On June 18th 1999 a car skidded across a road in the financial heart of London. As traffic was blocked thousands of anti capitalist protesters including Reclaim the Streets barged their way into various corporate buildings.

The J18 Carnival Against Global Capitalism according to George Monbiot ‘went well beyond non-violent protest. According to the police, 42 people were injured and over £1m of damage was done. One building was singled out: the London International Financial Futures Exchange (Liffe), where derivatives were traded. Though protesters entered the building at 1.40pm, the police did not arrive until 4.15pm.’

Jim Boyling’s car blockading the road

A man who was in that car was Detective Constable Andrew James ‘Jim’ Boyling – an undercover cop. In Monbiot’s Guardian article ‘He alleges that the same man helped organise a street party that went wrong and turned into the worst riot in London since the poll tax demonstrations.’

I filmed his car being pulled furiously away by cops (video still above) once they manage to break the steering lock.

Monbiot continues
‘After furious recriminations from the Lord Mayor and the people who ran the Liffe building, the City of London police conducted an inquiry. It admitted that their criticisms were justified, and that the police’s performance was “highly unsatisfactory”. The problem, it claimed, was that the police had no information about what the targets and plans of the protesters would be, and had no idea that Liffe was in the frame. The riot was “unforeseen”.

undercover cop Jim Boyling

Was it really unseen? The Met Police had a cop working undercover on organising the carnival and which buildings would be occupied.

Jordan was a member of “the logistics group that organised the tactics for J18. There were about 10 of us in the group and we met weekly for over six months.” Among the other members, he says, was Boyling. “The 10 of us … were the only people who knew the whole plan before the day itself and who had decided that the main target would be Liffe.”

A Reclaim the Streets activist John Jordan said Boyling who went undercover with the name of Jim Sutton ‘drove one of the two cars that were used to block the road to the building.’

Activists were furious when Sutton/Boyling ‘accidentally’ left the window open allowing six of his fellow cops to break the steering lock and push it out of the way.
Undercover cop Jim ‘Sutton’ Boyling

Monbiot lays it out
‘It is hard to think of a more serious allegation. For six months an undercover officer working for the Metropolitan police was instrumental in planning a major demonstration, which ended up causing injuries and serious damage to property. Yet the police appear to have failed to pass this intelligence to the City of London force, leaving the target of the protest unprotected.’

Find this story at 4 February 2014

BBC Newsnight broadcast a report on Boyling, Watch it here at 4 February 2014

or watch the story at 4 February 2014 here

In one of the latest revelations based on the leaks of Edward Snowden, the National Security Agency spied on foreign governments before and during the 2009 U.N. climate summit in Copenhagen. An internal NSA document says its analysts and foreign partners briefed U.S. negotiators on other countries’ “preparations and goals,” saying, “signals intelligence will undoubtedly play a significant role in keeping our negotiators as well informed as possible throughout the two-week event.” We speak to Erich Pica, president of Friends of the Earth.
Transcript

This is a rush transcript. Copy may not be in its final form.

AMY GOODMAN: This is Democracy Now!, democracynow.org, The War and Peace Report. I’m Amy Goodman. We’re still joined by Erich Pica of Friends of the Earth USA. Erich, I wanted to ask you about the recent reports that the National Security Agency spied on foreign governments before and during the 2009 U.N. climate summit in Copenhagen. An internal NSA document says its analysts and foreign partners briefed U.S. negotiators on other countries’ preparations and goals, saying, quote, “signals intelligence will undoubtedly play a significant role in keeping our negotiators as well informed as possible throughout the two-week event.” Your response?

ERICH PICA: Shocking, but not surprised, as we hear more and more about what the National Security Agency has been doing. You know, the 2009 climate talks in Copenhagen was supposed to be this convening of the world leaders to take us into the future of climate negotiations and carbon pollution reductions. And, you know, the United States, throughout those negotiations, had a smug reality to their negotiating stance and was—can be blamed for the collapse of those talks. And kind of hearing through the Snowden documents that NSA was spying on the countries and the negotiators kind of explains many things about why those talks collapsed, because it seems that the United States wasn’t really interested in negotiating just like other countries should be. They were just interested in listening to what was going on.

AMY GOODMAN: Explain the significance of those talks. I remember very well in Copenhagen when Friends of the Earth was kicked out.

ERICH PICA: Yeah, no, we were—we were kicked out for protesting within the U.N. confines. And so, those talks, you know, those 2009 talks, were really about how does the world come together to solve this great issue, which is how to reduce our carbon pollution and save the planet and our society from global warming. And, you know, a lot of countries from around the world, and heads of state, more importantly, came to Copenhagen to try to hammer out an agreement that would have taken us into the future over the next 20 years. And unfortunately, the United States led the—you know, several countries, including Canada, who we were just talking about, in basically destroying the goodwill that these talks had created, to the point where we’ve been now in these negotiations over the last four years, which have really gone nowhere.

AMY GOODMAN: What do you expect from the coming talks? We’ve just come out of Warsaw. Then they’re moving on to Lima, and the binding discussion is supposed to take place in Paris, France, in 2015.

ERICH PICA: Yeah, in Paris. Yeah, well, it’s not a good sign when you’re trying to build trust with other negotiators, other countries, and it comes out that, you know, the United States was spying on those negotiations. There’s already been a level of mistrust and distrust between the United States and countries around the world, particularly those developing countries. And so, you know, where we’re going in Paris, who knows? The United States has not been forthcoming with their negotiating stances. They have not been—we have not been aggressive in reducing our climate change emissions and putting out an offer that the rest of the world can accept. And we haven’t been terribly generous with funding to help these less-developed, these poorer countries in adjusting to both adapting and mitigating the climate impacts that are already happening to them.

AMY GOODMAN: Erich Pica—

ERICH PICA: And so the United States has very little trust in these talks.

AMY GOODMAN: I want to thank you for being with us, president of Friends of the Earth USA, as we turn right now to Michigan.

ERICH PICA: Thank you.

AMY GOODMAN: Thank you.

Monday, February 3, 2014

Find this story at 3 February 2014

The original content of this program is licensed under a Creative Commons Attribution-Noncommercial-No Derivative Works 3.0 United States License. Please attribute legal copies of this work to democracynow.org. Some of the work(s) that this program incorporates, however, may be separately licensed. For further information or additional permissions, contact us.

The National Security Agency was spying on foreign governments’ communications before and during the 2009 United Nations conference on climate change in Copenhagen, Denmark, a new document released by whistle-blower Edward Snowden reveals.

The Huffington Post, partnering with Danish newspaper Information, has the exclusive:

The document, with portions marked “top secret,” indicates that the NSA was monitoring the communications of other countries ahead of the conference, and intended to continue doing so throughout the meeting. Posted on an internal NSA website on Dec. 7, 2009, the first day of the Copenhagen summit, it states that “analysts here at NSA, as well as our Second Party partners [the United Kingdom, Canada, Australia, and New Zealand, with which the U.S. has an intelligence-sharing relationship] will continue to provide policymakers with unique, timely, and valuable insights into key countries’ preparations and goals for the conference, as well as the deliberations within countries on climate change policies and negotiation strategies.”

“[L]eaders and negotiating teams from around the world will undoubtedly be engaging in intense last-minute policy formulating; at the same time, they will be holding sidebar discussions with their counterparts — details of which are of great interest to our policymakers,” the document reads. The NSA’s plan, Information adds, was to get the scoop on those private discussions in order to brief U.S. officials and give them an advantage in negotiations of CO2 reductions, which had the potential to harm U.S. (and other nations’) economic interests:

The general theme of the document is a set of risk assessments on various effects of climate change that the entire intelligence community was working on. However, the document suggests that the NSA’s actual focus in relation to climate change was spying on other countries to collect intelligence that would support American interests, rather than preventing future climate catastrophes. It describes the U.S. as being under pressure because of its role as the historically largest carbon emitter. A pressure to which the NSA spies were already responding:

“SIGINT (Signals Intelligence, ed.) has already alerted policymakers to anticipate specific foreign pressure on the United States and has provided insights into planned actions on this issue by key nations and leaders.”
advertisement

A National Security Council spokeswoman declined to comment directly on the document, but said in an email that “the U.S. Government has made clear that the United States gathers foreign intelligence of the type gathered by all nations.”

The ultimate outcome of the Copenhagen talks is mostly seen as a disappointment: an agreement to keep warming below 2 degrees C, but one that was non-binding and that allowed each nation to develop its own plans for doing so. While a number of factors undoubtedly contributed to this, these new revelations signal a bad turn for future efforts to reach an international accord on fighting climate change. As HuffPo puts it, in a bit of an understatement, “The revelation that the NSA was surveilling the communications of leaders during the Copenhagen talks is unlikely to help build the trust of negotiators from other nations in the future.”

Lindsay Abrams is an assistant editor at Salon, focusing on all things sustainable. Follow her on Twitter @readingirl, email labrams@salon.com

Thursday, Jan 30, 2014 03:38 PM +0100

Find this story at 30 January 2014

Copyright © 2014 Salon Media Group, Inc.

WASHINGTON — The National Security Agency monitored the communications of other governments ahead of and during the 2009 United Nations climate negotiations in Copenhagen, Denmark, according to the latest document from whistleblower Edward Snowden.

The document, with portions marked “top secret,” indicates that the NSA was monitoring the communications of other countries ahead of the conference, and intended to continue doing so throughout the meeting. Posted on an internal NSA website on Dec. 7, 2009, the first day of the Copenhagen summit, it states that “analysts here at NSA, as well as our Second Party partners, will continue to provide policymakers with unique, timely, and valuable insights into key countries’ preparations and goals for the conference, as well as the deliberations within countries on climate change policies and negotiation strategies.”

“Second Party partners” refers to the intelligence agencies of the United Kingdom, Canada, Australia, and New Zealand, with which the U.S. has an intelligence-sharing relationship. “While the outcome of the Copenhagen Climate Change Conference remains uncertain, signals intelligence will undoubtedly play a significant role in keeping our negotiators as well informed as possible throughout the 2-week event,” the document says.

The Huffington Post published the documents Wednesday night in coordination with the Danish daily newspaper Information, which worked with American journalist Laura Poitras.

