Weapons of the war in Ukraine. Russian entities acquired British, Czech, French, German, Spanish, and US-made components for use in the manufacture of these drones.February 28, 2022
Since 2014, the news media and other observers have provided accounts of weapon sourcing to armed formations operating in certain areas of the Donetsk and Luhansk regions of Ukraine. To date, efforts to verify these claims have relied largely on examinations of open-source photos and videos of weapons and ammunition, rather than systematic field-based investigations.
To fill this evidentiary gap, CAR undertook a three-year field investigation of materiel recovered from the self-declared DPR and LPR. This report presents the findings to help shed light on the extent to which these armed formations depend on external supplies.
The evidence confirms that factories based in what is today the Russian Federation produced most of the militias’ ammunition and nearly all their weapons, from assault rifles and precision rifles, grenade launchers, precision-guided munitions, and landmines to anti-tank guided weapons. The findings also indicate that these armed formations field weapons previously captured by Russian forces, such as Polish anti-aircraft missiles seized in Georgia in 2008.
lees meer
The United States secretly captured 20 Russian military drones and tracked the entire technology supply chain. The key parts are all imported componentsFebruary 28, 2022
The tough future of Russia’s attack drones
The rapid development of military drones around the world has raised a natural question time and time again-why is Russia so backward in design and production? In most cases, the main reason for this is the lazy thinking of the military and engineers. However, one of the most important and completely unreported problems lies in a completely different level-the technical level. Today we are going to analyze the real reason why Russia has fallen behind in attacking drones.
lees meer
Western sanctions cause “huge problems” for Russia’s war sector (but Israel probably still supplies drone parts) – military expertFebruary 28, 2022
Editor’s Note
When we published the key points of the report “Weapons of War in Ukraine” by the UK-based investigative organization Conflict Armament Research, it caught our eye that between 2014 and 2018, the drone manufacturer Israel Aerospace Industries supplied a sanctioned Russian defense company with UAV components produced by various European and US manufacturers, thus providing a loophole for sanctions evasion.
To understand whether it is used now, we reached out to military expert Mykhailo Samus, Director of the New Geopolitics Research Network, and found out how exactly Israeli technologies are helping Russia today, when western companies decided that it’s not worth the risk supplying war technologies to Russia, and that, paradoxically, Ukraine is still under an unofficial arms embargo from countries of Western Europe.
lees meer
Russian drones shot down over Ukraine were full of Western parts. Can the U.S. cut them off?February 28, 2022
The surveillance drones contained computer chips and components made in the United States and Europe
In early 2017, Ukrainian forces battling Russia-backed separatists shot down a drone conducting surveillance over the eastern flank of Ukraine.
The unmanned aircraft, nearly six feet long with a cone-shaped nose and a shiny gray body, had all the external characteristics of a Russian military drone. When researchers cracked it open, however, they found electronic components manufactured by a half-dozen Western companies.
The engine came from a German company that supplies model-airplane hobbyists. Computer chips for navigation and wireless communication were made by U.S. suppliers. A British company provided a motion-sensing chip. Other parts came from Switzerland and South Korea.
lees meer
Russian drones shot down over Ukraine had been filled with Western components. Can the U.S. minimize them off?February 28, 2022
The engine got here from a German firm that provides model-airplane hobbyists. Laptop chips for navigation and wi-fi communication had been made by U.S. suppliers. A British firm offered a motion-sensing chip. Different components got here from Switzerland and South Korea.
lees meer
British parts found on downed Russian spy drones in Ukraine and EUFebruary 28, 2022
British components have been found in Russian-made spy drones captured by Ukrainian and Lithuanian forces, a report shows.
The parts are among European kit discovered on Unmanned Aerial Vehicles (UAVs) deployed over Ukraine and neighbouring countries during the conflict in the country’s eastern Donbass region, researchers have found.
Ukraine is under the threat of invasion, with an estimated 130,000 Russian troops massed over the border and in Belarus and Crimea.
The three-year investigation suggests that the Kremlin is using an opaque supply line to circumvent EU and US embargoes preventing it from buying electronic components for military use. The study traced the flow of weapons and military vehicles to Russian-backed separatists in the Donbass, who have been fighting Ukrainian forces since 2014.
One of the drones bearing UK-made parts was captured by Ukrainian defence and security forces near the coastal city of Mariupol in the Donetsk region, where the insurgents have established a self-declared republic.
An autopsy on the equipment by Conflict Armament Research (CAR) found an inertial sensor, a type of measurement unit, made by a British firm named in the report as Silicon Sensing Systems.
lees meer
Fears Russian military drones made with British components could target UK soldiersFebruary 28, 2022
Russian-made military drones containing British components are being used by pro-Russian separatist forces in Ukraine and can now be used to target UK soldiers deployed there in the event of an invasion of Moscow, I to learn.
Arms experts said an analysis of Russian-made surveillance planes intercepted over Ukraine showed they were made with electronics and mechanical parts originating from Western countries, including the United Kingdom, which are lined up to oppose the Kremlin’s increasingly aggressive strategy toward Kiev.
It is likely that this equipment will be used against Ukraine in the event of a conflict with Russia in the coming days or weeks. Former military commanders said I They worry that drones could be used against British forces sent to advise Ukraine as they prepare for a possible invasion.
lees meer
Fears that Russian military drones built with British components could be used to attack British soldiers during the Ukraine crisis.February 28, 2022
Pro-Russian separatist forces in Ukraine are using Russian-made military drones with British components, which could now be used to attack UK troops stationed there if Moscow invades.i has learned.
An analysis of Russian-built surveillance drones intercepted over Ukraine found that they were built with electronics and mechanical parts from Western countries, including the United Kingdom, which are uniting to oppose the Kremlin’s increasingly belligerent strategy toward Kyiv.
Should a conflict with Russia occur in the coming days or weeks, this equipment is likely to be used against Ukraine. Former military commanders have expressed their dissatisfaction with the current administration’s handlingiThey are concerned that the drones could be used against British forces stationed in Ukraine to advise it as it prepares for a possible invasion.
lees meer
Huurlingen voor OekraïneAugust 28, 2014
Van nieuwsblog.burojansen.nl
De onafhankelijke republiek Oekraïne heeft, na een revolutie die zijn pro-Russische president verjoeg, nu in het oosten van zijn grondgebied een conflict met burgers van Russische afkomst waarbij aan beide zijden huursoldaten worden ingezet.
Begin dit jaar hield de Russische bevolking van het schiereiland Krim een referendum dat door de regering van Oekraïne niet werd erkend, maar wel door de regering van Rusland. Het referendum resulteerde in de onafhankelijkheid en daarna de aansluiting van het gebied bij Rusland. Dit zeer tegen de wens van de autochtone bewoners van het schiereiland, de Krim-Tataren en de regering in Kiev.
Korte tijd later kwamen inwoners van steden in het oosten van het land in opstand tegen het regime in Kiev. Men wilde zich afscheiden om zich vervolgens aan te kunnen sluiten bij Rusland. Op het Maidanplein in Kiev vond op 20 februari 2014 een slachting onder pro-Westerse burgers plaats. Wie daarvoor verantwoordelijk was, maakt deel uit van de propagandaoorlog die gaande is in Oekraïne.
In de stad Odessa kwam het tot bloedvergieten tussen soldaten van onbekende herkomst en pro-Russische burgers waarbij veel slachtoffers vielen. Wat de situatie nog meer verward, is een oproep van Oekraïense Krim-Tataren die meevechten in de Syrische opstand. Eén van hun leiders riep op tot een Jihad, een heilige oorlog, tegen de Russen in de Oekraïne. Pro-Russische Tartaren aan de andere kant lijken het te hebben gemunt op de Tartaarse minderheid op het schiereiland.
Mengt Rusland zich in het conflict?
In het Westen wordt geroepen dat Rusland de rebellen zou steunen. Die steun was op de Krim duidelijk, daar waren echter ook Russische troepen gelegerd. In het Oosten van Oekraïne is de situatie veel onduidelijker. Wat wel duidelijk is geworden, is dat er Russen meevechten met de Pro-Russische separatisten. Sommige hebben zich ook opgeworpen als commandant of bestuurder van de onafhankelijke Donetsk People’s Republic en de Luhansk People’s Republic. Dat onder deze vrijwilligers Russische militairen meevechten, is waarschijnlijk. Maar dat zegt nog niets over een officiële Russische ondersteuning van de opstand in het Oosten van Rusland.
Ditzelfde geldt voor de inzet van militair materieel van de Russen. Russische militairen die sympathiseren met de separatisten zullen materieel hebben meegenomen zodra ze daartoe in staat zijn geweest. De Russische grensbewakers zullen daarbij een oogje hebben dichtgeknepen, maar van structurele en grootschalige Russische ondersteuning lijkt vooralsnog geen sprake. De separatisten hebben ook nog een enkele militaire bases en politiebureaus overvallen waarbij wapens zijn buitgemaakt, het merendeel van Russische makelij.
Van onomstotelijk bewijs voor directe Russische ondersteuning van de separatisten in Oost-Oekraïne lijkt echter geen sprake. Wel zijn er veel huurlingen in het gebied actief. Over de aanwezigheid van Tsjetsjeense strijders van het ‘leger’ van de leider van Tsjetsjenië, Ramzan Kadyrov, is door verschillende bronnen bericht. Zij zouden deel uitmaken van het Vostok Bataljon. Er zouden ook Ossetiërs, Oezbeken, Servische Chetniks en vrijwilligers van andere nationaliteiten meevechten met de Pro-Russen. Ook Oekraïners, zowel burgers als militairen, maken deel uit van de separatisten.
Aan de kant van de regeringsgetrouwe Oekraïense troepen ligt de zaak zo mogelijk nog iets gecompliceerder. De Russen hebben meermaals het Westen ervan beschuldigd zich in het conflict te hebben gemengd. Begin juni werden deze beschuldigingen concreter en riep de Russische overheid de VS op haar huurlingen van private bedrijven terug te trekken. In maart doken de eerste berichten over Amerikaanse huurlingen aan Oekraïense zijde op. De pro-Russische krant Russia Today sprak van 300 tot 400 huurlingen, afkomstig van het particuliere bedrijf Academi (voorheen Xe Services en Blackwater). De huurlingen zouden zijn ingezet door de Oekraïense regering om demonstranten in het zuidoosten van het land te bestrijden.
Academi
Het private Academi, dat taken van het Amerikaanse leger uitvoert, ontkende de beschuldigingen en beschuldigde op haar beurt een ‘onverantwoordelijke blogger’ en een ‘internetjournalist’ ervan de geruchten te hebben verspreid. Het bedrijf stelde op 17 maart dit jaar dat haar medewerkers niet actief zijn in Oekraïne. Waarom het bedrijf in haar persbericht het woord ‘onverantwoordelijk’ gebruikt, is onduidelijk. Het persbericht, inmiddels van hun website verwijderd, belicht vooral de reputatie van Academi en haar geschiedenis met namen als Blackwater, Xe Services en Erik Prince.
Nadat de storm was geluwd, vroeg Rusland begin april nog opheldering over de aanwezigheid van Amerikaanse huurlingen, maar ook daarop kwam geen antwoord. De meeste media besteedden er geen aandacht aan. Pas toen de Duitse krant Bild am Sonntag begin mei berichtte dat 300 of 400 huurlingen van het bedrijf Academi meevochten tegen de separatisten, explodeerde de Duitse media. Van Der Spiegel tot de Aachener Nachrichten namen het bericht over. Dit had te maken met de claim van Bild dat de Duitse Bondskanselier Angela Merkel door de Bundes Nachrichten Dienst (BND), de Duitse inlichtingendienst, op de hoogte was gesteld van het feit dat 400 Amerikaanse huursoldaten meevochten. Volgens Bild am Sonntag was die informatie aan de BND ter beschikking gesteld door de Amerikaanse inlichtingendienst NSA.
