 11 juli 1995 vermoord. De 85-jarige imam van een Parijse moskee was medeoprichter van de FIS en gold als gematigd moslim die gewoonlijk als gesprekspartner voor de Franse autoriteiten en media gezien werd. Djamel Zitouni eiste de verantwoordelijkheid voor deze moord op. Nauwelijks twee weken later explodeerde de eerste bom in de Parijse metro. Zeven personen overleden, meer dan 80 personen raakten gewond. Nog vijf aanslagen volgden tot oktober 1995. Een verdachte, Khaled Kelkal, werd in het zicht van een camera door politieagenten geliquideerd; Boualem Bensaid werd op 1 november in Parijs gearresteerd. De coördinator van de serie aanslagen Ali Touchent kon echter diverse keren ontkomen. Geen wonder, want volgens kolonel Mohamed Samraoui, voormalig officier van de inlichtingendienst, was Touchent door zijn collega, de DRS-chef in Parijs, in 1993 gerekruteerd om in islamitische kringen te infiltreren. Hij werd in 1995 tot “verantwoordelijke van de GIA in Europa” bevorderd en bouwde onder andere het netwerk in Chasse-sur-Rhône – de thuisbasis van Kelkal – weer op. Abdelkader Tigha, die toentertijd in de centrale van de inlichtendienst in Blida werkte, bevestigde dat Ali Touchent hun man was. “De jonge mannen als Khaled Kelkal wisten niet dat Touchent voor ons werkte. Het was te riskant om de hele groep te manipuleren: in het geval van een arrestatie hadden ze kunnen verklaren dat het kapitein Abdelhafid Allouache van de CTRI geweest was die ons gestuurd had! Wat een schandaal…”.
Ali Touchent kon na het beëindigen van de opdracht onopgemerkt naar Algerije vluchten hoewel hij door de Franse autoriteiten gezocht werd. Drie jaar later werd hij gedood en kon hij niet meer vervolgd worden.
Franse politici wisten heel goed wie de opdrachtgever voor deze aanslagen was. Jean-Louis Debré, de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken die over de doodseskaders geïnformeerd was, vermoedde echter niet dat zijn landgenoten ook getroffen konden worden. Hij besloot de mensen achter de bomaanslagen duidelijk te maken dat ze in het gebruik van de GIA een stap te ver gegaan waren. Hij nodigde midden september 1995 journalisten uit en uitte zijn vermoedens over mogelijke manipulatie van het terrorisme door de Algerijnse diensten. De volgende dag was deze informatie hoofdnieuws van Le Monde. Een voormalige adviseur van Charles Pasqua zei zeer duidelijk tegen journalisten dat de aanslagen in Parijs een door de DRS georganiseerde en gefinancierde operatie voor psychologische oorlogsvoering was.

Daarmee hadden de Algerijnse generaals bereikt wat ze wilden: Franse politieke klasse en de publieke opinie schaarden zich zonder voorbehoud aan de kant van de coupplegers. De Franse positie werd overgenomen door de Europese partners. De oorlog in Algerije kon ongemoeid in naam van de GIA voortgezet worden. In verband met de onvoorstelbare terreur die dagelijks in het land woedde, konden de IMF verplichtingen en de gewelddadige sluiting van honderden bedrijven zonder protesten uitgevoerd worden. Erger nog, honderdduizenden mensen werden door de veiligheidsdiensten ingezette GIA uit hun dorpen verdreven, om de gewapende of ongewapende opstand zijn steun te ontnemen en bevolkten de sloppenwijken aan de rand van de steden.

Binnen enkele jaren sloeg de stemming door terreur en deportatie om. Tienduizenden mannen lieten zich in milities opnemen om aan de zijde van het leger een smerige oorlog te voeren. Vanaf 1996 begonnen de grote massamoorden die tot 1998 duizenden slachtoffers eisten.

Een bijzonder afschuwelijke daad bleef velen in Europa in herinnering: de ontvoering van en moord op de zeven monniken van Tibhirin in maart en mei 1996. Ook hier speelde de DRS – antenne in Blida (en de Franse geheime diensten) een sleutelrol. Toen de internationale verontwaardiging in 1997 vanwege de massamoorden in de roep voor een onafhankelijke onderzoekscommissie leidde, hielpen de Franse politici en intellectuelen om deze te doen verstommen. Tot op de dag van vandaag blijven de meeste moorden en massaslachtingen onopgelost. Toen tenslotte de GIA overbodig werd, verdween ze geleidelijk. Ondertussen is echter welk een nieuwe organisatie opgericht, de GSPC, die echter pas jaren later internationale aandacht kreeg en waarvan wij nog veel zullen horen.

Verhevigde concurrentie tussen de VS en Frankrijk

Al tijdens de grote slachtpartijen van 1007 waren er berichten van groeiende concurrentie tussen de VS en Frankrijk. President Generaal Liamine Zeroual en zijn adviseur Generaal Mohamed Betchine, die algemeen als ‘verzoeners’ werden geportretteerd, leken in de gunst van de Amerikanen te staan. De hardliner Generaal Larbi Belkheir, de eeuwige adviseur van de President en de leiding van de veiligheidsdiensten, kon op de ondersteuning van Frankrijk rekenen. De slachtingen waren teken van een strijd om de macht, om de controle van de Algerijnse grondstoffen en de Algerijnse markt. President Zeroual staakte zijn verzet tegen de hardliners in september 1998 en het leger installeerde Abdelaziz Bouteflika.

Het aanzien van het Algerijnse regime werd dankzij de diplomatieke kunsten van Bouteflika, die in april 1999 als de kandidaat van het leger werd gekozen, verbetert. Bouteflika suggereerde zich van de politieke koers van de deelnemers aan de staatsgreep zou distantiëren, echter zonder de door hen gedicteerde “rode lijn” te overschrijden. Begin 2000 zorgde een aantal onthullingen over de subversieve methodes in de terrorismebestrijding en de massaslachtingen, voor een zeker gevoel van onbehagen bij de generaals. De ontwikkelingen in het internationaal recht, liet het vooruitzicht op vervolging van de folteraars en de verantwoordelijken van de “machine van de dood”, dichterbij komen. Generaal Khaled Nezzar, een van de belangrijkste deelnemers aan de staatsgreep, deed aangifte tegen een onderofficier, die het had gewaagd zijn ervaringen in een speciale eenheid van het leger openbaar te maken. Tijdens de rechtszaak echter, stond het regime terecht en Nezzar verloor. Dit maakt duidelijk dat de overwinning van de Junta van de instemming van haar machtige bondgenoten afhankelijk is. De mensenrechten kwestie kan hen altijd vertaal worden.

11 september en de Amerikaans-Algerijnse vriendschap

Pas met de aanslagen van 11 september veranderde er wezenlijk iets in de houding van het regime. Opeens was Algerije een “partner”, zelfs een “voorbeeld” in de internationale terrorismebestrijding van de VS. De Amerikaanse politici benadrukte keer op keer dat Washington, “wat de strijd tegen het terrorisme aangaat, van Algerije een hoop kan leren”. Deze gedienstige houding van de Supermacht, verhulde nauwelijks het groeiende streven om de hegemonie, van de traditionele invloedssfeer van Frankrijk, over te nemen. De VS hebben vooral de aardoliereserves in de regio op het oog. Om deze veilig te stellen zijn Amerikaanse militaire bases en militaire samenwerking met de legers in de regio nodig. De militaire coöperatie kreeg vanaf 2000 concrete vormen. De opperbevelhebber van het Algerijnse leger, generaal Mohamed Lamari, reisde in februari 2001 naar het Europese hoofdkwartier van de VS strijdkrachten in Stuttgard. Na de aanslagen in Washington en New York werd deze beginnende officiële samenwerking geïntensiveerd.

In December 2002 werd het Pan-Sahel initiatief in de gehele Sahel regio gelanceerd. De ombouw begon na de ontvoering van de Europese toeristen begin 2003. Naast wapenleveranties en de training van legereenheden werden reeds enkele kleine bases in de regio opgericht. Maar de Amerikanen namen geen genoegen met een militaire aanwezigheid. Hun ambities om met het omvangrijke plan om de “Great Middle East” – regio te controleren, zijn nauwelijks verhuld. Tegenwoordig heet het plan: “Middle East Partnership Initiative” (MEPI) en men probeert om met een dicht netwerk van gouvernementele en non-gouvernementele organisaties (National Endowment for Democratie (NED), National Democratic Instiute for International Affairs (NDI), Freedom House, International Republican Institue (IRI), Center for International Private Enterprise (CIPE), e.d.) invloed op de politiek en maatschappij van de diverse landen uit te oefenen. De VS suggereren de politieke economische en sociale hervormingen in de regio van Marokko tot Pakistan te ondersteunen.

Gezien het Amerikaanse offensief in het achterland van Frankrijk, doet die weer moeite om de decennia oude betrekkingen met Algerije opnieuw nieuw vorm te geven. In het vervolg van een aantal reizen van delegaties van ministers en managers, kwam in maart 2003 ook President Jacques Chirac naar Algerije en sloot daar met zijn collega Bouteflika de ‘Verklaring van Algiers’ af. Deze intentieverklaring beoogd een omvattend samenwerkingsverdrag op politiek en militair vlak tussen de twee landen. Een vriendschapsverdrag, dat vaak met het Duits Franse vriendschapsverdrag wordt vergeleken, is voor 2005 gepland, maar de ondertekening is verschoven.
Twee gebeurtenissen moeten de Amerikaanse militaire aanwezigheid als terrorismebestrijding in de regio rechtvaardigen: De ontvoering van de Sahara-toeristen begin 2003 en de aanval op de militaire basis van Lemghity in Mauretanie op 4 juni 2005. Het eerste voorval was reden tot het inrichten van een VS basis en een afluisterstation, met 400 militairen, in de buurt van Tamanrasset. Het tweede voorval gebeurde precies tijdens de grootste Amerikaanse legeroefening sinds de tweede wereldoorlog van 6 tot 26 juni 2005 plaats. Aan de operatie Flintlock namen ca. 3000 soldaten uit acht landen in de regio deel.
De ontvoering van een aantal groepen toeristen in het voorjaar van 2003 werd de GSPC aangerekend. De vraag is echter, in hoeverre de geheime diensten deze gepland en tot op zekere hoogte ook uitgevoerd hebben. Sleutelfiguur in deze operatie is Amari Saifi, alias al-Para, die graag als de “Bin Laden van de woestijn” wordt genoemd.

El-Para en de ontvoering van de Europese Toeristen

De carrière van al-Para is niet buitengewoon en duid al op mogelijke contacten tussen de GSPC en de Algerijnse geheime dienst. Hij wordt meestal als voormalig parachutist gepresenteerd, die tot de garde van Generaal Khaled Nezzar, voormalig minister van defensie, behoorde. Hij deserteerde in 1991 of 1992 en volgens de website Centre de recherche sur le terrorisme depuis le 11 septembre 2001 zou hij zichzelf in 1994 bij de autoriteiten hebben aangegeven. Hij werd een aantal keren in begeleiding van de reeds beschreven Overste Athmane Tartag gezien. Na een driejarig verblijf in het Amerikaanse Ford Bragg, het opleidingscentrum van de Green Berets, zou al-Para volgens de Algerijnse pers in 1997 wederom gedeserteerd zijn. De grootste actie die hem als een van de verantwoordelijken van de GSPC aangerekend wordt, was een hinderlaag op 4 januari 2003 in het oosten van het land , waarbij 43 soldaten werden gedood. Internationale opzien baarde al-Para, met de ontvoering van de Europese toeristen, waaronder 16 Duitsers. Hoewel hij in geen enkel organogram van de organisatie genoemd is, wordt al-Para nu als de Nr. 2 van de GSPC omschreven. Gedurende lange tijd was niet duidelijk wie de Sahara bezoekers had ontvoerd. De actie was niet geclaimd en er waren geen eisen bekend. Na een wekenlange odyssee in de woestijn, die kennelijk door het Algerijnse leger, maar ook door Europese en Amerikaanse geheime diensten werd gevolgd, heeft het Algerijnse leger een groep gijzelaars in mei 2003 bij een spectaculaire actie bevrijd. Terwijl officieel over meerdere doden onder de ontvoerders wordt gesproken, hebben de bevrijde Gijzelaars geen enkele dode gezien. Sommigen berichtten ook de indruk te hebben gehad, getuige te zijn van een geënsceneerd scenario. De ontvoerders lukte het om met een tweede groep naar Mali te vluchtten, waar pas in augustus 2003 de slachtoffers tegen een losgeld werden vrijgelaten. Volgens de Algerijnse pers bewapende al-Para zijn mannen met de opbrengst en lukte het ondanks het internationale arrestatiebevel en de Amerikaanse militaire aanwezigheid om te ontsnappen.

Interessant is, dat in juli van dat jaar, een Algerijnse krant schreef over de Amerikaanse plannen om in het zuiden van het land een militaire basis te bouwen. Deze zou precies in dat gebied worden gebouwd, waar de toeristen werden ontvoerd. De VS strategen claimden dat de Sahel-zone het terugtrekkingsgebied van al-Qaida strijders was geworden. In Maart 2004 verklaarde Generaal Charles Wald, plaatsvervanger opperbevelhebber van de Amerikaanse strijdkrachten in Europa (Eucom), dat al-Qaida activisten zouden proberen, “in Noord-afrika, in de Sahel-zone en de Maghreb” voet aan de grond te krijgen. “Ze willen daar een terugtrekkingsgebied zoals in het Afghanistan onder de Taliban heerschappij inrichten. Ze hebben een veilig oord nodig om zich opnieuw te groeperen, uit te rusten en nieuwe leden te rekruteren.” Maar wie zijn de strijders in de regio? Al-Para en de GSPC, waarvan werd beweerd dat ze contacten met al-Qaida hebben. Noch heeft de GSPC deze verbinding ooit gemeld, noch bleken de aanwijzingen voor een organisch verband stand te houden: Het belangrijkste “bewijs” zou een videoband zijn die bij een vermoedelijke afgezand van al-Qaida in Algerije is gevonden, nadat deze in september 2002 is vermoord. Deze “vondst” maakte het voor de Algerijnse regering mogelijk om de GSPC op de Amerikaanse lijst van terroristische organisaties in het buitenland te laten staan. Later gaven drie overlopers van de GSPC toe, dat deze video, waarop de Algerijnse Salafisten de ondersteuning door al-Qaida wordt beloofd, door de GSPC zelf zou zijn opgenomen. Maar daar had niemand meer interesse in, de verbinding tussen de twee organisaties was immers vastgesteld.

Ondertussen kon al-Para zich vrij van Mali, over Niger naar Tsjaad bewegen, waar hij uiteindelijk door een rebellengroep in Tibesti in maart 2004 werd gearresteerd. Niemand lek zich meer voor de Bin Laden van de woestijn te interesseren, ondanks dat bijvoorbeeld de Duitse regering een internationaal arrestatiebevel had uitgevaardigd. De Amerikanen gingen zelfs zo ver, dat ze beweerden dat “al-Para en zijn kompanen zo snel mogelijk door de Algerijnse autoriteiten gepakt en voor het gerecht gebracht zou moeten worden.” Alles wees erop dat al-Para weer snel vrij zou moeten komen, want de GPSC was “de enige reden voor de Amerikaanse aanwezigheid in de regio. Enkele besluiten zouden opnieuw bekeken moeten worden, in het geval dat al-Para wordt gedood en zijn dood officieel bevestigd, of als hij wordt gevangen en aan een andere staat uitgeleverd.”
Tenslotte wordt al-Para op 27 oktober aan de Algerijnse autoriteiten uitgeleverd en niemand weet waar hij zich op dit moment bevindt. Officieel zit hij vast, maar hij verscheen niet op zijn meermaals verdaagde rechtszaak op 25 juni 2005. Het gerecht veroordeelde hem bij verstek tot levenslang en beschouwde hem als “afwezig”! De gerechtvaardigde vraag is nu, of de DRS er belang bij heeft hem te beschermen en hem daarom niet aan het gerecht overlaat.

Wordt Frankrijk het nieuwe doelwit van de GSPC?

Op 26 juni 2005 kondigde de franse kant Le Monde aan dat de GSPC Frankrijk bedreigde. Een brief van de Emir, Abdelmalek Droukdal aan al-Zarkaoui van 14 oktober 2004 zou door de Amerikaanse geheime dienst zijn onderschept. Hij zou hierin de chef van al-Qaida in Irak oproepen “bij de doelwitten van de Gijzelaars in Irak ook de Fransen te betrekken”. De GSPC “wil elke vorm van druk op Frankrijk uitoefenen” vanwege haar “bemoeienissen met de bevrijding van de 32 Europese toeristen, die in 2003 in de Sahara ontvoerd werden.” De druk dient er ook voor om de bevrijding van al-Para en andere gevangenen van de GSPC in Algerije te bewerkstelligen.
De meldingen overstelpten elkaar, conflicteerden met elkaar en werden steeds meer gericht op Frankrijk. Zo schreef bijvoorbeeld Le Figaro op 23 juli dat in de onderschepte brief van de GSPC Chef, de ontvoeringen in Irak worden voorgesteld om zo de vrijlating van gevangen moslims in Frankrijk af te dwingen.
Zowel Le Monde als Le Figaro gaven aan dat de brief door Abdelmalek Droukdal zou zijn opgesteld. Echter geen van beide gerenommeerde balden merkte op, dat het Algerijnse ministerie van defensie reeds op 20 juni 2004 in en verklaring de dood van Droukdal alsook van Nabil Saharoui, de toenmalige Emir van de GSPC en andere leden, bekend heeft gemaakt. Deze melding van door de gehele Algerijnse pers overgenomen en Radio France International verspreidde haar op 21 juni 2004. De Algerijnse pers kondigde wederom zonder navraag op 7 september van hetzelfde jaar, de nominatie van de nieuwe Emir aan, geen ander, dan diezelfde Droukdal! Wie de levensloop van de diverse Emirs van de GSPC volgt, weet, dat dood en wederopstanding geen uitzondering zijn.
Op 14 oktober 2004 beweerd de GSPC in een communiqué op haar website, dat de franse geheime dienst bij de arrestatie van Abderrezal al-Para door de rebellengroep MDJT uit Tsjaad een rol gespeeld heeft. Die laatste wordt opgeroepen om de GSPC man weer vrij te laten. Hoe verklaard zich het toeval van de datum van tussen het communiqué van de GSPC en de door de Amerikaanse geheime diensten onderschepte brief? Nog curieuzer is de toestand, dat in de op 14 oktober door Le Monde geciteerde brief, de vrijlating van al-Para in Algerije wordt geëist, terwijl deze pas 27 oktober aan Algerije wordt uitgeleverd!
Gezien deze tegenstrijdigheden is het moeilijk de bewijzen geloofwaardig te achtten. Maar ten opzichte van de publieke opinie zijn deze aanwijzingen voldoende om de “reactivering” van de GSPC netwerken in Europa te bezweren en de vrees voor aanstaande aanvallen te aanzien van de aanstaande vrijlating van moslims uit franse gevangenissen te laten groeien.

