Alleine in Deutschland haben die USA bisher 140 Millionen Euro für private Spione ausgegeben. Die meisten Aufträge gingen an die drei Firmen SOSi, Caci und MacAulay-Brown. Was sind das für Konzerne?

Etwa 70 Prozent ihres Budgets geben die US-Geheimdienste für Aufträge an Privatfirmen aus. Das ist bekannt, seit vor Jahren eine interne Präsentation des amerikanischen Geheimdienstdirektors im Internet auftauchte. Die privaten Auftragnehmer, auf Englisch Contractors, sind eine riesige Schattenarmee (mehr dazu hier).

Und sie sind auch in Deutschland tätig: Rund 140 Millionen Dollar haben die USA in den vergangenen zehn Jahren in Deutschland für private Spione ausgegeben (hier alle Aufträge in einer Tabelle zum Herunterladen). Dazu kommen Hunderte Millionen Dollar für spionagenahe Dienstleistungen wie Datenbankpflege oder Datenverarbeitung.

Süddeutsche.de stellt die drei Spionagehelfer vor, die am meisten Umsatz in Deutschland mit Geheimdienstarbeiten machen.
Nummer 1: SOSi – Vom Übersetzungsbüro zum Flughafenbetreiber

Mitarbeiter von SOSi seien das Ziel von internationalen Terroristen und ausländischen Geheimdiensten, sagt der Sicherheitschef der Firma. Das Unternehmen arbeite mit den geheimsten Daten der US-Regierung. Es gelte daher, besondere Sicherheitsmaßnahmen zu treffen, erzählt er in einem Video im Intranet. Nach dem Urlaub müssten die Mitarbeiter eine kurze Befragung über sich ergehen lassen: Wen haben sie getroffen? Warum? Änderungen im Privatleben seien der Firma bitte umgehend zu melden. Und wichtig sei auch, sagt er, den Vorgesetzten von verdächtigem Verhalten von Kollegen zu berichten.

SOS International, der Sicherheitschef kürzt es gerne S-O-S-i ab, ist der größte Spionagedienstleister der Amerikaner in Deutschland. Allein 2012 hat die Firma für Geheimdiensttätigkeiten in Deutschland 11,8 Millionen Euro von der US-Regierung bekommen, insgesamt waren es in den vergangenen Jahren rund 60 Millionen Dollar.

Auf den ersten Blick gibt sich die Firma offen: Es gibt eine Internetseite, eine Facebook-Seite, die Vorstände twittern, der Firmenchef sendet Videobotschaften. Mehrere Anfragen zu ihrer Tätigkeit in Deutschland ließ die Firma allerdings unbeantwortet. Wie die Firma tickt lässt sich trotzdem gut rekonstruieren: aus den öffentlichen Daten – und aus einer älteren Version des Intranets der Firma, die sie offenbar versehentlich ins Internet stellte.

Dort findet sich allerhand: Hinweise zum Dresscode (konservativ-professionell), Empfehlungen zum Umgang mit Drogen (geringe Mengen Alkohol bei Firmenfeiern erlaubt) oder Anweisungen zur Reaktion auf Kontaktversuche der Medien (nichts herausgeben). Und auch das eindringliche Briefing des Sicherheitschefs, in dem er an den Patriotismus und die Paranoia seiner Mitarbeiter appelliert.

Öffentlich verkauft sich das Unternehmen als Familienunternehmen mit Vom-Tellerwäscher-zum-Millionär-Geschichte. Ursprünglich ist Sosi der Vorname der Unternehmensgründerin: Sosi Setian kam 1959 als Flüchtling aus Armenien nach Amerika, heißt es in der Selbstdarstellung der Firma. Sie arbeitete als Übersetzerin für US-Behörden, gründete 1989 ein Übersetzungsbüro. Nach sechs Monaten hatte sie 52 Mitarbeiter, die sie angeblich alle regelmäßig zum Abendessen in ihr Zuhause einlud.

Heute ist der Sohn der Gründerin, Julian Setian, Geschäftsführer, seine Schwester Pandora sitzt ebenfalls im Vorstand. Der große Erfolg kam nach dem 11. September 2001 – und mit den immens gestiegenen Spionageausgaben der USA. 2002 begann SOSi Übersetzer nach Afghanistan und in den Irak zu schicken. Ein Jahr später heuerten sie auch Spionageanalysten und Sicherheitstrainer an – die Firma hatte erkannt, wie lukrativ das Geheimdienstgeschäft war. Inzwischen beschäftigt das Unternehmen zwischen 800 bis 1200 Mitarbeiter und ist auf allen Feldern der Spionage aktiv, steht auf der Firmenhomepage.

Was das konkret heißt, lässt sich mit Broschüren aus dem Intranet rekonstruieren: SOSi hat die US Army in Europa bei der Auswertung ihrer Spionageergebnisse unterstützt, in Afghanistan PR-Arbeit für die US-Truppen gemacht, im Irak Einheimische auf der Straße angeworben, um die Sicherheitslage im Land einzuschätzen, und in Amerika FBI-Agenten die Techniken der Gegenspionage beigebracht.

Neben den USA hat die Firma Büros in acht weiteren Ländern, darunter Deutschland, heißt es in der Broschüre, die aus dem Jahr 2010 stammt. Auf seiner Homepage sucht das Unternehmen Mitarbeiter in Darmstadt, Heidelberg, Mannheim, Stuttgart und Wiesbaden – also an den traditionellen Standorten der Amerikaner. Im September hat SOSi in einer Pressemitteilung veröffentlicht, dass sie die 66. Military Intelligence Brigade in Darmstadt in den kommenden drei Jahren beim Planen, Sammeln und Auswerten von Geo-Daten unterstützen werde, der sogenannten Geospatial-Intelligence.
Solche Software müssen GEOINT-Analysten von SOSi bedienen können. (Foto: Screenshot exelisvis.com)

Im Mai gewann die Firma eine Ausschreibung der irakischen Regierung. SOSi übernimmt nach dem Abzug der letzten amerikanischen Truppen aus dem Irak die Verantwortung für die Logistik und die Sicherheit von drei ehemaligen US-Stützpunkten sowie einem Flugplatz. Mehr als 1500 Mitarbeiter werden dafür gebraucht, das würde die Unternehmensgröße fast verdoppeln.

Die Verantwortung für das Geschäft trägt dann Frank Helmick, der seit Dezember 2012 bei SOSi arbeitet. Vor seiner Pensionierung war Helmick übrigens General der US-Army. Zuletzt kommandierte er den Abzug der US-Truppen aus dem Irak.

“Du siehst den Hund dort? Wenn du mir nicht sagst, was ich wissen will, werde ich den Hund auf dich hetzen”, soll Zivilist 11 gesagt haben, damals 2003 im berüchtigten US-Militärgefängnis Abu Ghraib im Irak. Sein Kollege, Zivilist 21, soll einen Gefangenen gezwungen haben, rote Frauen-Unterwäsche auf dem Kopf zu tragen. So steht es in zwei internen Berichten des US-Militärs (dem Fay- und dem Tabuga-Report). Und dort steht auch: Zivilist 11 und Zivilist 21 waren Angestellte der US-Firma Caci.

Bis heute bestreitet das Unternehmen, an den Misshandlungen beteiligt gewesen zu sein, deren Bilder damals um die Welt gingen: Nackte Häftlinge aufgestapelt zu menschlichen Pyramiden, traktiert mit Elektroschocks, angeleint wie Hunde. Unstrittig ist nur, dass Dutzende Mitarbeiter der Firma im Irak waren, um dort Gefangene zu befragen – weil das US-Militär mit dem eigenen Personal nicht mehr hinterherkam. Für viele Kritiker der US-Geheimdienste ist Caci damit zum erschreckendsten Beispiel geworden, wie weit Privatfirmen in die schmutzigen Kriege der Amerikaner verstrickt sind.

Nachhaltig geschadet haben die Foltervorwürfe der Firma aber nicht: 2012 hat Caci einen Rekordumsatz von 3,8 Milliarden Dollar erwirtschaftet, 75 Prozent davon stammen immer noch aus Mitteln des US-Verteidigungsministeriums. 15.000 Mitarbeiter sind weltweit für das Unternehmen tätig. Unter dem Firmenmotto “Ever vigilant” (stets wachsam) bieten sie den Geheimdiensten Unterstützung in allen Bereichen der Spionage, wie das Unternehmen im Jahresbericht 2006 schrieb: Informationen sammeln, Daten analysieren, Berichte schreiben, die Geheimdienstarbeit managen.

Caci hat 120 Büros rund um die Welt, in Deutschland sitzt die Firmen in Leimen, einer Kreisstadt in Baden mit 25.000 Einwohnern. Laut der offiziellen Datenbank der US-Regierung hat die Firma in den vergangenen zehn Jahren in Deutschland 128 Millionen Dollar umgesetzt. Auf seiner Homepage hat Caci Mitarbeiter in Wiesbaden, Schweinfurt, Stuttgart, Heidelberg, Darmstadt und Bamberg gesucht, den klassischen Standorten des US-Militärs. Bei manchen Jobs sind die genauen Standorte geheim, bei fast allen die Berechtigung nötig, “Top Secret” arbeiten zu dürfen.

Was die Firma in Deutschland treibt, zeigt sich an einem Auftrag aus dem Jahr 2009. Damals bekam das Unternehmen den Zuschlag, für fast 40 Millionen Dollar SIGINT-Analysten nach Deutschland zu schicken. SIGINT steht für Signals Intelligence, Fernmeldeaufklärung sagen die deutschen Behörden. Was das heißt? Mitarbeiter von Caci haben in Deutschland demnach Telefonate und Internetdaten wie E-Mails abgefangen und ausgewertet.

MacAulay-Brown, Eberstädter Weg 51, Griesheim bei Darmstadt. Offiziell ist der Deutschlandsitz des drittgrößten Spionagezulieferers des US-Militärs in Deutschland nirgendwo angegeben. Doch in einem Prospekt aus dem Jahr 2012 findet sich diese Adresse. Und die ist durchaus brisant: Es ist die Adresse des Dagger Complex. Streng abgeschirmt sitzt dort die 66. Military Intelligence Brigade des US-Militärs und offenbar auch die NSA.

Sogar eine Telefonnummer mit Griesheimer Vorwahl hatte MacAulay-Brown veröffentlicht. Wer dort anruft, bekommt erzählt, dass der Mitarbeiter der Firma etwa seit einem Jahr dort nicht mehr arbeitet. Mehr erfährt man nicht; nicht einmal, wer den Anruf jetzt entgegengenommen hat.

Dass die Firma so engen Kontakt zu Geheimdiensten und Militär hat, überrascht nicht. Geschäftsführer Sid Fuchs war früher Agent der CIA. Weitere Vorstandsmitglieder waren Agenten oder ranghohe Militärs. Die Firma rühmt sich damit, dass 60 Prozent ihrer Mitarbeiter mehr als 15 Jahre Erfahrung im Militär oder sonstigen Regierungstätigkeiten hat.

Dementsprechend ist auch das Tätigkeitsspektrum von MacAulay-Brown, die sich auch MacB abkürzen. Auf seiner Homepage wirbt das Unternehmen damit, einen Rundum-Service für Geheimdienste anzubieten. Die Firma habe, heißt es, kostengünstige, innovative und effiziente Spionage-Möglichkeiten für die Geheimdienste gefunden. Der Fokus liegt dabei auf den eher technischen Spionagebereichen der Signalauswertung und Erderkundung (Fachwörter: Geoint, Masint, Sigint).

Auch in Deutschland hat MacB in diesem Bereich gearbeitet. 2008 hat das Unternehmen mitgeteilt, einen Auftrag der 66. Military Intelligence Brigade in Darmstadt für technische Spionage über Satelliten und Sensoren bekommen zu haben. Insgesamt hat MacAulay-Brown laut Zahlen aus der offiziellen US-Datenbank für Staatsaufträge in den vergangenen Jahren fast zehn Millionen Dollar von der 66. Military Intelligence Brigade erhalten, mit der sich das Unternehmen den Bürositz in Darmstadt zumindest zeitweise teilte.

Mit Signaltechnik und Erderkundung hat das Unternehmen lange Erfahrung. MacAulay-Brown wurde 1979 von zwei Technikern gegründet, John MacAulay und Dr. Charles Brown. Sie waren zunächst ein Ingenieurbüro für die Army, arbeiteten unter anderem an Radarsystemen. Später fokussierte sich die Firma auf das Testen militärischer System für die Air Force. Bis heute ist MacB in diesem Bereich tätig, auch in Deutschland: Das Unternehmen sucht beispielsweise derzeit in Spangdahlem einen Flugzeugtechniker, in dem Ort in Rheinland-Pfalz unterhält die Air Force einen Flughafen.

Ein weiterer Geschäftsbereich von MacB ist die Cybersicherheit – auch hier ist die Firma offenbar in Deutschland tätig: Dem veröffentlichten Prospekt mit der Büroadresse im Dagger-Complex ist eine Liste von Experten angehängt, die das Militär auf Abruf von dem Unternehmen mieten kann – inklusive der Stundenpreise. Neben technischen Schreibern und Grafikdesignern finden sich dabei auch Jobbeschreibungen, die Hackertätigkeiten beinhalten.