Opnieuw reageerde Academi met de verwijzing naar onverantwoordelijke media en dat het bedrijf niet aanwezig zou zijn in Oekraïne. Vervolgens ging het persbericht vooral over de namen Academi en Blackwater, die van Erik Prince en Xe Services komen niet langer voor. Ditmaal voelde het Witte Huis zich geroepen de aanwezigheid van de Amerikaanse huurlingen te ontkennen, waarbij de woordvoerder van de US National Security Council naar de website van Academi verwees. De Duitse krant Südwest Presse haalde op 22 mei een leverancier en bekende van Blackwater-baas Eric Prince aan die anoniem wenste te blijven. Volgens deze bron zouden er wel degelijk Amerikaanse huurlingen betrokken zijn bij talrijke vuurgevechten met pro-Russische separatisten.
De beschuldigingen ten aanzien van de aanwezigheid van Amerikaanse huurlingen, maar ook helikopters van het Amerikaanse leger, volgen elkander in rap tempo op. De Russen herhaalden hun klacht in juni en augustus van dit jaar. Naast Academi, zouden ook Greystone Limited, onderdeel van Academi, en Cubic Applications International, actief zijn in Oekraïne. Zowel de Russische legercommandant Valeri Guerassimov als de onderminister van Buitenlandse Zaken Ryabkov, spreken van tientallen Amerikaanse huurlingen die mee zouden vechten met het Oekraïense leger, en westerse beveiligingsbedrijven die paramilitaire taken uitvoeren in Oekraïne.
CIA
In het weekend van 12 en 13 april is de CIA-directeur John Brennan op een missie in Kiev geweest. Brennan kwam op het moment dat verschillende Oekraïense soldaten hun wapens overdroegen aan de pro-Russische rebellen. Het verhaal deed de ronde dat de Russen een geheime operatie uitvoerden in het gebied en het Oekraïense leger af bluften. Duidelijk was wel dat Kiev aan de verliezende hand was. De precieze strekking van de conversaties van de CIA-baas met de Oekraïners is niet duidelijk, maar Forbes magazine duidde de Amerikaanse hulp als ‘non-lethal help’. Gezien de intensieve relatie tussen Amerika en Oekraïne zal de CIA bepaalde informatie met het Oekraïense leger delen, zeker over de positie van Russische eenheden, maar ook over de separatisten.
De slechte moraal van het Oekraïense leger en de bluf van de Russen zullen zeker hebben geleid tot een groot aantal verliezen. Verschillende militaire helikopters en vliegtuigen zijn door de rebellen uit de lucht geschoten in mei en juni van dit jaar. Op 19 mei beweerde de separatistische burgemeester van de Oost-Oekraïense stad Slavyansk dat de rebellen van de opstandige steden in het oosten 650 Oekraïense militairen zouden hebben gedood, verwond of gevangen hebben genomen. Onder hen 70 buitenlanders, zoals 13 CIA-operators en 14 medewerkers van Greystone, terwijl diverse medewerkers van de CIA en private bedrijven gewond zouden zijn geraakt.
Deze beweringen en cijfers van verliezen aan de Oekraïense, maar ook aan de Pro-Russische zijde, zijn moeilijk te verifiëren. Wel is duidelijk dat het Oekraïense leger in eerste instantie op verschillende plaatsen in het oosten van het land zware verliezen heeft geleden. Na de aanslag op vlucht MH17 werden de Pro-Russische rebellen teruggedrongen en rukte het Oekraïense leger op. Of er buitenlanders zijn omgekomen aan beide zijden van het slagveld is nog onduidelijker.
Brennan’s bezoek aan Kiev en het langzaam terugkerende vertrouwen bij het Oekraïense leger, duiden erop dat er ‘adviseurs’ aan het werk zijn. Het is dan ook niet gek dat de Russische wapenexpert Andrey Klintsevitsj in de Glavnoye Weekly News van 18 juni stelt dat er Amerikaanse specialisten aanwezig zijn in het conflictgebied om het Oekraïense leger te coördineren. Natuurlijk kan alles worden gezien in het licht van de Russische propaganda, maar dit geldt evenzeer voor de Amerikaanse ontkenningen over de aanwezigheid van Amerikaanse huurlingen.
Ook de directeur van het Russische Instituut voor Strategische Studies, Leonid Resketnikov, beweert dat er Westerse troepen actief zijn. Hij stelt dat er Amerikaanse en Poolse sluipschutters worden ingezet in Donetsk. Ook Igor Strelkov (Igor Girkin), de minister van Defensie van de Donetsk People’s Republic, vertelde op een persbijeenkomst in juli dat een pro-Kiev checkpoint tussen Ilovaisk en Amvrosiyevka wordt bemand door Poolse huurlingen. Volgens hem droegen de soldaten kleding met emblemen van het Poolse leger.
De Poolse regering ontkent de beschuldigingen, maar de voormalige baas van de Tsjechische militaire inlichtingendienst stelde in juni dat hij zich kon voorstellen dat er huurlingen aan het strijden zijn in Oekraïne. Hoewel hij geen informatie had over Tsjechische huurlingen in het land, vertelde hij over Tsjechen in Irak die waren gesneuveld en dat het niet de eerste keer zou zijn dat er huurlingen meevechten in een conflict binnen Europa of elders in de wereld.
Het bewijs voor de aanwezigheid van Amerikaanse, Poolse of Tsjechische huurlingen is vooralsnog bepaald niet overtuigend. Er is een vage film op Youtube te zien van een gevangen genomen man die roept dat hij ‘US-citizen’ is. Ook andere nationaliteiten zouden meevechten.
Volgens de Israëlische krant The Times of Israel vochten op het moment dat de regering in Kiev omvergeworpen werd door de huidige machthebbers – verschillende voormalige Israëlische militairen van Oekraïense afkomst die naar hun thuisland waren teruggekeerd – mee tegen het oude regime van Janoekovitsj. Een van hen zou Delta heten en het commando hebben over een eenheid van veertig mannen en vrouwen. Delta zou al in februari rond het protest op het Maidanplein actief zijn geweest.
De foto van Delta maakt echter duidelijk hoe moeilijk de bewijslast is voor de aanwezigheid van huurlingen aan beide zijden van het slagveld. De meeste militairen dragen een bivakmuts en militaire uniformen lijken gemakkelijk uitwisselbaar. Tenzij mensen zelf aangeven dat zij meedoen aan de strijd in Oekraïne of huurlingen organiseren voor het slagveld, blijft het speculeren.
Propaganda-oorlog
In deze gepolariseerde oorlog waarbij de feiten vaak moeilijk te checken zijn en bronnen al evenmin, vinden regelmatig gebeurtenissen plaats die slechts binnen een van de ‘kampen’ wordt gerapporteerd. Zoals het bericht van Anonymous Ukraine, een website die in maart beweerde enkele e-mails te hebben onderschept van een Amerikaanse militair attaché in Kiev en een Oekraïense commandant die met elkaar communiceren. Daaruit blijkt dat de VS met hulp van Special Forces aanvallen zouden willen uitvoeren onder valse vlag op doelen in Oekraïne met de bedoeling de Russen hiervan de schuld te geven.
De gehackte mails zijn niet verder onderzocht, maar Anonymous Ukraine zegt zich in te willen zetten om de wereld te tonen dat volgens hen de fascisten de macht hebben overgenomen in Oekraïne. De groep hackte daartoe eind februari allerlei Poolse websites en plaatste een ‘nazi-alert’ op de voorpagina’s. Hiermee doelt Anonymous Ukraine op extreem-rechtse partijen in het bestuur van het land. Svoboda en de SNA zijn na de ‘Maidan revolutie’ toegetreden tot de regering en Svoboda heeft de controle over ongeveer een kwart van de ministeries volgens Foreign Policy. Svoboda leverde de minister van Defensie, de vice-premier, de openbare aanklager en de vice-voorzitter van de nieuwe regering.
De ‘revolutionaire’ regering in Kiev wordt door zijn tegenstanders, vooral de Russen, daarom ‘Bandera Nazi’s’ genoemd. Stepan Bandera was een Oekraïense nationalist die aan het einde van de Tweede Wereldoorlog vocht tegen Polen, de nazi’s en het Rode Leger. Bandera bleef tot in de jaren ’50 met zijn nationalistische rebellenbeweging militair actief. Vervolgens werd hij door een KGB-agent in München vermoord. Bandera werd in het westen van Oekraïne gezien als een held, terwijl het in het door Russen gedomineerde oosten van het land juist andersom was.
Op 5 juli publiceerde de internetsite Antiwar.com een artikel genaamd The war on truth waarin wordt beweerd dat de protesten in het begin van dit jaar tegen president Janoekovitsj dubieus waren. Tijdens de zogeheten ‘Euromaidan-protesten’ werd een bloedbad aangericht waarbij zowel politiemensen als demonstranten zijn gedood. Uit nader onderzoek van de Oekraïense autoriteiten zou volgens de auteur zijn gebleken dat de slachtoffers aan beide zijden zijn gevallen door kogels afkomstig uit dezelfde vuurwapens.
Ook het Duitse tv-programma Monitor van 10 april plaatste vraagtekens bij de ‘officiële’ versie van de gebeurtenissen op 20 februari 2014. Was het wel zo zeker dat de speciale eenheid Berkut verantwoordelijk is geweest voor het bloedbad en de vlucht van voormalig president Janoekovitsj? Het programma schetst een beeld van een onderzoek naar een bloedbad waarvan de conclusie bij voorbaat al vaststaat. Het leidt tot onduidelijkheid bij de slachtoffers en nabestaanden, terwijl een officier van justitie van de extreem-rechtse Svoboda duidelijk niet geïnteresseerd is in waarheidsvinding.
‘Maidan’ en de gevlucht Janoekovitsj vormen een keerpunt in de Oekraïense ‘revolutie’. De interim-regering die vervolgens werd gevormd, werd door zowel de VS als de EU snel erkend. De ‘ware’ toedracht op het Maidanplein en de opkomst van Svoboda is voor geen enkele Westers regime reden geweest om vragen te stellen over de legitimiteit van het huidige gezag in Oekraïne.
Geld maakt macht
Na ‘Maidan’ volgden de ontwikkelingen zich snel op. Eerst was er de strijd om de Krim en vervolgens Oost-Oekraïne. Het conflict in Oost-Oekraïne is echter van een ander kaliber dan de onafhankelijkheid van de Krim. Dat heeft niet alleen met de aanwezigheid van de Russische vloot te maken in de Zwarte Zee. Oost-Oekraïne is niet alleen bevolkt met merendeel etnische Russen, het is tevens het welvarende deel van het land met de aanwezigheid van grondstoffen en industrie. Zo zullen er bij het zenden van troepen naar het Zuid-Oosten van het land om de opstand neer te slaan naast nationalistische motieven ook economische motieven ten grondslag hebben gelegen.
De gouverneur van de regio Dnepropretovsk, de oligarch Igor Kolomoisky, is één van de rijkste personen van het land. Hij heeft belangen in het geïndustrialiseerde oosten, waar tevens vele mijnen aanwezig zijn. Kolomoisky werd op 15 mei door de krant Russia Today genoemd als opdrachtgever van de massamoord in Odessa, waarbij tientallen pro-Russische betogers werden aangevallen en vermoord. De Britse krant The Independent gaf begin mei al aan dat Kolomoisky een geldbedrag had ingezet op elke gevangen genomen Russische ‘agent’.