Heeft de VS de touwtjes in handen?

De aanvallen op de militaire basis van Lemgheity in Mauretanië

De militaire basis van Lemgheity van Mauritanië aan de grens van Algerije en Mali werd in de vroege ochtend van 4 juni door een gewapende groep aangevallen. De groep, die uit 100 tot 140 man bestond, was volgens bronnen in Mauritanië met een tiental voertuigen opgerukt om de basis, waarin 50 soldaten gestationeerd waren, aan te vallen. Vijftien soldaten uit Mauritanië en vijf aanvallers werden gedood, 20 soldaten raakten gewond en twee soldaten werden vermist. De regering van Mauritanië kwam snel met een verklaring waarin de verantwoording voor de aanval bij de Algerijnse GSPC werd gelegd.

Hoe kan een colonne van twaalf voertuigen zich verplaatsen in een zone die twee dagen later toneel zou zijn van de grootste militaire oefening onder leiding van de VS? Hoe kan een zo grote groep mannen en voertuigen zonder een spoor weer verdwijnen? Het is aannemelijk dat satellieten deze regio scherp observeren, vooral omdat de kazerne een belangrijke strategische positie inneemt en in een gebied ligt waarin vermoedelijk aardolievelden liggen. In het
Bassin de Taoudenni, waarin het plaatsje Lemgheity ligt, concurreren oliemaatschappijen, vooral het Australische Woodside en het Franse Total. Op de website van de GSPC werd de aanval bejubeld, maar de onjuistheden over details van de operatie aan de ene kant en de opgave van de precieze achternamen van vermoorde officieren aan de andere kant, roepen twijfel op over de vraag wie er achter deze operatie zit.

In een onderzoek van een mensenrechtengroep uit Mauritanië naar de aanval, werd de nadruk gelegd op banden tussen leden van de GSPC en de smokkelaars in Mauritanië die weer nauwe banden met de president onderhielden. De schrijvers gaan zelfs nog een stap verder:”De mogelijke deelname van de groep van Belouar [van de GSPC] aan de operatie van Lemgheity bevestigt het vermoeden van een geheime instemming van de inlichtingendiensten van luitenant Ould Taya. Met het plan om arme, slecht bewapende soldaten te doden, zou gepoogd zijn bewijs te leveren van het bestaan van terroristische dreiging in Mauritanië.”

Voor de regering van de VS is deze aanval een welkome aanleiding hun eerzuchtige plannen in de regio te rechtvaardigen: het « Trans Sahara Counterterrorisme Operatie », waarvoor het Pentagon een half miljard dollar ter beschikking stelt. Het opperbevel van dit initiatief bevindt zich in Dakar en bestaat uit eenheden van Algerije, Senegal, Tsjaad, Tunesië, Marokko, Niger, Nigeria en Mali. De Flintlock manoeuvres in juni 2005 vonden in diverse landen plaats onder leiding van speciale Amerikaanse eenheden. Het doel van deze oefeningen, waarvan er meer volgen, is de strijd tegen terrorisme, mensen-, wapen- en drugshandel.

Twee maanden na de aanval op de kazerne van Lemgheity en een maand na het einde van de militaire oefeningen in de regio werd Mauritanië. op 3 augustus door een staatsgreep overvallen. De coupplegers, onder leiding van de chef van de presidentiële garde, kolonel Mohamed Ould Abdel-Aziz, zouden meer op de hand van de Fransen zijn dan van de Amerikanen, die de afgezette president Ould Sid’Ahmed Taya steunden. De afgezette president onderhield diplomatieke betrekkingen met Israël, accepteerde diensten van hen op militair vlak en sprak zich uit voor de invasie in Irak, een houding waarmee hij in Mauritanië. op veel kritiek stuitte. De coup werd opgevat als een tegenslag voor de politiek van de VS en kan een rem zetten op de politieke en militaire expansiedrift van de VS in die regio, een ontwikkeling die Frankrijk met argwaan volgde.

De ontvoering en moord op twee Algerijnse diplomaten in Irak
Intussen had nog een gebeurtenis vermoedens over de mogelijke betrokkenheid van inlichtingendiensten bij terroristische operaties versterkt. De ontvoering en moord op twee Algerijnse diplomaten in Irak eind juli 2005 is nog steeds met raadselen omgeven. Veel aanwijzingen duiden er op dat ze niet het slachtoffer werden van vergelding van het “Irakese verzet”. De Algerijnse pers had hierover ongebruikelijke berichten gepubliceerd, die in het licht van de spaarzame informatie over de omstandigheden over de omstandigheden van de operatie vragen oproept over de opdrachtgevers.

Op 21 juli 2005 werden twee Algerijnse diplomaten in Bagdad in de veiligheidszone al-Mansourah ontvoerd. Sinds de invasie in Irak door de Amerikaans Britse troepen werden de eigenlijke ambassadewerkzaamheden vanuit de Algerijnse ambassade in Jordanië geleid. Ali Belaroussi en Azzedine Belkadi waren in Irak officieel verantwoordelijk voor het behartigen van de belangen van de Algerijnse gemeenschap die uit ongeveer 300 mensen bestaat. Belaroussi was sinds twee jaar in Bagdad, Belkadi was net een maand ter plekke.

De Algerijnse regering scheen ernstig geschokt te zijn door de gijzeling, hoewel in de voorafgaande weken meer diplomaten ontvoerd of aangevallen waren. Des te verbazingwekkender was het bericht dat de beide mannen ongewapend waren en ook niet vergezeld werden door lijfwachten. De Algerijnse pers maakte melding van de verantwoordelijkheid van al-Zarkaoui en de medeverantwoordelijkheid van de GSPC voordat de ontvoerders iets van zich hadden laten horen. Een brief van de groep van al-Zarkaoui waarin de verantwoordelijkheid werd opgeëist, en waarvan de echtheid niet bevestigd kon worden, verscheen twee dagen later, op 23 juli op het internet. De brief ging alleen in op de ontvoering van Belaroussi. De groep noemde geen eisen, maar rechtvaardigde de daad ermee dat Algerije diplomatieke betrekkingen met het bezette Irak onderhield en geen gehoor had gegeven aan de oproep Irak te verlaten. De GSPC publiceerde tegelijkertijd op haar website een persbericht. Die bevatte echter niet, zoals de pers beweerde, de eis om al-Para vrij te laten (denk er echter aan dat in de blijkbaar onderschepte brief van de emir van de GSPC, al-Zarkaoui aangeraden had in Irak ontvoeringen op te zetten, zie boven). Daarentegen veroordeelde de GSPC de dubbele moraal van de Algerijnse regering omdat “ze haar ondersteuning van de kruisvaarders verdoezelde en steun voor het Irakese volk voorwendde” maar “tegelijkertijd dit volk verraadde door het afvallige Irakese bestuur te erkennen”.

Op 26 juli verscheen een video opname op het Internet. Beide gijzelaars werden na elkaar geblinddoekt getoond – een ongebruikelijke praktijk – en zeiden hun namen. Tegelijkertijd verspreidden de ontvoerders via forums op het Internet een door een zekere Abou Maïssara El-Iraqi getekende verklaring waarin gesteld werd dat een “islamitische rechtbank” ze ter dood veroordeeld had. De bekentenissen van de gijzelaars werden op een later tijdstip openbaar gemaakt. De GSPC van haar kant gaf een brief uit waarin noch een logo, noch een datum, noch een ondertekening stond. In de brief verwelkomde ze de ontvoering en raadde ze de ontvoerders aan om de gijzelaars te verhoren, vooral Azzedine Belkadi, die volgens hen een agent van de inlichtingendienst was en die betrokken was geweest bij de massamoorden in Rais en Benthala in 1997. De zaak werd nog ingewikkelder door de berichten uit Irak dat de video en de aankondiging van het doodsvonnis mogelijk niet uit dezelfde bron kwamen. Veel journalisten vermoedden dat de beide diplomaten in de handen waren van Algerijnse Jihadstrijders in Irak. Door de opeenhoping van tegenstrijdige informatie ontstond steeds met de verdenking dat verschillende groepen, misschien vanuit veiligheidsdiensten, bij de zaak betrokken waren.

Op de middag van 27 juli werd via dezelfde website als waarin de verantwoordelijkheid werd opgeëist en de video gepubliceerd werd een door Abu Maissar ondertekende verklaring uitgegeven die de moord op Belaroussi en Belkadi bevestigde. Er werd tegen de verwachting in geen video verspreid. Meteen nadat hun dood was aangekondigd organiseerde de Algerijnse ministerie van Buitenlandse Zaken een persconferentie waarin de aankondiging van de dood van de beide mannen overgenomen werd. Hoe kan de Algerijnse regering na enkele uren met zekerheid de dood van de beide diplomaten bevestigen als in de dagen ervoor steeds weer de authenticiteit van de boodschappen op Internet ter discussie stond?

De minister van Buitenlandse Zaken maakte bekend dat de ontvoerders twee keer geprobeerd hadden contact op te nemen met de Algerijnse overheid, zonder succes. De volgende dag publiceerde de GSPC een persbericht, waarin zij de moord op de diplomaten goedkeurde. Volgens de Algerijnse pers is de Algerijnse ondergrondse organisatie mede verantwoordelijk voor de voltrekking van het doodsvonnis. Ze werd beschouwd als een verlengstuk van al-Qaida in Marokko, maar de beschuldigingen gingen nog verder. Er werd beweerd dat hun leden deel hadden genomen aan de actie.

Een andere, goed geïnformeerde Algerijnse krant schreef een paar dagen van te voren over de identiteit van de Jihadstrijders: “Volgens een anonieme Algerijnse bron heeft de GSPC sinds de Amerikaanse invasie Algerijnse vrijwilligers via Syrië naar Irak gebracht. Zij dienden bij de Salafisten te infiltreren die het al-Qaida netwerk ondersteunden of hun opleiding wilden uitbreiden voor ze naar Algerije terugkeerden”. Het is hoogst ongebruikelijk om op deze manier in te gaan op de activiteiten van oppositiegroepen en het kan wijzen op activiteiten van de geheime diensten.

Andere Algerijnse kranten zetten dit vermoeden nog meer kracht bij. Zij brachten de ontvoering en moord op de twee mannen in verband met het Amerikaanse streven naar hegemonie in de regio. Een artikel wees op het persbericht van het presidium van de Republiek van 27 Juli, waarin gewaarschuwd werd voor het beschuldigen van verkeerde personen voor de moord op de twee diplomaten. De journalist benadrukte dat het persbericht het begrip ‘agressie’ hanteerde en niet ‘aanslag’. In diplomatentaal wordt daarmee het handelen van een staat aangeduid en niet het handelen van een terroristische groep. Andere kranten berichtten dat de moord van de twee diplomaten in verband stond met het voornemen van de president om een generale amnestie uit te vaardigen. De moord werd ook in een globale context gezet. De grootmachten zouden invloed willen uitoefenen op de aankomende ‘nationale verzoening’.

De achterliggende redenen van dit verbazingwekkende commentaar van de Algerijnse pers blijven onduidelijk. Het is opmerkelijk dat in een sfeer waarin het terrorisme en het verband tussen de GSPC en al-Qaida benadrukt wordt, officiële verklaringen doen vermoeden dat iets niet volgens plan is gebeurd. Is het denkbaar dat een geënsceneerde ontvoering werd georganiseerd door een fractie van de Algerijnse geheime dienst met goedkeuring of medewerking van een grootmacht om druk uit te oefenen op de Algerijnse staat en dat deze slachtoffer werd van hun eigen ‘spel’? Dat zou kunnen verklaren dat enerzijds het scenario van te voren bekend was en anderzijds de omvang van de verontwaardiging na de dood van de diplomaten zo groot was. In ieder geval verdween kort daarna de webpagina van de GSPC!

Om de verwarring op te voeren (binnen een week zouden al-Zarkaoui en de GSPC drie persberichten gepubliceerd hebben), kwam op 30 Juli al-Zarkaoui persoonlijk met een nieuwe verklaring. Hij verzekerde nog voor de ontvoering nog voor de moord op de twee Algerijnse diplomaten (en op de Egyptische diplomaat, wie twee weken eerder hetzelfde lot was beschoren) verantwoordelijk te zijn.

Als het nationale belang onderworpen wordt aan internationale druk

De boven beschreven operatie roept meer vragen dan antwoorden op. Desondanks valt er uit de gebeurtenissen af te leiden, dat dit complexe voorval niet te reduceren valt tot een conflict tussen een staat, in dit geval Algerije, en gewapende groepen, de voormalige GIA, nu de GSPC. Naar alle waarschijnlijkheid dienden deze groepen als instrument van verschillende machten. Er valt te vrezen dat in het licht van het toenemende conflict tussen Frankrijk en de VS in de Marokko regio meer aanslagen zullen volgen. Of operaties door de geheime dienst ook ingezet worden om de politiek van de Algerijnse staat te beïnvloeden is onduidelijk.

Dat president Bouteflika, die tien maanden geleden een algehele amnestie aankondigde, uiteindelijk twee weken na het voorval in Irak een ‘handvest voor vrede en verzoening’ aankondigde, roept vraagtekens op. Dit handvest verschilt qua status nauwelijks van de wet van de ‘burgerlijke eendracht’ uit 2000. In deze wet wordt gratie en straffeloosheid van de leden van gewapende groepen beoogd die zichzelf bij de autoriteiten aangeven en geen bloedbaden, verkrachtingen of bomaanslagen hebben gepleegd. Ze mogen echter niet meer politieke actief zijn. Dit handvest omvat ook een lofzang voor het Algerijnse leger en alle krachten, die het ‘terrorisme’ succesvol hebben bestreden.

Sommigen zien daarin het plan om militairen en andere inlichtingendiensten te vrijwaren van elke verantwoordelijkheid voor hun daden. Geconstateerd moet worden, dat de charta geen wettelijke bodem biedt voor de amnestie van hun misdaden. Bouteflika gaf toe dat de machtsverhoudingen geen verdere concessies toelaten. Betekent dat een algemene amnestie, die voornamelijk het leger van dienst zou zijn, internationaal niet verdedigbaar is? Bestaat de deal eruit de meest vooraanstaande militairen, verantwoordelijk voor de staatsterreur, geleidelijk aan eervol uit het politieke circuit terug te trekken in ruil voor kwijtschelding van strafvervolging?

Algerije neemt vanwege de geografische ligging, de hulpbronnen en menselijke mogelijkheden een gunstige plaats in de ‘verdedigingsstrategie’ van de VS in haar visie over de integratie van Marokko. De nagestreefde modernisering en professionalisering van het Algerijnse leger gaat gepaard met het Amerikaanse ‘Middle East Partnership Initiative’ (MEPI), dat claimt maatschappelijke veranderingen te steunen. Een opgekrikte staatsklasse, waarin geen generaals te vinden zijn, hoort net zo bij het imago dat Algerije voor zichzelf wil creëren als de diverse campagnes, die de eisen van de wereldhandelsorganisatie en het IMF moeten waarmaken.

Er zijn echter nog een aantal hindernissen, die volgens de VS uit de weg geruimd moeten worden om Algerije de rol van regionale macht toe te staan. Het decennia lang durende conflict met Marokko over de West Sahara wordt gezien als een rem, waarmee de VS zich momenteel bezig houdt. Met betrekking tot de Amerikaanse politiek tegenover Irak heeft Algerije altijd een voorzichtige houding ingenomen. Zij hebben jarenlang het embargo omzeild en pleitten nu voor een terugtrekking van de militairen van de coalitie uit het bezette land. De solidaire houding van Algerije ten opzichte van de Palestijnse strijd wordt tot slot niet met genoegen aanschouwd.

De bemoeienissen voor een ‘normalisering’ van de relatie met Israël hebben weliswaar tot informele contacten geleid, maar Algerije heeft officieel tot nu toe geen diplomatieke banden opgenomen. Marokko moet een strategische partner worden van de VS, wat de Franse regering met argwaan ziet. Haar gewicht in haar traditionele ‘achterland’ West-Afrika wordt al enorm beperkt door de Amerikaanse aanwezigheid in onder andere Senegal en Mali. Het vooruitzicht om nu ook in Marokko en vooral in Algerije gemarginaliseerd te worden door de supermacht, doet alarmbellen rinkelen. Door deze strijd om invloed worden de conflicten en spanningen steeds scherper met niet te voorziene gevolgen.