Bis heute ist die Firma in Privatbesitz. Sie gehört Syd und Sharon Martin, die MacB 2001 mit ihrer inzwischen verkauften Mutterfirma Sytex gekauft hatten. Als sie 2005 Sytex an den US-Rüstungskonzern Lockheed Martin verkauften, behielten sie MacB – und machten es immer erfolgreicher. Der Umsatz ist seit 2005 von 65 auf 350 Millionen Dollar gewachsen. Die Firma beschäftigt inzwischen 2000 Mitarbeiter weltweit.

Den Erfolg haben dabei vor allem Verträge der US-Regierung gebracht. 2012 war das Unternehmen erstmals auf der Liste der 100 größten Regierungs-Contractors, 2013 steht sie bereits auf Platz 91. Und wenn es nach dem Management geht, soll es so weiter gehen. In einem Interview mit den Dayton Business News sagte Geschäftsführer Fuchs, er wolle in den kommenden Jahren den Umsatz auf eine Milliarde steigern und die Mitarbeiterzahl verdoppeln.

16. November 2013 12:21 Aufträge in Deutschland
Von Oliver Hollenstein

Find this story at 16 November 2013

© Süddeutsche Zeitung Digitale Medien GmbH / Süddeutsche Zeitung GmbH

One Dubai-based firm offers DIY system similar to GCHQ’s Tempora programme, which taps fibre-optic cables

Advanced Middle East Systems has been offering a device called Cerebro, which taps information from fibre-optic cables carrying internet traffic. Photograph: Corbis

Private firms are selling spying tools and mass surveillance technologies to developing countries with promises that “off the shelf” equipment will allow them to snoop on millions of emails, text messages and phone calls, according to a cache of documents published on Monday.

The papers show how firms, including dozens from Britain, tout the capabilities at private trade fairs aimed at offering nations in Africa, Asia and the Middle East the kind of powerful capabilities that are usually associated with government agencies such as GCHQ and its US counterpart, the National Security Agency.

The market has raised concerns among human rights groups and ministers, who are poised to announce new rules about the sale of such equipment from Britain.

“The government agrees that further regulation is necessary,” a spokesman for the Department for Business, Innovation and Skills said. “These products have legitimate uses … but we recognise that they may also be used to conduct espionage.”

The documents are included in an online database compiled by the research watchdog Privacy International, which has spent four years gathering 1,203 brochures and sales pitches used at conventions in Dubai, Prague, Brasilia, Washington, Kuala Lumpur, Paris and London. Analysts posed as potential buyers to gain access to the private fairs.

The database, called the Surveillance Industry Index, shows how firms from the UK, Israel, Germany, France and the US offer governments a range of systems that allow them to secretly hack into internet cables carrying email and phone traffic.

The index has details from 338 companies, including 77 from the UK, offering a total of 97 different technologies.

One firm says its “massive passive monitoring” equipment can “capture up to 1bn intercepts a day”. Some offer cameras hidden in cola cans, bricks or children’s carseats, while one manufacturer turns cars or vans into surveillance control centres.

There is nothing illegal about selling such equipment, and the companies say the new technologies are there to help governments defeat terrorism and crime.

But human rights and privacy campaigners are alarmed at the sophistication of the systems, and worry that unscrupulous regimes could use them as tools to spy on dissidents and critics.

Libya’s former leader Muammar Gaddafi is known to have used off-the-shelf surveillance equipment to clamp down on opposition leaders.

Privacy International believes UK firms should now be subject to the same strict export licence rules faced by arms manufacturers.

“There is a culture of impunity permeating across the private surveillance market, given that there are no strict export controls on the sale of this technology, as there are on the sale of conventional weapons,” said Matthew Rice, research consultant with Privacy International.

“This market profits off the suffering of people around the world, yet it lacks any sort of effective oversight or accountability.

“This lack of regulation has allowed companies to export surveillance technology to countries that use their newly acquired surveillance capability to spy on human rights activists, journalists and political movements.”

Privacy International hopes the Surveillance Industry Index will give academics, politicians and campaigners a chance to look at the type of surveillance technologies now available in the hope of sparking a debate about improved regulation.

The documents include a brochure from a company called Advanced Middle East Systems (AMES), based in Dubai. It has been offering a device called Cerebro – a DIY system similar to the Tempora programme run by GCHQ – that taps information from fibre-optic cables carrying internet traffic.

AMES describes Cerebro as a “core technology designed to monitor and analyse in real time communications … including SMS (texting), GSM (mobile calls), billing data, emails, conversations, webmail, chat sessions and social networks.”

The company brochure makes clear this is done by attaching probes to internet cables. “No co-operation with the providers is required,” it adds.

“Cerebro is designed to store several billions of records – metadata and/or communication contents. At any time the investigators can follow the live activity of their target with advanced targeting criteria (email addresses, phone numbers, key words),” says the brochure.

AMES refused to comment after being contacted by the Guardian, but said it followed similar protocols to other surveillance companies. “We don’t want to interact with the press,” said a spokesman.

Another firm selling similar equipment is VASTech, based in South Africa, which has a system called Zebra. Potential buyers are told it has been designed to help “government security agencies face huge challenges in their combat against crime and terrorism”.

VASTech says Zebra offers “access to high volumes of information generated via telecommunication services for the purposes of analysis and investigation”.

It has been designed to “intercept all content and metadata of voice, SMS, email and fax communications on the connected network, creating a rich repository of information”.

A spokesman for the company said: “VASTech produces products for governmental law enforcement agencies. These products have the primary goal of reducing specifically cross-border crimes such as child pornography, human trafficking, drug smuggling, weapon smuggling, money laundering, corruption and terrorist activities. We compete internationally and openly against several suppliers of similar systems.

“We only supply legal governments, which are not subjected to international sanctions. Should their status change in this regard, we hold the right to withdraw our supplies and support unilaterally.”

Ann McKechin, a Labour member of the arms export control committee, said: “Obviously we are concerned about how our government provides licences, given these new types of technology.

“Software technology is now becoming a very large component of our total exports and how we police it before it gets out of country will become an increasingly difficult question and I think the government has to review its processes to consider whether they are fit for the task.”

She said the Department for Business, Innovation and Skills, which has responsibility for granting export licences, had to ensure it has the skills and knowledge to assess new technologies, particularly if they were being sold to “countries of concern”.

“The knowledge of staff which maybe more geared to more traditional types of weaponry,” she added.

A business department spokesperson said: “The government agrees that further regulation is necessary. These products have legitimate uses in defending networks and tracking and disrupting criminals, but we recognise that they may also be used to conduct espionage.

“Given the international nature of this problem we believe that an internationally agreed solution will be the most effective response. That is why the UK is leading international efforts to agree export controls on specific technologies of concern.

“We expect to be able to announce real progress in this area in early December.”
What’s on offer

Some companies offer a range of spy equipment that would not look out of place in a James Bond film

Spy vans

Ordinary vans, cars and motorbikes can be customised to offer everything a spy could need. Tiny cameras and microphones are hidden in wing mirrors, headlights and even the makers’ logo. Vehicles can also be fitted with the latest mass surveillance technology, allowing them to intercept, assess and store a range of digital communications from the surrounding area.

Hidden cameras

The range of objects that can hide high-quality cameras and recording equipment appears almost limitless; from a box of tissues giving a 360-degree view of the room, to a child’s car seat, a brick and a key fob. Remote controls allow cameras to follow targets as they move around a room and have a powerful zoom to give high definition close-ups.

Recorders

As with cameras recording equipment is getting more sophisticated and more ubiquitous. From cigarette lighters to pens their are limitless ways to listen in on other people’s conversations. One firm offers a special strap microphone that straps to the wearer’s would be spies’ back and records conversations going on directly behind them. According to the brochure: “[This] is ideal because people in a crowd think that someone with their back turned can’t hear their conversation.. Operatives can work much closer to their target.”

Handheld ‘biometric cameras’

This system, made by a UK firm, is currently being used by British forces in Afghanistan to help troops identify potential terrorists. The brochure for the Mobile Biometric Platform says: “Innocent civilian or Insurgent? Not Certain? Our systems are.” It adds: “The MBP is tailored for military use and enables biometric enrolment and identification of finger, face and iris against on board watchlists in real time from live or forensic data.”

Mobile phone locators

It is now possible, from a single laptop computer, to locate where a mobile phone is calling from anywhere in the world, with an accuracy of between 200 metres and a mile. This is not done by attaching probes, and it is not limited to the area where the laptop is working from. The “cross border” system means it is now theoretically possible to locate a mobile phone call from a town abroad from a laptop in London.

Nick Hopkins and Matthew Taylor
The Guardian, Monday 18 November 2013 21.42 GMT

Find this story at 18 November 2013

© 2013 Guardian News and Media Limited or its affiliated companies. All rights reserved.

Controversial firm saw income from UK taxpayer rise by 20% last year
Company earned £394million in 2012-13, up from £328.5million
Labour MP Barry Sheerman warns of over-reliance on private contractors

Controversial security firm G4S has enjoyed a 20 per cent surge in government contracts despite a string of blunders, new figures show.

The company – which failed to recruit enough guards for the London Olympics – earned £394million from the taxpayer in 2012-13, up from £328.5million a year earlier.

The revelation sparked claims it was becoming the ‘private army’ of the state.

Security: The controversial firm G4S has seen a 20 per cent increase in its income from the UK government, raising fears of an over-reliance on a ‘private army’

With just weeks before the London Olympics opened in July last year, G4S admitted it would not be able to provide the thousands of guards it had promised.

Its reputation was severely damaged when 3,500 troops were called in to provide security at the biggest events.

In the wake of the debacle MPs called on the government to think again before awarding more lucrative contracts to the firm.

But it seems to have done little to dent its reputation in Whitehall, and next week it will provide security guarding the world’s most powerful men and women at the G8 summit at Lough Erne.

More…
Tories launch web assault on Labour and Lib Dems to put pressure on MPs to ‘Let Britain Decide’ on Europe
Number of over-65s still in work doubles in two decades to top 1million for the first time
Public-private pay gap widens even further: Average private sector earnings have ‘fallen faster’ than state employees during the recession

Labour MP Barry Sheerman, who obtained the figures on government spending with G4S, said he was worried about an increasing over-reliance on a small number of companies.

He warned: ‘The trouble is a lot of contractors are in a monopoly. They do seem to be swelling up and getting bigger and bigger and we are getting to the stage where the over-reliance on one company troubles you.

‘I am becoming increasingly worried about the monopoly position that G4S have in security services.

‘They are becoming the private army of Her Majesty’s Government. There is something going on that I think we need to shine a spotlight on.’

Blunder: The army had to be called in for the London Olympics after G4S failed to recruit enough guards last summer

Nick Buckles, who last month quit as G4S chief executive, admitted the Olympic security contract had been a ‘humiliating shambles’ for the company but Labour MP Barry Sheerman (right), who obtained the figures, warned of a few firms having a monopoly on state contracts

Most of the hike in Government spending on G4S contracts was down to an extra £51 million spent by the Ministry of Justice on contracts with the company.

A spokesman for the department said the increase was down to G4S being given contracts to run prisons at Birmingham and Oakwood, as well as managing the facilities of a large part of Her Majesty’s Courts and Tribunal Service.

The Department for Work and Pensions more than doubled its spend on G4S contracts – up from nearly £13.8 million to more than £32.1 million.
G4S: A HISTORY OF BLUNDERS

The UK-based security firm traces its roots back to a guarding company founded in Denmark in 1901.

G4S was formed when Group 4 merged with Securicor in 2004. The company has a long record of blunders including:

In 1993 Group 4 became the first private company to run prisoner escort services,m and lost seven inmates in three weeks

A year later a hunger striker escaped from Campsfield House detention centre, guarded by Group 4

In 1997 it emerged the firm had transferred a prisoner between two vans on a petrol station forecourt

Three prisoners escaped from Peterborough Crown Court in 2001

In 2011, G4S staff lost a set of cell keys just days after taking over Birmingham Prison Workers put an electronic tag on criminal Christopher Lowcock’s artificial limb

In 2012 the firm failed to train enough guards for the London Games which meant 3,500 soldiers had to be recalled from leave

In March this year a G4S guard at Heathrow ordered Royal Navy engineer Nicky Howse to change out of her uniform before flying to the US because it was ‘offensive’

A contract awarded to G4S for the Government’s Work Programme accounted for the increase, Employment Minister Mark Hoban said in his answer to Mr Sheerman’s question.

The figures do not include spending by the Department for Communities and Local Government which has not yet answered the MP’s question.

Mr Sheerman said it was ‘amazing’ that so much was being spent on G4S when it was failing to pay Olympic subcontractors that were ‘not complicit in the debacle’ of the company’s handling of security at London 2012.

‘I thought it was amazing that such an amount is being spent on one major contractor, also at a time when we still know that G4S have failed to pay subcontractors who have worked for them on the Olympic site,’ Mr Sheerman said.

He said some small and medium-sized businesses who worked on the Olympic site were made to subcontract to G4S by Locog, but now have not been paid.

‘I don’t know why they haven’t paid them, it is just bad principles,’ he said.

‘They were told at one stage in the development they were running the logistics and security of the athlete’s village.

‘Once that was finished they became subcontractors and told to be subcontractors to G4S.

‘One would have thought Locog would have leaned on G4S to do the honourable thing to the subcontractors.

‘They were not complicit in the debacle that occurred when the army came in.’