Kolomoisky is ook één van de financiers – sommigen zeggen samen met de VS – van een bijzondere legereenheid die onder bevel staat van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Op 15 juni noemde de Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov in The Voice of Russia Kolomoisky hem als financier van dit speciale bataljon. Volgens een artikel dat op 1 juni verscheen op de website van het Canadese Global Research is ook de VS financier van deze eenheid, genaamd het Azov Bataljon. Wie de eenheid financiert, lijkt minder belangrijk dan de samenstelling van de groep.
Azov bataljon
De Fransman Gaston Besson, die eerder vocht als vrijwilliger in Birma, Laos, Suriname, Kroatië en Bosnië, was in juni en juli ter plaatse en fungeerde als contactpersoon voor geïnteresseerde vrijwilligers. Volgens Besson zijn er al Zweden, Italianen, Finnen en Tsjechen in de eenheid opgenomen. Hoewel de Tsjechische regering in een artikel begin juni in de Prague Post ontkent dat zijn onderdanen meevechten, wezen de opstandelingen al eerder op het feit dat er Polen en Tsjechen in het Azov Bataljon streden.
Global Research openbaarde op 28 mei dat Poolse contractors en Oekraïense rechts-extremisten in Polen zijn opgeleid om burgerprotesten neer te slaan. Dat er Italianen en Zweden aanwezig zijn, blijkt uit diverse artikelen van Al-Jazeera over de aanwezigheid van Italiaanse en Zweedse fascisten. Ook werd bekend dat de neo-nazi Francesco Saverio Fontana in dienst gekomen is van de eenheid. Op 22 juli publiceerde Gaston Besson een krantenartikel op zijn Facebook-pagina waaruit blijkt dat een Zweedse neo-nazi in dienst van het Azov Bataljon gevangen genomen was door de separatisten. Het ging hier om Mikael Skillt, die de functie vervulde van sluipschutter.
Het Azov Bataljon rekruteert actief buitenlandse vrijwilligers die moeten gaan dienen naast een substantiële hoeveelheid Oekraïense Russen die curieus genoeg al in de eenheid aanwezig zijn. Naast het Azov Bataljon zijn er nog enige andere bataljons die op soortgelijke manier georganiseerd zijn; de Dniepr en Donbass Bataljons. Op 20 juni verklaarde Lavrov in de Russia and CIS Military Weekly dat Azov een sleutelrol heeft vervuld bij de aanval op de Russische ambassade in Kiev medio juni.
Social Nationalist Assembly
Het Azov Bataljon is georganiseerd door de extreem-rechtse politieke partij Social Nationalist Assembly (SNA) die een wolfsangel gebruikt als embleem. Deze partij maakt deel uit van een coalitie van extreem-rechtse groepen, waar ook kozakken en de politieke straatbende White Hammer deel van uitmaken. Het geheel werd bekend onder de naam Pravyi Sektor (Right Sector). Het Azov Bataljon zelf heeft ook als embleem een omgekeerde wolfsangel, die erg veel lijkt op het embleem van de Waffen-SS divisie Das Reich, met op de achtergrond een ander nazi-teken, het zonnerad.
Svoboda en SNA zijn niet hetzelfde, maar hebben grote overeenkomsten. SNA heeft zich eind 2013 aangesloten bij een groep van extreem-rechtse clubs in Oekraïne onder de naam Right Sector. Dmytro Yarosh van de Right Sector, Deputy Secretary of National Security van het land, stelde dat Right Sector en Svoboda veel vergelijkbare ideologische standpunten innemen. Hij beschuldigde Svoboda er echter wel van racistisch te zijn, maar leden van Right Sector worden ook genoemd bij aanvallen op Russen en joden.
SNA-leider Andriy Biletskyy, die zijn eigen groep binnen Right Sector leidt, is ook de leider van het Azov Bataljon. Biletskyy zat enige maanden geleden nog in de gevangenis in zijn woonplaats Charkov op verdenking van moord. Nu is de 34-jarige oud-historicus en ultranationalist aanvoerder van een elite-eenheid die vuile klusjes moet opknappen voor de regering.
In een interview op 17 juni op de Oekraïense website Ukrayinska Pravda vertelt Biletskyy dat niet magnaat Kolomoisky de eenheid financiert, maar verschillende zakenmensen uit de stad Mariupol. Volgens hem is de eenheid onafhankelijk en worden veel uitgaven als voedsel en onderdak door leden van de eenheid zelf bekostigd. Er zouden zo’n 30 tot 50 procent etnische Russen dienen in zijn bataljon.
Waarom Azov zo’n belangrijke rol kan spelen en ingezet wordt aan het front, komt volgens Bileskyy omdat zijn eenheid bestaat uit vrijwilligers die graag willen vechten. Volgens hem zijn de leden van politie-eenheden en het leger juist in dienst gegaan om een onbezorgd leventje te kunnen leiden. Azov maakt in theorie onderdeel uit van de Nationale Garde, meldde de Eurasia Review van 29 juni.
In dienst van de revolutie
Gaston Besson geeft in een op zijn Facebook-pagina gepubliceerde bericht aan dat een basis van de SNA zal fungeren als contactplaats voor arriverende buitenlandse vrijwilligers. Deze vrijwilligers zullen, net zoals de Oekraïense vrijwilligers in de eenheid, niet worden betaald. Daarna volgt een lijst met gegevens die moeten worden doorgegeven, zoals leeftijd, woonplaats, motivatie en militaire ervaring. Voor instructeurs is er een minimum dienstverband van twee maanden en voor vrijwilligers die actief willen dienen in het bataljon is er een dienstverband van vier tot zes maanden.
Besson: “We zijn socialist, nationalist en radicaal!”, en even verder: “We hebben sterke ideeën voor de toekomst van de Oekraïne en Europa.” Wat deze ideeën zijn, licht hij niet toe. Na weken van strijd tussen separatisten en speciale bataljons van de regering in Kiev, schrijft Besson op zijn Facebook-pagina: ‘Ukraine : De la Revolution a la Guerre […] Du ” Maidan ” au Pravyi Sektor , au S.N.A. et pour finir le Bataillon Azov sur le Front de l Est […] Et demain ? La grande reconquete Europeenne […] Gloire a l ‘Ukraine !’ De grote herovering van Europa!
Op 22 juli vermeldt de Facebook-pagina van Besson een oproep om geld te storten voor Azov met de toevoeging ‘for all other matters’ het mailadres van Besson. Dat Azov daadwerkelijk wordt ingezet en meevecht aan het front mag ook blijken uit een artikel van 7 juli van Agence France Presse. De separatistenleider Denis Pushikin geeft in het artikel aan dat zijn mannen tientallen leden van Azov hebben gedood bij gevechten in de regio Saur-Mogila.
Conclusie
Aan beide zijden van de burgeroorlog vechten huurlingen mee. Zo wordt een proxy-oorlog gevoerd. Rusland is officieel geen partij, maar knijpt een oogje toe bij materieel dat over de grens rolt. Strijders uit het land melden zich vrijwillig aan en gaan vechten voor de pro-Russische separatisten. Rusland stelt zich ambivalent op, maar dat doet ook het Westen.
Aan de andere kant van het slagveld vechten ook huurlingen, maar deze huurlingen zijn anders dan aan pro-Russische zijde niet alleen gemotiveerd door een territoriale oorlog. Het zijn fascisten die deel uitmaken van een huurlingenleger dat ook extreem-rechtse connecties heeft in de politiek. De val van de regering van Oekraïne zal niet veel veranderen aan deze strijdgroepen.
Deze extreem-rechtse groepen zijn gemachtigd door de regering in Kiev om een eigen legertje te organiseren en die zorgen niet alleen in het oosten van het land voor spanningen. Veel joodse inwoners van het land zijn deze extreem-rechtse paramilitaire groepen een angstige voorbode in een land waar joden-vervolgingen vóór en tijdens de Tweede Wereldoorlog berucht en zeer omvangrijk waren. De aanvragen voor emigratie naar Israël stromen dan ook binnen.
Of deze groepen actief door het Westen worden gesteund is even onduidelijk als de steun van de Russen voor de separatisten, maar Amerika en de EU leggen deze groepen geen strobreed in de weg. Oekraïne is er alles aan gelegen aansluiting te zoeken bij het rijke Westen. De EU en de Verenigde Staten is er echter ook alles aan gelegen om Oekraïne in hun invloedssferen te krijgen. Hierbij zullen zowel geopolitieke als economische motieven een rol spelen. Welke rol het Westen precies heeft gespeeld bij het afzetten van president Janoekovitsj en de steun aan de ultra-nationalisten zal waarschijnlijk nooit duidelijk worden, evenmin wat er op het Maidanplein is gebeurd.
De ultranationalisten zijn nodig om het vuile werk op te knappen in een proxy-oorlog tussen twee grootmachten. Zij spelen een rol tijdens en vlak na een revolutie die met behulp van onduidelijke paramilitairen en private contractors voor de uitbreiding van de NAVO en om de bodemschatten uit de oostelijke Oekraïne toegankelijk maakt voor het Westen.
Deze proxy-oorlog is ook een totale propaganda-oorlog geworden, waarbij waarheidsvinding als eerste wordt geslachtofferd. George Restle van het Duitse tv-programma Monitor postte op 30 juli een kort statement onder de titel ‘Oekraine: Alstublieft zwart – wit!’ Hij constateert dat in het huidige sociale media tijdperk, met de hoeveelheid aan overheidswoordvoerders, het niet langer gaat om waarheidsvinding, maar om een meningsvorming zonder onderzoek, waarbij nuancering niet past. Wie beide zijden van een conflict bekritiseert, hoort nergens meer bij…
Rende van de Kamp
Todesschüsse in Kiew: Wer ist für das Blutbad vom Maidan verantwortlichAugust 28, 2014
Van nieuwsblog.burojansen.nl
Todesschüsse in KiewPlay-IconTodesschüsse in Kiew: Wer ist für das Blutbad vom Maidan verantwortlich | 11:12 min | 10.04.2014 | Monitor (WDR) | Das Erste
Moderation Georg Restle: „Die Krise in der Ukraine ist noch lange nicht vorbei. Dies haben uns die Bilder aus dem Osten des Landes von dieser Woche gelehrt. Und auch die Propagandaschlacht geht weiter. Eine der zentralen Fragen ist dabei, wer ist verantwortlich für das Blutbad, dem im Februar Dutzende Demonstranten und Polizisten zum Opfer fielen, und das schließlich zum Sturz des Präsidenten Janukowitsch führte? Wer also waren die Todesschützen auf dem Kiewer Maidan? Die vom Westen unterstützte Übergangsregierung hat sich letzte Woche festgelegt: Präsident Janukowitsch und seine Sonderkommandos tragen demnach allein die Schuld für die Toten. Doch an dieser Version gibt es jetzt erhebliche Zweifel, wie die Recherchen von Philipp Jahn, Olga Sviridenko und Stephan Stuchlik zeigen.“
Was geschah am 20. Februar 2014 in Kiew? Aufgeheizte Stimmung, aus den ursprünglich friedlichen Demonstrationen ist ein Bürgerkrieg geworden. Teile der Demonstranten haben sich bewaffnet, rücken in Richtung Regierungsgebäude vor. In einzelnen Trupps versuchen die Demonstranten, auf die Instituts-Straße zu gelangen. Der blutige Donnerstag: Einzeln werden Demonstranten erschossen, viele von den Dächern umliegender Gebäude. Aber wer genau waren diese Scharfschützen, die auf die Demonstranten schossen?
Diese Frage beschäftigt die Kiewer bis heute, zu Hunderten kommen sie täglich an den Platz des Massakers.