Vertaling van het artikel “Terrorismus im Dienste der Großmächte?”
Van Salima Mellah, uit Algeria-Watch, Infomappe 32 van September 2005

Find this story at 1 September 2005
Find a story at 8 September 2005
Attentats GIA en France 1995
Secrets d’Actualité – Il y a 20 ans, les attentats de 1995

Van nieuwsblog.burojansen.nl

The evidence is that the 1995 Islamist attacks on the French metro were in fact carried out by the Algerian secret service

Ever since the 1995 bombing of the Paris metro by the Algerian Armed Islamic Group (GIA) made France the first western European country to suffer so-called radical Islamist terrorism, its politicians and “terror experts” have consistently warned Britain to the dangers of welcoming Islamist political dissidents and radical preachers to her shores.
In the aftermath of the July London attacks, commentators were quick to argue that France’s “zero tolerance” policy and campaign of “integration” in the name of republican values – embodied in the 2004 ban on the display of all religious symbols in schools – has spared the country from terror attacks, while Britain’s failure to follow Spain and Germany in adopting the French model has proved a spectacular own-goal. However, as Tony Blair made clear in unveiling his government’s proposed legislation on August 5, “the rules of the game have changed”. Suddenly, the French recipe for dealing with Islamist terror has become feted by British politicians and media alike.

Advertisement

But how would we regard the virtue of the French model if, a decade after bombs ripped through the metro, enough evidence had been gathered to demonstrate that the attacks allegedly carried out by Islamist militants were not fuelled by fundamentalism, but instead were dreamt up and overseen by the Algerian secret service as part of a domestic political struggle that spilled over into Algeria’s former colonial master? The most comprehensive studies – including Lounis Aggoun and Jean-Baptiste Rivoire’s Françalgérie: Crimes and Lies of the State – argue that this is exactly what happened.

In 1991 Algeria’s main Islamic party, the Islamic Salvation Front (FIS), won a first-round victory in the country’s inaugural multiparty general elections, which threatened to strip away the power of the generals who had controlled the state from the shadows.

Exploiting Europe’s fear of an Islamic government, the Algerian army intervened to halt the second round of voting, forcing the president to step down and a temporary commission to rule the country. But the legitimacy of this new arrangement could only be assured if the Islamic opposition could be discredited and crushed.

The DRS – the Algerian secret service – systematically infiltrated insurrectionary Islamist groups such as the GIA and from 1992 onwards launched its own fake guerrilla groups, including death squads disguised as Islamists. In 1994, the DRS managed to place Jamel Zitouni, one of the Islamists it controlled, at the head of the GIA.

“It became impossible to distinguish the genuine Islamists from those controlled by the regime,” says Salima Mellah, of the NGO Algeria Watch. “Each time the generals came under pressure from the international community, the terror intensified”. By January 1995, however, Algeria’s dirty war began to falter. The Italian government hosted a meeting in Rome of Algerian political parties, including the FIS. The participants agreed a common platform, calling for an inquiry into the violence in Algeria, the end of the army’s involvement in political affairs and the return of constitutional rule.

Advertisement

This left the generals in an untenable position. In their desperation, and with the help of the DRS, they hatched a plot to prevent French politicians from ever again withdrawing support for the military junta. As Aggoun and Rivoire recount, French-based Algerian spies initially given the task of infiltrating Islamist networks were transformed into agent provocateurs. In spring 1995, Ali Touchent, an Algerian agent, began to gather and incite a network of disaffected young men from north African backgrounds to commit terrorist attacks in France. The DRS’s infiltrators, led by Zitouni, also pushed the GIA to eliminate some of the FIS’s leaders living in Europe.

On July 11 1995 Abdelbaki Sahraoui, a FIS leader in France, was assassinated. The GIA claimed responsibility. Two weeks later the metro was hit by bombs, killing eight. After a further attack, Zitouni called on President Jacques Chirac to “convert to Islam to be saved”. The resulting public hysteria against Islam and Islamism saw the French government abandon its support for the Rome accord.

So what happened to the perpetrators? The masterminds of the main attack were never caught. Despite being publicly identified by the Algerian authorities as the European ringleader of the GIA and by French investigators as the key organiser, Touchent evaded capture, returned to Algeria and settled in a secure police quarter of Algiers.

France’s inability to bring to justice those genuinely responsible for the 1995 attacks was evidently more than an accident. According to Mohamed Samraoui, a former colonel in the Algerian secret service: “French intelligence knew that Ali Touchent was a DRS operative charged with infiltrating pro-Islamist cells in foreign countries.” It has never been officially denied that in return for supplying the French authorities with valuable information, Touchent was granted protection.

This is not the only explanation for French collaboration with the Algerian government. Algeria is one of the main suppliers of gas and oil to France, and an important client. François Gèze of La Decouverte, a French publisher which exposed the involvement of the Algerian secret services in the dirty war, argues that at the heart of this economic relationship is a web of political cor ruption. “French exporters generally pay a 10 to 15% commission on their goods. Part of this revenue is then ‘repaid’ by the Algerians as finance for the electoral campaigns of French political parties.”

What the true story of France’s 1995 brush with “Islamic terror” reveals is that the attacks, while probably executed by a small number of Muslim extremists, were conceived and manipulated by vested interests. British policymakers would do well to understand the specific context and complex colonial legacy of French-Algerian relations before they go looking for direct comparisons. The 1995 case is also a warning against blaming “Islamists” for terror, while turning a blind eye to repressive actions of governments in the Arab world when they suit western governments’ agenda.

Naima Bouteldja

Thursday 8 September 2005 00.02 BST

Find this story at 8 September 2005
Attentats GIA en France 1995
Secrets d’Actualité – Il y a 20 ans, les attentats de 1995

© 2015 Guardian News and Media Limited

Van nieuwsblog.burojansen.nl

Algeria is the post-colonial wound that still bleeds in France

Algeria. Long before the identity of the murder suspects was revealed by the French police – even before I heard the names of Cherif and Said Kouachi – I muttered the word “Algeria” to myself. As soon as I heard the names and saw the faces, I said the word “Algeria” again. And then the French police said the two men were of “Algerian origin”.
For Algeria remains the most painful wound within the body politic of the Republic – save, perhaps, for its continuing self-examination of Nazi occupation – and provides a fearful context for every act of Arab violence against France. The six-year Algerian war for independence, in which perhaps a million and a half Arab Muslims and many thousands of French men and women died, remains an unending and unresolved agony for both peoples. Just over half a century ago, it almost started a French civil war.

READ MORE: FOUR HOSTAGES AND GUNMAN KILLED AS POLICE ACT SWIFTLY
WHO ARE GIGN? ELITE POLICE FORCE FORMED AFTER 1972 OLYMPICS
CORNERED AND THEN KILLED, THE LAST STAND OF THE FUGITIVE BROTHERS
AL-QAEDA IN YEMEN CLAIMS IT ORDERED ATTACK

Maybe all newspaper and television reports should carry a “history corner”, a little reminder that nothing – absolutely zilch – happens without a past. Massacres, bloodletting, fury, sorrow, police hunts (“widening” or “narrowing” as sub-editors wish) take the headlines. Always it’s the “who” and the “how” – but rarely the “why”. Take the crime against humanity in Paris this week – the words “atrocity” and “barbarity” somehow diminish the savagery of this act – and its immediate aftermath.

We know the victims: journalists, cartoonists, cops. And how they were killed. Masked gunmen, Kalashnikov automatic rifles, ruthless, almost professional nonchalance. And the answer to “why” was helpfully supplied by the murderers. They wanted to avenge “the Prophet” for Charlie Hebdo’s irreverent and (for Muslims) highly offensive cartoons. And of course, we must all repeat the rubric: nothing – nothing ever – could justify these cruel acts of mass murder. And no, the killers cannot call on history to justify their crimes.

In pictures: Charlie Hebdo suspects siege
1 of 25
Charlie Hebdo shooting
Next
Charlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shootingCharlie Hebdo shooting

But there’s an important context that somehow got left out of the story this week, the “history corner” that many Frenchmen as well as Algerians prefer to ignore: the bloody 1954-62 struggle of an entire people for freedom against a brutal imperial regime, a prolonged war which remains the foundational quarrel of Arabs and French to this day.

The desperate and permanent crisis in Algerian-French relations, like the refusal of a divorced couple to accept an agreed narrative of their sorrow, poisons the cohabitation of these two peoples in France. However Cherif and Said Kouachi excused their actions, they were born at a time when Algeria had been invisibly mutilated by 132 years of occupation. Perhaps five million of France’s six and a half million Muslims are Algerian. Most are poor, many regard themselves as second-class citizens in the land of equality.

READ MORE
NORWAY’S CHRISTIANS DIDN’T HAVE TO APOLOGISE FOR ANDERS BREIVIK, AND IT’S THE SAME FOR MUSLIMS NOW

Like all tragedies, Algeria’s eludes the one-paragraph explanation of news agency dispatches, even the shorter histories written by both sides after the French abandoned Algeria in 1962.

For unlike other important French dependencies or colonies, Algeria was regarded as an integral part of metropolitan France, sending representatives to the French parliament in Paris, even providing Charles de Gaulle and the Allies with a French “capital” from which to invade Nazi-occupied north Africa and Sicily.

WARNING: VIEWERS MAY FIND THIS VIDEO DISTRESSING
More than 100 years earlier, France had invaded Algeria itself, subjugating its native Muslim population, building small French towns and chateaux across the countryside, even – in an early 19th-century Catholic renaissance which was supposed to “re-Christianise” northern Africa – converting mosques into churches.

The Algerian response to what today appears to be a monstrous historical anachronism varied over the decades between lassitude, collaboration and insurrection. A demonstration for independence in the Muslim-majority and nationalist town of Sétif on VE Day – when the Allies had liberated the captive countries of Europe – resulted in the killing of 103 European civilians. French government revenge was ruthless; up to 700 Muslim civilians – perhaps far more – were killed by infuriated French “colons” and in bombardment of surrounding villages by French aircraft and a naval cruiser. The world paid little attention.

But when a full-scale insurrection broke out in 1954 – at first, of course, ambushes with few French lives lost and then attacks on the French army – the sombre war of Algerian liberation was almost preordained. Beaten in that classic post-war anti-colonial battle at Dien Bien Phu, the French army, after its debacle in 1940, seemed vulnerable to the more romantic Algerian nationalists who noted France’s further humiliation at Suez in 1956.

French military police drive through Algiers during the insurrection (Keystone/Getty Images) French military police drive through Algiers during the insurrection (Keystone/Getty Images)
What the historian Alistair Horne rightly described in his magnificent history of the Algerian struggle as “a savage war of peace” took the lives of hundreds of thousands. Bombs, booby traps, massacres by government forces and National Liberation Front guerrillas in the “bled” – the countryside south of the Mediterranean – led to the brutal suppression of Muslim sectors of Algiers, the assassination, torture and execution of guerrilla leaders by French paratroopers, soldiers, Foreign Legion operatives – including German ex-Nazis – and paramilitary police. Even white French sympathisers of the Algerians were “disappeared”. Albert Camus spoke out against torture and French civil servants were sickened by the brutality employed to keep Algeria French.

De Gaulle appeared to support the white population and said as much in Algiers – “Je vous ai compris,” he told them – and then proceeded to negotiate with FLN representatives in France. Algerians had long provided the majority of France’s Muslim population and in October 1961 up to 30,000 of them staged a banned independence rally in Paris – in fact, scarcely a mile from the scene of last week’s slaughter – which was attacked by French police units who murdered, it is now acknowledged, up to 600 of the protesters.

A crowd of Algerian demonstrators outside Government House, carrying Charles de Gaulle posters during the Algerian war of independence in 1985 (Getty Images) A crowd of Algerian demonstrators outside Government House, carrying Charles de Gaulle posters during the Algerian war of independence in 1985 (Getty Images) Algerians were beaten to death in police barracks or thrown into the Seine. The police chief who supervised security operations and who apparently directed the 1961 massacre was none other than Maurice Papon – who was, almost 40 years later, convicted for crimes against humanity under Petain’s Vichy regime during the Nazi occupation.

The Algerian conflict finished in a bloodbath. White “pied noir” French colonists refused to accept France’s withdrawal, supported the secret OAS in attacking Algerian Muslims and encouraged French military units to mutiny. At one point, De Gaulle feared that French paratroopers would try to take over Paris.

When the end came, despite FLN promises to protect French citizens who chose to stay in Algeria, there were mass killings in Oran. Up to a million and a half white French men, women and children – faced with a choice of “the coffin or the suitcase” – left for France, along with thousands of loyal Algerian “harki” fighters who fought with the army but were then largely abandoned to their terrible fate by De Gaulle. Some were forced to swallow their own French military medals and thrown into mass graves.

Algerian rebels training to use weapons in 1958 (Getty Images) Algerian rebels training to use weapons in 1958 (Getty Images)
But the former French colonists, who still regarded Algeria as French – along with an exhausted FLN dictatorship which took over the independent country – instituted a cold peace in which Algeria’s residual anger, in France as well as in the homeland, settled into long-standing resentment. In Algeria, the new nationalist elite embarked on a hopeless Soviet-style industrialisation of their country. Former French citizens demanded massive reparations; indeed, for decades, the French kept all the drainage maps of major Algerian cities so that the new owners of Algeria had to dig up square miles of city streets every time a water main burst.

And when the Algerian civil war of the 1980s commenced – after the Algerian army cancelled a second round of elections which Islamists were sure to win – the corrupt FLN “pouvoir” and the Muslim rebels embarked on a conflict every bit as gruesome as the Franco-Algerian war of the 1950s and 1960s. Torture, disappearances, village massacres all resumed. France discreetly supported a dictatorship whose military leaders salted away millions of dollars in Swiss banks.

Algerian Muslims returning from the anti-Soviet war in Afghanistan joined the Islamists in the mountains, killing some of the few remaining French citizens in Algeria. And many subsequently left to fight in the Islamist wars, in Iraq and later Syria.

Enter here the Kouachi brothers, especially Chérif, who was imprisoned for taking Frenchmen to fight against the Americans in Iraq. And the United States, with French support, now backs the FLN regime in its continuing battle against Islamists in Algeria’s deserts and mountain forests, arming a military which tortured and murdered thousands of men in the 1990s.

As an American diplomat said just before the 2003 invasion of Iraq, the United States “has much to learn” from the Algerian authorities. You can see why some Algerians went to fight for the Iraqi resistance. And found a new cause…

ROBERT FISK
Friday 9 January 2015

Find this story at 9 January 2015

© independent.co.uk

Van nieuwsblog.burojansen.nl

L’apparition d’Amedy Coulibaly dans les attaques de Montrouge et de la porte de Vincennes, après le massacre de Charlie Hebdo, prouve l’implication d’un groupe structuré qui va au-delà des frères Kouachi. Selon les documents obtenus par Mediapart, une enquête antiterroriste de 2010 sur une tentative d’évasion de l’artificier des attentats de 1995 laissait déjà entrevoir de sanglantes « opérations martyres ». Kouachi et Coulibaly étaient au cœur du dossier.
Les archives ont parlé. Dans les heures qui ont suivi l’attentat contre la rédaction deCharlie Hebdo, la police a compris qu’elle avait un dossier pour remonter très vite aux assassins. L’oubli – délibéré ou non – de la carte d’identité de Saïd Kouachi, l’un des deux auteurs du massacre avec son frère Chérif, dans une voiture pendant leur fuite, le 7 janvier, a suffi. Le nom des Kouachi a aussitôt fait émerger le dossier de l’enquête antiterroriste ouverte en 2010 sur l’opération visant à faire évader de prison plusieurs chefs islamistes, parmi lesquels Smaïn Aït Ali Belkacem, l’artificier des attentats parisiens de 1995. La police a ainsi rapidement multiplié les perquisitions en région parisienne.
Déjà condamné en 2008 dans le dossier de la filière de recrutement djihadiste dite “des Buttes-Chaumont”, Chérif Kouachi avait été soupçonné, en 2010, d’avoir rejoint ce nouveau réseau chargé de l’évasion de Belkacem. Tout comme Amedy Coulibaly, mis en cause dans les assassinats de Montrouge et de la porte de Vincennes, ces 8 et 9 janvier. Actuellement recherchée pour son implication présumée dans les dernières actions, Hayat Boumeddienne, la compagne de Coulibaly, avait elle aussi été arrêtée, entendue et perquisitionnée dans cette même affaire.
Les frères Kouachi, Chérif et Saïd.
Les frères Kouachi, Chérif et Saïd.
Alors que Kouachi a bénéficié d’un non-lieu à l’issue de l’instruction, Coulibaly a été condamné à cinq ans de prison, le 20 décembre 2013. Le ministre de l’intérieur Bernard Cazeneuve a donc induit l’opinion publique en erreur en déclarant, vendredi, que « rien ne témoignait du fait » que les frères Kouachi et Amedy Coulibaly « pouvaient s’engager dans un acte de ce type. Leur situation n’avait pas été judiciarisée ».
En décembre 2013, huit autres membres du groupe de Kouachi et Coulibaly avaient écopé de peines allant de un à douze ans de prison. Un seul a fait appel : la figure centrale du réseau, Djamel Beghal, condamné en 2005 pour avoir nourri quatre ans plus tôt un projet d’attentat contre l’ambassade américaine à Paris. Il a été écroué puis assigné à résidence dans le Cantal. En décembre dernier, la peine de Beghal dans l’affaire des projets d’évasion a été confirmée par la cour d’appel de Paris. C’était il y a à peine plus d’un mois.
« Pas de preuves, et seules les convictions religieuses sont condamnées », s’est alors plaint Beghal sur son blog. Le dossier d’enquête auquel Mediapart a eu accès dans son intégralité laisse pourtant entrevoir l’existence d’un groupe armé, déjà prêt à envisager, outre des tentatives d’évasion, des « opérations martyres ». Six membres de ce groupe – dont quatre avaient purgé leurs peines – étaient en liberté à la veille de l’attentat contreCharlie Hebdo.