Kim Challis, G4S CEO of government and outsourcing solutions, said: ‘We have been working with the UK government for more than two decades, delivering the highest levels of service and under a high degree of monitoring and oversight.

‘We have won every contract we have been awarded by bidding in a highly competitive environment, based on delivering an effective service for the best deal for the taxpayer, with a number of providers challenging for the work.

‘We have a strong track record of delivering for our UK Government customers and are proud of the service our 11,000 employees provide to them, and the general public, every single day.’

Former G4S company boss Nick Buckles, who admitted the London 2012 contract had been a ‘humiliating shambles, last month quit his £1.2million-a-year role as chief executive.

He clung on to his job in the immediate aftermath of the Olympics debacle but the firm’s reputation suffered badly and in recent weeks poor trading caused shares to slump by more than 13 per cent in one day.

This month, G4S’s AGM was interrupted by protesters making reference to Jimmy Mubenga – an Angolan man who died while being deported from the UK by G4S guards.

In July last year, prosecutors said they would be taking no action against the three G4S staff over the death.

By Matt Chorley, Mailonline Political Editor

PUBLISHED: 12:36 GMT, 12 June 2013 | UPDATED: 08:42 GMT, 13 June 2013

Find this story at 13 June 2013

© Associated Newspapers Ltd

10 May 2013 – Fourteen months after receiving a criminal complaint, the office of public prosecution in the Swiss Canton of Waadt decided on 1 May 2013 not to investigate whether Nestlé and its managers were liable for negligently contributing to the death of Colombian Nestlé trade unionist Luciano Romero. In March 2012 the European Center for Constitutional and Human Rights (ECCHR) together with Colombian partner organizations lodged a complaint with the prosecution in the German speaking Canton of Zug, who failed to initiate an investigation and instead handed the proceedings over to the Canton of Waadt. Rather than promptly beginning an investigation, the prosecution in Waadt made use of various formalities to delay the proceedings until they could declare that the matter had become time-barred. The victim’s widow, who had lodged her own criminal complaint and who is represented by Zurich lawyers Marcel Bosonnet and Florian Wick, will appeal the decision.

Overall, the proceedings demonstrate that the Swiss judiciary is unwilling to pursue substantiated allegations against corporations. Swiss law makes it effectively impossible for non-European victims of Swiss firms, in particular, to enforce their rights before the courts. The criminal complaint accused senior managers as well as the Nestlé firm itself of negligently contributing to the murder by paramilitaries of Luciano Romero on 10 September 2005 in Vallepudar, Colombia. Despite being informed about the threats made against Romero, they failed to use the resources available to them to prevent the murder. The direct perpetrators of the crime – those who actually carried out the murder – were convicted in Colombia in 2006 and 2007, a rare occurrence in the country with the world’s highest rate of murder and intimidation of trade unionists. At the close of these proceedings in 2007, the Colombian court called for a criminal investigation into the role of Nestlé subsidiary Cicolac as well as the parent company, yet no such investigation was carried out. Despite ample indications of criminal liability, no prosecutor in Switzerland or in Colombia has initiated an investigation. It was left to Colombian lawyers and trade unionists together with the ECCHR to investigate the circumstances of the case and work on behalf of the family of Luciano Romero, work which evidently came too late.

ECCHR General Secretary had the following comment on the prosecution’s decision:

“Even our lowest expectations of the Swiss judiciary have been let down in the Nestlé case. But regardless of how this case proceeds, the problem is clear: Swiss companies have a liability – including a legal liability – for human rights violations committed outside Europe. If current Swiss law prevents the victims of such crimes from enforcing their rights then it – along with the laws of other European countries – must be reformed.”

For further information please contact:

ECCHR, Wolfgang Kaleck, info@ecchr.eu, Tel: ++49 (030) 400 485 90

European Center for Constitutional and Human Rights e.V. (ECCHR)

Zossener Str. 55-58, Aufgang D

D-10961 BERLIN

Phone: + 49 (0)30 – 40 04 85 90

Fax: + 49 (0)30 – 40 04 85 92

E-Mail: info@ECCHR.eu

A Nestle employee and union member in Colombia was murdered by paramilitary forces seven years ago. Human rights organizations say Nestle shares the blame, but investigations have stalled for years.

Over three months ago, the European Center for Constitutional and Human Rights in Berlin (ECCHR) and Sinaltrainal, the Colombian trade union for the food industry, teamed up to press charges against food giant Nestle with the public prosecutor in the Swiss canton of Zug.

The groups accused Nestle of responsibility for the murder of Luciano Romero in 2005, due to neglect of safety precautions. However, investigation into the case has yet to begin.

It looks like the complaint is a hot one for the Swiss prosecution to handle. The case would set a new precedent. It would be the first time that a Swiss business had been held legally responsible for a breach of law abroad.

Nestle, which is the biggest food company and one of the most multinational companies in the world, is also the biggest taxpayer in Switzerland. The company has 328,000 employees in more than 150 countries, with revenue last year of 70 billion euros ($87.6 billion) and a net profit of eight billion euros.

Union members threatened
Columbians protest ties between president and paramilitaries

Nestle has been active in Colombia since 1944, where it has grown to be one of the biggest purchasers of milk. The town of Valledupar is home to the Cicolac factory, a subsidiary which buys up most of the milk in the region and is an important economic force.

In the 1990s, Romero was one of 191 employees at Cicolac. Nestle planned a joint venture with another company, and Romero became an active opponent of the move.

“Romero became one of the most important union activists in the region,” said legal expert Claudia Müller-Hoff, who is working on the case for the ECCHR. “Because of his active involvement, local paramilitaries often threatened to kill him.”

Romero was unable to stop Nestle’s plans.

“During the process of restructuring, all employees were let go and replaced by new staff with worse contracts,” said Michel Egger of Alliance Sud, one of the biggest development aid organizations in Switzerland.

Tortured to death
Müller-Hoff says Nestle did not do enough to protect its employee

In the face of serious threats, Romero temporarily went into exile in Spain through an organized protection program. Once that expired, he returned to Colombia in 2005 and filed a complaint against the termination of his contract.

“At the same time, he prepared for a public witness hearing in Switzerland regarding working conditions at Nestle’s Colombian subsidiary,” Müller-Hoff said.

But he was never able to testify. Shortly before the hearing, Romero was abducted by members of a paramilitary death squad and tortured to death.

The paramilitaries were caught and sentenced by a Colombian court. In his verdict, the judge concluded it was impossible that the group acted on its own.

The judge ordered the state prosecutor to “investigate leading managers of Nestle-Cicolac to clarify their likely involvement and/or planning of the murder of union leader Luciano Enrique Romero Molina.”

The Colombian prosecution has drawn out the investigation up to today.

Dangerous terrain for unions

Colombiais “one of the most dangerous countries for union activities,” the International Trade Union Confederation said in a 2010 report. Since 2000, 60 percent of all murders of union members have happened there. Most remain unsolved to this day. More than 20 members of Sinatrainal have been murdered since 1986. Thirteen of them had, like Romero, worked for Nestle.

After Romero’s murder, Alliance Sud initiated a process of dialogue with Nestle to discuss the conflicts in Valledupar, sending people to Colombia to speak with locals involved in the case. The results left much to be desired.

“The corporate culture is very technocratic and profit-oriented,” Egger said. “That’s something we strongly criticized.”

In its final report, Alliance Sud said Nestle is lacking in conflict sensitivity, including when it comes to dealing with past events that left the union traumatized.

No comment from Nestle

In the eyes of ECCHR, Nestle and its managers share considerable responsibility for Romero’s death.

“After all, despite being well-informed about continuing threats against the Cicolac employee’s life, they failed to do anything to protect him,” Mueller-Hoff said.
Nestle Chairman Peter Brabeck-Letmathe: the company won’t talk

So far, Nestle has rejected all allegations of responsibility and fails to answer requests for an interview. Allegations about the company’s operations up to 2005 evidently do not jibe with positions Nestle has taken since then.

An example is Nestle’s 2008 sustainability report, which claims that every employee should have the opportunity “to develop his potential in a safe and fair work environment where he is listened to, respected and appreciated.” The report describes employee safety as “non-negotiable.”

A company brochure from 2006 states, “especially in a war-torn country like Colombia, after consultations with both authorities and the unions, we have undertaken great efforts to protect our union leaders, workers and managers.”

Delays after unclear jurisdiction

The complaint against Nestle is also backed by the German-based Catholic relief agency Misereor.

…

Date 27.08.2012
Author Andreas Zumach / ag, srs
Editor Michael Lawton

Find this story at 27 August 2013

© 2013 Deutsche Welle

In late January, Conservative MP and Minister for Security James Brokenshire led a delegation of nearly 25 “homeland security” firms to India on a trip which, in sharp contrast to the trade mission to India undertaken by David Cameron in February, received no coverage in the press whatsoever.

From 20 to 25 January multinational giants such as Agusta Westland, BAE Systems, G4S and Thales were taken to a number of Indian cities: Delhi, “for the government perspective”; Hyderabad, “the centre of the vast Naxal terrorism-troubled region and the home of a growing high tech industry base” where there was a “round table discussion with local security forces”; and Mumbai, “the focus of safer cities and coastal security initiatives” where attendees were treated to “a conference and round table discussion with local government security agencies and business.” [1]

A number of lesser-known firms were present alongside the major corporations. Evidence Talks attended, which was founded in 1993 and describes itself as “one of the most highly regarded digital forensic consultancies in the UK.” The company supplies tools for the extraction and analysis of data from digital devices and boasts that its SPEKTOR tool is “used worldwide by police, military, government and commercial customers…[and] enables users with minimal skills to safely, quickly and forensicly [sic] review the contents of computers, removable media and even cell phones.” [2]

Cunning Running also went on UKTI’s trip, and claims to provide “threat visualisation for the real world.” The firm say that they “develop high quality software solutions for the defence and homeland security markets,” supplying “direct to governments, law enforcement agencies, and militaries in the UK, USA, Europe and Australia.” [3]

“The security sector in India is vast and desperate to modernise,” said UKTI’s flyer for the mission. “India has approximately 1.2 million police and 1.3 million paramilitary forces personnel. With this, the Central Reserve Police Force, at 350,000, is the largest paramilitary force in the world” – a vast number of personnel who could be equipped with the latest “homeland security” gadgets and expertise.

The flyer for the mission seems to highlight the fact that backing the security industry as it moves into developing economies is seen as a national endeavour. “The [Indian] market is the subject of stiff competition from international competitors such as the US, Israel and France,” UKTI said, “but is simply too big to ignore.”

UKTI highlighted that “the on-the-ground costs of this mission (receptions, ground transport, conference facilities, promotional literature) are being wholly subsidised on behalf of UK companies by UKTI and its partners/sponsors” (emphasis in original). Those partners and sponsors included the Indian Home Ministry and the Confederation of Indian Industries.

Furthermore, companies were “able to avail a government-negotiated rate at the hotels being used throughout the programme.”

The “only charge to companies” was for the UKTI Overseas Market Introduction Service (OMIS) – a “flexible business tool, letting you use the services of our trade teams, located in our embassies, high commissions and consulates across the world, to benefit your business.” [4]

The government has recently made additional funding available in order to encourage wider use of OMIS by UK firms, with a 50% discount (up to a maximum of £750) available to “all eligible companies commissioning an order linked to a UKTI, Scottish Development International (SDI), Welsh Government (WG) or Invest Northern Ireland (INI) supported outward mission or Market Visit Support (MVS).” [5]

While UKTI has clawed back some money from the firms who went on the trade mission to India, the department – described by Campaign Against Arms Trade (CAAT) as “a taxpayer-funded arms sales unit” [6] – initially spent over £35,000 subsidising companies. In its response to a freedom of information (FOI) request from Statewatch, UKTI said that “we have also generated income of £13,485 with another £1,170 expected. Therefore the net cost minus the expenses still to come is £20,997.98.”

This amount pales in comparison to the total amount of subsidies it is estimated are awarded to defence and security firms by the UK government every year, but it also highlights the breadth of support given to a highly controversial industry.

Research by the Stockholm International Peace Research Institute estimated that, between 2007 and 2010, total government subsidies for UK arms exports (including both defence and security firms) totalled at its highest £751.2 million, and at its lowest £668.3 million. [7]

A spokesperson for CAAT criticised the mission to India, saying that: “Unfortunately the UK government continues to prioritise promoting corporate interests over promoting human rights and real security – and expects the UK public to subsidise this.”

David Cameron’s February trade mission to India received heavy press coverage and saw the Prime Minister accompanied by a number of CEOs from defence and security firms, including Dick Oliver, the chairman of BAE Systems; Robin Southwell, the CEO of EADS UK; Steve Wadley, the UK managing director of the missile firm MBDA; and Victor Chavez, the chief executive of Thales UK. [8]

…

Sources
[1] UKTI DSO, UKTI homeland security trade mission to India
[2] Evidence Talks, Company Profile
[3] Cunning Running website
[4] UKTI, OMIS – Overseas Market Introduction Service, 25 January 2012
[5] UKTI, Response to FOI request, 22 March 2013
[6] Campaign Against Arms Trade, UKTI: Armed & Dangerous, 8 July 2011
[7] Susan T. Jackson, SIPRI assessment of UK arms export subsidies, 25 May 2011
[8] Kaye Stearman, Cameron’s Indian odyssey – brickbats and cricket bats, fighter jets and on-message execs, CAATblog, 22 February 2013
[9] Global Day of Action on Military Spending

15.4.2013

Find this story at 15 April 2013

Home page | Statewatch News Online | In the News & News Digest | What’s New | Statewatch Journal
© Statewatch ISSN 1756-851X. Personal usage as private individuals/”fair dealing” is allowed. We also welcome links to material on our site. Usage by those working for organisations is allowed only if the organisation holds an appropriate licence from the relevant reprographic rights organisation (eg: Copyright Licensing Agency in the UK) with such usage being subject to the terms and conditions of that licence and to local copyright law.

