Willekeur en hypocrisie zijn mooie dingen. Het mooie aan willekeur is dat er geen basisregels hoeven te zijn, je doet gewoon wat je wil. En hypocrisie ontkent de willekeur dan weer. Het is de basis van het beleid van minister Rita Verdonk. Dat werd maar weer al te duidelijk nu Verdonk heeft gezegd dat ze wil kijken of imam Jneid Fawaz uitgezet kan worden. Want hij heeft dingen gezegd die zij niet kon waarderen. Je zou kunnen zeggen dat ze ‘gekrenkt’ is. Maar was het niet VVD-lid, vrouwenvoorvechtster en vriend van Verdonk Ayaan; Hirsi Ali die heeft gezegd dat de vrijheid van meningsuiting het recht was om te krenken. Ik kan me ook niet meer herinneren dat Rita Verdonk kritiek heeft gehad op die uitspraak. Andre Rouvoet heeft zich daar wel tegen verzet en gezegd dat Hirsi Ali dan de vrijheid van meningsuiting niet begrijpt. Maar Verdonk heeft zich daar niet over uitgelaten en heeft alleen maar gewezen naar het korte lontje van anderen die geen kritiek konden verdragen.
Sympathie voor het werk van Buro Jansen & Janssen? Wordt dan nu donateur.
Buro Jansen & Janssen heeft hard donateurs nodig om de komende recessie te overleven. Voor het doen van onderzoek is Buro Jansen & Janssen volledig afhankelijk van giften en subsidies.
Stort gul: € 10,- , € 25,- € 50,- of meer per maand op:
Giro: 603904
tnv Stichting Res Publica te Amsterdam
Bij storing van € 50,- of meer krijg je een origineel Jansen & Janssen T-shirt opgestuurd!
Over de sommatie aan een linkse activiste uit Nederland om in Aken een DNA-test te ondergaan lees meer
Ravage
In april waren er een aantal interessante Internet zaken, die een vraag gemeen hadden: wie bepaalt er wat er mag op Internet – en kan de rechter bepaalde informatie, of het linken ernaar, zomaar verbieden? Essentiele kwesties dus, als je bedenkt dat het wereldwijde web bestaan bij de gratie van verbindingen die mensen leggen met elkaars pagina’s. lees meer
Van claimbrieven wil de politie altijd graag het origineel hebben. Of een zo origineel mogelijke versie. Als niet goedschiks, dan kwaadschiks.
Met de gevestigde media heeft zich een soort rituele dans ontwikkeld in de loop der jaren. Als de politie op zoek is naar bewijsmateriaal, bij de televisie vaak -niet uitgezonden- beelden van ongeregeldheden, komen ze daar eerst gewoon om vragen. Een redactie met een beetje eergevoel weigert in eerste instantie het bewuste materiaal zonder meer uit handen te geven. De politie dreigt dan de officier van justitie er bij te halen, om officieel de ‘uitlevering’ van de claimbrief of de tapes te eisen. Moet je doen, zegt de journalist. Als er dan een gezelschap heren op de stoep staat, wordt er voor de vorm nog even moeilijk gedaan. Maar het dreigen met huiszoeking is voor redacties meestal genoeg om door de knieën te gaan. De vraag is of justitie bij gevestigde media in zo’n geval daadwerkelijk een inval zou doen. lees meer