Als wir ankommen, sechs Wochen danach, ist anscheinend noch nicht einmal die grundsätzliche Beweisaufnahme abgeschlossen. Sergeij, ein Waffenexperte, ist einer der vielen unabhängigen Ermittler, die eng mit der Staatsanwaltschaft zusammenarbeiten und die Ermittlungen in Gang halten. Vor unseren Augen sichert er noch Patronenhülsen. Danach alarmiert er die staatlichen Ermittler, die den Ort nach eigener Aussage schon gründlich untersucht haben. Erstaunlich, während sie noch arbeiten, hat sich ihre vorgesetzte Behörde in einer Pressekonferenz schon festgelegt, wer die Schuldigen sind.
Oleg Machnitzki, Generalstaatsanwalt Ukraine (Übersetzung MONITOR): „Mit dem heutigen Tag klagt die Staatsanwaltschaft 12 Mitglieder der Spezialeinheit Berkut des Mordes an friedlichen Demonstranten an. Der damalige Präsident Janukowitsch befehligte direkt diese Spezialeinheit Berkut.“
Die neue Regierung sagt also, die alte Regierung Janukowitsch wäre für das Blutbad verantwortlich.
Doch was geschah wirklich am 20 Februar? Fest steht, die Demonstranten rückten auf der Institutsstraße Richtung Regierungsgebäude vor. Von gegenüber gerieten sie unter Feuer, vom Dach des Ministerkabinetts, der Zentralbank und weiteren Regierungsgebäuden. Doch schon früh gab es Hinweise, dass sie auch im Rücken getroffen wurden, von ihrer eigenen Zentrale aus, vom Hotel Ukraina.
Aber welche Beweise gibt es dafür? Zum einen ist da dieses Video, das augenscheinlich beweist, dass der Oppositionelle mit dem Metallschild von hinten getroffen wird. Der Mann in Gelb auf dieser Aufnahme geht sogar noch weiter. Er gehörte zu den Demonstranten, war an diesem Tag stundenlang auf der Institutsstraße. Er heißt Mikola, wir treffen uns mit ihm am Ort des Geschehens. Er sagt uns, es wurde sogar mehrfach in den Rücken der Opposition geschossen.
Mikola (Übersetzung MONITOR): „Ja, am zwanzigsten wurden wir von hinten beschossen, vom Hotel Ukraina, vom 8. oder 9. Stock aus.“
Reporterin (Übersetzung MONITOR): „Von der achten oder neunten Etage?“
Mikola (Übersetzung MONITOR): „Ja, auf jeden Fall fast von ganz oben.“
Reporterin (Übersetzung MONITOR): „Von da oben?“
Mikola (Übersetzung MONITOR): „Ja, da standen Leute oben und haben geschossen und aus der anderen Richtung hier wurden wir auch beschossen.
Reporter (Übersetzung MONITOR): „Und wer hat von oben geschossen?“
Mikola (Übersetzung MONITOR): „Das weiß ich nicht.“
Reporterin (Übersetzung MONITOR): „Haben Sie eine Ahnung?“
Mikola (Übersetzung MONITOR): „Das waren Söldner, auf jeden Fall Profis.“
Das Ukraina-Hotel hier war das damalige Zentrum der Demonstranten. Hat sich der Augenzeuge geirrt? Wir sind nachts unterwegs mit Ermittler Sergej. Er zeigt uns mit einem Laser, dass es nicht nur Schusskanäle aus Richtung der Regierungsgebäude gibt. Einige Kanäle in den Bäumen deuten in die entgegengesetzte Richtung, wenn man durch Austrittsloch und Einschussloch leuchtet, oben ins Hotel Ukraina, damals die Zentrale der Opposition. Das aber passt schlecht zur Version des Generalstaatsanwalts, der uns nach Tagen Überzeugungsarbeit endlich empfängt. Er ist von der neuen Regierung eingesetzt, gehört dem rechtsnationalen Flügel der damaligen Opposition an, der umstrittenen Svobóda-Partei.
Oleg Machnitzki, Generalstaatsanwalt, Ukraine (Übersetzung MONITOR): „Wir können wirklich heute schon sagen, nach allen Beweismitteln und Expertisen, die wir in der Hand haben, wer prinzipiell Schuld an den Sniper-Attacken ist: der damalige Präsident Viktor Janukowitsch, der ehemalige Verwaltungschef und der ehemalige Innenminister Sacharchenko.“
Reporter (Übersetzung MONITOR): „Sie wissen auch, dass es Sniper vom Hotel Ukraina gab?“
Oleg Machnitzki, Generalstaatsanwalt, Ukraine (Übersetzung MONITOR): „Wir untersuchen das.“
Die Scharfschützen also alles Janukowitsch-Leute? Es gibt noch weitere Beweise, die diese These in Frage stellen. Wir treffen uns mit einem Radio-Amateur, der an diesem Tag aufgezeichnet hat, wie sich Janukowitsch-Scharfschützen untereinander unterhalten. Ihr Funkverkehr beweist: Da schießt jemand auf Unbewaffnete, jemand den sie nicht kennen.
1. Scharfschütze (Übersetzung MONITOR): „He, Leute, ihr da drüben, rechts vom Hotel Ukraina.“
2. Scharfschütze (Übersetzung MONITOR): „Wer hat da geschossen? Unsere Leute schießen nicht auf Unbewaffnete.“
1. Scharfschütze (Übersetzung MONITOR): „Jungs, da sitzt ein Spotter, der zielt auf mich. Auf wen zielt der von der Ecke. Guckt mal!“
2. Scharfschütze (Übersetzung MONITOR): „Auf dem Dach vom gelben Gebäude. Auf dem Kino, auf dem Kino.“
1. Scharfschütze (Übersetzung MONITOR): „Den hat jemand erschossen. Aber nicht wir.“
2. Scharfschütze (Übersetzung MONITOR): „Miron, Miron, gibt es da noch mehr Scharfschützen? Und wer sind die?“
Wir halten fest: Es gab neben den Regierungs-Scharfschützen also noch andere unbekannte Schützen, die auf unbewaffnete Demonstranten geschossen haben. Und, wer immer vom Hotel Ukraina schießt, hat – so legt dieses Video nahe – auch diese Milizionäre getroffen. Dass Janukowitsch auf die eigenen Leute hat schießen lassen, ist unwahrscheinlich.
Gab es also Scharfschützen der damaligen Opposition? Fest steht, es gab neben den vielen friedlichen Demonstranten durchaus eine Gruppe Radikaler mit professionellen Waffen, wie diese Aufnahmen zeigen.
Und, das Hotel am Morgen des 20. Februar war fest in der Hand der Opposition. Wir sprechen mit Augenzeugen aus dem Hotel Ukraina, Journalisten, Oppositionelle. Sie alle bestätigen uns, am 20. Februar war das Hotel von der Opposition schwer bewacht. Es hätte sich also schwerlich ein Scharfschütze der Regierung einschleichen können.
Haben also radikale Oppositionelle am Ende selbst geschossen, um Chaos zu erzeugen? Um Janukowitsch die Schuld anzuhängen? Die russischen Fernsehsender verbreiten Bilder, auf denen genau das zu sehen sein soll. Unsere Recherchen bestätigen, dass die Aufnahmen tatsächlich im Hotel Ukraina gemacht wurden. Aber wer da genau auf wen schießt, lässt sich nicht endgültig klären.
Fest steht nur, es wurde nicht nur auf Oppositionelle, sondern auch auf die Milizen der Regierung geschossen. Vielleicht sogar von denselben Leuten? Wir treffen einen der wenigen Ärzte, der die Verwundeten beider Seiten versorgt hat.
Oleksandr Lisowoi, Krankenhaus Nr. 6, Kiew (Übersetzung MONITOR): „Die Verwundeten, die wir behandelt haben, hatten denselben Typ Schussverletzungen, ich spreche jetzt von dem Typ Kugeln, die wir aus den Körpern herausoperiert haben, die waren identisch. Mehr kann ich nicht sagen.“
Reporterin (Übersetzung MONITOR): „Aber die haben Sie…“
Oleksandr Lisowoi, Krankenhaus Nr. 6, Kiew (Übersetzung MONITOR): „Bei der Miliz und bei der Opposition gefunden.“
Warum geht die Staatsanwaltschaft solchen Fragen nicht nach? Der deutsche Außenminister und die Europäische Union haben bereits im Februar per Abkommen festgestellt, dass die Schuldfrage in der Ukraine ein politisch zentrales Thema sei, die Aufarbeitung sollte „ergebnisoffen“ sein, um das Vertrauen in die neue ukrainische Regierung zu stärken. Doch mittlerweile mehren sich die Zweifel, ob wirklich sachgerecht ermittelt wird, auch bei den eigenen Mitarbeitern. Wir sprechen mit einem hochrangigen Mitglied der Ermittlungskommission. Er erzählt uns Unglaubliches.
Zitat: „Das, was mir an Ergebnissen meiner Untersuchung vorliegt, stimmt nicht mit dem überein, was die Staatsanwaltschaft erklärt.“
Wurden also Beweismittel unterdrückt oder sogar unterschlagen? Auch die Rechtsanwälte, die die Angehörigen der Toten vertreten, alle eigentlich auf Seiten der neuen Regierung, beklagen sich, dass sie überhaupt nicht darüber informiert werden, womit genau sich die Staatsanwaltschaft beschäftige.
Roman Titikalo, Anwalt der Nebenklage (Übersetzung MONITOR): „Wir haben nicht gesagt bekommen, welcher Typ Waffen, wir bekommen keinen Zugang zu den Gutachten, wir bekommen die Einsatzpläne nicht. Die anderen Ermittlungsdokumente haben wir auch nicht, die Staatsanwaltschaft zeigt uns einfach keine Papiere.“
Reporter (Übersetzung MONITOR): „Haben Sie ballistische Gutachten?“
Roman Titikalo, Anwalt der Nebenklage (Übersetzung MONITOR): „Nein.“
Reporter (Übersetzung MONITOR): „Rechtsmedizinische Gutachten?“
Roman Titikalo, Anwalt der Nebenklage (Übersetzung MONITOR): „Ich durfte in den Obduktionsbericht reingucken, aber nicht kopieren, ballistische Gutachten habe ich nicht bekommen.“
Ein Anwalt der Verletzten geht sogar noch weiter:
Oleksandr Baschuk, Anwalt der Geschädigten (Übersetzung MONITOR): „Wir kommen alle an keine Ermittlungsprotokolle ran und wenn Sie mich fragen, gibt es dafür einen einfachen Grund, es wird nicht richtig ermittelt. Ich als Anwalt der Verletzten sage Ihnen, die Staatsanwaltschaft ermittelt nicht richtig, die decken ihre Leute, die sind parteiisch, so wie früher. Die wollen wie in der Sowjetunion oder unter Janukowitsch alles unter der Decke halten, so ist das.“
Der blutige Donnerstag: Über 30 Menschen werden an diesem Tag in Kiew ermordet, ein Blutbad im Zentrum einer europäischen Großstadt. Unsere Recherchen zeigen, dass in Kiew schon Schuldige präsentiert werden, obwohl es auch zahlreiche Hinweise gibt, die in Richtung Opposition weisen. Spuren, die nicht verfolgt werden. Und möglicherweise gibt es auch noch andere Kräfte, die an den Schießereien beteiligt waren. Die Kiewer Generalstaatsanwaltschaft ist sich in ihrer Einschätzung sicher, wir sind es nicht.