The December 2009 meeting in Copenhagen was the 15th Conference of the Parties to the United Nations Framework Convention on Climate Change, which brings together 195 countries to negotiate measures to address rising greenhouse gas emissions and their impact. The Copenhagen summit was the first big climate meeting after the election of President Barack Obama, and was widely expected to yield a significant breakthrough. Other major developed nations were already part of the 1997 Kyoto Protocol, which set emissions limits, while the United States — the world’s biggest emitter of greenhouse gases when the protocol went into effect in 2004 — had famously declined to join. The two-week meeting was supposed to produce a successor agreement that would include the U.S., as well as China, India and other countries with rapidly increasing emissions.

The document indicates that the NSA planned to gather information as the leaders and negotiating teams of other countries held private discussions throughout the Copenhagen meeting. “[L]eaders and negotiating teams from around the world will undoubtedly be engaging in intense last-minute policy formulating; at the same time, they will be holding sidebar discussions with their counterparts — details of which are of great interest to our policymakers,” the document states. The information likely would be used to brief U.S. officials, such as Secretary of State Hillary Clinton and Obama, among others, according to the document.

The document does not detail how the agency planned to continue gathering information during the summit, other than noting that it would be capturing signals intelligence such as calls and emails. Previous disclosures have indicated that the NSA has the ability to monitor the mobile phones of heads of state. Other documents that Snowden has released indicate that the U.K.’s intelligence service tapped into delegates’ email and telephone communications at the 2009 G-20 meetings in London. Other previous Snowden disclosures documented the surveillance of the G-8 and G-20 summits in Canada in 2010, and the U.N. climate change conference in Bali in 2007.

The document also refers to some intelligence gathered ahead of the meeting, including a report that “detailed China’s efforts to coordinate its position with India and ensure that the two leaders of the developing world are working towards the same outcome.” It refers to another report that “provided advance details of the Danish proposal and their efforts to launch a ‘rescue plan’ to save COP-15.”

The Danish proposal was a draft agreement that the country’s negotiators had drawn up in the months ahead of the summit in consultation with a small number key of countries. The text was leaked to The Guardian early in the conference, causing some disarray as countries that were not consulted balked that it promoted the interests of developed nations and undermined principles laid out in previous climate negotiations. As Information reports, Danish officials wanted to keep U.S. negotiators from seeing the text in the weeks ahead of the conference, worried that it may dim their ambitions in the negotiations for proposed cuts to greenhouse gas emissions.

The Danes did share the text with the U.S. and other key nations ahead of the meeting. But the NSA document noting this as “advance details” indicates that the U.S. may have already intercepted it. The paragraph referring to the Danish text is marked “SI” in the Snowden document — which most likely means “signals intelligence,” indicating that it came from electronic information intercepted by the NSA, rather than being provided to the U.S. negotiators.

That could be why U.S. negotiators took the positions they did going into the conference, a Danish official told Information. “They simply sat back, just as we had feared they would if they knew about our document,” the official said. “They made no constructive statements. Obviously, if they had known about our plans since the fall of 2009, it was in their interest to simply wait for our draft proposal to be brought to the table at the summit.”

Members of the Danish delegation indicated in interviews with Information that they thought the American and Chinese negotiators seemed “peculiarly well-informed” about discussions that had taken place behind closed doors. “Particularly the Americans,” said one official. “I was often completely taken aback by what they knew.”

Despite high hopes for an agreement at Copenhagen, the negotiations started slowly and there were few signs of progress. Obama and heads of state from more than 100 nations arrived late in the second week in hopes of achieving a breakthrough, but the final day wore on without an outcome. There were few promising signals until late Friday night, when Obama made a surprise announcement that he — along with leaders from China, India, Brazil and South Africa — had come up with the “Copenhagen Accord.”

The three-page document set a goal of keeping the average rise in global temperature to less than 2 degrees Celsius, but allowed countries to write their own plans for cutting emissions — leaving out any legally binding targets or even a path to a formal treaty. Obama called the accord “an unprecedented breakthrough” in a press conference, then took off for home on Air Force One. But other countries balked, pointing out that the accord was merely a political agreement, drafted outside the U.N. process and of uncertain influence for future negotiations.

The climate summits since then have advanced at a glacial pace; a legally binding treaty isn’t currently expected until 2015. And the U.S. Congress, despite assurances made in Copenhagen, never passed new laws cutting planet-warming emissions. (The Environmental Protection Agency is, however, moving forward with regulations on emissions from power plants, but a new law to addressing the issue had been widely considered as preferable.)

The revelation that the NSA was surveilling the communications of leaders during the Copenhagen talks is unlikely to help build the trust of negotiators from other nations in the future.

“It can’t help in the sense that if people think you’re trying to get an unfair advantage or manipulate the process, they’re not going to have much trust in you,” said Alden Meyer, director of strategy and policy for the Union of Concerned Scientists and a seasoned veteran of the U.N. climate negotiations. Meyer said he worried that the disclosure might cause the parties to “start becoming more cautious, more secretive, and less forthcoming” in the negotiations. “That’s not a good dynamic in a process where you’re trying to encourage collaboration, compromise, and working together, as opposed to trying to get a comparative advantage,” he said.

Obama has defended the NSA’s work as important in fighting terrorism at home and abroad. But the latest Snowden document indicates that the agency plays a broader role in protecting U.S. interests internationally.

National Security Council spokeswoman Caitlin Hayden declined to comment directly on the Snowden document in an email to The Huffington Post, but did say that “the U.S. Government has made clear that the United States gathers foreign intelligence of the type gathered by all nations.” She noted that Obama’s Jan. 17 speech on the NSA “laid out a series of concrete and substantial reforms the Administration will adopt or seek to codify with Congress” regarding surveillance.

“In particular, he issued a new Presidential Directive that lays out new principles that govern how we conduct signals intelligence collection, and strengthen how we provide executive branch oversight of our signals intelligence activities,” Hayden said. “It will ensure that we take into account our security requirements, but also our alliances; our trade and investment relationships, including the concerns of our companies; and our commitment to privacy and basic liberties. And we will review decisions about intelligence priorities and sensitive targets on an annual basis, so that our actions are regularly scrutinized by the President’s senior national security team.”

Posted: 01/29/2014 9:17 pm EST Updated: 01/30/2014 12:59 pm EST

Find this story at 29 January 2014

Read the document here

Copyright © 2014 TheHuffingtonPost.com, Inc.

The clash between neoliberal austerity and popular democracy has produced a crisis of ‘ungovernability’ for authorities
The Quebec government sought to stifle student protest with emergency legistlation that included measures banning demonstrations within 50 metres of a college, and changing the route of a protest at short notice. Photograph: Steeve Duguay/AFP/Getty Images
The Spanish government’s punitive anti-protest draft laws are, critics say, an attack on democracy. That is precisely what they are.
In a number of recent front lines of popular protest, state capacities have been reconfigured to meet the challenge. In some instances, as in Greece, this has meant periods of emergency government. In Chicago, in Quebec and now in Spain, it has meant the expansion of anti-protest laws.
In 2011, the Chicago mayor, Rahm Emanuel, requested that the city council pass “temporary” anti-protest measures in response to the planned protests around the Nato and G8 summits. The laws included a $1m insurance mandate for public protests, heavy policing and greater obstacles to obtaining a protest permit. By early 2012, the legislation had been made permanent.
Later that same year, as the administration of Jean Charest in Quebec sought to deal with a tumultuous uprising of students against increased tuition fees, it passed a piece of emergency legislation named Bill 78. With the support of the state’s employers, it imposed severe restrictions on the ability to protest, including banning protests within 50 metres of a college and giving the right to change the route of a protest at short notice, with severe fines for those protesters who did not co-operate.
The “public safety” legislation proposed in Spain has an essentially similar basis. Demonstrating near parliament without permission will result in steep fines, while participation in “violent” protests can result in a minimum two-year jail sentence. In each case, the logic is to put a chill on protest. It is not just that it is a protest deterrent; it has a domesticating effect on such protests as do occur.
To understand why this is happening, it is necessary to grasp the relationship between neoliberal austerity and popular democracy.
In a previous era, when neoliberal austerity was first being prepared in tandem with a racist, authoritarian crackdown, Greek political sociologist Nicos Poulantzas spoke of the “redeployment of legal-police networks” as a constitutive element in a new “authoritarian statism”. In this regime, formal parliamentary apparatuses would be retained even while substantive democracy was eroded. Stuart Hall, writing a few years later, remarked of Thatcherite neoliberalism that “under this regime, the market is to be free; the people are to be disciplined”.
Why this authoritarianism? Why, in freeing “the market”, was it necessary to discipline the people? If the focus is limited to austerity – neoliberalism in its “shock doctrine” form – then the problem can be interpreted simply as one of crisis management. The state assumes measures for enhanced popular control at just the moment when it is trying to manage an unpopular reorganisation of public services, welfare and capital-labour relations. But in fact, this is merely a conjunctural form of a wider problem.
In a simple genealogical sense, neoliberalism can be read as an adaptation of the concerns of classical liberalism to the problems posed by the age of mass democracy. At a political level, neoliberalism responded to a supposed surfeit of democracy, an excess of popular demands upon the state. This not only trapped the state in a web of special interests but ultimately produced a crisis of “ungovernability”. For the state to be able to do its business, its authority had to be restored; hence the salience of “law and order”.
The “primary purpose of the state,” said Thatcher, “is to maintain order.” By designating the problem in this manner, and identifying political opponents through the ideology of crime and disorder, she was able to link her successes to a simple assertion of common sense. But the proliferation of laws designed to restrain protest and strike action, the growth of a centralised and militarised policing apparatus and the boom in prison construction, all beginning during her reign, not only transformed the relationship of citizens to the state but in so doing weakened popular constituencies relative to dominant business elites.
This expansion and refinement of the technologies of containment is, by itself, rarely sufficient. It has generally been accompanied by the deployment of new ideologies of crime and legality. For protest policing under neoliberalism does not simply entail more repressive behaviour. In fact, the secular trend across European states is for a convergence around a more differentiated system of strategies toward protests.
In dealing with larger protests representing “official” bodies, police tend to prefer consensual and negotiated approaches, and tend to take a greater physical distance from the people whose activities they are policing. By contrast, smaller groups of protesters representing loose social coalitions, campaign alliances and so on, are more likely to be deemed extremist, terrorist or even – theatrical gasp – anarchist, and thus subject to militarised policing, direct surveillance and physical coercion, with the invocation of “anti-terrorist” or other repressive legislation.
Just as the definition of crime is inherently ideological, so the decision as to what constitutes an “official” protest or an “extremist” outrage is in part ideological and normative, deriving from the legal and political culture of policing in a given state and bureaucratic categories deployed by local and national forces. Necessarily, then, this is an inherently politicised form of policing. It is not merely demonstrative, showing by example what styles of protest are tolerated (ineffectual ones, largely), but practical in the sense that it drastically foreshortens democratic possibilities.
The reorganisation of states today in an authoritarian direction is part of a longer-term project to contain democracy while retaining a minimum of democratic legitimacy. That is what the anti-protest laws are about.
Richard Seymour
theguardian.com, Monday 25 November 2013 17.15 GMT
Find this story at 25 November 2013
© 2013 Guardian News and Media Limited or its affiliated companies. All rights reserved.