Dès le printemps 2010, les policiers antiterroristes mesurent très vite la dangerosité de ce réseau. Le 18 mai, ils découvrent lors d’une perquisition chez Coulibaly, alias « Doly », à Bagneux (Hauts-de-Seine), un lot de 240 cartouches de calibre 7.62 caché dans un seau de peinture, ainsi qu’un étui de revolver dans un placard.« Elles m’appartiennent, explique le suspect au sujet des balles. Il s’agit de cartouches pour kalach’. Je cherche à les vendre dans la rue. »
Amedy Coulibaly, mort vendredi lors de l’assaut du magasin HyperCacher porte de Vincennes, où quatre otages ont également péri, n’est pas un inconnu des services de police. Alors qu’il est employé chez Manpower, il a déjà été impliqué dans seize affaires de vols à main armée, violences et trafic de stupéfiants. Présenté comme un « islamiste rigoriste » en mai 2010 par la sous-direction antiterroriste (SDAT) de la police judiciaire, il minimise pourtant sa radicalité religieuse devant les enquêteurs lorsqu’il est entendu. « J’essaie d’avancer avec la religion mais je vais doucement », concède-t-il. Amedy Coulibaly présente alors Chérif Kouachi comme « un ami rencontré en prison », poissonnier en intérim.
Questionné sur ses liens avec « des vétérans du djihad », il admet en connaître un, Djamel Beghal. Coulibaly et Kouachi seront d’ailleurs présentés tous deux en juillet 2013 par le parquet antiterroriste comme des « élèves » de ce dernier. « Si vous voulez que je vous dise tous les terroristes que je connais, vous n’avez pas fini, je les connais tous : ceux des filières tchétchènes, des filières afghanes…, se plaît à fanfaronner Coulibaly devant les policiers, sur procès-verbal. Mais ce n’est pas parce que je les connais que ça fait de moi un terroriste. » Il se prétend même « pas d’accord avec les attentats (…) ne serait-ce que parce que je pourrais en être victime ». « Jamais de la vie je ne participerais à un attentat ou à quelque chose de si grave que ça », insiste-t-il devant le juge, quelques jours plus tard.
La réalité de l’enquête, pourtant, est tout autre. Des écoutes téléphoniques effectuées en mars et avril 2010 sur le portable de « Doly » montrent « sans ambiguïté », selon les enquêteurs, « sa foi radicale » et « l’emprise idéologique » exercée sur lui par Djamel Beghal. L’artificier des attentats de 1995, Smaïn Aït Ali Belkacem, le considère pour sa part comme un militant « fiable et déterminé ». « En plus, il est bien dans la religion, il est en dedans. Il est sérieux dans la religion », jugeait le terroriste islamiste durant une conversation téléphonique interceptée sur un portable utilisé clandestinement en prison.
Amedy Coulibaly
Amedy Coulibaly © DR
Avec une arbalète.
Avec une arbalète.
L’analyse de l’ordinateur portable de Coulibaly fait par ailleurs apparaître des photos de lui posant devant un drapeau noir islamiste ; sur d’autres, on le voit en forêt, armé d’une arbalète, aux côtés de sa femme intégralement voilée. Au milieu de multiples témoignages de foi, les enquêteurs sont également tombés en arrêt devant différents clichés pédopornographiques, qu’ils retrouveront aussi en nombre dans l’ordinateur de Chérif Kouachi.
À cette époque, Kouachi et Coulibaly sont déjà les rouages d’un réseau bien rodé.« Djamel Beghal est le chef d’une cellule opérationnelle d’obédience “takfir” (nom d’une secte salafiste – ndlr) », résume ainsi un commandant de la SDAT dans un rapport de synthèse du 21 mai 2010. « Fédérés autour de donneurs d’ordres appartenant au mouvement takfir, les membres du réseau terroriste mis au jour par les investigations sont, pour la plupart d’entre eux, des malfaiteurs chevronnés, convertis à l’islam lors de séjours en prison », poursuit le policier, qui évoque « l’élaboration d’un projet terroriste dont le but était de procéder à l’évasion des frères incarcérés et dont la finalité était la commission d’une action de plus grande ampleur ».
« Je suis venu vous apporter le carnage »
La première étape consiste à fomenter l’évasion de Smaïn Aït Ali Belkacem, « la tête de réseau », et d’un autre militant islamiste, de la prison de Clairvaux (Aube), ainsi qu’à organiser la fuite de Djamel Beghal, alias “Abou Hamza”, alors assigné à résidence à Murat (Cantal). L’objectif final vise, selon la SDAT, « la réalisation d’une action terroriste de grande ampleur ». Cela ressort très clairement d’une conversation téléphonique entre Belkacem et Beghal, interceptée par la police le 22 avril 2010, à 12 h 22. « Moi, j’ai deux choses auxquelles je pense depuis longtemps. Une chose que je prépare pierre par pierre depuis des années pour pouvoir donner un bon coup après, comme on dit “parce qu’un coup avec une pioche vaut mieux que dix coups avec une binette”. Ça demande du temps car ce n’est pas une plaisanterie. Ce n’est pas un jeu », confiait Beghal.
Photo de surveillance policière de 2010 de Chérif Kouachi avec Djamel Beghal
Photo de surveillance policière de 2010 de Chérif Kouachi avec Djamel Beghal © DR
Dans un courrier saisi, un autre membre du réseau, Fouad Bassim, écrit à un complice :« Fais ce qu’il faut pour m’aider à sortir et cette fois-ci, ce sera sans pitié dehors. »Condamné à huit ans de prison fin 2013, Bassim est actuellement en fuite, sous le coup d’un mandat d’arrêt.
Le mystère de ce dossier de 2010 reste la découverte de recettes de poison (du cyanure obtenu à partir de pépins de pomme) dans la cellule de Belkacem. L’expert en toxicologie mandaté par la justice avait confirmé, selon le jugement du tribunal de grande instance de Paris, « l’efficience du mode opératoire décrit dans les recettes ainsi que le caractère potentiellement létal du produit obtenu ». « Le plus redoutable serait de contaminer avec ce liquide un réseau d’adduction d’eau ou un circuit de fabrication alimentaire, ce qui pourrait rendre malades un grand nombre d’individus », pouvait-on encore lire dans le texte de jugement.
Les enquêteurs n’ont cependant pas pu corroborer l’existence d’un projet d’attaque plus concret à l’aide de ce poison. En revanche, le réseau n’a pas ménagé sa peine pour acheter des armes en Belgique et préparer activement les évasions des leaders islamistes. Un mot manuscrit trouvé chez un membre de la cellule, adressé à un complice, signale :« On a besoin de deux kalachs, de deux calibres, dix grenades. Essaye de faire au plus vite car on en a besoin. C’est à toi de parler avec le frère qui vend les armes. Mon frère ne connaît rien, alors négocie un prix bas. »
Même s’il a bénéficié d’un non-lieu, la justice ayant estimé n’avoir « pas assez d’éléments démontrant son implication » dans les projets d’évasion, Chérif Kouachi est cependant apparu au fil de l’enquête comme un membre actif du réseau. Étroitement surveillé par les policiers en avril 2010, il a rejoint Djamel Beghal dans le Cantal pendant une semaine, accompagné de deux autres islamistes déjà condamnés pour des faits de terrorisme.
Lors de ses onze auditions en mai 2010 par les policiers, Kouachi s’est montré obstinément mutique. « L’intéressé garde le silence et fixe le sol », ont noté jusqu’à l’agacement les enquêteurs de la SDAT. « Avez-vous conscience que votre refus à tout dialogue avec nous, y compris sur les choses les plus anodines, le refus d’effectuer une page d’écriture, le refus de regarder les photos qui vous sont présentées, le refus de vous alimenter, relève d’un comportement typique et habituellement constaté chez les individus fortement endoctrinés et appartenant à une organisation structurée ayant bénéficié de consignes à suivre durant une garde à vue ? », ont fait remarquer les policiers au futur auteur du massacre de Charlie Hebdo.
Les archives informatiques de Kouachi, elles, ont été plus bavardes. De nombreux textes – la plupart anonymes –, découverts dans son ordinateur ou sur des clés USB, témoignent d’un enrôlement djihadiste structuré. Il s’agit la plupart du temps de textes sur des opérations martyres et la conduite à tenir. Tous ont été téléchargés en 2009.
ReutersReuters
L’un d’entre eux, baptisé Opérations sacrifices, décrit un modus operandi qui n’est pas sans rappeler l’attentat contre Charlie Hebdo. « Un moudjahid (combattant – ndlr) entre par effraction dans la caserne de l’ennemi ou une zone de groupement et tire à bout portant sans avoir préparé un plan de fuite ni avoir pensé à la fuite. L’objectif est de tuer le plus d’ennemis possibles. L’auteur mourra très probablement », peut-on lire. Puis :« Le mot “attentat-suicide” que certains utilisent n’est pas exact. Ce sont les juifs qui ont choisi ce mot pour dissuader les gens d’y recourir (…). Quant aux effets de ces opérations sur l’ennemi, nous avons constaté au cours de notre expérience qu’aucune autre technique ne produisait autant d’effroi et n’ébranlait autant l’esprit. »
Un autre texte, intitulé Le Prophète de la Terreur, commence par ces mots : « Je suis venu vous apporter le carnage. » Habillé de références religieuses, le texte est en réalité un appel au terrorisme : « Le Coran parle de se préparer le plus que l’on peut à terroriser l’ennemi. » Mieux encore : « horrifier l’ennemi », souhaite-t-il.
Un ouvrage de l’imam salafiste jordanien Abou Mohamed al-Maqdisi développe quant à lui des « séries de conseils sur la sécurité et la prévention » à l’attention des militants radicaux. Exemple : « Il n’est pas indispensable dans la plupart des circonstances, pour un financeur, de savoir quand et où l’opération aura lieu, ni par quelles mains. De même, pour ceux qui vont exécuter le stade final de l’opération (c’est-à-dire le pirate de l’air, le kidnappeur, celui qui se sacrifie, l’assassin, etc.), il n’est pas indispensable pour eux de savoir qui finance la cellule ou le groupe. »
Si aucun document trouvé en 2010 chez Kouachi n’évoque l’affaire des caricatures de Mahomet, un long texte intitulé Déviances et incohérences chez les prêcheurs de la décadence évoque la fatwa « pleinement justifiée » contre l’écrivain Salman Rushdie –« Qu’Allah le maudisse ! », est-il précisé –, ou le Français Michel Houellebecq, désigné comme une « loque humaine », qui « se permet dans un de ses torchons de dire que la religion la plus con, c’est l’islam ». Le texte s’en prend aussi aux « scribouilleurs malhonnêtes (à savoir les journalistes) » et assure que « dans les sociétés mécréantes, le péché est la norme et le blasphème un divertissement sadique ».
L’enquête de 2010 sur la cellule Beghal avait clairement montré que ses membres étaient déterminés à passer à l’attaque. Un proche de Kouachi et Coulibaly, un certain Teddy Valcy, alias “Djamil” (condamné à 9 ans en 2013), avait été arrêté en possession d’une kalachnikov, avec un chargeur engagé contenant vingt-deux cartouches. « Cette arme m’appartient et je n’aurais pas hésité à l’utiliser contre vous si j’en avais eu le temps », avait-il déclaré aux policiers au moment de son interpellation.
Dans une vidéo enregistrée sur son téléphone portable en avril 2010, il apparaît vêtu d’une djellaba, portant son fusil-mitrailleur à l’épaule. Il prononce alors un discours de guerre : « Il est venu le temps où il faut agir. La communauté musulmane est en danger (…). La dignité des musulmans est bafouée. Nous n’avons pas d’autres solutions que de prendre les armes pour défendre notre communauté. Je vous exhorte à prendre les armes le plus vite possible, avec une très grande détermination, et n’oubliez pas la récompense du martyr (…). On nous appelle “terroristes” mais le mot est faible parce qu’on doit vraiment plus les terroriser, les ennemis, les infidèles. Il n’y a pas de discussion avec eux. » Les 7, 8 et 9 janvier 2015, une partie du réseau Beghal a répondu à l’appel.
FABRICE ARFI ET KARL LASKE – mediapart.fr

Find this story at 10 January 2015

Copyright http://www.mediapart.fr/

Van nieuwsblog.burojansen.nl

A peine plus d’un an après qu’il ne découvre le corps sans vie du numéro 3 du SRPJ de Limoges, le numéro 2 du service s’est donné la mort hier sur son lieu de travail avec son arme de service.

On l’a appris ce matin, un commissaire du SRPJ de Limoges s’est donné la mort la nuit dernière dans son bureau avec son arme de service. Une information confirmée par sa hiérarchie. On ignore à cette heure les raisons de son geste.

Il se serait donné la mort cette nuit à 1 heure.

Le commissaire Helric Fredou âgé de 45 ans était originaire de Limoges avait débuté sa carrière en 1997 comme officier de police judiciaire à la direction régionale de la police judiciaire de Versailles, avant de revenir à Limoges. Il était directeur adjoint du service régional de police judiciaire depuis 2012. Son père était un ancien policier, sa mère était cadre infirmière aux urgences de CHU de Limoges. Il était célibataire et n’avait pas d’enfant.

Selon le syndicat de la police le commissaire était dépressif et en situation de burn out.

En novembre 2013, le commissaire Fredou avait découvert le corps sans vie de son collègue, numéro 3 du SRPJ de Limoges qui s’était également suicidé avec son arme de service dans son bureau. Il avait lui aussi 44 ans.

Le commissaire Fredou, comme tous les agents du SRPJ travaillait hier soir sur l’affaire de la tuerie au siège de Charlie Hebdo. Il avait notamment enquêté auprès de la famille de l’une des victimes. Il s’est tué avant même de remettre son rapport.

Une cellule psychologique est mise en place au sein du commissariat.

Par Cécile GauthierPublié le 08/01/2015 | 11:24, mis à jour le 14/01/2015 | 15:28

Find this story at 14 January 2015

© 2015 France Télévisions

Van nieuwsblog.burojansen.nl

Police Commissioner Helric Fredou, Number Two Police Officer of the Regional Service of France’s Judicial Police (JP), Limoges, (Haute-Vienne), “committed suicide on the night of Wednesday to Thursday at the police station.”

Commissioner Helric Fredou was part of the police investigation into the Charlie Hebdo terror attack.

Terror suspects Cherif and Said Kouachi who were shot dead by police on January 9, spent their high-school years in the Limoges region. No doubt this was the object of Fredou’s police investigation. Yet police and media reports state that on that same Wednesday he was involved in a meeting with the family of one of the Charlie Hebdo victims.

On Wednesday, as part of the Charlie Hebdo investigation, he dispatched a team of police officials under his jurisdiction. He is reported to have waited for the return of his team for a debriefing. Immediately following the police debriefing, he was involved in preparing his police report.

According to media reports, he committed suicide at around 1am on Thursday, within hours of the police debriefing. He used his own police weapon, a SIG-Sauer to “shoot himself in the head”.

At the time of his death, police claim to have not known the reason for his alleged suicide. This was reflected in their official statements to the media: “It is unknown at this time the reasons for his actions”.

However, a back story appears to have been inserted simultaneously, most likely from the very same police media liaisons, who then told the press that Fredou was ‘depressed and overworked’. For any law enforcement officer in France, it would seem rather odd that anyone would want to miss the biggest single terror event of the century, or history in the making, as it were. (21st Century Wire,)

”An autopsy was performed at the University Hospital of Limoges, “confirming the suicide”

There has been a total news blackout.

The French media decided or was instructed not to cover the incident. Not news worthy? So much for “Je suis Charlie” and ”Freedom of Expression” in journalism.

Likewise, the Western media including all major news services (AP, AFP, Reuters, Deutsche Welle, etc) have not covered the issue.

One isolated report in Le Parisien presents the act of suicide as being totally unrelated to the Charlie Hebdo investigation.

While described as being depressive and suffering from a burnout, police reports state that Helric Fredou’s suicide was totally unexpected.

Moreover, it is worth noting that, according to reports, he committed suicide in his workplace, in his office at the police station.

Did he commit suicide? Was he incited to commit suicide?

Or was he an “honest Cop” executed on orders of France’s judicial police?

Has his report been released?

These are issues for France’s journalists to address. It’s called investigative reporting. Or is it outright media censorship?

By Prof Michel Chossudovsky
Global Research, January 11, 2015

Find this story at 11 January 2015

Copyright © 2005-2015 GlobalResearch.ca

Van nieuwsblog.burojansen.nl

In the days since the siege at the Paris magazine Charlie Hebdo, the press and social media sites have been consumed with the possible answers to one question: Beyond the two shooters, Said and Cherif Kouachi, who is responsible for the attack that killed 12 people at the magazine’s offices?

On Friday, shortly after the gunmen were killed by French forces in a raid on a printing plant outside of Paris, a source from within al Qaeda in the Arabian Peninsula (AQAP) provided The Intercept with a series of messages and statements taking responsibility for the attacks, asserting that AQAP’s leadership “directed” the raid on the magazine to avenge the honor of the Prophet Mohammed.