G4S chief executive Nick Buckles paid £1.19m, up £170,000 on last year
Company lost £88m in Olympics fiasco when they failed to provide security

The chief executive of the company behind the security-scandal at the London Olympics last summer received a record pay packet in 2012, following million pound losses during the Games.

G4S boss Nick Buckles was paid a total £1.19million in 2012, up £170,000 on his 2011 paycheck, despite the company nursing an £88million loss on the London 2012 contract.

The security giant failed to provide the 10,400 guards needed during this summer’s main event and the military was forced to step in.

Big Bucks: Nick Buckles, pictured defending his company in the Commons after G4S’s Olympics blunder, was paid an extra £170,000 in 2012 compared to the previous year

As well as an £830,000 salary, Mr Buckles’ 2012 pay packet included £23,500 in benefits and £332,000 in payments in lieu of pension. Mr Buckles 2012 pay packet was boosted by bigger pension payments.

However, neither he nor other executive directors earned a performance-related bonus.

G4S said in its annual report Mr Buckles’ and other executives’ salaries were frozen in 2012 and will not increase this year – the fourth time in five years their salaries have been frozen.

But it revealed plans to increase potential long-term share bonuses this year to ‘ensure that the directors continue to be incentivised and motivated’.

Mr Buckles’ maximum shares bonus could rise to 2.5 times his salary from a maximum of two times in 2012 – meaning a potential £2.1 million in shares if he hits targets.

Loss: G4S lost £88m in the London Olympics Games contract after they failed to provide all the security guards needed for the Games

Performance-related bonuses will also now depend on factors including organic growth, cash generation, strategic execution and organisation, instead of being tied purely to profits.

G4S’s Olympics failure saw Mr Buckles hauled before MPs, during which he admitted it was a ‘humiliating shambles for the company’. Extra military personnel had to be called in to fill the gap left by G4S’s failure to supply enough staff for the £284 million contract.

Mr Buckles said in the annual report it marked ‘one of the toughest periods in the group’s history’.

…

By Daily Mail Reporter

PUBLISHED: 18:12 GMT, 15 April 2013 | UPDATED: 06:42 GMT, 16 April 2013

Find this story at 15 April 2013

© Associated Newspapers Ltd

It was the U.S. military’s most notorious security contractor—but it may also have been a virtual extension of the CIA. Eli Lake reports.

Last month a three-year-long federal prosecution of Blackwater collapsed. The government’s 15-felony indictment—on such charges as conspiring to hide purchases of automatic rifles and other weapons from the Bureau of Alcohol, Tobacco, Firearms, and Explosives—could have led to years of jail time for Blackwater personnel. In the end, however, the government got only misdemeanor guilty pleas by two former executives, each of whom were sentenced to four months of house arrest, three years’ probation, and a fine of $5,000. Prosecutors dropped charges against three other executives named in the suit and abandoned the felony charges altogether.

via office of the King of Jordan

But the most noteworthy thing about the largely failed prosecution wasn’t the outcome. It was the tens of thousands of pages of documents—some declassified—that the litigation left in its wake. These documents illuminate Blackwater’s defense strategy—and it’s a fascinating one: to defeat the charges it was facing, Blackwater built a case not only that it worked with the CIA—which was already widely known—but that it was in many ways an extension of the agency itself.

Founded in 1997 by Erik Prince, heir to an auto-parts family fortune, Blackwater had proved especially useful to the CIA in the early 2000s. “You have to remember where the CIA was after 9/11,” says retired Congressman Pete Hoekstra, who served as the Republican chairman of the House Permanent Select Committee on Intelligence from 2004 to 2006 and later as the ranking member of the committee. “They were gutted in the 1990s. They were sending raw recruits into Afghanistan and other dangerous places. They were looking for skills and capabilities, and they had to go to outside contractors like Blackwater to make sure they could accomplish their mission.”

But according to the documents Blackwater submitted in its defense—as well as an email exchange I had recently with Prince—the contractor’s relationship with the CIA was far deeper than most observers thought. “Blackwater’s work with the CIA began when we provided specialized instructors and facilities that the Agency lacked,” Prince told me recently, in response to written questions. “In the years that followed, the company became a virtual extension of the CIA because we were asked time and again to carry out dangerous missions, which the Agency either could not or would not do in-house.”

A prime example of the close relationship appears to have unfolded on March 19, 2005. On that day, Prince and senior CIA officers joined King Abdullah of Jordan and his brothers on a trip to Blackwater headquarters in Moyock, North Carolina, according to lawyers for the company and former Blackwater officials. After traveling by private jet from Washington to the compound, Abdullah (a former Jordanian special-forces officer) and Prince (a former Navy SEAL) participated in a simulated ambush, drove vehicles on a high-speed racetrack, and raided one of the compound’s “shoot houses,” a specially built facility used to train warriors in close-quarters combat with live ammo, Prince recalls.

At the end of the day, company executives presented the king with two gifts: a modified Bushmaster AR-15 rifle and a Remington shotgun, both engraved with the Blackwater logo. They also presented three Blackwater-engraved Glock pistols to Abdullah’s brothers. According to Prince, the CIA asked Blackwater to give the guns to Abdullah “when people at the agency had forgotten to get gifts for him.”

Three years later, the ATF raided the Moyock compound. In itself, this wasn’t unusual; the ATF had been conducting routine inspections of the place since 2005, when Blackwater informed the government that two of its employees had stolen guns and sold them on the black market. Typically, agents would show up in street clothes, recalled Prince. “They knew our people and our processes.”

But the 2008 visit, according to Prince, was different. “ATF agents had guns drawn and wore tactical jackets festooned with the initials ATF. It was a cartoonish show of force,” he said. (Earl Woodham, a spokesman for the Charlotte field division of the ATF, disputes this characterization. “This was the execution of a federal search warrant that requires they be identified with the federal agency,” he says. “They had their firearms covered to execute a federal search warrant. To characterize this as anything other than a low-key execution of a federal search warrant is inaccurate.”)

During the raid, the ATF seized 17 Romanian AK-47s and 17 Bushmaster AR-13 rifles the bureau claimed were purchased illegally through the sheriff’s office in Camden County, North Carolina. It also alleged that Blackwater illegally shortened the barrels of rifles and then exported them to other countries in violation of federal gun laws. Meanwhile, in the process of trying to account for Blackwater’s guns, the ATF discovered that the rifles and pistols presented in 2005 to King Abdullah and his brothers were registered to Blackwater employees. Prosecutors would subsequently allege that Gary Jackson—the former president of Blackwater and one of the two people who would eventually plead guilty to a misdemeanor—had instructed employees to falsely claim on ATF forms that the guns were their own personal property and not in the possession of Jordanian royalty.

In all of these instances—the purchase of the rifles through the Camden County sheriff, the shipment of the guns to other countries, and the gifts to Abdullah—Blackwater argued that it was acting on behalf of the U.S. government and the CIA. All of these arguments, obviously, were very much in Blackwater’s legal interest. That said, it provided the court with classified emails, memoranda, contracts, and photos. It also obtained sealed depositions from top CIA executives from the Directorate of Operations, testifying that Blackwater provided training and weapons for agency operations. (A CIA spokesman declined to comment for this story.)

One document submitted by the defense names Jose Rodriguez, the former CIA chief of the Directorate of Operations, and Buzzy Krongard, the agency’s former executive director, as among those CIA officers who had direct knowledge of Blackwater’s activities, in a section that is still partially redacted. This document is the closest Blackwater has come to acknowledging that Prince himself was a CIA asset, something first reported in 2010 by Vanity Fair. One of the names on the list of CIA officers with knowledge of Blackwater’s work in the document is “Erik P”—with the remaining letters whited out.

This document made Blackwater’s defense clear: “the CIA routinely used Blackwater in missions throughout the world,” it said. “These efforts were made under written and unwritten contracts and through informal requests. On many occasions the CIA paid Blackwater nothing for its assistance. Blackwater also employed CIA officers and agents, and provided cover to CIA agents and officers operating in covert and clandestine assignments. In many respects, Blackwater, or at least portions of Blackwater, was an extension of the CIA.”

When I asked Prince why Blackwater would often work for free, he responded, “I agreed to provide some services gratis because, in the wake of 9/11, I felt it my patriotic duty. I knew that I had the tools and resources to help my country.”

Moreover, according to still-sealed testimony described to The Daily Beast, the agency had its own secure telephone line and a facility for handling classified information within Blackwater’s North Carolina headquarters. CIA officers trained there and used an area—fully shielded from view inside the rest of the Blackwater compound by 20-foot berms—to coordinate operations.

Sara D. Davis/AP

In the wake of the major charges being dropped, the U.S. attorney who prosecuted the case against Blackwater, Thomas Walker, told me that it would be wrong to dismiss the prosecution as a waste of time. “The company looks completely different now than before the investigation,” he said. “For example, in 2009, Erik Prince was the sole owner. This company now has a governing board that is accountable.”

In 2010 Prince sold Blackwater, which is now known as Academi, for an estimated $200 million. Prince retains control of numerous companies that were part of Blackwater before he sold it, but he told me that he had “ceased providing any services” to the U.S. government.

Walker would not discuss Blackwater’s relationship with the CIA. But he did say the defense that the company was acting for the government did not excuse any violations of federal law. “Our evidence showed there was a mentality at the company that they considered themselves above the law,” Walker said. “That is a slippery slope. There came a time when there had to be accountability at Blackwater.”

…

by Eli Lake Mar 14, 2013 4:45 AM EDT

Find this story at 14 March 2013

© 2013 The Newsweek/Daily Beast Company LLC

Ondanks de voorkennis omtrent gruwelijke misdragingen door veiligheidsagenten van Blackwater, ging het KLPD en de AIVD in 2009 voor een training van (geheim) agenten in zee met dit obscure Amerikaanse particuliere beveiligingsbedrijf.

“Op 17 november 2009 vertrok ik samen met de majoors Edwin en Mark naar Afghanistan. Wij maken deel uit van de nieuwe missie NTM-A” (Nato Training Mission – Afghanistan), schrijft Kees Poelma (Kmar) op zijn weblog.

“In mijn vorige functie had ik hele goede contacten opgebouwd met mensen van XE-Services (beter bekend als het voormalige Blackwater)”, zo vervolgt Poelma zijn relaas. “Misschien is ‘beter’ niet het juiste woord, maar daarvoor moet je Blackwater maar eens googelen. Sinds Irak zijn ze namelijk zodanig ‘verstoken van gunsten’ dat ze hun naam maar eens moesten veranderen. XE leidt de Afghan Border Police op en dat doen ze op vier verschillende trainingsites in Afghanistan.”

Poelma werd uitgenodigd door XE-Services om hun trainingsites te bekijken. Het bedrijf heeft haar naam ondertussen opnieuw gewijzigd in Academi. Zoals Poelma opmerkt is het bedrijf besmet. Het is dan ook opmerkelijk dat het Nederlandse leger en politie ‘hele goede contacten’ onderhouden met de ‘private contractor’.

Contract

Op 24 februari 2010 verklaarde de democratische voorzitter Carl Levin van de Armed Services Committee van de Amerikaanse Senaat dat de PEO STRI (Program Executive Office for Simulation, Training and Instrumentation) van het Amerikaanse leger het volgende: “relied on a Dutch officer to act as a Technical Officer Representative to oversee the contract.”

Het contract waar Levin op duidt, betreft een afspraak met Paravant LLC, een dochteronderneming van XE-Services, voor de training van de Afghan National Army Troops. De hoorzitting vond plaats in verband met diefstal, moord en andere vergrijpen door medewerkers van Paravant in Afghanistan.

De Nederlandse officier zou werkzaam zijn geweest op het CSTC-A, de plaats waar de trainingen van de Afghaanse politie en het leger worden gecoördineerd. Welke rol de Nederlandse officier bij CSTC-A heeft gespeeld in het verwerven van het contract, en welke relatie de officier met Paravant/Blackwater had, is onduidelijk.

Blackwater werd in 1997 opgericht door oud Navy Seals man Erik Prince. Voorafgaande de oorlogen in Afghanistan en vooral Irak deed het bedrijf voornamelijk kruimelwerk. De invasie in Irak van 20 maart 2003 betekende een flinke boost voor het bedrijf. De private beveiligingsbedrijven die zowel persoons- als transportbeveiliging uitvoeren, misdroegen zich echter op grote schaal.

De onvrede onder De Irakese bevolking bouwde zich na de invasie in sneltreinvaart op en kwam tot uitbarsting bij de aanslag op vier medewerkers van Blackwater in Fallujah, maart 2004. De wereld beschuldigde meteen Al Qaeda of de rebellen van de lynchpartij, maar de aanslag was een reactie op het opereren van de ‘private contractors’.