Moderation Georg Restle: „Bei allen offenen Fragen, dass ein Vertreter der nationalistischen Svoboda-Partei als Generalstaatsanwalt die Aufklärung des Kiewer Blutbads ganz offensichtlich behindert, wirft ein schlechtes Bild auf die neue Übergangsregierung – und damit auch auf all jene westlichen Regierungen, die die neuen Machthaber in Kiew unterstützen.“
Monitor Nr. 660 vom 10.04.2014
Find this story at 10 April 2014
© WDR 2014
Extreemrechts in Oekraïne Een monster met eigen ambitiesAugust 28, 2014
Van nieuwsblog.burojansen.nl
Bewapende en goed georganiseerde fascistische milities fungeerden als de stoottroepen van de Euromaidan ‘revolutie’. Het waren deze krachten die de door de EU gesponsorde ‘vredesdeal’ afwezen. In plaats daarvan riepen ze versterkingen op van hun bondgenoten in Lviv, veelal lokale politiefunctionarissen, omsingelden het parlement in Kiev en zorgden voor de aanstelling van een regering die voornamelijk bestaat uit ultra-nationalisten en openlijke fascisten.
De fascistische leden van de huidige Oekraïense regering zijn Andriy Parubiy, commandant van de Maidan zelfverdedigingskrachten en een van de oprichters van de partij Svoboda (‘Vrijheid’). Hij werd benoemd tot secretaris van de Nationale Veiligheids- en Defensieraad, die de leiding heeft over het ministerie van defensie en de krijgsmacht. Zijn adjunct-secretaris is Dmytro Yarosh, leider van Pravy Sektor (‘Rechtse Sector’) en een voormalig huurling die vocht met het Tsjetsjeense verzet. Belangrijke posten zijn toegekend aan Svoboda-leden Oleksandr Sych (vice-premier), Ihor Tenyukh (defensie), Serhiy Kvit (onderwijs), Oleh Makhnitsky (procureur-generaal), Ihor Shvaika (landbouw) en Andriy Mokhnyk (milieu).
Pravy Sektor commandant Stepan Kubiv is de nieuwe voorzitter van de Nationale Bank van Oekraïne. Dmytro Bulatov en Tetiana Chornovol, beiden verbonden met de antisemitische en ultra- nationalistische paramilitaire organisatie Oekraïense Nationale Vergadering – Oekraïense Nationale Zelfverdediging zijn respectievelijk geplaatst op het Ministerie van Jeugd en Sport en de nieuwe ‘anti-corruptie commissie’ van de regering.
Fascisten binnen de staatsmacht
Door de sociale crisis in Oekraïne hebben nu de twee vleugels van het Oekraïense fascisme – de straatvechters en de politici – een plek binnen de staatsmacht veroverd. De regering die nu gevormd is heet officieel een ‘voorlopige’ of ‘tijdelijke’ regering en heeft algemene verkiezingen uitgeschreven op 25 mei. Maar extreemrechts laat er geen gras over groeien en probeert nu al zoveel mogelijk van zijn agenda gerealiseerd te krijgen. In de eerste dagen van hun functioneren binnen de staatsmacht werden tientallen van hun gevangen medestanders vrijgelaten en dienden ze moties in om de officiële status van het Russisch en andere minderheidstalen te beëindigen, de autonomie van de Krim af te schaffen en de Communistische Partij van Oekraïne (KPU) te verbieden. Met deze acties namen zij een zware verantwoordelijkheid op zich voor het uitlokken van een golf van pro-Russische sentimenten in het Oosten en in het bijzonder op de Krim.
De aanwezigheid van zoveel fascisten in de zelfbenoemde ‘overgangsregering’ is geen toeval. De groeiende wanhoop van een groot deel van de Oekraïense bevolking die steeds verder verarmde door de economische crisis heeft een hoofdrol gespeeld tijdens de Maidan protesten en het manoeuvreren tussen de rivaliserende Europese en Amerikaanse imperialisten. Fascistische en extreemrechtse milities namen steeds meer het voortouw in de protestbeweging en kwamen uiteindelijk in een positie waar hun eisen voor deelname aan de staatsmacht niet konden worden genegeerd. Vanaf het begin mobiliseerde de Euromaidan-beweging steun op basis van een reactionair beroep op chauvinistische en nationalistische ideeën van de Oekraïens sprekende bevolking die is geconcentreerd in het westen van het land.
Met neo-nazi ’14/88′- en White Power-symbolen op hun schilden en de rood-zwarte vlag van het in de Tweede Wereldoorlog met de nazi’s collaborerende Oekraïense Opstandingsleger van Stepan Bandera, traden de fascisten naar voren als de sterkste kracht binnen de Euromaidan beweging.
Hoewel het wellicht mogelijk was om een meer algemeen verzet tegen het impopulaire regime van Janoekovitsj te mobiliseren vervreemdde de invloed van extreem-rechts en zijn identificatie met nationalistische iconen als Stepan Bandera het Russisch-sprekende oosten van het land.
Niet moet worden vergeten dat er veel meer Oekraïners tijdens de Tweede Wereldoorlog vochten in het Sovjet-leger en partizanengroepen dan in de pro-nazibeweging van Bandera, en dat, hoe grof en weerzinwekkend de misdaden van het stalinisme in Oekraïne ook waren (de hongersnood, de zuiveringen, de NKVD die nationalistische gevangenen om het leven bracht in 1941 en de massale deportatie van Krim-Tataren), die van de Duitse bezetter nooit uit het bewustzijn verdwenen.
De discipline van extreemrechts en de afwezigheid van een even gedisciplineerd links zorgde ervoor dat de progressieve activisten verdreven werden van de Maidandemonstraties en dat er aanvallen werden uitgevoerd op feministen, vakbondsleden en anarchisten, zodat er een fysieke en politieke hegemonie over de beweging in het westen en het centrum van het land ontstond.
De fascistische milities van Svoboda, waarvan de leider Oleh Tyahnybok een van de drie belangrijkste sprekers van de Euromaidan beweging was, en de Pravy Sektor vormden de voorhoede van de opstand. Ook prominent aanwezig waren Spilna správa en de zogenaamde Afghantsy (Afghanistan veteranen).
De fascisten consolideerden hun positie binnen Euromaidan. Ze gebruikten hun strijdlustige gewapende bendes, eerst om het plein te verdedigen, en daarna om in het offensief te gaan. Begonnen werd met de bezetting van overheidsgebouwen om die te gebruiken als basis voor verdere vooruitgang, daarna werden politiebureaus en kazernes aangevallen, gevolgd door aanvallen op kantoren van de communistische partij en de vakbonden. Zij gebruikten hun positie om zich te wapenen en hun aanhangers voor te bereiden op de machtsovername. Zo veroverden zij een plaats in de leiding van de protestbeweging. Tyahnybok deelde het podium op het Maidanplein met oppositieleiders Vitali Klitschko en Arseniy Yatsenyuk. Hij werd daar omhelsd door de Amerikaanse senator en Republikeinse presidentskandidaat John McCain.
EU compromis mislukt
De bemiddelingspoging van de EU om tot een vredesakkoord te komen mislukte toen extreemrechts en de muitende politie weigerden om een regering van nationale redding te aanvaarden. Het accent lag nu op hun eigen milities als een levende belichaming van verlossing van het Russische imperialisme.
De pogingen van de EU om een compromis tot stand te brengen, waarin ook de ontwapening van zowel de politie als de milities was opgenomen, kwamen te laat. Oppositieleiders die zich ervoor uitspraken werden weggehoond. De milities weigerden hun wapens in te leveren, in plaats daarvan kwamen er bussen vol versterkingen uit Lviv, het nationalistische bolwerk in het westen, dat zich reeds onafhankelijk van de regering in Kiev had verklaard. Het compromis, dat ook gericht was op het ondermijnen van de invloed van georganiseerd extreem-rechts, door het bevorderen van Klitschko als alternatief met ‘schone handen’, bezweek onder de fascistische invloed, ondersteund door kogels uit geweren die waren gedistribueerd door of in beslag genomen uit de politiedepots. Hun aanhangers eisten het hoofd van Janoekovitsj, in sommige gevallen letterlijk, maar zeker niet zijn samenwerking of die met zijn partij in het samenstellen van een coalitie die de associatieovereenkomst met de EU zou uitvoeren.
Svoboda en de ‘respectabele’ nationalistische partners besloten dat hun belangen samenvielen toen ze gingen mobiliseren om Janoekovitsj te verdrijven, maar toen het uitliep op een gewapende strijd om de macht werden de nationalisten geconfronteerd met een monster met eigen ambities.
De EU, die de aanwezigheid van de fascisten ‘tolereerde’ zolang ze een nuttig instrument in de strijd tegen Janoekovitsj waren, wilde Klitschko aan het bewind of op zijn minst als een sterke controle op Julia Timosjenko ‘s Batkivshchyna (‘Vaderland’). Maar de VS was Europa te slim af, door bereid te zijn een fascistische aanwezigheid in de regering te tolereren en zo de EU buiten spel te zetten.
Het inmiddels beruchte afgeluisterde telefoongesprek van de Amerikaanse onderminister van Buitenlandse Zaken Victoria Nuland onthult de omvang van de rol van de VS in het bepalen van de samenstelling van de overgangsregering. Ze stond erop dat ‘Yats’ ( Yatsenyuk ) en niet Klitschko premier zou moeten zijn, en stond toe dat Svoboda verschillende ministeries zou kunnen hebben zolang Tyahnybok niet op een belangrijke post kwam. Haar commentaar ‘Fuck the EU’ liet weinig twijfel over de houding van de VS naar zijn vroegere bondgenoten in Berlijn.
De opkomst van Svoboda
De crisis in Oekraïne heeft Svoboda van onbekendheid naar internationale bekendheid gebracht. Met 15.000 leden en 37 parlementsleden is Svoboda de grootste extreem-rechtse organisatie in Oekraïne. Het heeft verbindingen in het Europees Parlement met de Hongaarse Jobbik, de British National Party, het Franse Front National (FN), de Nederlandse PVV en een aantal andere Europese extremistische partijen.
Svoboda werd opgericht in 1991 als de Sociaal-Nationale Partij van Oekraïne (SNPU). De naam en het logo met de Wolfsangel werden aangenomen om de identificatie met Hitlers nazi’s uit te drukken. In de vroege jaren deed de SNPU veel moeite om zich te onderscheiden in het moeras van fascistische sekten die in het westen van Oekraïne ontstonden na de ineenstorting van de Sovjet-Unie. In 1999 richtte de SNPU de ‘Patriotten van Oekraïne’ op, een paramilitaire groep die verantwoordelijk is voor de aanvallen op linkse politici en vakbondsmensen.
Patriotten van Oekraïne werd ontbonden in 2004, toen de partij Oleh Tyahnybok als leider koos tijdens het partijcongres van dat jaar. De SNPU begon met de hervorming van zijn publieke imago, met het voorbeeld en de adviezen van FN leider Jean-Marie Le Pen die zijn eigen organisatie had geleid van onbekendheid naar de derde partij van Frankrijk.
Het Wolfsangel-logo van de SNPU
De eerste stap was om de naam te veranderen en ter vervanging van de swastika-achtige Wolfsangel kwam de Tryzub, een symbool van het Oekraïense nationalisme. Bovendien werden plannen besproken om een rechtse politieke partij samen met het Congres van Oekraïense Nationalisten en de Organisatie van Oekraïense Nationalisten (OUN) te vormen.
Om de heroriëntatie kracht bij te zetten kondigde Svoboda, zoals de partij intussen heette, zijn steun aan voor de presidentiële kandidatuur van de anti-Russische politicus Viktor Joesjtsjenko. Door een combinatie van zuiveringen en meer nadruk op sociale vraagstukken probeerde Tyahnybok de al te openlijke identificatie met neo-nazisme van Svoboda af te schudden. Maar tijdens een bijeenkomst waarbij Tyahnybok optrad als spreker bij een gedenkteken van Stepan Bandera, riep hij de Oekraïense bevolking op te strijden tegen de ‘Moskoviet-Joodse maffia’, die volgens hem het land beheerste. Hij prees Bandera’s organisatie, de oorspronkelijke OUN, voor ‘de strijd tegen de Russen, Duitsers, joden en ander gespuis die onze Oekraïense staat wilden vernietigen’. Bandera ‘s OUN was verantwoordelijk voor de vernietiging van tienduizenden etnische Polen en Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog. In 2005 publiceerde Tyahnybok een open brief waarin hij de ‘criminele activiteiten van het georganiseerde Jodendom’ aan de kaak stelde, die zo hij beweerde ‘genocide’ wilde plegen tegen het Oekraïense volk.