Moments after The Intercept published these statements, an AQAP official, Bakhsaruf al-Danqaluh tweeted, in Arabic, the exact paragraphs the AQAP source provided us. Within an hour of that, AQAP’s senior cleric, Sheikh Harith bin Ghazi al-Nadhari, released an audio statement through AQAP’s official media wing, praising the attack. “Some of the sons of France showed a lack of manners with Allah’s messengers, so a band of Allah’s believing army rose against them, and they taught them the proper manners, and the limits of freedom of speech,” Nadhari declared. “How can we not fight the ones that attacked the Prophet and attacked the religion and fought the believers?” While heaping passionate praise on the attack on Charlie Hebdo, Nadhari stopped short of making any claim that AQAP directed or was in any way involved with the planning.

Historically, when AQAP has taken credit for attacks, it has used al Qaeda central’s al-Fajr Media to distribute statements and video or audio recordings through the AQAP media outlet al-Malahim to a variety of jihadist forums. But over the past year, AQAP has broadened its distribution strategy and has begun using Twitter and other social media sites. While AQAP continues to use al-Malahim, “the vast majority if not all of the releases are now released onto Twitter first via authenticated Twitter accounts that have become the first point of release,” says Aaron Zelin, an expert on al Qaeda and other militant groups and a senior fellow at the Washington Institute. “This has been the case ever since late July 2014, though AQAP had been making a slow transition going all the way back to early 2014.” Zelin’s analysis of this new distribution strategy tracks with how AQAP sources began to assert responsibility for the Paris attacks last week, with the one caveat being that an AQAP source provided the tweets in advance to a media outlet, The Intercept.

In the past, AQAP publicly took responsibility through its official media and communication channels. None of that has happened yet in the case of the Kouachi brothers’ Paris attack.

[Update: On Wednesday, Al Qaeda in the Arabian Peninsula officially claimed responsibility for the Charlie Hebdo attack in a statement issued by its media arm. The statement declared that the attack was in retaliation for the magazine’s depictions of the prophet Mohammed in its cartoons. It called the simultaneous assault on the Kosher grocery story by Amedy Coulibaly a coincidence because of the men’s relationships with each other and said it was not the result of AQAP’s coordination with rival group Islamic State.]

For example, soon after the failed 2009 Christmas Day bomb plot, in which a suicide bomber on a Northwest Airlines flight tried unsuccessfully to set off plastic explosives sewn into his underwear, AQAP posted a web statement praising perpetrator Umar Farouk Abdulmutallab as a hero who had “penetrated all modern and sophisticated technology and devices and security barriers in airports of the world” and “reached his target.” The statement boasted that the “mujahedeen brothers in the manufacturing department” made the device and that it did not detonate due to a “technical error.” Four months after the attempted attack, AQAP released a video showing Abdulmutallab, armed with a Kalashnikov and wearing a keffiyeh, at a desert training camp in Yemen. In the video, masked men conducted live-ammunition training. One scene showed AQAP operatives firing at a drone flying overhead. At the end of the video, Abdulmutallab read a martyrdom statement in Arabic. “You brotherhood of Muslims in the Arabian Peninsula have the right to wage jihad because the enemy is in your land,” he said, sitting before a flag and a rifle and dressed in white. “God said if you do not fight back, he will punish you and replace you.”

In analyzing AQAP’s potential role in the Paris attack, it’s worth remembering the four-month delay between the group praising the 2009 underwear plot and the group releasing evidence it actually orchestrated the act. Short of such video or photographic documentation, and even with an official statement from AQAP’s leadership, it would be difficult to prove that AQAP indeed sponsored the raid on Charlie Hebdo.

Even if AQAP did not “direct” the attack, there is seemingly credible information emerging to prove that at least one — and potentially both — of the Kouachi brothers spent time with AQAP in Yemen. Said Kouachi reportedly made multiple trips to Yemen from 2009 to 2012 and spent time at Sana’a’s Iman University, which was founded by radical preacher Abdel Majid al-Zindani. The French magazine L’Express reported that French intelligence sources claim that Said Kouachi crossed into Yemen from Oman along with another unidentified French citizen in the summer of 2011. Reuters, meanwhile, reports that both Kouachi brothers received weapons training from AQAP in Yemen’s Marib province, an al Qaeda stronghold, citing two anonymous Yemeni officials.

Earlier, Mohammed Albasha, the Yemeni government’s spokesperson in Washington D.C. urged caution in placing too much weight on such assertions. On Friday, he tweeted:

On the day of the attack in Paris, Cherif Kouachi reportedly told a French journalist that he and his brother were acting on behalf of AQAP and that their travel to Yemen was financed by Anwar al Awlaki, the U.S.-born radical cleric who was killed in a U.S. drone strike in northern Yemen in September 2011. “I just want to tell you that we are defenders of the Prophet. I, Cherif Kouachi, was sent by al-Qaeda in Yemen. I was over there. I was financed by Imam Anwar al-Awlaki,” he said.

A witness to the magazine shooting claimed one of the men shouted during the assault, “You can tell the media that it’s al Qaeda in Yemen.” None of these allegations, in and of themselves, prove that AQAP sponsored or directed the attacks, but the allegations do raise the prospect that, at a minimum, AQAP may have played a role in preparing the brothers for action. As I noted in my previous piece, since 2010 AQAP has publicly promoted a campaign calling on Muslims in Western countries, including France, to assassinate cartoonists who draw the prophet Mohammed, particularly those who do so in what is perceived as an insulting and demeaning manner. Awlaki himself penned an article for the first issue of the al Qaeda magazine Inspire in June 2010 making that direct call and providing a list of suggested targets, including a U.S. citizen in Seattle, Washington.

The suspect in the shooting at the kosher market in Paris, Amedy Coulibaly, reportedly had a relationship to the Kouachi brothers going back to at least 2010. In a purported martyr video released after he was killed by French forces on Friday, Coulibaly claims he worked in conspiracy with the brothers to produce Friday’s bloodbath. To complicate matters further, he stated in the video that he had made an oath of loyalty to the head of the Islamic State, ISIS, and the self-proclaimed Caliph. “I am pledging my allegiance to the Caliph of the Muslims, Abu Bakr al Baghdadi,” Coulibaly said. “I have made a declaration of allegiance to the Caliph and the declaration of a Caliphate.” He also claimed he had coordinated his attack with the Kouachi brothers, though no evidence of this has emerged. “We did things a bit together and a bit apart, so that it’d have more impact,” he said.

Last Friday, during a sermon in the ISIS stronghold of Mosul, Iraq, a leading ISIS cleric declared that his group was behind the Paris attacks. “We started with the France operation for which we take responsibility. Tomorrow will be in Britain, America and others,” said Abu Saad al-Ansari. “This is a message to all countries participating in the [U.S.-led] coalition that has killed Islamic State members.”

AQAP and ISIS have been engaged in a very public and bitter feud on social media and through official communications for the past year. While not impossible, it is unlikely that AQAP and ISIS at a high level agreed to cooperate on such a mission. An AQAP source told me that the group supports what Coulibaly did and that it does not matter what group — if any — assisted him, just that he was a Muslim who took the action. ISIS, clearly seeking to capitalize on the events in Paris, has now reportedly issued a call for its supporters to attack police forces. Of course, it is also plausible that all three of the men received some degree of outside help, but created their own cells to plot the Paris attacks. Whether Coulibaly was actually working with the Kouachi brothers or was inspired by their attack is also unknown.

For now, we have little more than verified statements from an AQAP source, a claim of responsibility from an ISIS figure and words of praise from both ISIS and some key AQAP figures. Taking responsibility for the attacks, whether true or not, could aid either group in fundraising and in elevating its prominence in the broader jihadist movement globally.

The Truth About Anwar Awlaki

Over the weekend, Anwar Awlaki’s name has once again been splashed on the front page of newspapers and his image and videos have again been referenced in international television coverage. There are two primary reasons for this: the purported Cherif Kouachi statement quoted above that Awlaki had financed a trip to Yemen, and a statement given by an anonymous Yemeni intelligence official to Reuters, asserting that Said Kouachi met with Awlaki in Shebwah province in Yemen at some point in 2011. AQAP has not confirmed either alleged link to Awlaki. This is another situation that would require more documentation, such as photos of either or both of the Kouachi brothers with Awlaki.

Whatever potential relationship Awlaki had to the Kouachi brothers, the media coverage of Awlaki’s history has been riddled with inaccuracies, exaggerations of his role within AQAP and passing of anonymous US government pronouncements as facts. There is no doubt that Anwar Awlaki very publicly called on Muslims in Western countries to conduct attacks in the U.S. and Europe or to travel to Yemen, Somalia, Iraq, Afghanistan and elsewhere to fight jihad. Awlaki very publicly called for the assassination of cartoonists and others who he saw as disgracing the Prophet Mohammed. But Awlaki was never the “leader” of AQAP, and the title bestowed on him by President Obama in announcing Awlaki’s death — head of external operations — was created by the U.S., not AQAP. In fact, when the actual leader of AQAP, Nasir al Wuhayshi, wrote to Osama bin Laden in 2010, asking for his blessing to put Awlaki in charge of the group, Bin Laden shot it down.

[Editor’s Note: Some of the reporting in this story is drawn from author Jeremy Scahill’s book, Dirty Wars: The World is a Battlefield.”]

On August 27, 2010, Bin Laden ordered his deputy Shaykh Mahmud, also known as Atiya Abdul Rahman, to relay a message to Wuhayshi. Bin Laden seemed to view Awlaki as an ally and a potentially valuable asset to al Qaeda’s goals. The problem, Bin Laden explained, was that Awlaki was an unknown quantity to al Qaeda central, a man who had yet to prove his mettle in actual jihad. “The presence of some of the characteristics by our brother Anwar…is a good thing, in order to serve Jihad,” Bin Laden wrote, adding that he wanted “a chance to be introduced to him more.” Bin Laden explained, “Over here, we are generally assured after people go to the battlefield and are tested there.” He asked Wuhayshi for “the resumé, in detail and lengthy, of the brother Anwar al-Awlaki,” as well as a written statement from Awlaki himself explaining his “vision in detail.” Wuhayshi, Bin Laden asserted, should “remain in his position where he is qualified and capable of running the matter in Yemen.”

An Awlaki Myth

None of this is to say that Awlaki was not involved with direct plotting of acts of terrorism, but that there has been no actual evidence produced to support the claim. Awlaki’s assassination was ordered by President Obama despite the fact that Awlaki was not officially indicted by the U.S. on any charges of terrorism. His case was litigated by anonymous US officials in the media and his death warrant signed in secret by the U.S. president.

It is often asserted as fact that Awlaki directed or encouraged U.S. Army Maj. Nidal Hasan to carry out the massacre at Fort Hood, Texas in November 2009. But the actual evidence to support this does not exist. Awlaki did indeed email with Hassan, but those emails read like Hassan was a fanboy and Awlaki was politely dismissing him. Awlaki did, after the fact, praise Hasan’s actions, but he denied any claim of direct involvement. It would be uncharacteristic of Awlaki — given his public calls for such actions — to deny a role he would have been proud of playing.

Soon after the [Fort Hood] shooting, the media began reporting that Hasan had been in contact with Awlaki, adding that Hasan had attended Awlaki’s Virginia mosque in 2001, though the fact that Awlaki had only met him once was not reported. That the two men exchanged at least eighteen e-mails beginning in December 2008 became a major focus of attention and hype from journalists and politicians. But when U.S. officials reviewed the emails, they determined them to be innocuous. According to The New York Times, “a counterterrorism analyst who examined the messages shortly after they were sent decided that they were consistent with authorized research Major Hasan was conducting and did not alert his military superiors.” Awlaki later told a Yemeni journalist that Hasan had reached out to him and primarily asked him religious questions. Awlaki claimed he neither “ordered nor pressured” Hasan to carry out any attacks, a contention supported by the emails once they were made public. But Awlaki’s reaction to the shooting made such details irrelevant in the eyes of the U.S. public and government.

A few days after the Fort Hood shootings, Awlaki published a blog post with the not-so-subtle title: “Nidal Hasan Did the Right Thing.” Hasan, Awlaki wrote, “is a hero. He is a man of conscience who could not bear living the contradiction of being a Muslim and serving in an army that is fighting against his own people. This is a contradiction that many Muslims brush aside and just pretend that it doesn’t exist.” Hasan “opened fire on soldiers who were on their way to be deployed to Iraq and Afghanistan. How can there be any dispute about the virtue of what he has done? In fact the only way a Muslim could Islamically justify serving as a soldier in the U.S. Army is if his intention is to follow the footsteps of men like Nidal.” Awlaki called on other Muslims within the U.S. Army to carry out similar operations. “Nidal Hasan was not recruited by Al-Qaida,” Awlaki later said. “Nidal Hasan was recruited by American crimes, and this is what America refuses to admit.”

Terrorism analysts and journalists often mention that Awlaki had contact with three of the 9/11 hijackers and, at times, imply he had foreknowledge of the plot. Awlaki was the imam at two large mosques, one in San Diego and later at one in Falls Church, Virginia. Three of the men, at various points did indeed attend those mosques, but the 9/11 Commission asserted that the future hijackers “respected Awlaki as a religious figure and developed a close relationship with him” but added that “the evidence is thin as to specific motivations.” What is seldom mentioned is that soon after 9/11, on February 5, 2002, Awlaki also met with Pentagon employees inside the Department of Defense when he was officially invited to lecture at the DoD. After being vetted for security, Awlaki “was invited to and attended a luncheon at the Pentagon in the secretary of the Army’s Office of Government Counsel.” (It is unlikely Awlaki dined on the “East Side West Side” sandwich offered at the event, which included beef, turkey and bacon on marbled rye).

Awlaki is also frequently mentioned as the mastermind of the 2009 underwear bomb plot. But, again, this is far from a proven fact. Awlaki’s role in the “underwear plot” was unclear. After the failed bombing, Awlaki claimed that Abdulmutallab was one of his “students.” Tribal sources in Shabwah province told me that al Qaeda operatives reached out to Awlaki to give religious counseling to Abdulmutallab, but that Awlaki was not involved in the plot. While praising the attack, Awlaki said he had not been involved with its conception or planning. “Yes, there was some contact between me and him, but I did not issue a fatwa allowing him to carry out this operation,” Awlaki told Yemeni journalist Abdulelah Haider Shaye in an interview for Al Jazeera a few weeks after the attempted attack: “I support what Umar Farouk has done after I have been seeing my brothers being killed in Palestine for more than sixty years, and others being killed in Iraq and in Afghanistan. And in my tribe too, U.S. missiles have killed” women and “children, so do not ask me if al-Qaeda has killed or blown up a U.S. civil[ian] jet after all this. The 300 Americans are nothing comparing to the thousands of Muslims who have been killed.”

Shaye pressed Awlaki on his defense of the attempted downing of the plane, pointing out to Awlaki that it was a civilian airliner. “You have supported Nidal Malik Hasan and justified his act by saying that his target was a military not a civilian one. Umar Farouk Abdulmutallab’s plane was a civilian one, which means the target was the U.S. public?” Shaye pressed him. “It would have been better if the plane was a military one or if it was a U.S. military target,” Awlaki replied. But, he added:

“The American people live [in] a democratic system and that is why they are held responsible for their policies. The American people are the ones who have voted twice for Bush the criminal and elected Obama, who is not different from Bush as his first remarks stated that he would not abandon Israel, despite the fact that there were other antiwar candidates in the U.S. elections, but they won very few votes. The American people take part in all its government’s crimes. If they oppose that, let them change their government. They pay the taxes which are spent on the army and they send their sons to the military, and that is why they bear responsibility.”

The U.S. government continues to maintain that Awlaki personally directed the Christmas Day bomb plot. Its source for that is an alleged confession given to investigators by Abdulmutallab immediately after he was apprehended. But that confession has serious problems. Marcy Wheeler, an independent journalist who has scrutinized this case more extensively than any other journalist, has written several analyses of this case. “Abdulmutallab gave 3 ‘confessions,’” Wheeler told me. “The first on December 25, 2009, after he was captured. In that he attributed all his direction to ‘Abu Tarak,’ which [the] DOJ would later claim was just a pseudonym for Awlaki, which is impossible.” In Yemen, I asked many sources close to Awlaki if they had ever heard this nickname used or given to Awlaki. None had.

The second confession started on January 29, 2010 with the High Value detainee Intelligence Group established by President Obama in late 2009. Abdulmutallab’s lawyer claimed the HIG interrogated his client after he had been held in solitary confinement. “Within days, he implicated Awlaki in everything, including making a martyrdom video with AQ’s greatest English propagandist in Arabic, and final instructions,” Wheeler adds. “The prosecution willingly agreed not to rely on this confession after the defense said it had been made in conjunction with plea discussions.”

The final confession, Wheeler says, was on October 12, 2011. Abdulmutallab publicly plead guilty to conspiracy and other charges. No one else, including U.S. citizen Awlaki was charged in the alleged conspiracy. “In that plea, Abdulmutallab attributed earlier propaganda from Awlaki as an inspiration, but Abdulmutallab did not implicate Awlaki or anyone else as his co-conspirators,” says Wheeler. “In other words, Abdulmutallab confessed three times. In only one of those confessions did he implicate Awlaki, and that confession was the only one not presented at ‘trial.’” Instead it was used in Abdulmutallab’s sentencing.

Intercept reporter Ryan Devereaux contributed research to this article.

Correction: This story incorrectly described the occupational breakdown of the people killed in the Charlie Hebdo attack. Most, but not all, of the victims were media workers. 9:26pm ET Jan 12 2014

Email the author: jeremy.scahill@theintercept.com

BY JEREMY SCAHILL @jeremyscahill 01/12/2015

Find this story at 12 January 2015

https://firstlook.org/theintercept/2015/01/12/the-paris-mystery/

Van nieuwsblog.burojansen.nl

Les investigations se concentrent sur ce pays de la péninsule arabique. Saïd Kouachi y aurait séjourné pendant deux semaines après son arrivée à Oman le 25 juillet 2011. Ce qui a justifié sa surveillance par la DGSI entre novembre 2011 et juin 2014.