Gewelddadig optreden

Hoe de medewerkers van Blackwater zich bijvoorbeeld gedroegen in Irak toont Harper’s Magazine met de publicatie The Warrior Class, geschreven door Charles Glass (april 2012). Het artikel is eigenlijk gebaseerd op een verzameling video’s die Glass van medewerkers van Blackwater heeft gekregen http://harpers.org/archive/2012/04/hbc-90008515. Op de beelden is te zien dat mensen worden overreden, auto’s van de weg worden gereden, er willekeurig wordt geschoten op voorbijgangers en auto’s, dat er wordt gescholden en dat de schending van alle basale rechten van Irakezen met voeten worden getreden.

Veel beelden waren er nog niet voorhanden, maar de verhalen van schandalig optreden wel degelijk. Februari 2005 schoot een beveiligingsteam van Blackwater machinegeweren leeg op een auto in Bagdad. Dit incident kwam naar buiten omdat Blackwater op dat moment een lid van het Amerikaanse State Department beveiligde. Veel incidenten komen niet aan het licht omdat medewerkers van Blackwater na een incident gewoon doorrijden, zoals de videobeelden laten zien.

De wetteloosheid van medewerkers van Blackwater vindt zijn dieptepunt op 16 september 2007 op het Nisour Square in Bagdad. Een beveiliger van het bedrijf schoot een bestuurder van een rijdende auto dood, die tengevolge niet tot stilstand kwam. Wat volgde was een bloedbad, waarbij de medewerkers van Blackwater op alles schoten wat bewoog. Bij deze slachting kwamen 17 mensen om het leven.

Het bedrijf ontkende dat zij verantwoordelijk was voor de moordpartij en dat de beveiligingsagenten slechts reageerden op schoten die op hen afgevuurd werden. De verdachten werden uiteindelijk Irak uit gesmokkeld. Naar aanleiding van de schietpartij op het Nisour Square schreef Jeremy Scahill Blackwater: The Rise of the World’s Most Powerful Mercenary Army (2007), een boek dat de aard, omvang en gedrag van het bedrijf uit de doeken doet.

Goede contacten

Kees Poelma van de Koninklijke Marechaussee beschrijft op zijn weblog de goede contacten die hij onderhoudt met ‘mensen van XE-Services’. Over welke contacten heeft hij het? Op 12 januari 2005 sluiten de ‘Dutch Special Forces’ en Blackwater USA een contract voor het gebruik van het Blackwater Training Center, tegenwoordig bekent onder de naam United States Training Center.

Minister Rosenthal beantwoordt op 14 december 2010 vragen van de Kamerleden Van Bommel en Van Dijk ten aanzien van Blackwater. “Het Korps Commando Troepen heeft van 10 t/m 23 februari 2005 met 60 personen getraind op het Blackwater trainingscomplex in North Carolina. Gedurende deze trainingsperiode is alleen gebruik gemaakt van faciliteiten. Trainingen zijn uitsluitend door eigen instructeurs verzorgd.”

Het contract vermeldt tevens: ‘Blackwater Training Center welcomes the opportunity to provide range rental for your continuing firearms training.’ Hoewel het Korps Commando Troepen zijn eigen instructeurs heeft meegenomen volgens de minister, wordt in proposal #226 wel een ‘number of personnel 57’ opgevoerd. Of dit slaat op de 60 mariniers is onduidelijk. Waarschijnlijk wel, maar het blijft onduidelijk of Blackwater geen instructeurs heeft geleverd.

De folder van Blackwater Training Center prijst haar eigen instructeurs op allerlei manieren aan. ‘On over 6000 acres of private land, we have trained and hosted over 50.000 Law Enforcement, Military and civilian personnel. […] Our instructors are ranked the best in the world and our facilities are second to none.’

De minister zegt dat de “trainingen uitsluitend door eigen instructeurs zijn verzorgd”, maar de aantallen, ook die voor de lunch en het diner, roepen vragen op over de aanwezigheid van Blackwater-instructeurs. ‘Lunch for 75 persons for 11 days and dinner for 75 persons for 11 days.’

De Sales Coordinator van Blackwater voegt daar op 12 januari 2005 nog aan toe dat ‘the houses are not intended to practice charge calculations. They are designed to practice techniques involved in breaching placement of charges, placement of shooters in relation to the charge and command and control and detonation the charge.’ Het schrijven van 12 januari 2005 lijkt op een set huisregels van Blackwater.

Voorkennis

De training vond in februari 2005 plaats, dezelfde maand waarin Blackwater-medewerkers een willekeurige auto in Bagdad onder vuur namen, waarvan het lot van de inzittenden onduidelijk is. Of het ministerie van Defensie op de hoogte was van dit incident valt te betwijfelen. In een voorblad zonder datum met de titel contract Blackwater wordt vermeld dat ‘het gerucht dat de firma Blackwater onder de USNAVY valt en dat het schietterrein van de USNAVY is wil ik bij deze ook heel snel ontkrachten.’

Het voorblad is opgesteld door de eerste verwerver, een kapitein van de C-Logistiek Brigade/Divisie Logistiek Commando uit Apeldoorn. Opvallend aan het voorblad is de expliciete vermelding dat er geen gebruik wordt gemaakt van instructeurs van de firma Blackwater. Dit wordt vermeld onder het kopje ‘marktverkenning’ dat begint met de zin ‘er is geen concurrentie mogelijk, het betreft hier een monopolist. Het betreft hier een privé onderneming op privéterrein. Wel dienen er vergunningen aangevraagd te worden, indien er gebruik wordt gemaakt van instructeurs van de firma Blackwater.’

De verwarring van de eerste verwerver over de relatie tussen Blackwater en de USNAVY viel misschien in 2005 nog te begrijpen, na het Nisour Square incident in september 2007 was dat niet langer mogelijk. De status en de rol van Blackwater was toen duidelijk. De kritiek op het bedrijf ook. Het is dan ook onbegrijpelijk dat ruim een jaar later er contact wordt opgenomen met Total Intelligence Solutions LLC voor het bestellen van een Mirror Image Training Program.

Daar tegenover kan worden opgemerkt dat de Department of Special Interventions (DSI) van het KLPD niet wist dat Total Intelligence Solutions LLC onderdeel uitmaakte van de Prince Group van Erik Prince, de toenmalige CEO van Blackwater, maar het adres in Arlington in de Verenigde Staten zal toch op zijn minst enkele bellen hebben doen rinkelen? Nu staat de DSI niet bekend om haar doortastendheid – zie de wijze waarop een belwinkel in Rotterdam op kerstavond 2010 werd vernield door leden van het team – maar enige background check van bedrijven die worden ingehuurd zou er toch moeten zijn.

Duidelijkheid

De Washington Post besteedde op 3 november 2007, twee maanden na de slachting op Nisour Square, een artikel aan Total Intelligence Solutions (TIS) onder de kop ‘Blackwaters Owner Has Spies for Hire’. Het is dus onwaarschijnlijk dat het de overheid is ontgaan dat er een contract met Blackwater werd afgesloten. En hoe staat een contract met Blackwater in verhouding met het principe van duurzaam inkopen dat de overheid hanteert?

In de overeenkomst met de KLPD die Total Intelligence Solutions LLC op 17 november 2008 opstuurt, worden dan ook naast TIS de bedrijven EP Investments LLC, Terrorism Research Center INC en Blackwater Lodge and Training Center INC vermeld. Het lijken aparte bedrijven, maar vallen allemaal onder Blackwater, later XE Services genoemd, zoals blijkt uit amendment no 1 van 8 juni 2009. In dat amendment is de naam van de Blackwater Lodge ondertussen ook gewijzigd in U.S. Training Center. Al met al was het duidelijk dat Blackwater in het spel was.

Ook de status van het bedrijf was duidelijk. Op 7 november 2007 beantwoordden de ministers van Defensie en Buitenlandse Zaken, Middelkoop en Verhagen, vragen van kamerlid Pechtold. De ministers verzekeren dat ‘Nederland nooit Blackwater in dienst heeft gehad. De ministeries van Buitenlandse Zaken en Defensie werken wel samen met andere particuliere beveiligingsbedrijven’.

In het antwoord van de regering komt het huren van de trainingsfaciliteiten van Blackwater door het Korps Commando Troepen niet aan de orde. Opvallend omdat voor de minister van Defensie toch duidelijk moet zijn geweest hoe gevoelig de zaak lag. Pechtold onderstreepte nota bene de onrust door de slachting op Nisour Square.

Een maand later beschreef de Adviesraad Internationale Vraagstukken in het rapport ‘De inhuur van private militaire bedrijven’ de zorgen over Blackwater. ‘De affaire Blackwater heeft de grote risico’s die aan de inzet van PMC’s zijn verbonden nog eens onderstreept. Het roekeloze en onverantwoordelijke optreden van sommige PMC’s, vooral de veiligheidsbedrijven onder hen, die in Irak immuniteit voor de lokale rechtsmacht genieten, brengt het winnen van de hearts and minds en daarmee zelfs van de hele counter-insurgency in gevaar.’

Het 59ste advies gaat verder door te stellen dat ‘het in opspraak gekomen Amerikaanse bedrijf Blackwater een negatieve uitstraling op de hele bedrijfstak heeft.’ Extra voorzichtig zijn dus bij het inhuren of gebruiken van diensten van het bedrijf.

Mirror Image Training

Een jaar later sluiten de Dienst Speciale interventies (DSI) en Blackwater een overeenkomst voor een Mirror Image Training, verzorgd door het Terrorism Research Center (TRC). TRC maakt deel uit van Total Intel, dat op haar beurt sinds februari 2007 weer onderdeel uitmaakt van Blackwater sinds februari 2007. Voorafgaande de overeenkomst had Blackater al een strategisch partnership met het centrum.

De Mirror Image Training was er op gericht om in de huid van de terrorist te kruipen. ‘Hierdoor is de deelnemer in staat om zichzelf ook daadwerkelijk als terrorist te zien en door diens ogen de zwakke punten binnen de eigen werkomgeving te herkennen en te begrijpen, die men zelf vaak over het hoofd ziet’, vermeldt de doelstelling van het reisverslag Mirror Image Training in Moyock, NC.

De laatste zin van de doelstelling is veelzeggend, gelet op het gedrag van Blackwater-medewerkers, maar ook dat van de DSI-medewerkers in gedachten: ‘Met deze inzichten op zak zijn deelnemers na het afronden van de training beter in staat te anticiperen, te voorkomen en te reageren op terroristische dreigingen.’

Om een beeld te krijgen waar de Nederlandse commando’s en leden van de KLPD en AIVD hun training hebben gekregen, hier een beschrijving van Moyock door Nathan Lodge. In zijn artikel Blackwater: Lawyers, guns and Money van 6 april 2007 probeert Lodge de omvang van het terrein te omschrijven. http://www.wired.com/dangerroom/2007/04/inside_the_bell/

Lodge: ‘It’s hard to understate how massive the Moyock facility is. The place has 34 shooting ranges, three driving tracks and an airfield. It boasts several ‘shoot houses’ (for indoor shooting drills), a maritime training facility (for hostile boarding practice) and a breaching facility (for breaking down doors), as well as a full armory. It’s like a military base – without the golf course.’

Mindset

De cursus voor de leden van de KLPD gaat over het creëren van een ‘mindset’ waarbij ‘de rol van de radicale islam van groot belang is. Dit komt onder andere naar voren tijdens de dagelijkse gebeden en de lessen over de geschiedenis van de islam. Daarnaast wordt ook inzicht geboden in vormen van westers terrorisme, waaronder de IRA.’

De mindset kan vertaald worden naar de ‘situatie in tal van regio’s, waaronder Afghanistan, Irak, Colombia, Gaza en de West Bank evenals stedelijke gebieden en verschillende terroristische groeperingen.’ De mindset wordt vooral bepaald door ‘contraterroristische technieken gebaseerd op Britse en Israëlische ervaringen’, vermeldt het reisverslag van de training.

Nu kan het zo zijn dat de Israëliërs veel ervaring hebben met de oorlog in het Midden-Oosten, maar tegelijkertijd roepen hun acties ook veel vragen op. De laatste operatie in de Gaza, Cast Lead, is door verschillende zijden veroordeeld. Ook de Europese Unie is zeer kritisch over de wijze waarop de Israëliërs regelmatig huishouden in de bezette gebieden.

De Britten zijn overigens ook weer niet het beste voorbeeld van omgang met de opstand in Noord-Ierland. De IRA pleegde regelmatig aanslagen, maar de Britten hebben in de loop van de strijd regelmatig zelf vele slachtoffers gemaakt door infiltratie, informanten, valse beschuldigingen en andere schendingen van mensenrechten.

Hoewel de training misschien interessant kan zijn, moet een land dat vaak zijn vingertje opsteekt over de mensenrechten in andere landen toch grote zorgvuldigheid in acht nemen als het gaat om samenwerking met bedrijven waar een zweem omheen hangt van strafbare feiten en onoorbaar optreden.

Laten we daarom nog even een andere mindset van het bedrijf Blackwater bekijken. Naast het wild om zich heen schieten, heeft het bedrijf ook een nogal verwrongen beeld van recht en orde. Het programma Countdown van MSNBC besteedt op 6 augustus 2009 aandacht aan het gebruik van hoeren door leden van Blackwater. http://www.rawstory.com/rawreplay/2009/08/blackwater-provided-child-prostitutes-to-contractors-lawsuit/

‘Keith Olbermann (van MSNBC) quoted on Thursday from the employees sworn declarations that Blackwater was guilty of using child prostitutes at its compound in Baghdads fortified Green Zone. The declarations describe Blackwater as having young girls provide oral sex to Enterprise members in the Blackwater Man Camp in exchange for one American dollar.’