Het nieuwe logo van Svoboda
De groei van Svoboda
Tyahnybok werd als leider van de partij meerdere malen herkozen en werd lid van de Verchovna Rada, het Oekraïense parlement. De politieke doorbraak voor Svoboda kwam in de regionale verkiezingen van 2009 in Ternopil oblast, waar de partij op de eerste plaats eindigde met 35 procent van de stemmen, door in te spelen op de ondergang van zowel het Blok van Julia Timosjenko en Joesjtsjenko’s Ons Oekraïne, voormalige bondgenoten die waren uitgevallen.
Bij de regionale verkiezingen van 2010 kreeg Svoboda zetels in zeven regionale raden en in drie een meerderheid. Bij de algemene verkiezingen van 2012 veroverde zij 37 zetels in het parlement, de Verchovna Rada en 10 procent van de stemmen. Terwijl in de landelijke westelijke regio’s Svoboda bijna 40 procent van de stemmen kreeg behaalde de partij in het geïndustrialiseerde oosten minder dan 5 procent en in sommige regio’s slechts 1 procent.
Ook in 2012 trad Svoboda toe tot het ‘Verzetscomité tegen de dictatuur’, een front opgericht om te protesteren tegen de strafrechtelijke veroordeling van JuliaTimosjenko, en de partij beloofde om samen te werken met de Verenigde Oppositie coalitie van Timosjenko’s Vaderlandpartij en Arseniy Yatsenyuk’s ‘Front voor Verandering’ als de oppositie de verkiezingen zou winnen. Dit was het ontstaan van de “Drievoudige alliantie’, die het regime van Janoekovitsj in 2014 omver zou werpen door geweld.
Svoboda maakte slim gebruik van de desillusie bij de bevolking met de regering van Timosjenko en Joesjtsjenko. De partij nam deel aan tal van protesten met populistische leuzen over sociale kwesties en tegen het ‘onvaderlandslievende’ (dat wil zeggen, pro-EU) beleid, dat de aandacht afleidde van de reactionaire, extreemrechtse politieke lijn van haar leden en leiders, een politiek die een onoverkomelijke barrière vormde voor de groei van de partij in de oostelijke en zuidelijke delen van het land.
Onder Joesjtsjenko’s presidentschap profiteerde Svoboda van de rehabilitatie door Joesjtsjenko van nazi-collaborateur Stepan Bandera en zijn nadruk op het Oekraïense nationalisme. Maar een belangrijk deel van Svoboda ‘s populariteit komt ongetwijfeld ook voort uit het feit dat het wordt gezien als onbezoedeld door banden met de oligarchen, waarvan de onderlinge strijd (West met Timosjenko en Joesjtsjenko tegen Oost van Janoekovitsj) het land op de rand van economische ondergang bracht. Net zoals Hitler niet van de daken schreeuwde over zijn financiering door industriëlen Thyssen en Krupp, maakt Svoboda veel propaganda met ‘het verwerpen van elke financiering door de oligarchen’ en beweert dat het vooral kleine en middelgrote bedrijven zijn die hen financieren.
Demonstratie van extreemrechts met portret van Bandera en op t-shirt Wolfsangel
Nadat Janoekovitsj Partij van de Regio’s in 2010 de presidentsverkiezingen won, kreeg Svoboda veel publiciteit op de door Janoekovitsj gecontroleerde tv-zenders. Dit was een berekende zet om Svoboda als de partij van de oppositie te profileren, waardoor Janoekovitsj zijn tegenstanders aan de kaak kon stellen als nationalisten, Banderisten en fascisten. Dit zou moeten leiden tot een politiek doodvonnis in de Russisch-sprekende regio’s, waar nog steeds een sterke collectieve identificatie bestaat met het Sovjet-leger en de strijd van de partizanen tegen de nazi’s.
Gezien de jaarlijkse processies die de partij ter herdenking van de sterfdag van Bandera organiseert, kan een dergelijke beschuldiging tegen Svoboda niet worden afgewezen. Terwijl Svoboda ontkent dat het racistisch is, maar gewoon ‘pro-Oekraïens’, blijft het lidmaatschap van de partij voorbehouden aan etnische Oekraïners.
Ideologie van extreemrechts
Svoboda tracht haar eigen ideologie te ontwikkelen door het combineren van nationalistische reactionaire tendensen uit de ‘Twee Revoluties’ doctrine, die werd ontwikkeld door de voormalige OUN leider Yaroslav Stetsko. De essentie van deze leer is dat ‘de revolutie niet zal eindigen met de oprichting van de Oekraïense staat, maar door zal gaan om gelijke kansen voor alle mensen te creëren en materiële en spirituele waarden te delen en in dit opzicht is de nationale revolutie ook een sociale’.
Met andere woorden, zodra de politieke revolutie het heersende politieke regime omverwerpt, zal een ‘sociale’ revolutie volgen. Deze sociale demagogie leent het taalgebruik van de arbeidersbeweging, wat typisch is voor het nationaal-socialisme. Een onderzoek van het politieke programma van Svoboda laat zien dat de ideologie ten grondslag ligt aan deze nationale en sociale revolutie: staatscontrole over banken en belangrijke industrie, nationalisatie van de landbouwgrond, de bevordering van het gezin en de kerk, beperkingen op de sociale en economische rechten van vrouwen, achterstelling van nationale minderheden, promotie van de ‘Oekraïense cultuur’ enzovoort. Er zijn aanwijzingen dat er een geleidelijke matiging van het extremisme van de partij is om stemmen te winnen als bewijs van een verschuiving van de neo-nazi wortels. Er is geen twijfel aan dat de leiders van Svoboda politieke lessen hebben getrokken aan de hand van de ontwikkeling van een aantal West-Europese extreemrechtse partijen, als het FN in Frankrijk en de Alleanza Nazionale in Italië. Deze waren al tot de conclusie gekomen dat de klassieke fascistische strategie van het openen van de strijd om de macht door middel van het winnen van de fysieke controle in de straten in de omstandigheden van hun land contraproductief was en gingen over tot een strategie van het innemen van belangrijke overheidsinstellingen en ideologische posities door electorale middelen.
Maar de omstandigheden die aanleiding gaven tot de meest succesvolle van deze extreemrechtse projecten, het Front National van Jean-Marie Le Pen, zijn niet de omstandigheden in Oekraïne, waar de fascisten zich al hebben verzekerd van de fysieke controle over de straten en de machtskwestie op de agenda staat. In Oekraïne zijn de sociale voorwaarden aanwezig voor een levensvatbare binnenlandse fascistische straatbeweging. Dat blijkt uit de leidende rol van de fascisten in de Maidan beweging.
Stoottroepen
Svoboda concentreert zich op de penetratie van het staatsapparaat, met name de politie en het leger. Om zich ‘salonfähig’ te voorzien van ‘burgerlijk-democratisch fatsoen’ besteedt het de mobilisatie van een vechtende straatbeweging nu uit aan Pravy Sektor en andere groepen, die op hun beurt weer worden gestigmatiseerd door hun constante strijd met de politie en de ‘rechtstaat’. De aanwezigheid van zoveel fascisten in de regering creëert evenwel een ingebouwde instabiliteit in de vorm van een conflict tussen de behoeften van Svoboda om te reageren op zijn massabasis in de verarmde kleinburgerij en de wens van de grote oligarchen om hun monopolies uit te breiden, door de stedelijke en landelijke bevolking slachtoffer te maken van een IMF herstructurering of schuldbetalingen. Toch hebben de grote oligarchen geen bijzondere loyaliteit naar de Vaderlandpartij of Timosjenko persoonlijk. Dat blijkt wel uit het feit dat velen van hen eerder Janoekovitsj steunden. Maar zoals de wind waait waait mijn petje, luidt een oud Nederlands spreekwoord. En dus zal de nieuwe regering, onder leiding van oligarchen van Timosjenko ‘s Vaderlandpartij, met de steun van verschillende oligarchen die werden benoemd als regionale gouverneurs, nu proberen haar macht te consolideren. Zij kan de politieke en financiële steun van Washington verwachten die haar aantreden enthousiast ontving.
De fascisten zijn de stoottroepen van een offensief van de nieuwe regering tegen de verarmde bevolking die zich zal verzetten tegen de te nemen impopulaire maatregelen, vooral in de oostelijke regio waar de Russisch-sprekenden in de meerderheid zijn. Of Timosjenko en de leiders van de Vaderlandpartij hen al dan niet openlijk steunen maakt al niet meer uit, de fascisten zijn nu sterk genoeg om zelfstandig te mobiliseren en het initiatief te nemen als zij het gevoel krijgen dat de nieuwe regering zwakte of besluiteloosheid toont. Maar zij zullen ook een bittere vijand blijken te zijn van de democratische en libertaire elementen die de vroege fasen van de Maidandemonstraties ondersteunden.
Als extreemrechts een grote aanhang verwerft bij de verkiezingen in mei, met meer leden in de Rada en dus meer ministers, dan zal een echte fascistische radicalisering van de staat kunnen optreden. In een land waar de regering zeer instabiel is, met een tijdelijke balans tussen de burgerlijke neoliberale en fascistische politici, met territoriale verdeeldheid tussen het oosten en het zuiden aan de ene kant en het centrum en het westen aan de andere kant, moet de linkse oppositie vechten om hun eigen vormen van bestuur en zelfverdediging te creëren. Ze moeten niet de macht van de resterende regionale oligarchen in het oosten, die nog niet zijn overgegaan naar het Kievregime, accepteren noch van die van het westen die de nieuwe regering van na de staatsgreep omarmen. Maar allereerst zal er het besef moeten ontstaan dat men met verdeeldheid altijd het slachtoffer zal worden. Het gaat dan om de verdediging van minderheden in Oekraïne: Tataren en Grieken op de Krim, Roemenen en Hongaren in het westen, Russen in het midden en oosten en joden. Elke poging om een eentalig en mono-etnisch Oekraïne te creëren zal alleen een verschrikkelijke ramp worden in de lijn van de oorlogen in Kroatië, Bosnië en Kosovo in de jaren 1990.
De enige zekerheid ligt in een strijd voor een Oekraïne, waarin de economische en militaire middelen van het hele land onder de controle en ten dienste van de hele bevolking staan. Het gaat dan om een samenleving die de materiële sociale en culturele behoeften van eenieder bedient en die zich met hand en tand verzet tegen de reactionaire imperialistische machten Rusland uit het Oosten en de EU en VS uit het Westen. Tegen de politiek van de wanhoop zijn het antwoord en de inspiratie te vinden in de werkelijk democratische en internationalistische geest van de Bosnische protesten. ‘Weg met nationalisme!’ is de leuze daar, wanneer ze vechten voor alle nationaliteiten in hun land tegen bezuinigingen en ongelijkheid. Eenheid in de strijd van alle nationaliteiten tegen de nationale haat, armoede en kapitaal: dat is waar de hoop voor Oekraïne ligt.