Et si la clef du “11 septembre français” se trouvait à 5 000 kilomètres de distance de Paris, au coeur des montagnes de la péninsule arabique, au Yémen? Les enquêteurs français et américains tournent désormais leur regard vers ce pays de 24 millions d’habitants, devenu depuis le début des années 2000 l’un des creusets du djihadisme international. Et pas seulement parce que Al Qaeda dans la péninsule arabique (Aqpa) s’est félicitée des attaques menées à Paris entre le 7 et le 9 janvier.

Au moins l’un des deux frères Kouachi, auteurs de la fusillade au magazine Charlie-Hebdo (12 morts), a effectué un séjour au Yémen. Selon nos informations, Saïd Kouachi a en effet été repéré à Oman, le 25 juillet 2011. Il se trouvait en compagnie d’un autre homme qui, selon les autorités françaises, n’est pas son frère Chérif. Les deux passagers auraient pris un vol retour à destination de la France trois semaines plus tard, le 15 août précisément. Qu’ont-ils fait pendant ces trois semaines au Moyen-Orient?

Entraînement au tir entre frères?
Des sources officielles yéménites viennent d’affirmer à l’agence Reuters, contrairement à la version de Paris, que Saïd était en fait accompagné de son frère Chérif. Les deux hommes seraient passés clandestinement au Yémen où ils seraient restés deux semaines. “Ils ont rencontré Anwar al-Awlaki (prédicateur d’Al Qaeda dans la péninsule arabique) et ensuite ils ont été entraînés pendant trois jours au tir dans le désert de Marib”, ont confié ces sources. Si cette information est vérifiée, qu’en savaient au juste les services français? De la réponse à cette question dépendra l’ampleur de la polémique sur les failles constatées dans le bouclier antiterroriste.

Une chose est sûre. Washington a bien transmis à Paris une information essentielle à la fin du mois de novembre 2011 portant sur le passage de Saïd Kouachi à Oman. Côté français, on certifie que ce renseignement américain ne donnait pas la preuve d’un entraînement dans les rangs djihadistes. Mais il existait cependant une forte probalité car un ex-membre de la “filière dite des Buttes-Chaumont” (dans laquelle apparaissent les frères Kouachi dès 2004) avait trouvé refuge dans ce pays pour rejoindre Al Qaeda.

Le voyage éventuel de Chérif Kouachi fait l’objet de versions discordantes au sein des autorités françaises. Le procureur de la République à Paris, François Molins, a confirmé son existence lors de sa conférence de presse vendredi 9 janvier au soir. L’information viendrait en fait du témoignage de l’épouse de Chérif Kouachi, recueilli par la police judiciaire. Celle-ci aurait en effet confié aux enquêteurs que son mari s’était rendu à Oman, en compagnie de Saïd, à l’été 2011. Cette version a cependant été fermemement démentie par son avocat, Me Christian Saint-Palais. Selon lui, sa cliente aurait bien reconnu que Chérif Kouachi avait effectué des voyages, mais il ne lui en aurait jamais dit, ni la destination, ni le but.

Une longue surveillance jusqu’à l’été 2014
Quoi qu’il en soit, cette alerte américaine motive alors le lancement d’une surveillance sur les frères Kouachi par la DGSI (contre-terrorisme). Saïd fait l’objet d’une fiche de “mise en attention” dite “fiche S”, dès la fin du mois de novembre 2011. Les téléphones portables des deux frères sont “branchés”. Cette surveillance sera particulièrement longue, alternée entre la DGSI et la PJ, les écoutes administratives étant renouvelées tous les quatre mois. Chérif, lui, aurait été écouté moins longtemps jusqu’à la fin de 2013, faute d’accord sur le renouvellement des autorisations.

Les conversations de Chérif au téléphone et de ses fréquentations semblent montrer qu’il se lance alors dans la contrefaçon de vêtements et de chaussures de sport. Pour les policiers, il sort du spectre terroriste, semblant entrer dans celui de la petite délinquance. Aucun signe de dangerosité n’est détecté. Si bien qu’en juin 2014, la surveillance des Kouachi est définitivement levée. La police passe à d’autres suspects. Sept mois plus tard, les frères font irruption dans la salle de rédaction de Charlie Hebdo.

Par Eric Pelletier , Pascal Ceauxpublié le 10/01/2015 à 20:41, mis à jour le 14/01/2015 à 10:03

Find this story at 14 January 2015

© L’Express

Van nieuwsblog.burojansen.nl

A report in the New York Times claims in its opening paragraph:

The younger of the two brothers who killed 12 people in Paris last week most likely used his older brother’s passport in 2011 to travel to Yemen, where he received training and $20,000 from Al Qaeda’s affiliate there, presumably to finance attacks when he returned home to France.

The source of that information is presumably the American counterterrorism officials referred to in the second paragraph.

Reporters Eric Schmitt and Mark Mazzetti, too busy scribbling their notes, apparently didn’t bother asking these officials how they identified the money trail.

That’s an important question, because an alternative money trail has already been reported that has no apparent connection to AQAP.

French media have reported that Amedy Coulibaly — who in a video declared his affiliation with ISIS — purchased the weapons, used both by him and the Kouachi brothers, from an arms dealer in Brussels and that he paid for these with:

a standard loan of 6,000 euros ($7,050) that Coulibaly took out on December 4 from the French financial-services firm Cofidis. He used his real name but falsely stated his monthly income on the loan declaration, a statement the company didn’t bother to check, the reports say.

Whereas the New York Times reports receipt of the money and its amount as fact, CNN — no doubt briefed by the same officials — makes it somewhat clearer that this information is quite speculative:

U.S. officials have told CNN it’s believed that when Cherif Kouachi traveled to Yemen in 2011, he returned carrying money from AQAP earmarked to carry out the attack. Investigators said the terrorist group could have given as much as $20,000, but the exact amount has not been verified. [Emphasis mine.]

This isn’t a money trail — it’s speculation. And even if AQAP did put up some seed capital, that was four years ago. In the intervening period, the gunmen seem to have been busy engaged in their own entrepreneurial efforts:

Former drug-dealing associates of Coulibaly told AP he was selling marijuana and hashish in the Paris suburbs as recently as a month ago. Multiple French news accounts have said the Kouachi brothers sold knockoff sporting goods made in China.

Another gaping hole in the NYT report is its failure to analyze the AQAP videos — there were two.

The first video, released on January 9, praised the attacks but made no claim of responsibility. Were its makers restrained by their own modesty? The second video, which does claim that AQAP funded and directed the operation, provides no evidence to support these claims.

The top spokesman for the Yemen branch of al-Qaida publicly took credit Wednesday for the bloody attack on a French satirical newspaper, confirming a statement that had been emailed to reporters last week.

But the 11-minute video provided no hard evidence for its claims, including that the operation had been arranged by the American cleric Anwar al-Awlaki directly with the two brothers who carried it out before Awlaki was killed by a U.S. drone strike in 2011.

The video includes frames showing Awlaki but none of him with the brothers, Saïd and Chérif Kouachi, nor any images of the Kouachis that haven’t been shown on Western news broadcasts for days.

So it seems premature for the New York Times to start talking about how the attacks might:

serve as a reminder of the continued danger from the group [AQAP] at a time when much of the attention of Europe and the United States has shifted to the Islamic State, the militant organization that controls large swaths of Syria and Iraq and has become notorious for beheading hostages.

The NYT report also makes a claim that I have not seen elsewhere:

In repeated statements before they were killed by the police, the Kouachi brothers said they had carried out the attack on behalf of the Qaeda branch in Yemen, saying it was in part to avenge the death of Mr. Awlaki.

Are we to suppose that Awlaki was funding an operation to avenge his own death before he had been killed?

Based on the information that has been reported so far — and obviously, new information might significantly change this picture — the evidence seems to lean fairly strongly in the direction that the Paris attacks should be seen to have been inspired rather than directed by Al Qaeda.

And to the extent that Anwar al-Awlaki played a pivotal role in these attacks, the lesson — a lesson that should be reflected on by President Obama and the commanders of future drone strikes — is that Awlaki’s capacity to inspire terrorist attacks seems to be just as strong now as it was when he was alive.

Indeed, the mixed messages coming from AQAP might reflect an internal debate on whether it can wield more power as an inspirational force or alternatively needs to sustain the perception that it retains control over operations carried out in its name.

01/15/2015

Find this story at 15 January 2015

Copyright © 2015 ·Prose Theme · Genesis Framework by StudioPress

Van nieuwsblog.burojansen.nl

PARIS — The bloody denouement on Friday of two hostage crises at different ends of a traumatized Paris means attention will now shift to the gaping question facing the French government: How did several jihadists — and possibly a larger cell of co-conspirators — manage to evade surveillance and execute a bold attack despite being well known to the country’s police and intelligence services?

On its own, the Wednesday morning slaughter that left 12 people dead at the satirical newspaper Charlie Hebdo represented a major breakdown for French security and intelligence forces, especially after the authorities confirmed that the two suspects, the brothers Saïd and Chérif Kouachi, had known links to the militant group Al Qaeda in Yemen.

President François Hollande after holding a crisis meeting.Days of Sirens, Fear and Blood: ‘France Is Turned Upside Down’ JAN. 9, 2015
Andrew Parker, the directory general of MI5, said militants were planning attacks in Britain similar to the one in Paris.In Britain, Spy Chief Calls for More Power for AgencyJAN. 9, 2015
Then on Friday, even as the police had cornered the Kouachi brothers inside a printing factory in the northeast suburbs, another militant, Amedy Coulibaly — who has since been linked to the Kouachis — stormed a kosher supermarket in Paris and threatened to kill hostages if the police captured the Kouachis.

Mohammed Benali is president of a mosque in Gennevilliers where, he said, Chérif Kouachi was an infrequent visitor. Credit Agnes Dherbeys for The New York Times
“There is a clear failing,” Prime Minister Manuel Valls told French television on Friday night. “When 17 people die, it means there were cracks.”

An American official speaking about the failure to identify the plot said that French intelligence and law enforcement agencies had conducted surveillance on one or both of the Kouachi brothers after Saïd returned from Yemen, but later reduced that monitoring or dropped it altogether to focus on what were believed to be bigger threats.

“These guys were known to be bad, and the French had tabs on them for a while,” said the American official, who spoke on the condition of anonymity to avoid complicating a delicate intelligence matter. “At some point, though, they allocated resources differently. They moved on to other targets.”

The official acknowledged that American spy agencies tracked Westerners, particularly young men, traveling in and out of Yemen much more closely after a failed Qaeda plot to blow up an airliner on Christmas Day 2009.

But the official said the United States left the monitoring of the Kouachi brothers and other French citizens in France to that country’s security services.

One reason for the lapses may be that the number of possible jihadists inside France has continued to expand sharply. France has seen 1,000 to 2,000 of its citizens go to fight in Syria or Iraq, with about 200 returning, and the task of surveillance has grown overwhelming.

The questions facing French intelligence services will begin with the attack at Charlie Hebdo.

Continue reading the main story
GRAPHIC
The Links Among the Paris Terror Suspects and Their Connections to Jihad
Where their lives intersected and what may have influenced them.

OPEN GRAPHIC
The authorities knew that striking the satirical newspaper and its editor for their vulgar treatment of the Prophet Muhammad had been a stated goal of Al Qaeda in the Arabian Peninsula, through its propaganda journal, Inspire.

Intelligence officers had also identified the Kouachi brothers as being previously involved in jihad-related activities, for which Chérif was convicted in 2008. Investigators have also linked Chérif to a plot to free from prison an Islamic militant convicted in the 1995 bombing of a French subway station, while French news organizations have reported that Mr. Coulibaly was also implicated in that case.

Continue reading the main story
Much remains unclear about the three suspects and whether they were working in a coordinated fashion. But the French apparently knew, or presumably should have known, either on their own or through close intelligence cooperation with the United States, that Saïd had traveled to Yemen in 2011.

News reports on Friday said that Saïd had met with the American-born Anwar al-Awlaki, a member and propagandist for Al Qaeda in the Arabian Peninsula, who was later killed by an American drone strike.

Security officials and acquaintances said that Mr. Kouachi’s travels in Yemen stretched from 2009 until at least 2012.

Mohammed al-Kibsi, a journalist, said he met Mr. Kouachi in Sana, the Yemeni capital, in January 2010. At the time, Mr. Kibsi was working on an article about Umar Farouk Abdulmutallab, who tried to blow up a Detroit-bound airliner on Christmas Day 2009, in a plot that intelligence officials believe was guided by Mr. Awlaki.

While looking for Mr. Abdulmutallab’s house, Mr. Kibsi said, he came across Mr. Kouachi playing soccer with a group of children. Mr. Kouachi told him that he and Mr. Abdulmutallab were friends: They had lived together for a week or two, a few months before the bombing attempt. They were both learning Arabic at the Sana Institute for Arabic Language, and both worshiped at the same local mosque, he said.

Continue reading the main story
GRAPHIC
Tracking the Aftermath of the Charlie Hebdo Attack
A visual timeline of the attack and the events that followed.

OPEN GRAPHIC
Mr. Kouachi was “so friendly” and spoke using a mix of English and French, Mr. Kibsi said, adding that he saw Mr. Kouachi on at least two other occasions, at a different Arabic institute in Sana’s old city.

It was not immediately clear whether Mr. Kouachi studied at Al-Iman University, an ultraconservative religious center with links to militants that Mr. Abdulmutallab attended.

Yemen has been an American priority, not a French one, making it likely that the Kouachi brothers and Mr. Coulibaly were put lower on the priority list, intelligence analysts said Friday.

Indeed, Mr. Coulibaly apparently met President Nicolas Sarkozy in July 2009, according to the French newspaper Le Parisien. At a news media event to encourage youth employment, Mr. Coulibaly was scheduled to be among a group of nine people who had taken part in a work-training program and was working at a Coca-Cola factory in the Parisian suburbs.

“It is a pleasure to meet the president,” he told a journalist before the meeting. “I don’t know what I’m going to say to him. I will start with, ‘Good morning!’ ”

The authorities released pictures of Mr. Coulibaly and a companion, Hayat Boumeddiene, 26, though it was not clear what became of her and how deep her links were to the group.

On Friday, even as the Kouachi brothers were confronting the police several miles away, people in the Gennevilliers suburb where Chérif lived described a man who, by appearances, was a devout and solemn Muslim, if giving a few hints of extremism.

Continue reading the main storyVideo

PLAY VIDEO|2:10
Paris Terror Suspect Shown in 2005 Film
Paris Terror Suspect Shown in 2005 Film
Chérif Kouachi, one of the suspects in the Charlie Hebdo shootings in Paris, appeared in a 2005 investigative documentary about jihadism that aired on French television. Video by France3, via INA on Publish Date January 8, 2015. Photo by Pièces à Conviction, France3.
Mohammed Benali, president of the mosque in Gennevilliers, said Chérif Kouachi was an infrequent visitor who was polite, was shaven, wore jeans, and showed no signs of radicalization — “except for one incident.”

Continue reading the main storyContinue reading the main storyContinue reading the main story
During France’s recent election, the imam consecrated a Friday Prayer to the importance of voting, which prompted Mr. Kouachi to jump up abruptly in the prayer hall and begin arguing that it was un-Islamic to vote.

“Our security personnel escorted him outside,” Mr. Benali said. “They tried to calm him down. They asked him to respect our mosque and our people.”

Chérif Kouachi was a familiar figure among some neighborhood shopkeepers, who regarded him as a serious Muslim. The owner of a bakery said that whenever Chérif came inside, his wife remained outside the glass door.

Inside the apartment building where Chérif lived on the fourth floor, he was described as polite, someone who helped women carry grocery bags up the stairwell during the frequent breakdowns of the elevator. Some neighbors said they saw his wife fully covered in a niqab. Others said they assumed that he lived alone.

“I always thought that he was single,” said one 24-year-old woman, who like others asked not to be identified. “He was always alone. I saw him once with a friend.”

For the French authorities, the basic questions are why they had not monitored the three men more aggressively and why the offices of Charlie Hebdo were not better protected.

Continue reading the main story
MORE ON THE PARIS SHOOTINGS

Inside Charlie Hebdo After the Attack
Inside Charlie Hebdo After the AttackJAN. 09, 2015

Aftermath of Paris Terror Attack
Aftermath of Paris Terror AttackJAN. 07, 2015
Before Paris Shooting, Authors Tapped Into Mood of a France ‘Homesick at Home’
Before Paris Shooting, Authors Tapped Into Mood of a France ‘Homesick at Home’JAN. 09, 2015

A Timeline of Threats and Acts of Violence Over Blasphemy and Insults to Islam
A Timeline of Threats and Acts of Violence Over Blasphemy and Insults to Islam JAN. 08, 2015
“The problem we face is that even though there are not that many radicalized Muslims in France, there are enough of them to make it difficult to physically follow everyone with a suspicious background,” said Camille Grand, a former French official and director of the Foundation for Strategic Research, an independent Paris group.

“It’s one thing to listen to the phone calls or watch their travel, but it’s another to put someone under permanent physical surveillance, or even follow all their phone conversations full time for so many people,” he added.

Jean-Charles Brisard, head of the French Center for Analysis of Terrorism, praised the security response and said there were simply not enough police and security officers to keep full monitoring on everyone who goes through prison.

“It’s a problem of resources,” Mr. Brisard said.