Nu is het zo dat het programma van MSNBC vier maanden na de training van de DSI werd uitgezonden, maar de mindset is wel degelijk belangrijk. Verantwoordelijken binnen de KLPD en als laatste verantwoordelijke, de minister van Veiligheid en Justitie, hadden gezien de status van het bedrijf vraagtekens moeten zetten bij een training door Blackwater.

Vraagtekens die al in de reactie van het ministerie van Defensie en Buitenlandse Zaken expliciet worden gezet in een reactie op het advies ‘Inhuur civiele dienstverleners in operatiegebieden’. Adviesraad Internationale Vraagstukken in april 2008. ‘De groei van de inzet van particuliere beveiligingsbedrijven in operatiegebieden is niet onomstreden. De recente ophef over het optreden van de firma Blackwater in Irak is aanleiding geweest voor vele kritische vragen.’

Lofuitingen

Terug naar de training. De DSI besloot om zich door personeel van Blackwater te laten opleiden. Waarschijnlijk werden ze op positieve wijze beïnvloed door het artikel van David Crane uit oktober 2003. Zijn verhaal ‘Blackwater Training Center Tactical Training For Professionals and Civilians’ in Defense Review is één grote loftuiting op de kwaliteiten van het bedrijf.

Rick Skwiot doet het in de PortFolio Weekly dunnetjes over onder de titel ‘On the Firing Line The Blackwater Training Center’. ‘The Blackwater Training Center in Moyock teaches soldiers, cops and ordinary citizens how to keep their edge in an increasingly dangerous world.’ En: ‘The most dangerous creatures lurking in The Great Dismal Swamp that spans the Virginia-North Carolina line are not the 600-pound black bears, rattlesnakes or water moccasins. Rather, they’re the men and women—soldiers, sailors, SWAT teams and civilians—taking aim with live ammo in the 5,200-acre Blackwater Training Center.’

De training van de DSI vond plaats van 27 maart 2009 tot en met 6 april 2009. Niet alleen de DSI doet aan de training mee. Volgens de minister gaat het om vijftien medewerkers van de KLPD. De dienstreizen formulieren die openbaar zijn gemaakt, vermelden vier leden van de DSI, twee leden van de DKDB, twee leden van de DSRT, twee leden van de DNR van de verschillende KLPD onderdelen en twee leden van de AIVD, de inlichtingendienst. Het totaal komt op twaalf.

Ook op het bestel-aanvraagformulier is sprake van twaalf tickets naar Norfolk in de Verenigde Staten, voor de overnachtingen betreft het twaalf personen. De DSI overnacht het langst, tien dagen, de medewerkers van de AIVD het kortst, twee dagen. Bij de vouchers voor de overnachtingen is het aantal van 27 maart 2009 tot en met 29 maart 2009 ook twaalf. De voucher-nummers van de overige overnachtingen zijn niet vrijgegeven.

De eerste trainingsdag van 27 maart werd besteed aan het ontwikkelen van het concept mirror image training. ‘Course to be conducted should be designed to replicate terrorism recruitment training, techniques and operational methodology in order to better prepare students to fight the War on Terror. Course of instruction should look towards placing students into simulated terrorist cells in order to receive insight into the mindset and rationale of the terrorist through hands on experience. Cells shall be comprised of approximately eight students per cell with an assigned instructor per cell. Instructors shall have strong backgrounds in unconventional warfare. For instructions and presentations addressing terrorism, contractor shall provide personnel who are high level experts in their field. (CIA, FBI, Department of State, etc…)’, schrijft agent Yvonne C. Frederico over een training van the Naval Special Warfare Group One in juni 2008.

William J. Henry van het National Guard Bureau is nog explicieter: ‘This training is an intensive, one week classroom and field training program, designed to realistically simulate terrorist recruiting, training techniques and operational tactics. This is a total-immersion course that places the student inside a terrorist organization in order to better teach him how to think and operate like a terrorist. This course includes lodging and meals tailored to simulate living as a terrorist cell.’

Celadviseur

De training van de DSI zal er niet zoveel van afwijken omdat de Nederlanders het terrein deelden met Belgische, Amerikaanse en Canadese militairen, politieambtenaren en leden van inlichtingendiensten. Het enige dat de minister van Veiligheid en Justitie los wil laten over die eerste dag is dat ‘na de les de cellen een celadviseur toegewezen krijgen en een operatie werd voorbereid.’

Op maandagochtend 28 maart werd de operatie uitgevoerd na ‘het ochtendgebed, gevolgd door een les over de geschiedenis van de islam en in het bijzonder de scheiding tussen de sjiieten en soennieten.’ Over de operatie laat de minister angstvallig niets los, maar wel over de lunch ‘bestaande uit een plat broodje, een plak kaas, een bakje humus, fruit en thee of water.’ Maandag stond voor de rest in het teken van HUMINT ‘human intelligence’, informanten en infiltranten en werd ‘de mindset binnen een terroristische cel’ besproken waar ‘bij nieuwe leden van een cel op wordt gelet.’

Evan Wright beschrijft in ‘Camp Jihad, A ragtag army of cops, soldiers, and G.I. Joe wannabes play terrorist for a week in a counterintuitive counterterrorism program’ (New York Magazine, 21 mei 2005) om wat voor operaties het zou kunnen gaan. De gespeelde cel waar Wright deel van uitmaakte moet een ongelovige vrouw ontvoeren. ‘When I spot the approaching SUVs, I frantically signal LDR. Gunshots start to crackle. A Marine in our cell charges the lead SUV, screaming, Allah akbar!’

De cel van Wright slaagde in haar opzet, misschien ook de Nederlandse DSI/AIVD terroristencel, want dinsdagochtend ‘volgde een presentatie over middelen tot overwinning.’ De rest van de dag stond in het teken van interne veiligheid en de financiering van de terreur. Na het avondeten kwam een gastspreker een lezing houden.

De Nederlanders hebben de ontvoering ook nagespeeld, want laat die avond werd er gesproken over losgeld. ‘De groepering die hem had ontvoerd, wilde losgeld van de […] Geld was ook het motief van deze ontvoering. Er was geen sprake van een religieus uitgangspunt’, vermeldt pagina 8 van het dossier dat de minister van Veiligheid en Justitie openbaar heeft gemaakt.

Woensdag 1 april is ‘net als voorgaande dagen’, vermeldt het verslag. ‘Ochtendgebed, les in de Arabische taal en …’ iets dat geheim blijft. Wright die de training heeft meegemaakt, beschrijft in zijn artikel Camp Jihad dat deze leek op een ‘Renaissance Faire’, zoals de Elf Fantasy Fair in slot Haarzuilens bij Utrecht.

Wright: ‘Whether a week spent wearing Arab head garb and shooting AK-47s will actually help cops and soldiers plumb the complexities of our enemies’ hearts and minds is an open question. […] But when I first witness my fellow students donning their scarves, some of them shouting, for comic effect, ‘Praise Allah!’ in their best Ali G accents, I momentarily feel as if I’ve entered a weird, terrorist-camp version of a suburban Renaissance Faire.’

Andrew Garfield

De training had echter niet alleen een speels karakter, er moest de deelnemers ook wat bijgebracht worden. Naast de lezing op dinsdagavond volgde woensdagmiddag een gedragswetenschapper die een lezing hield over de ‘mindset in het Midden-Oosten’. De minister schrijft, in antwoord op een bezwaarprocedure in het kader van de Wet Openbaarheid van Bestuur (Wob), dat de naam van deze wetenschapper niet meer te achterhalen valt.

Gedurende de training waar Wright echter aan deelnam, kwam Andrew Garfield, een oud Britse inlichtingenfunctionaris, als spreker opdraven die in het kader van de Terrorist Fair leuk meespeelde in de creatie van het cel-denken. ‘Our Jihad is succeeding beyond our wildest expectations. Look at how the Americans are blundering around in Iraq, filling our ranks with new recruits.’

Garfield duidde in zijn rol als ‘terroristen-expert’ op het lompe gedrag van de Amerikanen in Afghanistan, Irak en elders. De boodschap van Garfield bij de Mirror Image training was enigszins surrealistisch. Zo zei hij tegen Wright dat ‘killing terrorists or insurgents will not kill the movement.’ Waarom is de training er dan opgericht om terroristen nader te begrijpen om hen te bestrijden?

Gezien het respectloze gedrag van Blackwater-medewerkers in Irak en Afghanistan, waarbij slachtoffers vielen, is de grote vraag of het bedrijf überhaupt wel in staat is om de ‘mindset in het Midden-Oosten’ te beschrijven. Het kan al niet eens normaal omgaan met burgers, zoals blijkt uit de films die Harper’s Magazine online heeft geplaatst.

Het feit dat het bedrijf in de afgelopen jaren talrijke naamsveranderingen heeft ondergaan – Blackwater, Xe Services, Paravant LLC, Greystone Limited, XPG, Raven, Constellation, Total Intelligence Solutions, EP Investments, US Training Center, GSD manufacturing, Presidenial Airlines, Select PTC, Academi, R2, Reflex Responses etc. – duidt er tevens op dat het haar naam niet wil verbeteren, maar de aandacht wil afleiden van de vele mensenrechtenschendingen en andere vergrijpen van haar medewerkers. De mindset van Blackwater is het probleem, en daarmee de Mirror Image training.

De een na laatste dag van de training stond in het teken van de finale. Woensdagavond werd het ‘plan voorgelegd aan een militaire raad’ en donderdag was ‘het de bedoeling om het getrainde in wedstrijdvorm in praktijk te brengen.’ Die dag verliep een beetje rommelig, want naast de wedstrijd gaat het ook over de ‘zelfmoordaanslagen in de metro van Londen op 7 juli 2005’, ‘de politieactie van 22 juli 2005 op metrostation Stockwell’ (het doodschieten van de Braziliaan Jean Charles de Menezes), ‘een blik op de toekomst’, de ‘documentaire Meeting Resistance’ en als afsluiting het ‘martelaarsfeest’.

Geheime conclusies

Veel informatie werd via de Wob-procedure niet vrij gekregen omdat er anders er een mirror mirror image training kon worden georganiseerd om de training van de KLPD’ers en de AIVD’ers te spiegelen. De conclusies worden ons volledig onthouden, maar het beeld van de training dat op basis van verschillende artikelen boven komt drijven, is dat van het spel ‘vlag veroveren plus’, met veel testosteron.

Misschien verklaart de training wel de aanpak van de inval van het belhuis in Rotterdam op Kerstavond 2010. Vraag is alleen of dit iets te maken heeft met het winnen van hearts and minds of het slechten van de oorlog tegen de terreur. Misschien is dat laatste echter in het geheel niet de bedoeling.

Wright sprak een van de mirror image trainers Frank Willoughby, specialist in hinderlagen en Improvised Explosive Devices, geïmproviseerde bommen. Willoughby staat symbool voor de vercommercialisering van oorlog. ‘The prospect of mounting chaos seems, frankly, to excite some instructors. At times, Frank Willoughby is unable to conceal how glad he is that the war on terrorism promises to be endless. […] Punching his fist into his hand, he adds, ‘Soon as they hit us 9/11’, I told my wife, ‘the game is on!’, schrijft Wright in Camp Jihad.

Blackwater’s verderfelijke reputatie is een reden om niet met het bedrijf in zee te gaan. Maar een belangrijkere conclusie van dit verhaal is dat de belangen van de private sector niet gericht zijn op vrede. Zij willen oorlog en chaos creëren, omdat dat nu eenmaal de voorwaarden zijn om geld mee te verdienen. Een politiedienst die in deze voetsporen treedt, roept bij elke deur die nutteloos wordt opengetrapt, net als Willoughby, the game is on.

Find this story at 19 June 2012

Inquest told the victim’s wheelchair was not secured and he died when it tipped over

A double amputee died when his unsecured wheelchair tipped over backwards as he was being transported to hospital in an ambulance operated by under-fire outsourcing firm G4S.

An inquest jury found that the driver and staff of the security firm had not received sufficient training to move patients safely between their homes, hospitals and clinics.

Retired newsagent Palaniappan Thevarayan, 47, suffered fatal head injuries when his wheelchair came loose from the floor clamps in the back of the vehicle taking him to St Helier Hospital, in Sutton, Surrey, from a dialysis centre in Epsom hospital in May 2011.

The jury at Westminster Magistrates Court this week heard that driver John Garner, who had worked for the company since 2005, and fellow G4S staff had not had their manual handling training updated since 2009. G4S, which was heavily criticised for its failure to recruit enough security guards for last year’s Olympic Games, operates public sector contracts in border control, security, prisoner and patient transport worth £350million a year. The global security company continues to work with St Helier along with four other NHS Trusts in the London area carrying out 400,000 patient journeys a year.

Westminster Coroners Court heard that Mr Thevarayan’s wheelchair tipped backwards resulting in a serious head injury. It emerged that the chair had not been attached to the ambulance floor by the necessary ratchet clamps and was not securely restrained. He was being taken to hospital after developing problems with a blocked catheter.

Delivering a narrative verdict, the jury said: “Patient transport service staff were not sufficiently trained in the safe transportation of patients by ambulance.”