Bas van der Plas/INSUDOK, 12 maart 2014
Met dank aan Luba en Tatyana uit Lugansk
Find this story at 12 March 2014
copyright Bas van der Plas/INSUDOK
NEONAZIS & EUROMAIDAN. From democracy to dictatorship.August 28, 2014
Van nieuwsblog.burojansen.nl
“Whoever is not jumping is a Moskal” is a chant that women and
men of different ages who took to Kiev Independence Square in winter
2013-2014 repeated trying to get warm. They kept jumping and
laughing, for nobody in the ‘brave new world’ of the Ukrainian revolution under Stepan Bandera’s banner fancied gaining the character of a staunch enemy of Ukrainian statehood.
Mass demonstrations of “angry citizens” in Ukraine had objective
reasons. This was a protest against ineffective and corrupt government, against police and bureaucratic abuse of power, against unclear and dead-end policies of the President and the Government.
All national liberation movements use the popular ideas and political sentiments that dominate the society as their positive manifesto.
Thus, exclusively le -wing ideologies were mainstream in the
Russian Empire in 1917, radical Islamism was most popular in Arab
countries during the Arab spring of 2012, whereas nationalism, also
radical, turned mainstream in the Ukraine of 2013-2014.
The book describes the development of Ukraine’s nationalist
groups since 1991 un l present day. It focuses on the history of
the parliamentary right-wing radical Svoboda party and the nonparliamentary Right Sector movement. The authors study the ideology, psychology and methods of political struggle of these structures. The experts seek to answer the questi on: how did the radical neo-Nazi groups manage to become the key driving force behind the Ukrainian revolution?
Stanislav Byshok, Alexey Kochetkov
Find this story at 2014
copyright Stanislav Byshok, Alexey Kochetkov
Driven by far-right ideology, Azov Battalion mans Ukraine’s front lineAugust 28, 2014
Van nieuwsblog.burojansen.nl
A volunteer military unit is confronting Russia in the east, but future clashes with pro-Western Kiev may lie ahead
URZUF, Ukraine — From his watch post overlooking the sandy beaches of the Azov Sea, Nemets is charged with guarding the shoreline against a possible Russian incursion.
“Twenty minutes by boat, and you’re in Russia,” the 30-year-old said, as he squinted into the midday sun and shrugged to adjust the heavy bulletproof vest weighing down his narrow shoulders in the summer heat.
Nemets, who prefers to go only by his nom de guerre, comes from the central Ukrainian city of Kirovohrad and is a member of the all-volunteer Azov Battalion, one of Ukraine’s many paramilitary groups formed in response to the government’s struggle against pro-Russian separatists in the country’s east, the territory where a Malaysia Airlines jet was shot down on July 17.
“This is war, and this is how people become a nation,” he said. “This is the process in which we are learning who is strong and who isn’t.”
The pro-Kiev battalion was named after the blue waters of this southeastern Ukrainian sea that Nemets now guards. More than half of the battalion’s fighters are Russian-speaking eastern Ukrainians, who were brought up in the region now being fought over and who may have spent summer holidays swimming in the sea’s warm waters.
Many of the Azov Battalion members are, by their own description, ultra-right Ukrainian nationalists. Ideologically, they are aligned with the Social-National Assembly, a confederation of groups in Ukraine that have drawn heavy criticism for their radical form of nationalism since the start of the protest movement in Kiev last November, which eventually ousted the Kremlin-friendly President Viktor Yanukovych.
But in Ukraine’s current war the lines have blurred between patriotism and extreme nationalism in this former Soviet republic, now deeply divided as it muddles through its worst political crisis since the breakup of the Soviet Union. At times, the government has coordinated with groups accused of extreme nationalism in its military operation against what it says is a Moscow-sponsored separatist movement. The fighters of the Azov Battalion are a symbol of that alliance, and it is a coordination that some analysts say should be watched carefully.
“Modern history shows that any opportunistic cooperation of the authorities with the extreme right in the end results in problems for the government and society,” wrote Anton Shekhovtsov, an expert on Ukraine’s far right and a Ph.D. student at the School of Slavonic and East European Studies at University College London, in his blog last month.
The Azov Battalion is recognized as part of the Ministry of the Interior’s troops and has been actively engaged in battles in key areas of what the government calls an “anti-terrorist operation,” or ATO. It has included fights for Mariupol, the largest of the port cities on the Azov Sea, on May 9 and June 13.
The battalion has adopted symbols and slogans that come close to those used by neo-Nazis, drawing alarm from many moderate Ukrainians and fueling the fire of Russian media accusations that the current Kiev government is a “fascist junta.”
Oleh Odnorozhenko, the chief ideologist of the Social-National Assembly and a member of the Azov Battalion, insists that they and their sister organization the Right Sector are not neo-Nazis or neo-fascist, as the Russian media have depicted them.
“That is all Putinism propaganda,” Odnorozhenko said about Russian President Vladimir Putin’s claims that the groups are elements of an anti-Russian fascism determined to eradicate ethnic Russians from Ukraine. “We aren’t anti-Russian here. Two-thirds of the guys speak Russian. But we are anti-Putin.”
For all the controversy surrounding the government’s association with paramilitary groups like Azov, some argue that it is a necessary evil in extreme times.
“The country is quite radicalized on both sides now,” said Vasyl Arbuzov, a Donetsk native and an aide to the Kiev-appointed governor of the province, Sergei Taruta. “These aren’t the kind of guys I hang out with on the weekend, but at the moment they are the kind of guys we need because they are willing to fight.”
When the battle for Ukraine’s east erupted in April, the country found that its defense forces were in a parlous state after decades of budgetary neglect. Ukraine, it turned out, was not prepared to wage a war on its own soil, particularly what the government claims is a fight against the heavily funded Russian military.
“I’m not sure their nationalistic ideology is taken that seriously by the guys at the battalion, but it’s the thing that binds them together at the moment. It’s the tissue that’s holding them together as they fight for Ukraine,” Arbuzov said. “They aren’t here to protect the white race. They are here to protect the state of Ukraine against oppressors, which today is the Russian Federation.”
The 300 or so troops of the Azov Battalion are living and training in the ousted president’s former summer residence here, a collection of multistoried beach homes in a landscaped setting atop a picturesque cliff overlooking the Azov Sea.
On the training grounds, men run drills on storming buildings and urban fighting in an open space in the middle of the seaside resort’s territory. Nearby, there is a common building housing sleeping quarters and a cafeteria.
While some of the men were on a training course, others were working out with free weights in makeshift outdoor gyms, or tinkering with the battalion’s military vehicles, including its own makeshift armored personnel carrier. A fighter who goes only by his nom de guerre, Malik, said he designed the APC himself, using welded steel to create attack-proof side panels on an old Russian Kamaz heavy truck.
Malik said he was a motorcycle mechanic before he joined the battalion in May, after his native Crimea was annexed by Russia. His APC creation survived an attack during a fight in Mariupol last month. “Everyone wants one now. The Right Sector tried to copy my design, but they couldn’t do it,” Malik said. “But we need more equipment here, particularly technical weapons and body armor.”
While the battalion is recognized by the Interior Ministry and provided with some arms, it is largely funded by charity from Ukrainians, wealthy businessmen, the Ukrainian diaspora and other European far-right groups.
Its ideological alignment with other far-right, social-nationalist groups has attracted volunteers from Sweden, Italy, France, Canada and Russia.
Lemko, a Canadian volunteer whose roots are Ukrainian, said he came to the Azov Battalion several weeks ago because he was concerned about the direction in which Ukraine was heading. He said he was a national socialist — though he rejected the term neo-Nazi — and was a member of far-right groups in Canada, many of which, he said, face problems with the Canadian government because of their political beliefs.
The Canadian volunteer said he was fighting not just against the pro-Russian separatists in the east but for Ukraine’s future; that is, a future that does not include joining the European Union. Joining the EU would destroy Ukraine’s national identity, just as it destroyed the national states of the rest of Europe by admitting economic refugees across borders, he said.
“Ukraine should be for Ukrainians,” Lemko said. “We don’t need the European idea of multicultural extremism here. Ukraine must protect its cultural and ethnic integrity.”
Such sentiments — which go directly opposite to what the pro-European leadership in Kiev and many of its supporters want — might bode ill for the future of the alliance between the far right and Ukraine’s current government.
Nor is Lemko alone. Sitting in a plastic lawn chair with a Kalashnikov resting on his lap, he discussed Ukraine’s future with two volunteer fighters from Sweden. They all agreed that Ukraine is a wealthy country whose economic potential was stolen by oligarchs. But recently elected President Petro Poroshenko was just another oligarch replacing the previous regime, they said.
“I’m here to support a national idea of Ukraine. I’m willing to die helping them get these bandits out,” said Sevren, 28, from Gothenburg, Sweden.
Lemko agreed. “We actually have two enemies now, the EU on one side and the Russian Federation on the other. But first, we need to deal with the separatists,” he said.
July 24, 2014 5:00AM ET
by Sabra Ayres @SabraAyres
Find this story at 24 July 2014
Neo-fascists train to fight Ukrainian rebels
© 2014 Al Jazeera America
Ukraine crisis: the neo-Nazi brigade fighting pro-Russian separatistsAugust 28, 2014
Van nieuwsblog.burojansen.nl
Kiev throws paramilitaries – some openly neo-Nazi – into the front of the battle with rebels
Phantom, 23, a fighter in the Azov battalion, outside its HQ in the Ukrainian seaside town of Urzuf
The fighters of the Azov battalion lined up in single file to say farewell to their fallen comrade. His pallid corpse lay under the sun in an open casket trimmed with blue velvet.
Some of the men placed carnations by the body, others roses. Many struck their chests with a closed fist before touching their dead friend’s arm. One fighter had an SS tattoo on his neck.
Sergiy Grek, 22, lost a leg and died from massive blood loss after a radio-controlled anti-tank mine exploded near to him.
As Ukraine’s armed forces tighten the noose around pro-Russian separatists in the east of the country, the western-backed government in Kiev is throwing militia groups – some openly neo-Nazi – into the front of the battle.
The Azov battalion has the most chilling reputation of all. Last week, it came to the fore as it mounted a bold attack on the rebel redoubt of Donetsk, striking deep into the suburbs of a city under siege.
Related Articles
MH17 recovery chief: ‘We have never experienced anything like this and we hope never to again’ 06 Aug 2014
Aeroflot halts flights amid new EU sanctions 04 Aug 2014
Barack Obama matches tough EU sanctions on Russia but denies ‘new Cold War’ 30 Jul 2014
Russia braces for crippling US sanctions 24 Apr 2014
Sanctions over Crimea: who pays the biggest price? RBTH
Andriy Biletsky, in black T-shirt, commander of Ukraine’s Azov battalion (Tom Parfitt)
In Marinka, on the western outskirts, the battalion was sent forward ahead of tanks and armoured vehicles of the Ukrainian army’s 51st Mechanised Brigade. A ferocious close-quarters fight ensued as they got caught in an ambush laid by well-trained separatists, who shot from 30 yards away. The Azov irregulars replied with a squall of fire, fending off the attack and seizing a rebel checkpoint.
Mr Grek, also known as “Balagan”, died in the battle and 14 others were wounded. Speaking after the ceremony Andriy Biletsky, the battalion’s commander, told the Telegraph the operation had been a “100% success”. “The battalion is a family and every death is painful to us but these were minimal losses,” he said. “Most important of all, we established a bridgehead for the attack on Donetsk. And when that comes we will be leading the way.”
The military achievement is hard to dispute. By securing Marinka the battalion “widened the front and tightened the circle”, around the rebels’ capital, as another fighter put it. While Vladimir Putin, Russia’s president, prevaricates about sending an invasion force into Ukraine, the rebels he backs are losing ground fast.
But Kiev’s use of volunteer paramilitaries to stamp out the Russian-backed Donetsk and Luhansk “people’s republics”, proclaimed in eastern Ukraine in March, should send a shiver down Europe’s spine. Recently formed battalions such as Donbas, Dnipro and Azov, with several thousand men under their command, are officially under the control of the interior ministry but their financing is murky, their training inadequate and their ideology often alarming.