A stunning new report compiles extensive evidence showing how some of the world’s largest corporations have partnered with private intelligence firms and government intelligence agencies to spy on activist and nonprofit groups. Environmental activism is a prominent though not exclusive focus of these activities.
The report by the Center for Corporate Policy (CCP) in Washington DC titled Spooky Business: Corporate Espionage against Nonprofit Organizations draws on a wide range of public record evidence, including lawsuits and journalistic investigations. It paints a disturbing picture of a global corporate espionage programme that is out of control, with possibly as much as one in four activists being private spies.
The report argues that a key precondition for corporate espionage is that the nonprofit in question:
“… impairs or at least threatens a company’s assets or image sufficiently.”
One of the groups that has been targeted the most, and by a range of different corporations, is Greenpeace. In the 1990s, Greenpeace was tracked by private security firm Beckett Brown International (BBI) on behalf of the world’s largest chlorine producer, Dow Chemical, due to the environmental organisation’s campaigning against the use of chlorine to manufacture paper and plastics. The spying included:
“… pilfering documents from trash bins, attempting to plant undercover operatives within groups, casing offices, collecting phone records of activists, and penetrating confidential meetings.”
Other Greenpeace offices in France and Europe were hacked and spied on by French private intelligence firms at the behest of Électricité de France, the world’s largest operator of nuclear power plants, 85% owned by the French government.
Oil companies Shell and BP had also reportedly hired Hackluyt, a private investigative firm with “close links” to MI6, to infiltrate Greenpeace by planting an agent who “posed as a left -wing sympathiser and film maker.” His mission was to “betray plans of Greenpeace’s activities against oil giants,” including gathering “information about the movements of the motor vessel Greenpeace in the north Atlantic.”
The CCP report notes that:
“A diverse array of nonprofits have been targeted by espionage, including environmental, anti-war, public interest, consumer, food safety, pesticide reform, nursing home reform, gun control, social justice, animal rights and arms control groups.
Many of the world’s largest corporations and their trade associations – including the US Chamber of Commerce, Walmart, Monsanto, Bank of America, Dow Chemical, Kraft, Coca-Cola, Chevron, Burger King, McDonald’s, Shell, BP, BAE, Sasol, Brown & Williamson and E.ON – have been linked to espionage or planned espionage against nonprofit organizations, activists and whistleblowers.”
Exploring other examples of this activity, the report notes that in Ecuador, after a lawsuit against Texaco triggering a $9.5 billion fine for spilling 350 million gallons of oil around Lago Agrio, the private investigations firm Kroll tried to hire journalist Mary Cuddehe as a “corporate spy” for Chevron, to undermine studies of the environmental health effects of the spill.
Referring to the work of US investigative reporter Jeremy Scahill, the report points out that the notorious defence contractor Blackwater, later renamed XE Services and now Academi, had sought to become “the intel arm” of Monsanto, the agricultural and biotechnology corporation associated with genetically modified foods. Blackwater was paid to “provide operatives to infiltrate activist groups organizing against the multinational biotech firm.”
In another case, the UK’s Camp for Climate Action, which supports the decommissioning of coal-fired plants, was infiltrated by private security firm Vericola on behalf of three energy companies, E.ON, Scottish Power, and Scottish Resources Group.
Reviewing emails released by Wikileaks from the Texas-based private intelligence firm Stratfor, the report shows how the firm reportedly “conducted espionage against human rights, animal rights and environmental groups, on behalf of companies such as Coca-Cola.” In one case, the emails suggest that Stratfor investigated People for the Ethical Treatment of Animals (PETA) at Coca-Cola’s request, and had access to a classified FBI investigation on PETA.
The report uncovers compelling evidence that much corporate espionage is facilitated by government agencies, particularly the FBI. The CCP report examines a September 2010 document from the Office of the Inspector General in the US Justice Department, which reviewed FBI investigations between 2001 and 2006. It concluded that:
“… the factual basis of opening some of the investigations of individuals affiliated with the groups was factually weak… In some cases, we also found that the FBI extended the duration of investigations involving advocacy groups or their members without adequate basis…. In some cases, the FBI classified some of its investigations relating to nonviolent civil disobedience under its ‘Acts of Terrorism’ classification.”
For instance, on an FBI investigation of Greenpeace, the Justice Department found that:
“… the FBI articulated little or no basis for suspecting a violation of any federal criminal statute… the FBI’s opening EC [electronic communication] did not articulate any basis to suspect that they were planning any federal crimes….We also found that the FBI kept this investigation open for over 3 years, long past the corporate shareholder meetings that the subjects were supposedly planning to disrupt… We concluded that the investigation was kept open ‘beyond the point at which its underlying justification no longer existed,’ which was inconsistent with the FBI’s Manual of Investigative and Operational Guidelines (MIOG).”
The FBI’s involvement in corporate espionage has been institutionalised through ‘InfraGard’, “a little-known partnership between private industry, the FBI and the Department of Homeland Security.” The partnership involves the participation of “more than 23,000 representatives of private industry,” including 350 of the Fortune 500 companies.
But it’s not just the FBI. According to the new report, “active-duty CIA operatives are allowed to sell their expertise to the highest bidder”, a policy that gives “financial firms and hedge funds access to the nation’s top-level intelligence talent. Little is known about the CIA’s moonlighting policy, or which corporations have hired current CIA operatives.”
The report concludes that, due to an extreme lack of oversight, government effectively tends to simply “rubber stamp” such intelligence outsourcing:
“In effect, corporations are now able to replicate in miniature the services of a private CIA, employing active-duty and retired officers from intelligence and/or law enforcement. Lawlessness committed by this private intelligence and law enforcement capacity, which appears to enjoy near impunity, is a threat to democracy and the rule of law. In essence, corporations are now able to hire a private law enforcement capacity – which is barely constrained by legal and ethical norms – and use it to subvert or destroy civic groups. This greatly erodes the capacity of the civic sector to countervail the tremendous power of corporate and wealthy elites.”
Gary Ruskin, author of the report, said:
“Corporate espionage against nonprofit organizations is an egregious abuse of corporate power that is subverting democracy. Who will rein in the forces of corporate lawlessness as they bear down upon nonprofit defenders of justice?”
That’s a good question. Ironically, many of the same companies spearheading the war on democracy are also at war with planet earth – just last week the Guardian revealed that 90 of some of the biggest corporations generate nearly two-thirds of greenhouse gas emissions and are thus overwhelmingly responsible for climate change.
Dr Nafeez Ahmed is executive director of the Institute for Policy Research & Development and author of A User’s Guide to the Crisis of Civilisation: And How to Save It among other books. Follow him on Twitter
Find this story at 28 November 2013
© 2013 Guardian News and Media Limited or its affiliated companies. All rights reserved.

Corporations are increasingly spying on nonprofit groups they view as potential threats with little fear of retribution, according to a new report by a corporate watchdog group.
The large companies employ former Central Intelligence Agency, National Security Agency, FBI, military and police officers to monitor and in some cases infiltrate groups that have been critical of them, according to the report by Essential Information, which was founded by Ralph Nader in the 1980s.
“Many different types of nonprofits have been targeted with espionage, including environmental, anti-war, public interest, consumer, food safety, pesticide reform, nursing-home reform, gun control, social justice, animal rights and arms control groups,” the report said.
Photos: Top 10 Southern California companies
The spying is problematic because some investigators violate laws — a French utility was fined about $2 million in 2011 for hacking the computers of Greenpeace France — while chilling groups that stand up for consumers, the report said.
“Corporate espionage against nonprofit organizations is an egregious abuse of corporate power that is subverting democracy,” said Gary Ruskin, the report’s author. “Who will rein in the forces of corporate lawlessness as they bear down upon nonprofit defenders of justice?”
Corporations and their trade associations have been linked to a wide variety of espionage tactics against nonprofit organizations, including posing as volunteers or journalists to obtain information about nonprofits’ activities, the report said.
“Many of these tactics are either highly unethical or illegal,” the report said.
Essential Information is a Washington-based nonprofit that promotes corporate accountability.
By Stuart Pfeifer
November 20, 2013, 1:25 p.m.
Find this story at 20 November 2013
Copyright 2013 http://www.latimes.com

Nut en noodzaak van inlichtingendiensten wordt alleen zichtbaar als feiten over het werk van die diensten aan het licht komen. Succes verhalen over operaties worden beschreven door loyale onderzoekers en ‘deskundigen.’ Rob de Wijk stelde het boek ‘Doelwit Europa’ samen om te laten zien hoeveel aanslagen voorkomen waren door veiligheidsdiensten. Bij die succesverhalen zijn kanttekeningen te zetten. Er is bijvoorbeeld de voorkennis over aanslagen van de inlichtingendiensten waar niets is mee gedaan. De gevolgen van dat inadequate optreden is duidelijk geworden op 11 maart 2004 in Madrid en de 5 juli 2005 in London. Ook de betrokkenheid van informanten en infiltranten van inlichtingendiensten bij ernstige strafbare feiten roept vragen op over nut en noodzaak.
Rolf Gössner schreef over die strafbare feiten van informanten het boek “Geheime Informanten, V-Leute des Verfassungsschützes: Kriminelle im Dienst des Staates.” Het boek beschrijft de infiltratie van de Duitse extreem rechtse partij de NPD (Nationaldemokratische Partei Deutschlands) door de Duitse geheime dienst in het begin van de eenentwintigste eeuw. De Duitse regering overwoog de partij te verbieden, maar als de verhalen over de infiltratie van de partij opduiken is het mis. De verspreiding en vermenigvuldiging van fascistisch propaganda materiaal door betaalde informanten van de dienst is de eerste smet. Vervolgens volgen getuigenissen over mishandelingen en pogingen tot doodslag. Het verbod van de NPD is van de baan. Even is de betrokkenheid van NPD informanten bij strafbare feiten een groot schandaal. Gössner documenteert de feiten in “Geheime Informanten.” De consequenties voor de Verfassungsschütz zijn echter minimaal.
Voor Gössner zelf is het echter niet afgelopen. De inlichtingendienst zal hem tot 18 november 2008 in de gaten blijven houden. Op die dag heeft de staat de vice-president van de internationale liga voor de rechten van de mens, publicist en advocaat ruim 38 jaar in de gaten gehouden. Het Bundesamt für Verfassungsschütz deelt de rechtbank dan mee dat zij de observatie van Gössner stopzetten, “ … daß die Beobachtung des Klägers – nach aktuell erfolgter Prüfung durch das Bundesministerium des Innern und das Bundesamt für Verfassungsschutz – eingestellt worden ist.” De dienst is net op tijd omdat op 20 november 2009 de rechtzaak van Gössner tegen de staat begint. Een zaak die de dienst naar alle waarschijnlijkheid verloren had, gezien recente uitspraken over de observatie van fractievoorzitter van de politieke partij Die Linke, Bodo Ramelow.