Mr Thevarayan, who was originally from India, had previously had both legs amputated after suffering complications with his diabetes. He was undergoing dialysis three times a week for kidney failure and was nearing the top of the transplant list.

The inquest heard that he had to wait for more than six hours for emergency surgery after being transferred to St George’s Hospital, Tooting, following the incident. His wife and full time carer Nirmala said he had been given only a 50:50 chance of survival if operated on immediately.

She told the inquest she wanted answers about his treatment by G4S and wanted to know why it had taken so long for him to receive surgery. ‘I want to know why they didn’t look after him properly’, she said. “And in hospital, why did they take so long to treat him?” she added.

Assistant deputy coroner Kevin McLoughlin said to Mrs Thevarayan and her son and daughter who sat through the four-day inquest: “I pay tribute to the calm dignity which you and your family have conducted yourself through what must have been heart-breaking evidence.”

In a statement G4S said: “We can confirm that the member of staff involved in this tragic incident had received all the mandatory training required at the time.

“Following this incident we immediately installed an additional team of professionals to review our procedures and ensure that training fully covers all points pertinent to this incident. Improvements have been made to our systems for recording training, and the content of our staff training has been reviewed and enhanced to address lessons learned from this incident.”

…

JONATHAN BROWN

Friday 08 March 2013

Find this story at 8 March 2013

© independent.co.uk

The company which failed to meet its Olympics security contract confirms a big fall in profits.

Annual profits fell by a worse than expected 32% at G4S, the firm at the centre of last year’s Olympics security fiasco.

Pre-tax profit for 2012 dropped to £175m from £257m the previous year as a result of a £70m loss on its contract to supply security personnel to the Olympic and Paralympic Games in London.

The Armed Forces had to be called in to cover staff shortfalls when G4S admitted just ahead of the Games that it had failed to hire enough guards to cover its contract.

It had been obliged to provide 10,400 people but managed to fulfil 83% of its contracted shifts.

The failures led to chief operating officer David Taylor-Smith and Ian Horseman Sewell, who was head of global events, to quit their jobs while chief executive Nick Buckles remained in his post.

Mr Buckles told MPs on the Home Affairs Select Committee in July that the staffing failure was a fiasco and a “humiliating shambles”.

A report for G4S by auditors PwC found that monitoring and tracking of the security workforce was inadequate and that management failed to appreciate the scale and exact nature of the project.

…

8:27am UK, Wednesday 13 March 2013

Find this story at 13 March 2013

Copyright ©2013 BSkyB

G4S failed to supply enough personnel for the London 2012 Olympics, forcing the Government to draft in soldiers Getty Images

G4S’s Olympics fiasco drove annual profits down by a third at the security company last year.

The company also announced this morning that its chief financial officer, Trevor Dighton, would retire on April 30. He will be replaced by Ashley Almanza, who held the same position at energy company BG Group.

…

Katherine Griffiths
Last updated at 12:08PM, March 13 2013

Find this story at 13 March 2013

© Times Newspapers Limited 2013

ATTAC Switzerland has taken notice with great satisfaction of the civil court’s president Jean-Luc Genillard’s decision of 25 January 2013 in the case «Nestlegate». The Court has convicted NESTLE and SECURITAS AG of spying activities directed at ATTAC. It has recognized that these parties conducted illegal infiltrations. The claimants have been entitled to a financial compensation, since their personal rights have been violated. NESTLE and SECURITAS AG have been ordered to pay a financial compensation of 3.000 Swiss francs (3.238 US dollars) per claimant (a total of 27.000 Swiss francs – 29.145 US dollars).

ATTAC Switzerland has taken notice with great satisfaction of the civil court’s president Jean-Luc Genillard’s decision of 25 January 2013 in the case «Nestlegate». The Court has convicted NESTLE and SECURITAS AG of spying activities directed at ATTAC. It has recognized that these parties conducted illegal infiltrations. The claimants have been entitled to a financial compensation, since their personal rights have been violated. NESTLE and SECURITAS AG have been ordered to pay a financial compensation of 3.000 Swiss francs (3.238 US dollars) per claimant (a total of 27.000 Swiss francs – 29.145 US dollars).

Both a criminal and a civil case were filed after Swiss television revealed on 12 June 2008 that an ATTAC workgroup in Canton Vaud, which was preparing a book on NESTLE’s policies («Attac contre l’empire NESTLE», 2004), had been infiltrated and spied on by a SECURITAS employee on behalf of NESTLE. The woman had joined the ATTAC workgroup in 2003 under the false name of “Sara Meylan”, had attended private meetings (sometimes at the members’ homes), gathered confidential information and prepared detailed reports on the authors as well as on third parties for NESTLE. On September 26th, 2008, ATTAC discovered and denounced to the examining magistrate another SECURITAS spy, who was still active in ATTAC in 2008 under her real name.

The criminal proceedings were dropped on July 29th, 2009. The investigating judge mainly relied on the statements made by NESTLE and SECURITAS AG and found that the only infringement that may constitute an offense – a violation of the federal law of data protection – falls under the three-year statute of limitation. We regret the superficial investigation conducted during this criminal investigation, which Alec Feuz has well documented in his book « Affaire classée».

We are very satisfied that the civil court has now condemned NESTLE’s and SECURITAS AG’s spying activities. Nevertheless we’d like to point out that we are continuing to critically observe the worldwide activities of multinational corporations like NESTLE, especially concerning its hostile trade union policies and the excessive pumping of groundwater in different parts of the world.

Through a general increase of espionage and spying activities, basic democratic rights like the freedom of opinion, the freedom of speech and the freedom of assembly are called into question. The activities of NGOs, trade unions and critical political organizations are limited by private corporations, which perceive non-violent campaigns and action from civil society as a threat to their commercial interests. These transnational corporations thus try to reduce basic democratic rights and often profit from the fact that the State turns a blind eye to these infringements.

It is important to be able to fight for a just and egalitarian society, to oppose injustice around the world by means of free and independent research into the dealings of transnational corporations, without being surveyed or spied on.

Find this story at 28 January 2013

De Zwitserse afdeling van Attac heeft op 20 juni 2008 de autoriteiten van het Kanton Vaud, Zwitserland, gevraagd om de infiltratie van Attac door de multinational Nestlé te onderzoeken. Nestlé is het bedrijf van onder andere KitKat, After Eight, Bros en Nespresso. Acteur en regisseur George Clooney is de belichaming van het hippe kopje koffie. Attac heeft een aanklacht ingediend tegen een onbekende persoon wegens schending van de persoonlijke levenssfeer van de auteurs van het kritische boek over Nestlé: ‘Nestlé – Anatomie eines Weltkonzerns’ (Nestlé – Anatomie van een multinational) en van de overtreding van wetgeving ter bescherming van persoonsgegevens. Volgens Attac, een wereldwijde organisatie die het economische systeem wil veranderen met onder andere de slogan ‘de wereld is niet te koop’, vond de infiltratie plaats van september 2003 tot en met juni 2004. Nestlé lijkt met de infiltratie geprobeerd te hebben op de hoogte te blijven van het onderzoek van Attac naar de betrokkenheid van Nestlé bij genetisch gemanipuleerde gewassen, de privatisering van water en de behandeling van de vakbonden door het bedrijf.

Het zal geen verbazing wekken dat in de aanloop naar en tijdens de G8 in Evian, Zwitserland, in de zomer van 2003, infiltraties in organisaties van anti globalisten door politie en bedrijfsleven plaatsvonden. Zo geeft de politie van Waadtland in een uitzending van het televisieprogramma Temps Présent toe dat zij op de hoogte waren van infiltratiepogingen door het private recherchebureau Securitas AG (Zwitserland) in allerlei solidariteitsgroepen. Of Nestlé ook daadwerkelijk de opdracht heeft gegeven blijft een misterie. Securitas AG zou ook de infiltratie in Attac hebben uitgevoerd. Deze begon echter pas na de G8 top in Evian. Securitas AG is overigens niet onderdeel van het internationale bedrijf Sercuritas waartoe het Nederlandse bedrijf met dezelfde naam behoort.

Securitas AG zou een vrouw, met de schuilnaam ‘Sara Meylan’, hebben ingehuurd om deel te nemen aan de redactievergaderingen voor het boek ‘Nestlé – Anatomie eines Weltkonzerns’ (Nestlé – Anatomie van een multinational). Het boek is uiteindelijk in 2005 verschenen. ‘Sara Meylan’ meldde zich in de lente van 2003 en deed mee aan de protesten tegen de G8 voordat ze in het schrijversteam infiltreerde. In de uitzending van Temps Présent van 12 juni 2008 willen beide bedrijven niet op de concrete beschuldigingen van het televisieprogramma ingaan. Nestlé gaf wel in een verklaring aan dat zij Securitas AG had ingehuurd voor de beveiliging van haar staf en faciliteiten tijdens de G8. Het bedrijf verwachtte een confrontatie met de demonstranten. Securitas AG baas, Reto Casutt, gaf toe dat medewerkers van het bedrijf onder valse naam aan bijeenkomsten van verschillende solidariteitsorganisaties hebben deelgenomen. Hij noemt het zelf ‘niet sympathiek’, maar ook ‘niet verboden.’ Een maand later beweerde Casutt dat de omstandigheden van de G8 top in Evian te vergelijken waren met militaire omstandigheden en dat de inzet van de agent voor hun cliënt Nestlé slechts noodweer was. Securitas AG moest een informatievoorsprong hebben in verband met toekomstige acties. Casutt voelde zich gedwongen om te reageren op de negatieve berichten in de media.
‘Sara Meylan’ had maandenlang aan het boek van Attac meegewerkt en was na de publicatie spoorloos verdwenen. In e-mails aan de schrijvers meldde de agente dat ze het ‘super vond wat ze deden.’ Of ze veel aan het onderzoek en het boek heeft bijgedragen valt te betwijfelen. Zij deed niet mee aan discussies en kwam op de vergaderingen vaak laat en ging eerder weg. Wel kwam ze te weten met wie Attac contact onderhield in bijvoorbeeld Colombia waar Nestlé de vakbonden niet in haar fabrieken toelaat. Toen de publicatiedatum naderde begon ze afstand te nemen en wilde niet op de foto. Plotseling was ze toen verdwenen en onbereikbaar.

De agente van Nestlé werkte een jaar mee aan het boek. Ze kwam bij de zeven onderzoekers over de vloer, las de verschillende proefdrukken en hoorde de namen van de mensen die Attac van munitie voorzagen tegen het Zwitserse bedrijf. Volgens Jean-Philipp Ceppi van het televisieprogramma Temps Présent dat het nieuws in juni 2008 bracht, vond er een ontmoeting plaats tussen de agente ‘Sara Meylan’ en haar ‘runner’ (coach/begeleider) van Securitas AG en het hoofd beveiliging en het hoofd van de communicatie afdeling van Nestlé in maart 2004. Volgens Ceppi duidt dit erop dat het voor Nestlé een zaak was van veiligheid en van beeldvorming. Volgens hem zou dit verklaren waarom de infiltratie van Attac pas na de G8 top in Evian begon, want enige relatie tussen de redactievergaderingen van Attac voor het boek en de protesten tegen de G8 in Evian was er niet.

Nestlé heeft al een imago van een brute Zwitserse chocoladebeer, maar het bespioneren van een onderzoeksgroep die een boek over het concern schreef, lijkt iedereen te ver gaan. Naar aanleiding van de televisie uitzending schreef de privacy waakhond van Zwitserland Schweizer Datenschutz Securitas AG aan over de activiteiten van het beveiligingsbedrijf voor en tijdens de G8. “Nestlé geeft aan maatregelen te hebben getroffen voor de veiligheid van personen en faciliteiten met het oog op een eventuele terroristische aanslag tijdens de G8. De strijd tegen het terrorisme is echter een staatsaangelegenheid en niet een zaak van een privéonderneming,” vertelde woordvoerder Kosmas Tsiraktsopulos de SDA nieuwsdienst. Over de spionage van de schrijversgroep van Attac merkt hij op dat het om een “problematisch geval” gaat.

Niet alleen de privacy waakhond is verbolgen over het optreden van Securitas AG en Nestlé. Ook de VSPB, de vakbond van Zwitsers politiepersoneel, haalde hard uit naar Securitas AG. De vakbond vraagt zich in een schrijven af of Securitas AG wel een acceptabele partner voor de politie kan zijn. De politie heeft echter zelf ook geen schone handen. Terwijl in de uitzending van Temps Présent de politie aangeeft op de hoogte te zijn geweest van de activiteiten van Securitas AG in de aanloop en tijdens de G8 top, verklaarde een week later de veiligheidscoördinator van het kanton Waadt, Jacqueline de Quattro, dat de politie op de hoogte was van de infiltratie van een vrouwelijke medewerker van Securitas AG in Attac. Enkele maanden later wordt duidelijk dat de Dienst für Analyse und Prävention (DAP), de dienst voor analyse en preventie, in 2003 rond de G8 top bij toeval op de infiltratiepoging was gestoten. De baas van de DAP heeft toen aan de directie van Securitas AG gemeld dat de infiltratie problematisch was.