The Azov men use the neo-Nazi Wolfsangel (Wolf’s Hook) symbol on their banner and members of the battalion are openly white supremacists, or anti-Semites.
The Azov battalion uses the neo-Nazi Wolfsangel (Wolf”s Hook) symbol on its banner (Tom Parfitt)
“Personally, I’m a Nazi,” said “Phantom”, a 23-year-old former lawyer at the ceremony wearing camouflage and holding a Kalashnikov. “I don’t hate any other nationalities but I believe each nation should have its own country.” He added: “We have one idea: to liberate our land from terrorists.”
The Telegraph was invited to see some 300 Azov fighters pay respects to Mr Grek, their first comrade to die since the battalion was formed in May. An honour guard fired volleys into the air at the battalion’s headquarters on the edge of Urzuf, a small beach resort on Ukraine’s Azov Sea coast. Two more militiamen died on Sunday fighting north of Donetsk <>. Petro Poroshenko, Ukraine’s president, called one of them a hero.
Each new recruit receives only a couple of weeks of training before joining the battalion. The interior ministry and private donors provide weapons.
The HQ is a seaside dacha compound dotted with pines that once belonged to the ousted president of Ukraine, Vladimir Yanukovich, when he was governor of this region. Families in swimsuits with towels and inflatable rings walk past gate-guards toting automatic rifles.
Parked inside among wooden gazebos overlooking the sea are the tools of Azov’s trade – two armoured personnel carriers, a converted truck with retractable steel shutters to cover its windows, and several Nissan pick-ups fitted with machine-gun mounts.
A converted truck with steel shutters used by the Azov battalion and known to the fighters as ‘the Lump of Iron’ (Tom Parfitt)
Mr Biletsky, a muscular man in a black T-shirt and camouflage trousers, said the battalion was a light infantry unit, ideal for the urban warfare needed to take cities like Donetsk.
The 35-year old commander began creating the battalion after he was released from pre-trial detention in February in the wake of pro-western protests in Kiev. He had denied a charge of attempted murder, claiming it was politically motivated.
A former history student and amateur boxer, Mr Biletsky is also head of an extremist Ukrainian group called the Social National Assembly. “The historic mission of our nation in this critical moment is to lead the White Races of the world in a final crusade for their survival,” he wrote in a recent commentary. “A crusade against the Semite-led Untermenschen.”
The battalion itself is founded on right wing views, the commander said in Urzuf, and no Nazi convictions could exclude a recruit. “The most important thing is being a good fighter and a good brother so that we can trust each other,” he said.
Interestingly, many of the men in the battalion are Russians from eastern Ukraine who wear masks because they fear their relatives in rebel-controlled areas could be persecuted if their identities are revealed.
Phantom said he was such a Russian but that he was opposed to Moscow supporting “terrorists” in his homeland: “I volunteered and all I demanded was a gun and the possibility to defend my country.”
Asked about his Nazi sympathies, he said: “After the First World World War, Germany was a total mess and Hitler rebuilt it: he built houses and roads, put in telephone lines, and created jobs. I respect that.” Homosexuality is a mental illness and the scale of the Holocaust “is a big question”, he added.
Fighters of the Azov battalion say farewell to their first comrade to die in the war against Russia-backed rebels (Tom Parfitt)
Stepan, 23, another fighter, said that if leaders of the pro-Russian separatists were captured they should be executed after a military tribunal.
Such notions seem a far cry from the spirit of the “Maidan” protests that peaked in Kiev in February with the ousting of Mr Yanukovich, who had refused to sign a trade agreement with the European Union. Young liberals led the way but the uprising, which ended with the president fleeing to Russia, provoked a huge patriotic awakening that sucked in hardline groups.
Azov’s extremist profile and slick English–language pages on social media have even attracted foreign fighters. Mr Biletsky says he has men from Ireland, Italy, Greece and Scandinavia. At the base in Urzuf, Mikael Skillt, 37, a former sniper with the Swedish Army and National Guard, leads and trains a reconnaissance unit.
“When I saw the Maidan protests I recognised bravery and suffering,” he told the Telegraph. “A warrior soul was awakened. But you can only do so much, going against the enemy with sticks and stones. I had some experience and I though maybe I could help.”
Mr Skillt says he called himself a National Socialist as a young man and more recently he was active in the extreme right wing Party of the Swedes. “Now I’m fighting for the freedom of Ukraine against Putin’s imperialist front,” he said.
His unit is improving fast under his tutelage. “What they lack in experience, they make up in balls,” he said. Once he is done with Azov –where he claimed he receives a nominal GBP100 a month – Mr Skillt plans to go to Syria to fight for President Bashar al-Assad as a hired gun earning “very good money”.
Such characters under Kiev’s control play straight into the hands of Russian and separatist propaganda that portrays Ukraine’s government as a “fascist junta” manipulated by the West.
“These battalions are made up of mercenaries, not volunteers,” said Sergei Kavtaradze, a representative of the rebel authorities in Donetsk. “They are real fascists who kill and rape civilians.” Mr Kavtaradze could not cite evidence of his claim and the battalion says it has not harmed a single civilian.
Ukraine’s government is unrepentant about using the neo-Nazis. “The most important thing is their spirit and their desire to make Ukraine free and independent,” said Anton Gerashchenko, an adviser to Arsen Avakov, the interior minister. “A person who takes a weapon in his hands and goes to defend his motherland is a hero. And his political views are his own affair.”
Mark Galeotti, an expert on Russian and Ukrainian security affairs at New York University, fears battalions like Azov are becoming “magnets to attract violent fringe elements from across Ukraine and beyond”. “The danger is that this is part of the building up of a toxic legacy for when the war ends,” he said.
Extremist paramilitary groups who have built up “their own little Freikorps” and who are fundamentally opposed to finding consensus may demand a part in public life as victors in the conflict, Mr Galeotti added. “And what do you do when the war is over and you get veterans from Azov swaggering down your high street, and in your own lives?”
By Tom Parfitt, 11 Aug 2014
Find this story at 11 August 2014
© Copyright of Telegraph Media Group Limited 2014
Foreigners join far-right militias in Ukraine’s fight against rebelsAugust 28, 2014
Van nieuwsblog.burojansen.nl
Fears that nationalist Azov Battalion and others could ultimately turn on new rulers
Sitting in the shade of a broad pine tree and a pink-and-orange umbrella, two Swedes and a Canadian explain why they are ready to kill, and be killed, for the future of a free Ukraine.
They are members of the Azov Battalion, one of several units of volunteers fighting alongside Ukraine’s military and national guard against separatist rebels – allegedly backed by Moscow – who want the country’s eastern regions to join Russia.
The battalion is based by the Sea of Azov in southern Donetsk province, in a beachside complex formerly used as a holiday home by the family of Viktor Yanukovich, who was ousted as Ukraine’s president in February.
The unit was formed by the Social National Assembly, a Ukrainian nationalist group described by critics as violently racist, and its emblem includes variations on the “black sun” and “wolf’s hook” symbols long associated with Nazism.
Lurid propaganda
The ideology of Azov is a gift to the Kremlin, which has used lurid propaganda to discredit Ukraine’s revolution as a fascist coup that threatens the country’s tens of millions of Russian-speakers and, more broadly, Europe.
There are also growing fears in Ukraine that Azov and other far-right militias could ultimately turn on its new rulers, whom they see not as representatives of the revolution but of a venal oligarchy that has dominated the country for decades.
Russia’s annexation of Crimea and covert support for rebels in Donetsk and Luhansk regions has fuelled radicalism in a Ukraine already reeling from the revolution, and stoked national passions in a country that feels attacked by its huge neighbour and largely abandoned by its supposed allies in the West.
Azov now plans to expand its ranks from 300 to 500 men, and a French supporter called Gaston Besson – who fought for Croatian independence in the 1990s – is forming a brigade of foreigners willing to take up arms for Ukraine’s freedom and territory.
“Volunteers have come from Russia, France, Italy, Belarus, Canada, Sweden, Slovenia – many countries,” said Oleg Odnorozhenko, a self-proclaimed ideologue of the Social National Assembly.
“We have had about two dozen foreigners so far. Lots more want to come but we select those with relevant experience,” he added, noting that a Georgian special forces trainer was working “semi-officially” with Azov.
The shouts of children on the beach drifted through Yanukovich’s old compound on a warm sea breeze, as three of Azov’s foreign contingent discussed why they were here, far from home, and ready to spill and shed blood for Ukraine.
“I was sick of the television pictures from CNN and Russia Today, so I decided to come to Ukraine and see for myself. I found a great people, who desire freedom, being used in a tug-of-war,” said Severin (28) from Gothenburg in Sweden.
“I would love to solve Ukraine’s problems with political discussions. But that’s impossible now,” he added.
“I am in favour of a free European people. And I am here to help these European people live in freedom.”
Severin calls himself a national socialist, but rejects the connotations that he says come with the term “neo-Nazi”. He wanted to serve in the Swedish army “to protect my land and people” but was rejected due to his political beliefs.
Like the two men alongside him, Mikola from Stockholm and a man from Canada who uses the nickname “Lemko”, Severin is against immigration, multiculturalism, globalisation and the rampant capitalism and liberalism he sees ruining the modern world.
The three men share a faith in the strength of ethnically pure nations, living according to their traditions.
Lemko, who hails from Canada’s large Ukrainian diaspora, said he believed in a “Ukraine for the Ukrainian people” and saw the western social model as just as great a threat to the country’s future as the antipathy of the Kremlin. “I lived in western Europe for 11 years, so I know,” said Lemko, who is in his 30s. “Ukraine has two enemies – Russia and the EU.”
Disillusioned by a western world that they regard as feckless, decadent and enslaved by high finance, the men saw an inspiring sense of purpose, patriotism and self-sacrifice in the tent camp on Kiev’s Independence Square, where the revolution played out last winter.
First combat
Severin saw his first combat action on June 13th, when the Azov Battalion fought separatist militants in the nearby port city of Mariupol.
“On the way there, I thought this would be a special day. But it was harsh, and after experiencing that no one would say war was beautiful. Mortars went off close by and two of my comrades were injured. But I was proud to serve.”
Lemko has no plans to return to Canada and Severin says he could be here for “two months or years”, while Mikola hopes to return to Sweden in the near future to continue his psychology studies.
“I’m here to deal with the separatists,” Mikola said. “After that, let’s see.”
The foreigners, like the local members of Azov, are derisive of Ukraine’s billionaire president, Petro Poroshenko, the pro-EU government in Kiev and western states that have been deeply reluctant to take a tough stand against Russia.
“A split is a definite possibility,” Lemko said of fears that the various units fighting the rebels today will one day clash over political differences, and over who exactly controls these increasingly large and well-armed paramilitary battalions.
What is clear is that Azov’s extreme nationalism does not have widespread support in Ukraine: three far-right candidates mustered barely 10 per cent of votes between them in May’s presidential election, even during a deep national crisis.
Desire to defend
Vasyl Arbuzov, an adviser to Donetsk governor Sergei Taruta, said Ukraine’s nationalists were bound far less by ideology than by a desire to defend the country.
“These aren’t the kind of guys I hang out with on the weekend but, at the moment, they are the kind of guys we need because they are willing to fight,” he said.
Inside their seaside base, Kalashnikovs on their laps, three of Azov’s foreigners said they were ready for anything.
“How much talking can you do?” said Lemko.
“Whatever it takes – there’s no turning back now.”
Daniel McLaughlin
Thu, Jul 17, 2014, 01:01
Find this story at 17 July 2014
© 2014 THE IRISH TIMES
<< oudere artikelen