Gössner had een rechtzaak tegen de staat aangespannen met betrekking tot die observatie en de mogelijke vernietiging van de verzamelde gegevens over hem door de inlichtingendienst. Deze procedure loopt al sinds februari 2006. De geheime dienst merkt op dat zij de gegevens die over Gössner verzameld zijn in afwachting van een gerechtelijke uitspraak bewaren. “Die hier zum Kläger erfaßten Daten werden ab sofort gesperrt. Von der Löschung der Daten wird – trotz ihrer Löschungsreife – insbesondere wegen der anhängigen Auskunftsklageverfahren bis zum rechtskräftigen Abschluß der Verfahren abgesehen.”

Rolf Gössner werd in de gaten gehouden omdat hij contacten had met mensen en organisaties die door het Bundesamt für Verfassungsschütz worden bestempeld als links extremistisch of beïnvloed door het links extremisme. De observatie vindt plaats op grond van het feit dat hij zou samenwerken met deze groepen. “Zusammenarbeit mit linksextremistischen bzw. linksextremistisch beeinflussten Personenzusammenschlüssen,” wordt hem eind jaren negentig door de inlichtingendienst meegedeeld. Onder de groepen, bevindt zich ook de Vereinigung der Verfolgten des Naziregimes“ (VVN), de vereniging van slachtoffers van het nazi regime. De inlichtingendienst beschuldigt Rolf Gössner zelf niet van staatsgevaarlijke activiteiten. Hij wordt “nicht vorgeworfen, selbst verfassungsfeindliche Ziele zu verfolgen oder sich entsprechend geäußert zu haben.” Hij is slachtoffer geworden van de stelselmatige observatie door de inlichtingendienst omdat hij de ‘verkeerde’ contacten zou hebben als publicist en advocaat, zegt hij in de media. “Eine Art Kontaktschuld ist mir zur Last gelegt, nicht etwa eigene verfassungswidrige Beiträge oder Bestrebungen,” vertelt Gössner aan de Stuttgarter Zeitung.

In1996 deed het tijdschrift ‘Geheim” een inzage verzoek bij de Verfassungsschütz. Uit de stukken die naar aanleiding van dat verzoek werden geopenbaard werd duidelijk dat het blad al sinds 1970 in de gaten werd gehouden. De inlichtingendienst bestempelde het blad als links extremistisch. Gössner schreef regelmatig voor het blad en kwam ook in de stukken voor. Daarnaast heeft hij in de 38 jaar dat hij is geobserveerd, gewerkt als advocaat voor verschillende instellingen en individuen. Ook was hij actief als burgerrechten en mensenrechten activist. In de jaren negentig werkte hij als een adviseur voor de politieke partij de Grünen in Hannover. De inlichtingendienst heeft al die contacten van Gössner geobserveerd en afgeluisterd.

Een bron binnen het Bundesamt für Verfassungsschütz vertelde het tijdschrift Stern dat het aantal artikelen, recensies van Gössners boeken, voordrachten, interviews en andere informatie die over Gössner verzameld zijn niet meer te overzien is. Onder de documenten bevinden zich interviews van de advocaat in de Weserkurier en de Frankfurter Rundschau. De Bundesdatenschutzbeauftragten, het Duitse College Bescherming Persoonsgegevens, vond het niet te bevatten wat er over Gössner verzameld was. De Bundesdatenschutzbeauftragten mochten de documenten echter niet inzien. Zij werden door ambtenaren van de inlichtingendienst voorgelezen omdat volgens de dienst bronnen moeten worden beschermd.

Geheime bronnen doet vermoeden dat er informanten tegen Gössner zijn ingezet ook bijvoorbeeld in zijn tijd dat hij voor de Grünen werkte. De inlichtingendienst beweert echter dat er geen agenten zijn ingezet om specifiek de mensenrechtenactivist te observeren, maar Gössner kan dat zelf niet controleren. Hij heeft in eerste instantie een deel, ongeveer 500 pagina’s, van zijn persoonsdossier gekregen. Grote delen zijn zwart gemaakt. Zijn dossier over alleen de periode 2000 tot 2008 telt ruim 2000 pagina’s. Uit de gekregen stukken kan Gössner opmaken dat een deel van de zwart gemaakte teksten commentaren van de inlichtingendienst zijn op de lezingen en teksten van de publicist.
Over de geheimhouding verklaart de dienst dat deze in het belang is van informanten, ter bescherming van de bronnen van de dienst. Gössner moet de dienst op het woord geloven dat er geen informanten tegen hem persoonlijk zijn ingezet, maar dat is onmogelijk nadat je 38 jaar bent afgeluisterd door diezelfde dienst. Hij gaat er vanuit dat de dienst al zijn gesprekken met de klanten van zijn advocatenpraktijk en zijn mensenrechten werk heeft afgeluisterd.
De rechtbank heeft de dienst opgedragen het dossier van Gössner van 1970 tot 2000 en de niet vrijgegeven stukken van 2000 tot 2008 ter inzage aan de rechtbank over te dragen. Deze gaat dan beoordelen wat geheim mag blijven en wat niet.

Het niet vrijgeven van bepaalde documenten valt onder een verordening van de minister van Binnenlandse Zaken. Gössner vecht echter ook deze akte van geheimhouding aan. In een vraaggesprek met het blad de Neue Kriminalpolitik draait de advocaat de bescherming van de informanten van de overheid om. Als werknemers of betrokkenen uit de gelederen van de politie of de inlichtingendienst zich bij Gössner melden om misstanden openbaar te maken of te bespreken wordt de geheimhouding van die gesprekken geschonden. In zijn boek “Geheime Informanten” komen verhalen over zulke misstanden voor. Als de inlichtingendienst de advocaat/publicist in de gaten hield dan liepen de klokkenluiders gevaar. Door zich op haar bronbescherming te beroepen, maar tegelijkertijd de geheimhouding van de advocaat te schenden, erkent de inlichtingendienst dat het haar slechts om het eigen lijfbehoud gaat. Niet het behoud van de rechtstaat, maar dat van de dienst is haar doel. “Meine bereits über 30 Jahre währende Langzeitüberwachung kann gravierende Folgen in allen drei Berufen zeitigen. In meinem publizistischen Tätigkeitsbereich müssen Informanten etwa aus dem Polizei- oder Geheimdienst-Apparat, die sich wegen Mißständen an mich wenden, damit rechnen, daß ihr Kontakt zu mir überwacht wird. Insofern ist der eigentlich gesetzlich garantierte Informantenschutz nicht mehr gewährleistet. Genau so wenig wie das Mandatsgeheimnis bei meiner Tätigkeit als Rechtsanwalt. Kein Mandant kann mehr sicher sein, daß das, was er mir vertraulich mitteilt, tatsächlich auch vertraulich bleibt – es sei denn, die Unterredung erfolgt in Wald und Flur. Wenn ich meiner Tätigkeit als parlamentarischer Berater nachgehe, dann ist der Schutz jener gewählten Abgeordneten vor geheimdienstlicher Ausforschung nicht mehr gewährleistet, die ich persönlich berate. Ein wirklich unhaltbarer Zustand.”

Gössner was kritisch over het veiligheidsapparaat en over het werk van inlichtingendiensten. Het boek ‘Geheime Informanten’ is daarvan een voorbeeld. Dit kan een motief van de inlichtingendienst zijn geweest om hem veertig jaar in de gaten te houden ondanks protesten van vooraanstaande journalisten, schrijvers, juristen, maar ook de Duitse Bundestag (parlement) en de Duitse regering. Zelfs een regering van SPD en de Grünen weerhield de inlichtingendienst er niet van om Gössner te observeren.

Critici hun leven lang in de gaten houden is iets dat alleen de Stasi deed, lijkt de algemene stelling. De archieven van de Stasi zijn daar het levende bewijs van. De observatie van de mensenrechten activist door de Duitse inlichtingendienst en de duizenden pagina’s die over zijn leven zijn verzameld maken duidelijk dat dit niet alleen in het Oost Duitsland van Erich Honecker gebeurde.

Find this story at 1 June 2009

Dat studenten actie voeren tegen aangekondigde bezuinigingen op het onderwijs is van alle tijden. Daar is niets staatsondermijnend aan. Des te meer opmerkelijk dat diverse actieve studenten gedurende de acties en betogingen door de Regionale Inlichtingendienst en geheime dienst AIVD benaderd zijn met de vraag informant te worden.

‘Gaan jullie stenen gooien?’

Eind 2009 stak er langzaam een storm van protest op tegen de bezuinigingen in het onderwijs. Al jaren wordt er zowel binnen de politiek als vanuit wetenschappelijke hoek geroepen dat er geïnvesteerd moet worden om het Nederlandse onderwijs op peil te houden. De regering van CDA en VVD met gedoogpartner PVV vindt echter dat ook het onderwijs moet korten in verband met de algemene economische malaise. De studentenbonden, maar ook docenten keerden zich tegen het beleid van staatssecretaris Zijlstra van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (OCW).

Naast de ‘officiële’ organen van studenten (LSVB en IOS) en de jongerenorganisaties van enkele politieke partijen (Dwars en Rood) ontstond er een keur aan actiegroepen. Verspreid over het land richtten studenten clubs op als de Kritische Studenten Utrecht (KSU), Kritische Studenten Nijmegen Arnhem (KSNA), Kritische Studenten Twente (KST), Professor Protest (Amsterdam), SACU (Studenten Actie Comité Utrecht), Onderwijs is een Recht (OIER, Landelijk) en de comités SOS Nijmegen en SOS Amsterdam.