He added that the authorities had Chérif Kouachi under surveillance “for a period of time, but then they judged that there was no threat, or the threat was lower, and they had other priorities.”

“We are understaffed,” complained an officer involved in the search of Chérif Kouachi’s apartment in Gennevilliers. “We would need to triple our staff to better protect the city.”

President François Hollande went on television Friday — before the two standoffs had ended — to try to reassure the nation, and he visited the Interior Ministry headquarters to supervise the police action.

The attacks were likely to aggravate the problems of Mr. Hollande, already widely considered weak and indecisive. Moreover, serious internal questions are also likely, as they were after Mohammed Merah, who had been known to the police and intelligence services, killed seven people in southwestern France in 2012, saying that he was acting on behalf of Al Qaeda.

It later emerged that Mr. Merah had traveled to Afghanistan, and that the Americans had alerted the French, who had not reacted with sufficient attention in what was considered an operational failure.

Jean-Louis Bruguière, a former presidential adviser on terrorism and a former antiterrorism judge who knew Chérif Kouachi when he was arrested in 2005, said that the authorities could not monitor every person of interest. “You can’t keep a policeman tracking every single one of them,” he said, noting that he had interviewed hundreds of aspiring jihadists.

Correction: January 17, 2015
Because of an editing error, an article last Saturday about questions concerning how the jihadists responsible for the murders of 17 people in Paris were able to execute brazen attacks despite being known to the authorities referred incorrectly to the director of the Foundation for Strategic Research, who was quoted in the article. The director, Camille Grand, is a man.

Reporting was contributed by Rukmini Callimachi, Laure Fourquet and Assia Labbas from Paris, Eric Schmitt from Washington, and Shuaib Almosawa from Sana, Yemen.

By STEVEN ERLANGER and JIM YARDLEYJAN. 9, 2015

Find this story at 9 January 2015

© 2015 The New York Times Company

Van nieuwsblog.burojansen.nl

UPDATED — A source within al Qaeda in the Arabian Peninsula has provided The Intercept with a full statement claiming responsibility for the attack against the offices of Charlie Hebdo in Paris:

Some ask the relationship between Al-Qaeda Organization and the (brothers) who carried out the #CharlieHebdo operation. Was it direct? Was the operation supervised by the Al-Qaeda wing in the Arabian Peninsula?

The leadership of #AQAP directed the operation, and they have chosen their target carefully as a revenge for the honor of Prophet (pbuh)

The target was in France in particular because of its obvious role in the war on Islam and oppressed nations.

The operation was the result of the threat of Sheikh Usama (RA). He warned the West about the consequences of the persistence in the blasphemy against Muslims’ sanctities.

Sheikh Usama (RA) said in his message to the West: If there is no check on the freedom of your words, then let your hearts be open to the freedom of our actions.

The Organization delayed to claim responsibility due to the executors’ security reasons. Nevertheless, the operation carries a number of important messages to all the Western countries.

One: Touching Muslims’ sanctity and protecting those who make blasphemy have dear price and the punishment will be severe.

Two: The crimes of the Western countries, above them America, Britain and France will backfire deep in their home.

Three: The policy of hitting the snake’s head followed by the Al-Qaeda organization under the leadership of Adhawahiri is still achieving its goals; until the West retreats.

Four: The inspiring media policies of the Mujahideen of Al-Qaeda especially of Inspire Magazine has greatly succeeded in identifying its targets and collecting powers.

One of the cartoonists’ name and photo were put down in Inspire’s wanted poster, dead or alive. The Western regimes should wait for harm and destruction by the Might of Allah.

I hope the brothers will distribute these tweets and translate them so that they reach the greatest audience. {And Allah has full power and control over His Affairs, but most of men know not.}

Arabic-language excerpts from the statement are being circulated widely on Twitter. AQAP has not made any claims of responsibility through its official communication channels. A prominent AQAP cleric released an audio recording today praising the attack, but made no reference to AQAP playing an operational role. [Update: Shortly after The Intercept published this statement, an AQAP official, Bakhsaruf al-Danqaluh, tweeted, in Arabic, the exact paragraphs the AQAP source provided us. This is still not an official AQAP claim of responsibility, but it suggests such a statement may be forthcoming or is being internally debated within the group.]

Earlier in the afternoon, a source within al Qaeda in the Arabian Peninsula gave The Intercept a separate message praising the attack on Charlie Hebdo. “The lions of Jihad have stood. The followers of Muhammad – peace be upon him – have never forgotten,” the message declared. “Do not look for links or affiliation with Jihadi fronts. It is enough they are Muslims. They are Mujahideen. This is the Jihad of the Ummah. So France, are you ready for more attacks?”

From the Winter 2014 issue of AQAP’s Inspire, a Muslim prays next to a pressure cooker, above an image of a French passport.
The source, who demanded anonymity because the group had not yet released an official statement, also told The Intercept that two images in the latest issue of its publication, Inspire, published in December, contained a clue foreshadowing the attack on Charlie Hebdo. One image (at right, click to enlarge) shows a Muslim kneeling in prayer with a cooking pot similar to the one used by the Boston marathon bombers. “If you have the knowledge and inspiration all that’s left is to take action.” On the page immediately below it is a picture of a French passport. Throughout the day, several AQAP members have been praising the attack on social media and discussion sites. An AQAP source pointed The Intercept to a recording they claim is Cherif Kouachi, one of the suspects, acknowledging that his trips to Yemen in 2011 were “financed” by U.S.-born radical imam Anwar al Awlaki and that he was sent to Yemen by AQAP.

The full message provided by the AQAP source, which references Inspire‘s previous threats to attack media outlets that publish demeaning pictures of the Prophet Muhammad, is here:

Freedom of Speech

Freedom of speech! Journalist! Newspaper! It is a war on freedom of speech. It is a war on journalism. These words kept belching out of many mouths. All are well aware of what this magazine published. “It was just satirical,” some argued. I find it funny how this type of people think. “It is a crime for a journalist to be killed,” they claim … I would like to pose some questions to them:

Was it a crime to kill Sheikh Anwar Al-‘Awlaki for his da’wah?

Was it a crime to kill Samir Khan for being a member of Inspire Team?

Was it a crime to kill Fuad Al-Hadhrami, the brother who accompanied journalists in S.Yemen?

Charlie Hebdo’s editor-in-chief Gerard Biard remarked he didn’t “understand how people can attack a newspaper with heavy weapons. A newspaper is not a weapon of war.” Isn’t Inspire a magazine? Are we to conclude that drones and missiles aren’t heavy weapons?

Where are your values in that regard?

The Charlie magazine team deserved what they got. Many warnings have been given before, but they were persistent. They had the freedom to use cartoons in their magazine, and we have the freedom to use bullets from our magazines. As the ‘Wanted List’ stated: A bullet a day, keeps the kaffir away. Yes, Charb is no more. The lions of Jihad have stood. The followers of Muhammad – peace be upon him – have never forgotten. As Sheikh Anwar Rahimahullah put it: The Dust Will Never Settle Down.

Do not look for links or affiliation with Jihadi fronts. It is enough they are Muslims. They are Mujahideen. This is the Jihad of the Ummah. So France, are you ready for more attacks; Weren’t you asked by Inspire Magazine immediately after the Wanted List:

So, why is France so thick in learning from its past mistakes? Is it leaving Paris undefended once again? Woe upon you from tens of Muhammad Merah!

You come third in the target list, after US and Britain. If I were the latter, I would rather pull my sleeves up.

Earlier in the day, the French government announced that the suspects in the Charlie Hebdo massacre have been killed following a stand-off at a printing plant outside of Paris. U.S. and French intelligence agencies are aggressively investigating the travel history and associations of the two brothers, Said and Cherif Kouachi. The brothers both claim to have spent time in Yemen. Agence France Press reports that Said traveled multiple times to Yemen from 2009-2013 and studied at Sana’a’s Iman University, founded by radical preacher Abdel Majid al-Zindani.

A senior Yemeni intelligence official told Reuters that Said traveled to Yemen in 2011 and met with Awlaki, who was infamous for his sermons and writings calling for Muslims in Western countries to conduct terrorist attacks. Anonymous U.S. officials have alleged in various news reports that Said received training from Al Qaeda in the Arabian Peninsula, and a witness to the shooting told French media that one of the shooters claimed that they were from AQAP. “We do not have confirmed information that he was trained by al Qaeda but what was confirmed was that he has met with Awlaki in Shabwah,” the Yemeni official told Reuters. Awlaki, along with another U.S. citizen, was killed in a U.S. drone strike in northern Yemen ordered by President Obama in September 2011.

Said Kouachi
A senior Yemeni official told The Intercept that the French government has not yet formally requested the Yemeni government’s assistance or cooperation in their investigation. “France has not approached us in any official way yet,” the official said. “The [Yemeni] government is waiting for a French inquiry.”

The Intercept granted the Yemeni official anonymity because he is not authorized to speak about the matter absent an official French inquiry and because anonymous U.S. and Yemeni officials are making contradictory claims. The official said that many French nationals have traveled to Yemen, sometimes on passports from other nations.

Awlaki was very public in his calls for assassinating cartoonists and attacking media outlets that published demeaning images of Prophet Mohammed.

***

In June 2010, AQAP published its first issue of an English language publication, Inspire. “Allah says: ‘And inspire the believers to fight,’” read the opening line of the letter from Inspire’s unnamed editor. “It is from this verse that we derive the name of our new magazine.” Inspire, the editor wrote, was “the first magazine to be issued by the al-Qaeda Organization in the English language. In the West; in East, West and South Africa; in South and Southeast Asia and elsewhere are millions of Muslims whose first or second language is English. It is our intent for this magazine to be a platform to present the important issues facing the ummah [community] today to the wide and dispersed English speaking Muslim readership.”

The issue of Inspire featured an “exclusive” interview with the head of AQAP, Nasir al Wuhayshi, also known as Abu Basir, as well as translated works from bin Laden and Zawahiri. It also included an essay praising Umar Farouk Abdulmutallab, the failed underwear bomber. The magazine was well produced, with a layout that resembled a typical U.S. teen magazine, though without fashionably dressed women and celebrities. Instead, it featured photos of children alleged to have been killed in U.S. missile strikes and pictures of armed, masked jihadis. An article written under the byline “AQ Chef” and titled “Make a Bomb in the Kitchen of Your Mom” provided instructions on how to manufacture explosive devices from basic household goods. Another article gave detailed directions on how to download military-grade encryption software for sending e-mails and text messages.

Perhaps most disturbing, the magazine contained a “Hit List” of people who it alleged had created “blasphemous caricatures” of the Prophet Muhammad. In late 2005, the Danish publication Jyllands-Posten commissioned a dozen cartoons of the Prophet, ostensibly to contribute to a debate about self-censorship within Islam. It had enraged Muslims across the world at the time, sparked massive protests and resulted in death threats and bomb threats against the newspaper. The hit list published by Inspire included magazine editors, anti-Muslim pundits who had defended the cartoons, as well as the novelist Salman Rushdie. But it also included Molly Norris, a Seattle-based cartoonist who initiated “Everybody Draw Mohammed Day.” Norris said she did it in response to the U.S. Comedy Central network’s decision to edit out a scene in its popular animated program South Park that addressed the controversy, after receiving a threat.

Anwar Al-Awlaki at Dar al Hijrah Mosque on October 4 2001 in Falls Church, VA. (Photo by Tracy Woodward/The Washington Post).
Anwar Al-Awlaki
Inspire’s hit list was accompanied by an essay penned by Awlaki encouraging Muslims to attack those who defame the image of Mohammed. “I would like to express my thanks to my brothers at Inspire for inviting me to write the main article for the first issue of their new magazine. I would also like to commend them for having this subject, the defense of the Messenger of Allah, as the main focus of this issue,” Awlaki wrote. He then laid out a defense for assassinating those who engaged in blasphemy of Mohammed. “The large number of participants makes it easier for us because there are more targets to choose from in addition to the difficulty of the government offering all of them special protection.” He continued:
“But even then our campaign should not be limited to only those who are active participants. These perpetrators are not operating in a vacuum. Instead they are operating within a system that is offering them support and protection. The government, political parties, the police, the intelligence services, blogs, social networks, the media, and the list goes on, are part of a system within which the defamation of Islam is not only protected but promoted. The main elements in this system are the laws that make this blasphemy legal. Because they are practicing a “right” that is defended by the law, they have the backing of the entire Western political system. This would make the attacking of any Western target legal from an Islamic viewpoint….Assassinations, bombings, and acts of arson are all legitimate forms of revenge against a system that relishes the sacrilege of Islam in the name of freedom.”

When Inspire was published, some within the U.S. intelligence community panicked. The first concern was protecting the people who had been identified as targets for assassination. The FBI took immediate precautions to guard the Seattle cartoonist, whom they feared could be murdered. She eventually changed her name and moved. Law enforcement agencies in other countries took similar measures.

***

If Awlaki met with Said Kouachi in Yemen, it would not be the first time he met with young Muslims who went on to attempt or conduct terrorist attacks. In the aftermath of the failed Christmas day attack on an airplane over Detroit, the young Nigerian man who attempted to detonate an explosive device sewn into his underwear was presented as an AQAP operative who had been sent on a suicide mission by Anwar Awlaki. Yemeni intelligence officials told the United States that Abdulmutallab had traveled to Awlaki’s tribal area of Shabwah in October 2009. There, they say, he hooked up with members of AQAP. A U.S. government source said that the National Security Agency had intercepted “voice-to-voice communication” between Abdulmutallab and Awlaki in the fall of 2009 and had determined that Awlaki “was in some way involved in facilitating this guy’s transportation or trip through Yemen. It could be training, a host of things. I don’t think we know for sure,” the anonymous source told the Washington Post.

A local tribal leader from Shabwah, Mullah Zabara, later told me he had seen the young Nigerian at the farm of Fahd al Quso, the alleged USS Cole bombing conspirator. “He was watering trees,” Zabara told me. “When I saw [Abdulmutallab], I asked Fahd, ‘Who is he?’” Quso told Zabara the young man was from a different part of Yemen, which Zabara knew was a lie. “When I saw him on TV, then Fahd told me the truth.”

UNSPECIFIED – UNDATED: This undated handout image provided by the U.S. Marshals Service on December 28, 2009 shows Umar Farouk Abdulmutallab. Abdulmutallab, 23, is a Nigerian man suspected of attempting to blow up Northwest 253 flight as it was landing in Detroit on Christmas day. (Photo by U.S. Marshals Service via Getty Images) *** Local Caption *** Umar Farouk Abdulmutallab
Umar Farouk Abdulmutallab
Awlaki’s role in the “underwear plot” was unclear. Awlaki later claimed that Abdulmutallab was one of his “students.” U.S. officials insist Awlaki played an operational role in the plot. Tribal sources in Shabwah told me that al Qaeda operatives reached out to Awlaki to give religious counseling to Abdulmutallab, but that Awlaki was not involved in the plot. While praising the attack, Awlaki said he had not been involved with its conception or planning. “Yes, there was some contact between me and him, but I did not issue a fatwa allowing him to carry out this operation,” Awlaki told journalist Abdulelah Haider Shaye in an interview for Al Jazeera a few weeks after the attempted attack: “I support what Umar Farouk has done after I have been seeing my brothers being killed in Palestine for more than sixty years, and others being killed in Iraq and in Afghanistan. And in my tribe too, U.S. missiles have killed” women and “children, so do not ask me if al-Qaeda has killed or blown up a US civil[ian] jet after all this. The 300 Americans are nothing comparing to the thousands of Muslims who have been killed.”
Part of this article was adapted from Jeremy Scahill’s book, Dirty Wars: The World is a Battlefield.

Photo: Michel Euler/AP; Kouachi: Direction centrale de la Police judiciaire/Getty; Al-Awlaki: Tracy Woodward/The Washington Post/Getty; Abdulmutallab: U.S. Marshals/Getty

Email the author: jeremy.scahill@theintercept.com

BY JEREMY SCAHILL @jeremyscahill 01/09/2015

Find this story at 9 January 2015

Copyright https://firstlook.org/theintercept/

Van nieuwsblog.burojansen.nl

* Una versión muy resumida de esta nota, escrita ayer “en caliente” ni bien enterado de los hechos, fue publicada en el día de hoy, 8 de Enero de 2015, por Página/12. Ahora, con más tiempo, la doy a conocer con todos sus detalles.

(Atilio A. Boron ) El atentado terrorista perpetrado en las oficinas de Charlie Hebdo debe ser condenado sin atenuantes. Es un acto brutal, criminal, que no tiene justificación alguna. Es la expresión contemporánea de un fanatismo religioso que -desde tiempos inmemoriales y en casi todas las religiones conocidas- ha plagado a la humanidad con muertes y sufrimientos indecibles. La barbarie perpetrada en París concitó el repudio universal. Pero parafraseando a un enorme intelectual judío del siglo XVII, Baruch Spinoza, ante tragedias como esta no basta con llorar, es preciso comprender. ¿Cómo dar cuenta de lo sucedido?

Cabu, Wolinski, Charb y Tignous; los dibujantes muertos por el ataque terrorista a Charlie Hebdo. Fotos: EFE

La respuesta no puede ser simple porque son múltiples los factores que se amalgamaron para producir tan infame masacre. Descartemos de antemano la hipótesis de que fue la obra de un comando de fanáticos que, en un inexplicable rapto de locura religiosa, decidió aplicar un escarmiento ejemplar a un semanario que se permitía criticar ciertas manifestaciones del Islam y también de otras confesiones religiosas. Que son fanáticos no cabe ninguna duda. Creyentes ultraortodoxos abundan en muchas partes, sobre todo en Estados Unidos e Israel. Pero, ¿cómo llegaron los de París al extremo de cometer un acto tan execrable y cobarde como el que estamos comentando? Se impone distinguir los elementos que actuaron como precipitantes o desencadenantes –por ejemplo, las caricaturas publicadas por el Charlie Hebdo, blasfemas para la fe del Islam- de las causas estructurales o de larga duración que se encuentran en la base de una conducta tan aberrante. En otras palabras, es preciso ir más allá del acontecimiento, por doloroso que sea, y bucear en sus determinantes más profundos.