Op 23 juli 2008 zag Nestlé zich genoodzaakt na een hoorzitting een verklaring af te leggen over haar samenwerking met Securitas AG rond de G8 en Attac. Hans Peter Frick stelde dat Nestlé in de toekomst zulke maatregelen niet uitsluit. Aanleiding voor het opereren van Nestlé en Securitas AG rond de G8 top was een manifestatie op 28 maart 2003 bij het hoofdkantoor van Nestlé. Bij die manifestatie was ook José Bové aanwezig, de Franse boer die tegen de globalisering ten strijde trekt. Attac nam ook deel aan de manifestatie. Tussen de honder en vier honderd boeren uit verschillende landen wilden het hoofdkantoor van Nestlé binnendringen. Het liep enigszins uit de hand volgens Nestlé. Er sneuvelde een ruit van een voordeur en er werden leuzen op de ramen geschilderd. De politie verhinderde dat de demonstranten het hoofdkantoor betraden en de actie duurde niet lang. Frick vond dat deze manifestatie genoeg reden was om hardere maatregelen rond de G8 top te nemen. Blijkbaar was het bedrijf bang dat de media de verkeerde conclusie zou trekken uit de opmerking dat het bedrijf ook in de toekomst zulke maatregelen zou treffen. Het concern liet enkele uren later een woordvoerder duidelijk maken dat Frick niet de infiltraties voor ogen had bij zijn opmerking. Volgens hem behoort infiltratie niet tot de standaardoperaties van het bedrijf, maar het bedrijf sluit infiltratiepogingen echter ook niet uit.

In dezelfde verklaring legde Frick de verantwoordelijkheid voor het optreden van ‘Sara Meylan’ bij Securitas AG. Het beveiligingsbedrijf was met het idee gekomen en Frick had slechts zijn fiat gegeven. Tijdens de hoorzitting van 23 juli 2008 speelden beide partijen een slim spel. Nestlé bezat een dossier van 77 pagina’s over de opdracht aan Securitas AG. Securitas AG zelf had geen enkele documentatie met betrekking tot de zaak aangezien zij alle stukken aan het levensmiddelenbedrijf hadden overlegd. De advocaat van Nestlé stelde dat het dossier bestond uit alle stukken die de beveiligingsafdeling van het bedrijf van Securitas AG medewerkster ‘Sara Meylan’ heeft gekregen van september 2003 tot en met mei 2004. Attac liet het daarbij niet zitten en vorderde alle documenten. Volgens de organisatie zaten in het dossier van Nestlé niet de belangrijke stukken. Vooral het eindrapport van ‘Sara Meylan’ ontbreekt volgens Attac. Dit rapport moet volgens Attac aantonen dat de persoonlijke levenssfeer van de schrijvers van ‘Nestlé – Anatomie eines Weltkonzerns’ is geschonden. Op 15 augustus 2008 wees de rechtbank van Lausanne deze vordering af, daarmee ook een schadevergoeding. De rechtbank oordeelde dat de documenten die beide bedrijven op tafel hadden gelegd voldoende waren.

Op de dag van de uitspraak van de rechtbank in Lausanne zag Peter Brabeck, voorzitter van de raad van commissarissen van Nestlé, zich genoodzaakt te reageren op alle beschuldigingen aan zijn bedrijf. Hij onderstreepte nogmaals dat het initiatief voor de infiltratie niet van Nestlé was gekomen, maar van Securitas AG. ‘Als iemand mij vertelt dat wij een infiltratiepoging gaan uitvoeren, dan zal ik de nodige maatregelen nemen, want dit is niet in overeenstemming met ons beleid,’ vertelde Brabeck Radio RSR. Wat het beleid van Nestlé precies is wordt door de afgewezen vordering niet duidelijk, maar dat Nestlé de laatste jaren flink onder vuur ligt is wel duidelijk.

Vooral de activiteiten van het bedrijf in Colombia zijn een punt van kritiek. En in 2003 startte de Verein Multiwatch de voorbereidingen voor een hoorzitting van de Colombiaanse vakbonden over Nestlé. De hoorzitting vond op 29 oktober 2005 plaats, maar voordien vond er een inbraak in het kantoor van Multiwatch plaats waarbij geen waardevolle artikelen werden ontvreemd. Ook werd een van de vakbondsmensen vlak voor vertrek naar Zwitserland om deel te nemen aan de hoorzitting, vermoord. Beide gebeurtenissen kunnen toeval zijn en niets met Nestlé te maken hebben. Een inbraak kan altijd plaatsvinden en in Colombia zijn moordaanslagen eerder regel dan uitzondering.

De hypothese van Jean-Philipp Ceppi van Temps Présent dat Nestlé aan contra spionage doet om imagoschade af te wenden, is echter niet geheel onlogisch. Bij de voorbereidingen voor de hoorzitting over Nestlé in Colombia door Multiwatch zag het bedrijf zich genoodzaakt geregeld te reageren op de mogelijke beschuldigingen. Nestlé vond de beschuldigingen of uit de duim gezogen of getuigen van een gebrek aan kennis over de Colombiaanse situatie.

De kou lijkt echter niet uit de lucht voor Nestlé. Mensenrechtenactiviste Marianne Aeberhard nam deel aan twee conferentie in Freiburg en Vevey waar ook Colombiaanse vakbondsleden spraken. Aeberhard was niet een van de auteurs van het boek van Attac. Op grond van de Zwitserse wet op de bescherming van persoonsgegevens eiste zij van Nestlé de documenten die op haar betrekking hebben. De agente ‘Sara Meylan’ had namelijk over beide bijeenkomsten gerapporteerd. Nestlé weigerde Aeberhard de informatie zonder opgaaf van reden, wat er op zou kunnen duiden dat Attac toch gelijk heeft dat het dossier dat bij Nestlé ligt dikker is dan 77 pagina’s. Ook van Franklin Frederick, een activist in Brazilië, zijn e-mails door ‘Sara Meylan’ onderschept ten behoeve van het snuffelen voor Securitas AG. Frederick is vooral interessant gezien zijn rol in de strijd tegen de privatisering van water in Brazilië. Hij is erg succesvol en onderhoudt contacten met zowel kerkelijke als niet kerkelijke organisaties in Zwitserland en Brazilië in de strijd tegen de privatisering.

De rol die Securitas AG speelt is er een van informatiemakelaar. Het bedrijf zegt de volledige verantwoordelijkheid voor de infiltratiepoging te dragen. De agente was echter niet alleen geïnteresseerd in de schrijversgroep, maar bezocht ook bijeenkomsten van andere Attacleden en fora van andere organisaties over de activiteiten van Nestlé in Latijns Amerika.

En niet alleen Attac had last van een agente, ook de Gruppe Anti-Repression (GAR) uit Lausanne maakte gewag van een informante. GAR komt op voor het demonstratierecht en is een politieklachtenbureau. Op 8 september 2008 rapporteerde het programma ‘Mise au Point’ over de infiltratie van GAR. Ook GAR diende een klacht in tegen een onbekende persoon in verband met schending van de persoonlijke levenssfeer. Het zou gaan om de agente met de schuilnaam ‘Shanti Muller’. Zij was werkzaam voor Securitas AG en zij was tussen 2003 en 2005 actief binnen de anti-repressiegroep en andere alternatieve groepen zoals organisaties die zich verzetten tegen het Wereld Economisch Forum in Davos. Ook de dierenrechtenorganisatie LausAnimaliste stond op het lijstje van Muller. Ze zou tot in 2008 betrokken zijn geweest bij de organisatie. Het bedrijf zou informatie aan de politie hebben doorgespeeld. In wiens opdracht ‘Shanti Muller’ infiltreerde is nog niet bekend. ‘Muller’ had haar identiteit wel verder uitgebouwd. Ze zou de dochter van een Franse ontwikkelingswerker in Djibouti zijn en zelf 20 jaar in India met straatkinderen en Lepra slachtoffers hebben gewerkt. In de zomer van 2005 verdween ze plotseling, net als ‘Sara Maylan’ Attac plotseling Attac de rug toekeerde. ‘Muller’ gaf wel een reden aan voor haar vertrek. Ze zou haar ernstig zieke moeder in Frankrijk moeten verzorgen.

Om aan alle speculaties over de betrokkenheid van de politie bij de infiltratie pogingen te ontzenuwen was een oud rechter, François Jomini, aangesteld om de rol van de politie te onderzoeken. Zijn conclusie was simpel. De politie heeft geen privébedrijf ingehuurd om te spioneren en de informatie is ook niet bij de politie terechtgekomen. Het onderzoek van Jomini maakte in ieder geval duidelijk dat de politie wel degelijk op de hoogte was van de infiltratie. Tijdens de G8 top was er een speciale politie-eenheid die de informatiestromen coördineerde. Tijdens een bijeenkomst met het hoofd beveiliging van Nestlé is de politie ingelicht over de infiltratie van groepen die zich tegen de globalisering te weer stellen door Securitas AG. Volgens Jomini is de politie niet verteld over welke organisaties het precies gaat en over de infiltratie na de G8 wist de politie in het geheel niets. Of toch wel, want de DAP, dienst voor analyse en preventie van de politie, was op ‘Shanti’ gestoten en had Securitas AG op de vingers getikt. Of niet? Jomini schrijft in zijn rapport dat de politie de informatie over de infiltraties via de media moest vernemen. Dan blijft het wel vreemd dat Securitas AG na 2003 informatie over organisaties die kritisch staan tegenover globalisering aan de politie probeerde te verkopen. De politie ontkent dit weer niet. Volgens Securitas AG heeft zij in de herfst van 2005 de eenheid die verantwoordelijk is voor de infiltraties opgeheven. Deze beëindiging zou samenhangen met opmerkingen van de politie dat deze activiteiten niet behoren tot de taken van particuliere beveiligingsbedrijven.

En dan duikt plotseling in november 2008 de naam van een derde agente van Securitas AG op. ‘Le Matin Blue’, zoals haar schuilnaam luidt, zou ook in opdracht van Nestlé in Attac zijn geïnfiltreerd. Zij schreef rond de tien rapporten voor Securitas AG en Nestlé over Attac. Securitas AG weerspreekt het verhaal niet, maar verweert zich door te stellen dat de vrouw onder haar eigen naam aan openbare bijeenkomsten van de organisatie heeft deelgenomen. De derde infiltrant lijkt de publieke verontwaardiging te hebben aangewakkerd. Op 28 november 2008 ondertekenden 76 prominenten een manifest dat Nestlé en Securitas AG oproepen op te houden met het besnuffelen van mensen die gebruik maken van het recht op vrijheid van meningsuiting. De autoriteiten worden opgeroepen het Nestlé Securitas AG schandaal grondig te onderzoeken.

Find this story at 20 January 2009

Nestlé, the world’s largest food company, has been found guilty of spying on Swiss activists in 2003 with the help of Securitas, a private security company. Jean-Luc Genillard, president of the Lausanne civil court, told the two companies to pay 3,000 Swiss Francs ($3,267.55) to each of nine victims.

Vevey, Switzerland, based Nestlé sells $91 billion worth of products a year such as Nescafé coffee, KitKat chocolates and Maggi noodles. The company has frequently been criticized for marketing baby food in poor countries in violation of a 1981 World Health Organization code that regulates the advertising of breast milk substitutes. It has also come under fire from Greenpeace for using palm oil grown on deforested land in Borneo and buying cocoa beans from plantations that used child labor in Cote d’Ivoire in a film entitled “The Dark Side of Chocolate.”

In 2003, a group of activists with the Association pour la Taxation des Transactions pour l’Aide aux Citoyens (ATTAC) in Vaud, Switzerland, started working on a book on the global policies of Nestlé. A Securitas employee infiltrated the group under a false name (Sara Meyland) in order to attend the ATTAC meetings about the planned book.

In June 2008, Temps Présent, a Swiss TV program, revealed that the Securitas agent had briefed Nestlé security personnel as well as corporate communications staff about the meetings that she attended including ones held in private homes. Securitas also provided this information to the local police.

ATTAC members sued Nestlé after the news report was aired. “We are revolted by this practice, which overturns the principles of freedom of expression and basic democratic rights,” a press release from the group stated. “We condemn the role played by Securitas. This private security company, whose activities traditionally consist of guarding buildings and car parks, accepted a contract to spy on a group of people who in no way represented a threat or a danger, except for the fact that the results of their research activities could not be controlled by the transnational Nestlé.”

In recent years Nestlé has started to respond directly to some complaints of activist groups like Greenpeace, according to the Financial Times. “For a company like ours to prosper over the long term we have to create value for the communities in which we operate,” Janet Voûte, Nestlé’s global head of public affairs, told the newspaper. “And we fundamentally believe we cannot create shared value – not just for shareholders but for society – alone.”

Despite the new public relations strategy to contain activists, the company has been unable to quash the Vaud group. Although ATTAC dropped a criminal case against the two companies in 2009, it continued to press a civil claim in Lausanne courts which it dubbed “Nestlégate.”

“We are very satisfied that the civil court has now condemned NESTLE’s and SECURITAS AG’s spying activities,” ATTAC said in a press release issued after the judge ruled against the companies last week. “Nevertheless we’d like to point out that we are continuing to critically observe the worldwide activities of multinational corporations like NESTLE, especially concerning its hostile trade union policies and the excessive pumping of groundwater in different parts of the world.”

Nestlé reacted to the court ruling “with disappointment” although it added that “incitement to infiltration is against Nestlé’s corporate business principles.”

by Pratap Chatterjee, CorpWatch Blog
January 30th, 2013

Find this story at 30 January 2013