Actiegolf

Vanaf april 2010 tot de zomer van 2011 spoelde een golf aan acties over het land. Ludieke acties op straat of in universiteiten, bezettingen van hogescholen en faculteiten en demonstraties in verschillende steden. In het najaar van 2010 nam het protest in omvang toe en in januari 2011 demonstreerden ruim 10.000 studenten tegen de bezuinigingen.

Doel van de acties was van meet af aan duidelijk: geen kortingen op het onderwijs, zeker in een tijd dat de werkloosheid toeneemt. Ook al leefde er groot ongenoegen over het kabinet en gedoogpartner PVV, de regering omverwerpen was nooit een doelstelling. Oppositiepartijen en universiteits- en schoolbesturen verzetten zich samen met de studenten.

Nu lopen ludieke acties, bezettingen en demonstraties wel eens uit de hand, maar zoals onderzoek van Buro Jansen & Janssen naar demonstratierecht in Den Haag heeft uitgewezen, gebeurt dit zelden. Als er al ongeregeldheden plaats vinden, zijn lang niet altijd de actievoerders de schuldigen. Veelal is het ook te wijten aan het optreden van de politie. Bij grote demonstraties is vaak ook een overmacht aan mobiele eenheid aanwezig. De laatste jaren blijven ernstige rellen dan ook uit.

Begin 2011, op het hoogtepunt van de protestgolf, deed zich echter iets geks voor. Op de ochtend van vrijdag 21 januari meldde VVD-burgemeester Van Aartsen aan de NOS dat ‘de gemeente Den Haag aanwijzingen had dat radicalen de studentendemonstratie van vandaag willen verstoren’. Van Aartsen zei dat de politie die aanwijzingen baseerde op informatie afkomstig van ‘open en gesloten bronnen’.

Tijdens die demonstratie vonden er enkele schermutselingen plaats, maar of daar de ‘radicalen’ bij betrokken waren waar Van Aartsen eerder die dag op doelde, bleef onduidelijk. De open bronnen zouden websites, pamfletten en allerlei bladen zijn. Bij gesloten bronnen kan het gaan om telefoon en internet taps, observaties, maar ook informanten en infiltranten.

Zoals verwacht vond er een relletje plaats op het Plein voor het Tweede Kamergebouw en op het Malieveld. De politie meldde dat een deel van de aangehouden jongeren deel uit zou maken van radicale groeperingen. Volgens burgemeester Van Aartsen waren de arrestanten leden van de linkse groep Anti-Fascistische Aktie, zo meldde de NOS die avond.

Radicalen

Volgens de demonstranten liepen er tijdens de betoging veel agenten in burger mee en was de ME dreigend aanwezig. Dit kan het gevolg zijn geweest van de dreigende taal van de burgemeester. De ‘radicalen’ moesten per slot van rekening in de gaten worden gehouden. Van de 27 verdachten (cijfers van de politie) werden er nog op dezelfde dag 22 vrijgelaten.

Vijf verdachten werden maandag 24 januari voorgeleid. Volgens het openbaar ministerie bevonden zich hieronder ‘enkele niet-studenten’. Het zou gaan om een 27-jarige man uit Spanje, een 22-jarige man uit Haarlem, een 21-jarige Amsterdammer, een 26-jarige inwoner van Wassenaar en een 18-jarige Delftenaar.

Het OM maakte niet duidelijk wie nu wel of niet student was. Een HBO-student Arts and Sciences kreeg 8 weken onvoorwaardelijk opgelegd, een student politicologie en geschiedenis 80 uur werkstraf, een bouwkundestudent 40 uur werkstraf en een student toerisme een boete van 500 euro.

Alle verdachten en advocaten spraken van excessief politiegeweld. “De ME mishandelde vrouwen en kinderen” en “ik smeet vrijdag een aantal stenen, nee, geen bakstenen, naar de ME, omdat het geweld dat de politie gebruikte me diep schokte.” De rechter moest toegeven dat het optreden van de politie “niet de schoonheidsprijs verdiende.”

De veroordeelden waren allemaal studenten, zelfs de Spanjaard. Waarom logen burgemeester, politie en OM zowel voor als na de demonstratie over ‘radicalen’? Bespeelden zij de media om zo studenten in een verkeerd daglicht te plaatsen? En waar kwamen die radicalen plotseling vandaan? Na de demonstratie waren de radicalen volgens de burgemeester deelnemers aan de actiegroep AFA. Welke kennis had de politie en vanwaar werd die ingezet?

De gebeurtenissen rondom de demonstratie van 21 januari richtte de aandacht op iets dat al maanden aan de gang was. Vanaf het begin van de studentenprotesten is de overheid bezig geweest om het verzet in kaart te brengen, studenten te benaderen, informanten te werven, te infiltreren en zicht te krijgen op verschillende groepen. Niet de Landelijke Studenten Vakbond (LSVb) of het Interstedelijk Studenten Overleg (IOS) zouden een gevaar vormen, maar andere ‘radicalere’ studentikoze actiegroepen.

Benadering

In april en mei 2010 werd ‘Marcel’ gebeld door een man die zei dat hij van de recherche was en zichzelf Veerkamp noemde. Van welke afdeling en in welke hoedanigheid de beambte contact opnam, vertelde hij niet. Veerkamp werkt echter voor de Regionale Inlichtingendienst Utrecht, zoals uit een andere benadering blijkt. (zie Observant 58, Voor de RID is Griekenland ook een gevaar). De ‘rechercheur’ wilde graag geregeld contact met Marcel.

Marcel is student en actief voor het Studenten Actie Comité Utrecht (SACU) dat nauw samenwerkt met de Kritische Studenten Utrecht (KSU). Beide actiegroepen richten zich op de bezuinigingen op het onderwijs, maar plaatsen die tevens in maatschappelijk perspectief. Naast bezettingen, demonstraties en acties organiseerden ze ook debatten, lezingen en discussies. De kritische studentengroepen hielden een weblog bij met verslagen, agenda en discussie, een open structuur.

De man van de ‘recherche’ wilde van Marcel uit eerste hand weten wat de Utrechtse studenten de komende tijd gingen doen. “Zij wilden graag weten wat ze van ons konden verwachten”, vat Marcel het telefonische onderhoud samen. Marcel vond het nogal vreemd dat de man hem benaderde. Voor demonstraties werd openlijk opgeroepen en de groep meldde deze zelfs bij de politie aan. Waarom zou hij dan achter de rug om van andere studenten met deze man gaan praten?

Al snel werd duidelijk waar het de man om te doen was. Tijdens een van de twee gesprekken vroeg hij Marcel of ze van plan waren om stenen te gaan gooien tijdens studentendemonstraties. Marcel was nogal overrompeld door deze vraag, het leek of de politie er op zat te wachten. Alsof er een behoefte bestond van de zijde van de overheid om de studenten te criminaliseren.

AFA

Waarom wordt een student in Utrecht benaderd met de vraag of de studenten stenen zouden gaan gooien? Als Marcel de enige benaderde actievoerder was geweest dan is de conclusie simpel. De man die hem belde is wellicht werkzaam voor de Regionale Inlichtingendienst (RID) en was op zoek naar een contact binnen de kritische studentengroepen met het oog op mogelijke toekomstige ongeregeldheden. RID’ers hebben zo ook contacten met voetbalsupporters, zoals die van FC Utrecht.

Hoewel het personeel van de RID professionals zijn in het misleiden van mensen, kan de opmerking betreffende ‘stenen gooien’ een verspreking zijn geweest. De benaderde Marcel is echter geen uitzondering. ‘Peter’ werd in een eerder stadium gebeld door iemand van de overheid. Hij is student in Amsterdam en was actief voor de actiegroep Professor Protest. Het is niet duidelijk of de man die hem benaderde dezelfde persoon is geweest die Marcel heeft gebeld. Peter werd gevraagd om als informant te gaan werken. Hij voelde daar niets voor en verbrak de verbinding.

De combinatie van verschillende benaderingen, het bestempelen van elementen bij een studentendemonstratie als zijnde ‘radicaal’ en het benoemen van de ‘linkse groep Anti-Fascistische Aktie’ is te toevallig. In het deelrapport Ideologische Misdaad uit 2005 en 2007 van de KLPD worden deelnemers van AFA expliciet genoemd als ideologische misdadigers, mensen die worden verdacht van het plegen van een misdaad uit ideologische, politieke motieven.

Zodra activisten van AFA door politie worden gezien als ideologische misdadigers en door het landelijk parket gelijk worden gesteld aan roof misdadigers (Strategienota aandachtsgebieden 2005 – 2010) dan is een inlichtingenoperatie gericht op studenten een logisch uitvloeisel indien AFA-activisten ook student zijn en actief binnen die groepen. Daarbij passen benaderingen, infiltratie, aftappen, observaties en andere geheime methoden. Kritische studentengroepen plaatsen de strijd tegen de bezuinigingen van het kabinet in een breder perspectief.

Actieve studenten zijn soms ook politiek actief of strijden voor bijvoorbeeld dierenrechten, ondemocratisch Europa of bijeenkomsten van de G8 of G20. Het optreden van de overheid in deze doet sterk denken aan de inlichtingenoperatie van de BVD rond de Amsterdamse studentenbond ASVA in de jaren ’60 en ’70. Het verschil leek dat Marcel en Peter niet door de inlichtingendienst (de AIVD) zijn benaderd, maar door de ‘recherche’. De recherche zou dan misschien de Nationale Recherche zijn geweest vanwege de ‘ideologische misdaad’.

Geheime dienst

Nu is de wijze waarop prioriteiten gesteld worden aan het werk van politie en parket onderhevig aan politieke druk. Prioriteiten veranderen jaarlijks, afhankelijk van gevoerde discussies in de Tweede Kamer en de doelstellingen van een individuele minister. Het is echter moeilijk voor te stellen dat studentenprotesten plotseling als een belangrijk strategiepunt zijn benoemd voor de Nationale Recherche. Beleid verandert meestal traag, het duurt een tijd voordat het opsporingsapparaat zich gaat richten op een andere prioriteit.

Niet de Nationale Recherche zat dan ook achter de studenten aan, maar de geheime dienst. De benadering van ‘Karin’ onderstreept dit. Zij werd benaderd door iemand van het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, het ministerie dat verantwoordelijk is voor het functioneren van de AIVD. Marcel en Peter zijn waarschijnlijk benaderd door functionarissen van de Regionale Inlichtingendiensten van Amsterdam en Utrecht.