A partir de esta premisa metodológica hay un factor merece especial consideración. Nuestra hipótesis es que lo sucedido es un lúgubre síntoma de lo que ha sido la política de Estados Unidos y sus aliados en Medio Oriente desde fines de la Segunda Guerra Mundial. Es el resultado paradojal –pero previsible, para quienes están atentos al movimiento dialéctico de la historia- del apoyo que la Casa Blanca le brindó al radicalismo islámico desde el momento en que, producida la invasión soviética a Afganistán en Diciembre de 1979, la CIA determinó que la mejor manera de repelerla era combinar la guerra de guerrillas librada por los mujaidines con la estigmatización de la Unión Soviética por su ateísmo, convirtiéndola así en una sacrílega excrecencia que debía ser eliminada de la faz de la tierra. En términos concretos esto se tradujo en un apoyo militar, político y económico a los supuestos “combatientes por la libertad” y en la exaltación del fundamentalismo islamista del talibán que, entre otras cosas, veía la incorporación de las niñas las escuelas afganas dispuesta por el gobierno prosoviético de Kabul como una intolerable apostasía. Al Qaeda y Osama bin Laden son hijos de esta política. En esos aciagos años de Reagan, Thatcher y Juan Pablo II, la CIA era dirigida por William Casey, un católico ultramontano, caballero de la Orden de Malta cuyo celo religioso y su visceral anticomunismo le hicieron creer que, aparte de las armas, el fomento de la religiosidad popular en Afganistán sería lo que acabaría con el sacrílego “imperio del mal” que desde Moscú extendía sus tentáculos sobre el Asia Central. Y la política seguida por Washington fue esa: potenciar el fervor islamista, sin medir sus predecibles consecuencias a mediano plazo.

Horrorizado por la monstruosidad del genio que se le escapó de la botella y produjo los confusos atentados del 11 de Septiembre (confusos porque las dudas acerca de la autoría del hecho son muchas más que las certidumbres) Washington proclamó una nueva doctrina de seguridad nacional: la “guerra infinita” o la “guerra contra el terrorismo”, que convirtió a las tres cuartas partes de la humanidad en una tenebrosa conspiración de terroristas (o cómplices de ellos) enloquecidos por su afán de destruir a Estados Unidos y el “modo americano de vida” y estimuló el surgimiento de una corriente mundial de la “islamofobia”. Tan vaga y laxa ha sido la definición oficial del terrorismo que en la práctica este y el Islam pasaron a ser sinónimos, y el sayo le cabe a quienquiera que sea un crítico del imperialismo norteamericano. Para calmar a la opinión pública, aterrorizada ante los atentados, los asesores de la Casa Blanca recurrieron al viejo método de buscar un chivo expiatorio, alguien a quien culpar, como a Lee Oswald, el inverosímil asesino de John F. Kennedy. George W. Bush lo encontró en la figura de un antiguo aliado, Saddam Hussein, que había sido encumbrado a la jefatura del estado en Irak para guerrear contra Irán luego del triunfo de la Revolución Islámica en 1979, privando a la Casa Blanca de uno de sus más valiosos peones regionales. Hussein, como Gadaffi años después, pensó que habiendo prestado sus servicios al imperio tendría las manos libres para actuar a voluntad en su entorno geográfico inmediato. Se equivocó al creer que Washington lo recompensaría tolerando la anexión de Kuwait a Irak, ignorando que tal cosa era inaceptable en función de los proyectos estadounidenses en la región. El castigo fue brutal: la primera Guerra del Golfo (Agosto 1990-Febrero 1991), un bloqueo de más de diez años que aniquiló a más de un millón de personas (la mayoría niños) y un país destrozado. Contando con la complicidad de la dirigencia política y la prensa “libre, objetiva e independiente” dentro y fuera de Estados Unidos la Casa Blanca montó una patraña ridícula e increíble por la cual se acusaba a Hussein de poseer armas de destrucción masiva y de haber forjado una alianza con su archienemigo, Osama bin Laden, para atacar a los Estados Unidos. Ni tenía esas armas, cosa que era archisabida; ni podía aliarse con un fanático sunita como el jefe de Al Qaeda, siendo él un ecléctico en cuestiones religiosas y jefe de un estado laico.

Impertérrito ante estas realidades, en Marzo del 2003 George W. Bush dio inicio a la campaña militar para escarmentar a Hussein: invade el país, destruye sus fabulosos tesoros culturales y lo poco que quedaba en pie luego de años de bloqueo, depone a sus autoridades, monta un simulacro de juicio donde a Hussein lo sentencian a la pena capital y muere en la horca. Pero la ocupación norteamericana, que dura ocho años, no logra estabilizar económica y políticamente al país, acosada por la tenaz resistencia de los patriotas iraquíes. Cuando las tropas de Estados Unidos se retiran se comprueba su humillante derrota: el gobierno queda en manos de los chiítas, aliados del enemigo público número uno de Washington en la región, Irán, e irreconciliablemente enfrentados con la otra principal rama del Islam, los sunitas. A los efectos de disimular el fracaso de la guerra y debilitar a una Bagdad si no enemiga por lo menos inamistosa -y, de paso, controlar el avispero iraquí- la Casa Blanca no tuvo mejor idea que replicar la política seguida en Afganistán en los años ochentas: fomentar el fundamentalismo sunita y atizar la hoguera de los clivajes religiosos y las guerras sectarias dentro del turbulento mundo del Islam. Para ello contó con la activa colaboración de las reaccionarias monarquías del Golfo, y muy especialmente de la troglodita teocracia de Arabia Saudita, enemiga mortal de los chiítas y, por lo tanto, de Irán, Siria y de los gobernantes chiítas de Irak.

Fusilamiento de un policía a la salida de las oficinas de Charlie Hebdo

Claro está que el objetivo global de la política estadounidense y, por extensión, de sus clientes europeos, no se limita tan sólo a Irak o Siria. Es de más largo aliento pues procura concretar el rediseño del mapa de Medio Oriente mediante la desmembración de los países artificialmente creados por las potencias triunfantes luego de las dos guerras mundiales. La balcanización de la región dejaría un archipiélago de sectas, milicias, tribus y clanes que, por su desunión y rivalidades mutuas no podrían ofrecer resistencia alguna al principal designio de “humanitario” Occidente: apoderarse de las riquezas petroleras de la región. El caso de Libia luego de la destrucción del régimen de Gadaffi lo prueba con elocuencia y anticipó la fragmentación territorial en curso en Siria e Irak, para nombrar los casos más importantes. Ese es el verdadero, casi único, objetivo: desmembrar a los países y quedarse con el petróleo de Medio Oriente. ¿Promoción de la democracia, los derechos humanos, la libertad, la tolerancia? Esos son cuentos de niños, o para consumo de los espíritus neocolonizados y de la prensa títere del imperio para disimular lo inconfesable: el saqueo petrolero.

El resto es historia conocida: reclutados, armados y apoyados diplomática y financieramente por Estados Unidos y sus aliados, a poco andar los fundamentalistas sunitas exaltados como “combatientes por la libertad” y utilizados como fuerzas mercenarias para desestabilizar a Siria hicieron lo que en su tiempo Maquiavelo profetizó que harían todos los mercenarios: independizarse de sus mandantes, como antes lo hicieran Al Qaeda y bin Laden, y dar vida a un proyecto propio: el Estado Islámico. Llevados a Siria para montar desde afuera una infame “guerra civil” urdida desde Washington para producir el anhelado “cambio de régimen” en ese país, los fanáticos terminaron ocupando parte del territorio sirio, se apropiaron de un sector de Irak, pusieron en funcionamiento los campos petroleros de esa zona y en connivencia con las multinacionales del sector y los bancos occidentales se dedican a vender el petróleo robado a precio vil y convertirse en la guerrilla más adinerada del planeta, con ingresos estimados de 2.000 millones de dólares anuales para financiar sus crímenes en cualquier país del mundo. Para dar muestras de su fervor religioso las milicias jihadistas degüellan, decapitan y asesinan infieles a diestra y siniestra, no importa si musulmanes de otra secta, cristianos, judíos o agnósticos, árabes o no, todo en abierta profanación de los valores del Islam. Al haber avivado las llamas del sectarismo religioso era cuestión de tiempo que la violencia desatada por esa estúpida y criminal política de Occidente tocara las puertas de Europa o Estados Unidos. Ahora fue en París, pero ya antes Madrid y Londres habían cosechado de manos de los ardientes islamistas lo que sus propios gobernantes habían sembrado inescrupulosamente.

De lo anterior se desprende con claridad cuál es la génesis oculta de la tragedia del Charlie Hebdo. Quienes fogonearon el radicalismo sectario mal podrían ahora sorprenderse y mucho menos proclamar su falta de responsabilidad por lo ocurrido, como si el asesinato de los periodistas parisinos no tuviera relación alguna con sus políticas. Sus pupilos de antaño responden con las armas y los argumentos que les fueron inescrupulosamente cedidos desde los años de Reagan hasta hoy. Más tarde, los horrores perpetrados durante la ocupación norteamericana en Irak los endurecieron e inflamaron su celo religioso. Otro tanto ocurrió con las diversas formas de “terrorismo de estado” que las democracias capitalistas practicaron, o condonaron, en el mundo árabe: las torturas, vejaciones y humillaciones cometidas en Abu Ghraib, Guantánamo y las cárceles secretas de la CIA; las matanzas consumadas en Libia y en Egipto; el indiscriminado asesinato que a diario cometen los drones estadounidenses en Pakistán y Afganistán, en donde sólo dos de cada cien víctimas alcanzadas por sus misiles son terroristas; el “ejemplarizador” linchamiento de Gadaffi (cuya noticia provocó la repugnante carcajada de Hillary Clinton); el interminable genocidio al que son periódicamente sometidos los palestinos por Israel, con la anuencia y la protección de Estados Unidos y los gobiernos europeos, crímenes, todos estos, de lesa humanidad que sin embargo no conmueven la supuesta conciencia democrática y humanista de Occidente. Repetimos: nada, absolutamente nada, justifica el crimen cometido contra el semanario parisino. Pero como recomendaba Spinoza hay que comprender las causas que hicieron que los jihadistas decidieran pagarle a Occidente con su misma sangrienta moneda. Nos provoca náuseas tener que narrar tanta inmoralidad e hipocresía de parte de los portavoces de gobiernos supuestamente democráticos que no son otra cosa que sórdidas plutocracias. Hubo quienes, en Estados Unidos y Europa, condenaron lo ocurrido con los colegas de Charlie Hebdo por ser, además, un atentado a la libertad de expresión. Efectivamente, una masacre como esa lo es, y en grado sumo. Pero carecen de autoridad moral quienes condenan lo ocurrido en París y nada dicen acerca de la absoluta falta de libertad de expresión en Arabia Saudita, en donde la prensa, la radio, la televisión, la Internet y cualquier medio de comunicación está sometido a una durísima censura. Hipocresía descarada también de quienes ahora se rasgan las vestiduras pero no hicieron absolutamente nada para detener el genocidio perpetrado por Israel hace pocos meses en Gaza. Claro, Israel es uno de los nuestros dirán entre sí y, además, dos mil palestinos, varios centenares de ellos niños, no valen lo mismo que la vida de doce franceses. La cara oculta de la hipocresía es el más desenfrenado racismo.

Find this story at 8 January 2015

Copyright © 2009 Atilio Boron

Van nieuwsblog.burojansen.nl

After the Charlie Hebdo attack, dozens of world leaders marched arm in arm with President Francois Hollande during a unity march in Paris. But many of these leaders aren’t exactly supporting free speech and a free press back home. So what’s the deal? Dena Takruri of AJ+ explains

JANUARY 13, 2015

Find this story at 13 January 2015
Or watch here

Van nieuwsblog.burojansen.nl

Media coverage of the Paris shootings is typical of previous incidents involving Islam and free speech in the West. Much of it has veered between the misleading, sensationalist and absurd (such as a ‘terrorism expert’ on Fox News branding Birmingham a “Muslim-only city”).
Journalists have jumped on the “Je Suis Charlie” bandwagon. Many would never condone Charlie Hebdo’s content, so why self-identify with the magazine? One can condemn the murder of its staff without embracing what it stands for.
The media seems reluctant to investigate the causes of radicalism that lead to such attacks, as if doing so implies justification. Thus there is little discussion about Muslim alienation in France and elsewhere in Europe.
The result is a simplistic discourse of Islam versus free speech. The latter is
Media coverage of the Paris shootings is typical of previous incidents involving Islam and free speech in the West. Much of it has veered between the misleading, sensationalist and absurd – such as a “terrorism expert” on Fox News branding Birmingham a “Muslim-only city”.
Journalists have jumped on the “Je Suis Charlie” bandwagon. Many would never condone Charlie Hebdo’s content, so why self-identify with the magazine? One can condemn the murder of its staff without embracing what it stands for.
The media seems reluctant to investigate the causes of radicalism that lead to such attacks, as if doing so implies justification. Thus, there is little discussion about Muslim alienation in France and elsewhere in Europe.
The result is a simplistic discourse of Islam versus free speech. The latter is naively portrayed as absolute and non-negotiable, emboldening racist elements of society when European far-right sentiment is increasing.
Islam v free speech
In fact, there are limits to any right. In France, freedom of expression “is limited by strict defamation and privacy laws”, and “some of the toughest hate speech laws in the EU”, according to Index on Censorship.
Muslims are disproportionately surveilled. Wearing religious signs or clothing in schools is forbidden, as is the face veil in public places, and Islamic prayers in the streets.
In France – and other European states – it is a crime to deny the Holocaust, but not other genocides. Muslims are disproportionately surveilled. Wearing religious signs or clothing in schools is forbidden, as is the face veil in public places, and Islamic prayers in the streets.
The media has largely glossed over such limitations in France and other countries that claim unrestricted free expression.
Also largely absent, though crucial, is acknowledgement of the double standards in applying free speech.
Charlie Hebdo fired one of its employees over anti-Semitic content. Similarly, Danish newspaper Jyllands-Posten said soon after publishing cartoons of the Prophet Mohammad in 2005 that it would not publish cartoons offending Christians and Jews.
In my 10 years as head of a British media watchdog, it has become clear that Muslims are often described in derogatory ways that are unacceptable regarding other communities.
The effect that the right to offend has on minorities compared with wider society is not addressed. A minority facing discrimination and disenfranchisement will feel existentially threatened, and be potentially radicalised, when the majority exercises its right to offend. The status of society at large is not at risk when the situation is reversed.
This right is portrayed as a cornerstone of western values, while tolerance and respect – values that have attracted many immigrants, and are crucial in multicultural societies – are touted as appeasement.
To uphold the right to gratuitously offend, without any sense of responsibility that should accompany freedom of expression, is childish, even dangerous. What point is proven by doing so? A foundation of journalism is awareness that with power comes responsibility, but many journalists in democracies forget how influential their profession is on public opinion and politicians.
Taking responsibility
Consider the effect on Muslims of international media mogul Rupert Murdoch saying they “must be held responsible … until they recognise and destroy their growing jihadist cancer”.
This view is regurgitated by his numerous news outlets and by countless industry colleagues, many of whom have used the Charlie Hebdo attack to fan propaganda about the “Islamification” of Europe and the inherent violence and backwardness of Islam.

Listening Post – Lead: Charlie Hebdo and the media
They demand that Muslims apologise for and condemn acts that they have neither committed nor condoned. “I want real Muslims to … make it crystal clear that these terrorists don’t act in their name,” wrote Piers Morgan in an article titled “If I can accept that the Paris murderers aren’t real Muslims why won’t the MUSLIM world say so too?”
Abundant condemnation from Muslims suggests that Morgan and others are either ignorant or refuse to listen.
Similarly puzzling is the context in which Islam is mentioned in relation to the Paris shootings. The attackers’ religion is integral to their descriptions.
The same cannot be said of murdered policeman Ahmed Merabet or Lassana Bathily, who saved shoppers in a kosher supermarket. Is someone’s Muslim faith only relevant in a negative context?
As in the past, there is more discussion of Muslims than with them. An example is the BBC’s flagship political debate programme, Question Time, which fielded a panel of five talking about the Paris attacks without a single Muslim.
Amid round-the-clock coverage of the shootings, reprisal attacks against Muslims have been remarkably under-reported, as have other deadly attacks against civilians and suppression of free speech worldwide. Violent incidents in Nigeria and Yemen in the last week led to far more civilian deaths than in Paris (up to 2,000 in Nigeria), but they were not deemed as newsworthy.
The solidarity rally in Paris was attended by a who’s who of enemies of free speech and independent journalism. Those hoping the mainstream media would highlight this hypocrisy were disappointed.
The irony was not lost on Charlie Hebdo cartoonist Bernard Holtrop, who said: “We vomit on all those people who are suddenly saying they are our friends… I’ve got to laugh about that.”
Yet, recurrent problematic coverage is no laughing matter.
Sharif Nashashibi is an award-winning journalist and analyst on Arab affairs. He is a regular contributor to Al Jazeera English, Al Arabiya News, The National, The Middle East magazine and the Middle East Eye.

13 Jan 2015 07:49 GMT
Sharif Nashashibi

Find this story at 13 January 2015

© 2015 Al Jazeera Media Network