Probleem is dat inlichtingenfunctionarissen meestal niet te koop lopen met hun naam en het werk dat ze verrichten. Indien je als burger zelf niet vraagt met wie je van doen hebt, kunnen zij niet de beleefdheid opbrengen om duidelijk aan te geven dat zij voor een inlichtingendienst werken.

Karin is student aan de Universiteit van Amsterdam (UvA). Zij is sinds eind 2010 betrokken bij het studentenverzet. In februari 2011 bezette zij samen met andere studenten het Bungehuis van de UvA. Aan de actiegroep waar zij deel van uitmaakte, Professor Protest, nam ook Peter deel.

Op 20 april 2011 werd Karin gebeld door een man die zich voorstelde als ‘Ivo Kersting’ (of Kertjens of Kerstman of Kerstland) van het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijkrelaties. Haar mobiele nummer was niet gebruikt als perstelefoon dus Ivo moet haar nummer via het Centraal Informatiepunt Onderzoek Telecommunicatie (CIOT) hebben verkregen.

Ivo belde vanuit Amsterdam met nummerherkenning en sprak Karin met haar voornaam aan. Zij was nogal overrompeld door het telefoontje. Hij vroeg of hij op een gelegen tijdstip belde waarop zij ontkennend antwoordde. Hij kon haar over een uur terugbellen, maar zei niet waarover. Karin vroeg het nog, maar Ivo zei, “nee, over een uur hoor je dat wel”.

Een uur later hing hij weer aan de lijn, nu zonder achternaam. “Hallo, weer met Ivo, van Binnenlandse Zaken. Wij zijn de studentenbeweging in kaart aan het brengen. Jij bent toch woordvoerder geweest van de Bungehuis bezetting? Je bent ons positief opgevallen, en je zou ons erg helpen als je met ons rond de tafel komt zitten om wat te debatteren over de studentenbeweging.”

Ivo heeft gedurende de telefoongesprekken op geen enkele manier uitgelegd wat voor functie hij op het ‘ministerie’ vervulde. Karin antwoordde dat ze geen tijd had en niet meer actief betrokken ws bij de studentenprotesten. Ivo leek een beetje van zijn stuk gebracht door haar resolute antwoord. “Oh, dat is jammer je zou ons echt enorm kunnen helpen, kan ik je niet overhalen?”, probeerde hij nog. Toen Karin ontkennend antwoordde, gooide hij zonder gedag te zeggen de hoorn op de haak.

Intimiderend

Medewerkers van de inlichtingendienst hebben de neiging zich boven de burger, de samenleving te plaatsen. Ze hebben toegang tot allerlei persoonlijke informatie waardoor mensen die benaderd worden zich erg geïntimideerd voelen. Karin vond de gesprekken met Ivo Kersting vervelend en intimiderend. Hij bleef aandringen, draaien, geveinsd vriendelijk doen en doordrammen terwijl zij toch duidelijk was met haar ontkenning.

Ivo belde namelijk na een paar minuten weer terug. Hij verontschuldigde zich niet dat hij zo onbeschoft de hoorn op de haak had gegooid, maar zei meteen dat ze geld kreeg voor deelname aan het gesprek. Hoewel Karin opnieuw zei niet mee te willen werken, bleef de functionaris aanhouden. “We kunnen ook in Amsterdam afspreken. Ben je in Amsterdam? Je woont toch in Amsterdam? Ik ben nu met een collega in de buurt dus dan zouden we even kunnen spreken?”

Blijkbaar wisten ze meer van haar dan ze hadden laten doorschemeren. Karin wees de agenten opnieuw af, maar op het drammerige af bleef Ivo aanhouden. “Anders spreken we af dat jij bepaalt waar en wanneer je af wilt spreken. Je zou ons echt enorm kunnen helpen.” De druk werd opgevoerd. Karin moest zich schuldig gaan voelen. Zij wilde niet meewerken terwijl Ivo en zijn collega zo redelijk waren.

Dat waren ze echter niet. Ze intimideerden haar en toonden geen respect voor haar standpunt. “Weet je wat, ik overval je nu natuurlijk. Misschien kan ik je anders volgende week bellen”, zei Ivo alsof hij haar ontkenning helemaal niet had gehoord. Opnieuw voor de tiende keer antwoordde Karin dat ze niet wilde afspreken, geen tijd en zin had.

Karin was overrompeld, maar was nee blijven zeggen. Achteraf realiseert zij zich dat ze blij was dat ze wist dat ze het volste recht had om te weigeren mee te werken. Na een spervuur aan vragen te hebben overleefd en geschrokken te zijn van de behandeling, bleef er alleen maar boosheid bij haar hangen. “Het is eigenlijk politie van de ergste soort omdat ze zich niet eens voordoen als politie, en het laten lijken alsof je gewoon een gezellig kopje koffie gaat drinken”, vat ze het maanden later samen.

“Veel studenten die benaderd worden zullen dusdanig geïntimideerd zijn dat ze gaan praten omdat ze niet durven te weigeren. Anderen zullen denken dat het om een gezellige discussie of om een debat gaat”, concludeert Karin. De geheim agenten gaven haar ook die indruk. “Ze deden alsof het heel erg zou helpen als ik met ze zou gaan debatteren over de studentenbeweging, alsof zij invloed hadden op de besluitvorming rondom de bezuinigingen”, voegt ze nog toe. Karin is er van overtuigd dat er zeker studenten zijn geweest die op het aanbod zijn ingegaan en met Ivo en zijn collega of andere functionarissen hebben gesproken.

Persoonsdossiers

Naast Marcel, Peter en Karin zijn er ook andere mensen benaderd vanaf het najaar van 2010 tot en met de zomer van 2011. Waarom wordt een inlichtingendienst ingezet tegen een groep studenten die protesteert tegen de bezuinigingen op het onderwijs? Niet om rellen te voorkomen, zoals bij voetbalsupporters. Bij risicowedstrijden communiceert de RID vooral met de burgemeester en met de driehoek over mogelijke ongeregeldheden, niet met de inlichtingendienst.

Dat er een uitgebreidere inlichtingenoperatie rondom de studentenprotesten op touw is gezet, maken de eerste stukken duidelijk die via de Wet openbaarheid van Bestuur (WoB) en de Wet op de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten (WIV) zijn verkregen. De RID van de regiopolitie Haaglanden heeft op 27 januari 2011 een nabeschouwing van de studentendemonstratie opgesteld voor het Algemeen Commandant van de Staf grootschalig en bijzonder optreden (AC SGBO).

Of dit rapport alleen naar de algemeen commandant is gegaan, valt te betwijfelen. Op 21 maart 2011 schrijft rapporteur ‘R: 15:’ van de RID Haaglanden het verstrekkingrapport 1414/11 aan de AIVD. Het rapport gaat over een studentendemonstratie van 25 maart 2011. Er wordt in gemeld wie de organisator was van de betoging, de route en het aantal te verwachten demonstranten. Onduidelijk is of er delen van het rapport zijn achtergehouden.

Evenmin duidelijk is hoelang de overheid studenten al in kaart aan het brengen is. Duidelijk is wel dat er persoonsdossiers zijn samengesteld van individuele actievoerders. Op basis van die dossiers is de claim van burgemeester Van Aartsen, de politie en het Openbaar Ministerie rond de demonstratie van 21 januari 2011 te begrijpen. Of er provocateurs van politie of inlichtingendienst, mensen die aanzetten tot geweld, tussen de demonstrerende studenten rond hebben gelopen, is niet duidelijk. Wel waren er veel agenten in burger op de been en de ME trad onnodig hard op.

Marcel, Peter en Karin zijn fictieve namen.

Find this story at 26 maart 2013

Giant corporations are employing highly unethical or illegal tools of espionage against nonprofit organizations with near impunity, according to a new report by Essential Information. The report, titled Spooky Business, documents how corporations hire shady investigative firms staffed with former employees of the Central Intelligence Agency (CIA), National Security Agency (NSA), US military, Federal Bureau of Investigations (FBI), Secret Service and local police departments to target nonprofit organizations.

“Corporate espionage against nonprofit organizations is an egregious abuse of corporate power that is subverting democracy,” said Gary Ruskin, author of Spooky Business. “Who will rein in the forces of corporate lawlessness as they bear down upon nonprofit defenders of justice?”

Many of the world’s largest corporations and their trade associations — including the U.S. Chamber of Commerce, Walmart, Monsanto, Bank of America, Dow Chemical, Kraft, Coca-Cola, Chevron, Burger King, McDonald’s, Shell, BP, BAE, Sasol, Brown & Williamson and E.ON – have been linked to espionage or planned espionage against nonprofit organizations, activists and whistleblowers.

Many different types of nonprofit organizations have been targeted with corporate espionage, including environmental, anti-war, public interest, consumer, food safety, pesticide reform, nursing home reform, gun control, social justice, animal rights and arms control groups.

Corporations and their trade associations have been linked to a wide variety of espionage tactics against nonprofit organizations. The most prevalent tactic appears to be infiltration by posing a volunteer or journalist, to obtain information from a nonprofit. But corporations have been linked to many other human, physical and electronic espionage tactics against nonprofits. Many of these tactics are either highly unethical or illegal.

Founded in 1982 by Ralph Nader, Essential Information is a Washington, DC-based nonprofit, tax-exempt organization. It is involved in a variety of projects to promote corporate accountability, a more just economy, public health and a sustainable planet. It has published a bi-monthly magazine, books and reports, sponsored conferences, provided writers with grants to pursue investigations, published daily news summaries, operated clearinghouses that disseminate information to grassroots organizations in the United States and developing countries worldwide, and has hosted scores of conferences focusing on government and corporate accountability.

November 20, 2013 · by editor · in Corporate Espionage

Find the report at 20 November 2013

© 2013 Center for Corporate Policy

A new report details how corporations are increasingly spying on nonprofit groups they regard as potential threats. The corporate watchdog organization Essential Information found a diverse groups of nonprofits have been targeted with espionage, including environmental, antiwar, public interest, consumer safety, pesticide reform, gun control, social justice, animal rights and arms control groups. The corporations carrying out the spying include the U.S. Chamber of Commerce, Wal-Mart, Monsanto, Bank of America, Dow Chemical, Kraft, Coca-Cola, Chevron, Burger King, McDonald’s, Shell, BP, and others. According to the report, these corporations employ former CIA, National Security Agency and FBI agents to engage in private surveillance work, which is often illegal in nature but rarely — if ever — prosecuted. We’re joined by Gary Ruskin, author of the report, “Spooky Business: Corporate Espionage Against Nonprofit Organizations,” and director of the Center for Corporate Policy, a project of Essential Information.

Click here to watch part 2 of this interview.
Transcript

This is a rush transcript. Copy may not be in its final form.

AMY GOODMAN: As we turn to a new report detailing how corporations are increasingly spying on nonprofit groups that they regard as potential threats. The report’s called, “Spooky Business: Corporate Espionage Against Nonprofit Organizations.” It was released by the corporate watch group Essential Information. The report found a diverse group of nonprofits have been targeted with espionage, including environmental, antiwar, public interest, consumer safety, pesticide reform, gun control, social justice, animal rights, and arms control groups. The corporations carrying out the spying include the U.S. Chamber of Commerce, Wal-Mart, Monsanto, Bank of America, Dow Chemical, Kraft, Coca-Cola, Chevron, Burger King, McDonald’s, Shell, BP, and others. According to the report, these corporations employ former CIA, NSA and FBI agents to engage in private surveillance work which is often illegal in nature but rarely, if ever, prosecuted. For more we go to California where we’re joined by the report’s author, Gary Ruskin. He is the director of the Center for Corporate Policy, a project of Essential Information. Gary, Welcome back to Democracy Now! Explain what you found.

GARY RUSKIN: Thanks for having me on the show again, Amy. Yeah, we found a tremendous diversity of corporate espionage being conducted against a wide variety of civic groups across the country and the U.K., the case in Ecuador and in France as well. So what we found was a tremendous variety of use of different types of espionage tactics from dumpster diving to hiring investigators to pose as journalists or volunteers, to electronic espionage, information warfare, information operations hacking, electronic surveillance. And so this appears to be a growing phenomenon both here in the United States and maybe in other parts of the world as well. But our report is an effort to document something that’s very hard to know very much about. We aggregated 30 different cases of corporate espionage to try to talk about them, but really, each of the cases we have very fragmentary information. And so it’s hard to say — we have a, we have a part of an iceberg whether it’s the tip of the iceberg or the tippy tip of the iceberg, we don’t really know.

AMY GOODMAN: Gary, let’s got to — I want to go to 2010; Greenpeace files a federal lawsuit against Dow Chemical and Sasol North America for engaging in corporate espionage. The lawsuit alleged corporate spies stole thousands of confidential documents from Greenpeace, including campaign plans, employee records; phone records, donor and media lists. Democracy Now! spoke to Charlie Cray, the senior researcher with Greenpeace USA at the time. He explained what happened.

CHARLIE CRAY: BBI, the defunct private investigation firm hired subcontractors including off-duty police officers who went through Greenpeace’s trash to find useful documents on a regular basis. Over two years they did this almost twice a week on average. They also used subcontractors who had colleagues who attempted to infiltrate Greenpeace as volunteers. They cased the Greenpeace office looking for we don’t know what, but probably doing advanced scouting for people who would then intrude upon the property. We found a list of door codes, we found a folder that said “wiretap info,” which was empty. We know this company has sub-contracted with a company called Net Safe, which is a company that was made of former NSA officials skilled in computer hacking and things like that. So we really don’t know the full extent of this, but what we’ve seen is incredibly shocking. And our goal is to bring this out into the light of day and to stop it if it’s still going on.”

AMY GOODMAN: That was Charlie Cray, senior researcher with Greenpeace USA. Gary Ruskin, if you could responded to that and then talk about Wal-Mart and Up Against the Wall, the nonprofit organization?

GARY RUSKIN: The Greenpeace example is a great example of what corporate America can bring to bear, the lawlessness that they can bring to bear on nonprofit organizations like Greenpeace, like Peta, like Knowledge Ecology International, on Public Citizen and others. This was a tremendously diverse and powerful campaign of espionage that they targeted Greenpeace with. And so, you know, there are so many other examples in the report, but you mentioned Wal-Mart has a very large internal security operation and so we know of a case, for example, where they planted essentially a person with a bug in a meeting of people organizing about Wal-Mart and then as well they had a van that was able to surveil some other activities, protest activities as well. There are so many stories we can tell from the report. Another famous one was the largest operated nuclear power plants in the world; Electricite de France, caught with a copy of a Greenpeace hard drive on one of its contractor’s computers because they’d hacked into Greenpeace France. So there just so many stories we can tell.

AMY GOODMAN: So how does it go from spying to interrupting the activity of these organizations? And also if you could also talk about the spying on Occupy Wall Street.

GARY RUSKIN: Sure. Well, what we found in some of the cases is there are spies that actually, you know, actively participate in an organization. For example, one of the most famous cases was a woman who’s real name was Mary Lou Sapone, who went by a Mary McFate and was very active in gun control movement for quite a long time and ran for the National Board of Directors of a prominent gun control organization and worked with the Brady Campaign like. She was totally a spy. Another example was there was —

AMY GOODMAN: A spy for?

GARY RUSKIN: A spy probably for the NRA. And then there are other pretty well-known examples, like for example, there was a former congressman the late Congressmen Henry Hyde was also a bank director at a bank, he didn’t pay — the bank went belly up and he was the only bank director who did not pay the settlement for the bank going defunct. And he had a lawyer dispatch a journalist or someone who posed as a journalist to get information from the guy who uncovered so much of this Ron Dueling [SP].

AMY GOODMAN: Well Gary Ruskin, we are going to continue covering this issue, were going do part 2 of the interview and post it online at democracynow.org. Gary Ruskin is Director of The Center for Corporate Policy, a project of Essential Information. We’ll link to the report “Spooky Business: Corporate Espionage Against Nonprofit Organizations.”

The original content of this program is licensed under a Creative Commons Attribution-Noncommercial-No Derivative Works 3.0 United States License. Please attribute legal copies of this work to democracynow.org. Some of the work(s) that this program incorporates, however, may be separately licensed. For further information or additional permissions, contact us.

Monday, November 25, 2013

Find this story at 25 November 2013

Worden Greenpeace, Milieudefensie en andere milieuorganisaties in Nederland in de gaten gehouden door de bedrijven die zij kritisch volgen? Duidelijke aanwijzingen zijn er niet, maar de Amerikaanse praktijk van de jaren negentig die James Ridgeway in het maanblad Motherjones schetst, plaatst vraagtekens bij deze betrekkelijke rust. Het verhaal van Ridgeway is een moderne variant van de oud papier-affaire die Buro Jansen & Janssen in 1994 onthulde. Marcel Paul Knotter haalde toen

jarenlang oud papier op bij verschillende actiegroepen. Het papier was zogenaamd bestemd voor een school, maar in werkelijkheid bracht hij het naar het kantoor van ABC in Vinkeveen. ABC was het particuliere recherchebureau van Peter Siebelt, die de informatie regelmatig deelde met de Telegraaf. In het Amerikaanse verhaal gaat het om Beckett Brown International (BBI), in 2000 omgedoopt tot S2i. BBI, werkzaam van 1995 tot en met 2001, was een maatje groter dan ABC. Het bedrijf kon tot zijn klantenkring the Carlyle Group, the National Rifle Assocoation, Wal-Mart, maar ook grote public-relations bedrijven zoals Ketchum en Nichols-Dezenhall Communications rekenen. Ketchum is een internationaal pr bedrijf en heeft in Nederland als zakelijke partner Winkelman en Van Hessen. Ridgeway sprak uitgebreid met de gedesillusioneerde investeerder John C. Dodd III die hem ook verschillende interne documenten van BBI overhandigde.

Het verhaal van Beckett Brown International begint in 1994 in Easton, Maryland, de Verenigde Staten. Beckett is werkzaam in de adviseringsbranche en introduceert Dodd aan een voormalig medewerker van de geheime dienst Paul Radowski en later nog aan Joseph A. Masonis en een expert in explosieven George Ferris. Het bedrijf Beckett Brown International, vernoemd naar Richard Beckett en Sam Brown, de advocaat van het bedrijf, gaat officieel in augustus 1995 van start met Radowski, Masonis en Ferris als medewerkers. BBI is een allround beveiligingsbedrijf. Het verzorgt in 1997 de beveiliging van de inauguratie van Bill Clinton en heeft in het begin klanten als Phillip Morris. In 1998 telt het bedrijf 22 medewerkers waaronder David Bresset, Phil Giraldi en Vincent Cannistraro drie voormalige CIA officieren. Cannistraro was voormalig hoofd van het Contra-terreur-centrum van de CIA en in de jaren tachtig verantwoordelijk voor de Amerikaanse steun aan de Contra’s.

Giraldi verliet in 1999 het bedrijf dat toen al met onconventionele middelen zijn pijlen op Greenpeace had gericht. De vuilnis werd doorzocht en infiltranten werden ingezet. In september 2000 vindt het Taco Bell schandaal plaats. GE Food Alert, een coalitie tegen gentechnologie, had al in juli dat jaar ontdekt dat genetisch gemanipuleerde maïs die niet voor de consumptie geschikt was in voedsel terecht was gekomen. BBI wordt door het pr bedrijf Ketchum ingeschakeld om uit te zoeken welke informatie verschillende actiegroepen hebben. BBI doet een poging om de vuilnis van het Center for Food Safety, Friends of the Earth en GE Food Alert te bemachtigen. Bij de eerste groep wordt ook een poging tot infiltratie gedaan. De operatie wordt door Jay Bly, ook een voormalig geheimedienst-man, vanuit BBI gecoördineerd. Tim Ward, een voormalig politieagent uit Maryland, staat ook op de loonlijst en verzorgt de contacten met lokale politiemensen die soms wat bijklussen voor BBI. Citaat uit een email van Bly aan Ward: ‘I got hold of Jim Daron [a Washington police officer working for BBI] yesterday. He was supposed to do Vermont Ave and Penn Ave SE last night. I have not heard from him today …’

Of de vuilnis operatie deze keer succesvol was wordt niet duidelijk uit de email die Ridgeway boven tafel kreeg. Beckett Brown is er in het verleden wel in geslaagd de notulen van een strategie-bijeenkomst van het GE food netwerk aan Ketchum te overhandigen. In 1999 stelt BBI daartoe het rapport ‘Intelligence Analysis for Dow Global Trends Tracking Team’ op. De praktijk van ‘dumpster diving’ zoals de Amerikanen het vuilnis-kijken voor informatie noemen was niet volledig onbekend bij de leiding van het bedrijf. David Queen, vice -president van BBI, schrijft in 1998 een memo aan Radowski over vuilnis-doorzoeken. De voormalige aanklager uit Pennsylvania memoreert dat dit doorzoeken enkele problematische kanten heeft waartoe BBI buiten het bedrijf advies dient in te winnen met het oog op mogelijke gerechtelijke stappen tegen het bedrijf.

Een schrale troost voor de milieubeweging is dat Beckett Brown International geen scrupules lijkt te kennen en het vuil van wie dan ook doorzoekt. In combinatie met een ander pr bedrijf, Nichols-Dezenhall Communications, dat werkzaam is voor Nestle, wordt een poging gedaan de vuilnis van de concurrent van Nestle, Whetstone Chocolates, te bemachtigen.

Greenpeace leek het hoofddoel van de vuilnis-operatie met betrekking tot milieuorganisaties. Jennifer Trapnell, een ex-vriendin van Tim Ward vertelt Ridgeway over enkele nachtelijke operaties. Doel was niet zozeer de strategie met betrekking tot een campagne te bemachtigen, maar zowel de lopende zaken als de organisatiestructuur in beeld te brengen. Financiële rapporten, veiligheidsinstructies van het Greenpeace kantoor en de toegangscodes voor het kantoor waren in het bezit van BBI. Hoewel Greenpeace ruime ervaring heeft met inbraken en infiltratie door pr bedrijven was de observatie door BBI niet opgevallen.

Een van de BBi-projecten waarbij ook een infiltrant is ingezet is de campagne van Greenpeace in samenwerking met lokale milieuorganisaties rond ‘cancer alley’ in Louisiana. Het traject langs de Mississippi River van Baton Rouge tot New Orleans is een industrieterrein waar onder andere Shell is gevestigd. De milieubeweging heeft het de bijnaam ‘cancer alley’ gegeven, maar de bedrijven, waaronder Shell, betwisten het gevaar van de locatie. BBI verzamelde voor de pr bedrijven Ketchum en Nichols-Dezenhall Communications informatie, maar trachtte ook tweespalt te zaaien in de campagne van lokale milieugroepen en Greenpeace met de inzet van infiltrant Mary Lou Sapone. Sapone infiltreerde de milieugroep CLEAN in Louisiana en gaf informatie door aan BBI. Sapone was al eerder actief als infiltrant in de jaren tachtig. Voor Perceptions International infiltreerde ze toen in een dierenrechtengroep in Connecticut.

Infiltratie was naast het vuilnisdoorzoeken voor informatie een gebruikelijke werkwijze van BBI. In 1996 en 1997 werd een infiltrant ingezet om het verzet van een lokale actiegroep in Noord California tegen een vuilstortplaats in kaart te brengen voor het bedrijf Browning-Ferris Industries dat de stortplaats wilde exploiteren.

Een ander bedrijf, Condea Vista, maakte ook gebruik van de diensten van BBI. Investeerder Dodd kwam het bedrijf tegen in het omvangrijke archief dat hij na de beëindiging van Beckett Brown International opsloeg. Bij het doorlezen van dit archief kwam hij stukken tegen die de naam ‘Lakes Charles project’ droegen. Eind jaren negentig was Condea Vista verwikkeld in een juridisch gevecht met werknemers die het bedrijf aanklaagden wegens ziekte ten gevolge van lekkage van pijpleidingen. Ook werden er campagnes gevoerd door milieu-activisten tegen de vervuiling van Lake Charles in Louisiana. Condea Vista huurde het pr bedrijf Nichols-Dezenhall in dat op zijn beurt BBI weer inschakelde. Bij de vervuiling draait het om een 40 jaar oude pijpleiding die door het bedrijf is gebruikt om erg giftige stoffen te transporteren. Van de vele miljoenen tonnen chemische stoffen die door lekkage in het milieu zijn terecht gekomen heeft het bedrijf maar een fractie opgeruimd. In een gerechtelijke procedure van enkele zieke werknemers tegen Condea Vista trad advocaat Tom Filo op. Filo vertelt Ridgeway dat tijdens de zaak tegen het bedrijf verschillende keren in zijn kantoor was ingebroken. Een keer reageerde hij op het alarm en vond politieagenten in zijn kantoor, die de voordeur hadden opengebroken en het alarm hadden uitgezet. ‘Weird shit was going on back then,’ vat hij de gebeurtenissen samen. Dodd nodigde Filo uit om het archief door te kijken. Filo vond vertrouwelijke documenten zoals medische rapportages van werknemers, die volgens hem alleen gestolen konden zijn. Naast inbraken, observaties van lokale milieuactivisten maakt BBI ook gebruik van informanten. Opnieuw komt de naam op van Mary Lou Sapone, maar er was ook een andere infiltrant. Sapone huurde een schoolmeester in die actief werd in CLEAN (Calcasieu League for Environmental Action Now) en in korte tijd mee ging doen aan allerlei belangrijke vergaderingen. Jay Bly was direct bij het Lakes Charles project betrokken door bijvoorbeeld de observatie van Greenpeace medewerker Beth Zilbert. Bly rapporteerde aan Tim Ward over de activiteiten van BBI in deze zaak. Perry R. Sanders, een andere advocaat die zieke werknemers vertegenwoordigt, heeft een getuigenverklaring van Bly en Ward waarin beide mannen bekennen voor Condea Vista in Lake Charles en Washington DC te hebben gewerkt. Tevens bekenden beiden dat het bedrijf op de hoogte was van hun activiteiten, maar ze wilden niet in detail treden.

Greenpeace onderzoekt de juridische mogelijkheden om de bedrijven die BBI hebben ingehuurd aan te klagen. Het archief van Dodd wordt doorgespit om te doorgronden hoe diep de campagnes van Greenpeace geïnfiltreerd waren. De indruk bestaat dat BBI niet alleen de vuilnis van Greenpeace doorzocht, maar ook andere middelen gebruikte. In het archief van Dodd werden lijsten van donateurs en allerlei persoonlijke gegevens over de werknemers gevonden.

De hoofdrolspelers in de spionage-operatie van BBI zijn nog steeds actief in de wereld van de ‘beveiliging’. Tim Ward heeft een eigen bedrijf Chesapeake Strategies en Jay Bly werkt voor hem. Het bedrijf beveiligt ook onderzoeksinstituten tegen dierenrechten-activisten. Joseph Masonis werkt voor Annapolis Group een bedrijf dat trots is op zijn 45-jarige ervaring met de United States Secret Service. Richard Beckett leidt het bedrijf Global Security Services dat naast intelligence services en paramilitaire operaties ook senator Barack Obama beveiligd heeft.

Investeerder John C. Dodd III heeft dozen vol administratie van Beckett Brown International en S2i gered van de vernietiging. Hij wil graag getuigen voor het Amerikaanse Congres of welke instantie dan ook over de vuile praktijken van het bedrijf dat hij mogelijk heeft gemaakt, maar niemand heeft hem nog uitgenodigd.

Find this story at 1 June 2008

Greenpeace has filed a lawsuit against two major chemical companies and their PR firms for corporate espionage. The complaint alleges that Dow Chemical and Sasol — formerly CONDEA Vista — hired private investigators to spy on Greenpeace in the late 1990s. The charges of espionage center on surveillance of the Greenpeace office in Washington, D.C., and the infiltration of a community group in St. Charles, Louisiana, that was working with Greenpeace on dioxin contamination. Greenpeace accuses the corporations of engaging in this level of surveillance “with the intention of preempting, blunting, or thwarting” the organization’s environmental advocacy campaigns. For more on this story, we speak with Greenpeace USA senior researcher Charlie Cray. Dow Chemical declined to comment on the lawsuit. [includes rush transcript]
Transcript

This is a rush transcript. Copy may not be in its final form.

JUAN GONZALEZ: Greenpeace has filed a federal lawsuit against Dow Chemical and Sasol North America for engaging in corporate espionage. Also named in the suit are the public relations firms Dezenhall Resources and Ketchum and the now-defunct firm Beckett Brown International. The lawsuit alleges that corporate spies stole thousands of confidential documents from Greenpeace, including campaign plans, employee records, phone records, and donor and media lists.

AMY GOODMAN: For more on the lawsuit, we’re joined now from Washington, D.C. by Greenpeace senior researcher Charlie Cray.

Charlie Cray, you’re talking about corporations that infiltrated Greenpeace around the country and stole all these documents. Explain exactly what happened.

CHARLIE CRAY: Well, Dow Chemical and Sasol Resources, which used to be CONDEA Vista, are two large chemical companies that Greenpeace was campaigning against for their emissions of dioxin and other pollutants. And Dow had these public relations companies — these two companies did — that went to this firm, this former Secret Service, FBI, NSA people, who in turn pilfered Greenpeace documents, intruded on Greenpeace property, surveilled individuals, intercepted electronic communications, and it went on and on.

And after this company fell apart, the former owner, who was left holding the bag, called a reporter, Jim Ridgeway, who published a story in Mother Jones in April of 2008, revealing some of these activities. When we read that, we launched an investigation. We collected as much evidence as we can, and we filed suit here in the District of Columbia on Monday. People can find the complaint at spygate.org, spygate.org, as well as a fraction of the supporting evidence. I mean, we have seen essentially a company that will — and the charges are laid out in the case — trespass, intrusion and RICO, which is, you know, conspiring to create an enterprise to commit illegal acts and the sharing of information among all these parties. And, you know, we’re going to take this issue to court, because we feel we have a very strong case against all these entities.

AMY GOODMAN: Talk about how it all happened. I mean, this is massive, and it goes well beyond Greenpeace, when you look at these companies infiltrating your organization. Give examples for us.

CHARLIE CRAY: Well, BBI, the defunct private investigation firm, hired subcontractors, including off-duty police officers, who went through Greenpeace’s trash to find useful documents on a regular basis over two years. They did this almost twice a week on average. They also used subcontractors who had colleagues who attempted to infiltrate Greenpeace as volunteers. They cased the Greenpeace office, looking for we don’t know what, but probably doing advance scouting for people who would then intrude upon the property. We found a list of door codes. We found a folder that said “wiretap info,” which was empty. We know this company has subtracted with a company called NetSafe, which is a company that was made of former NSA officials skilled in computer hacking and things like that. So, we really don’t know the full extent of this, but what we’ve seen is incredibly shocking. And our goal is to bring this out into the light of day and to stop it if it’s still going on.

JUAN GONZALEZ: Now, in some cases, they actually — in one case that was reported, they actually used a Washington, D.C. police officer to assist them in this, and they were gathering credit card information, Social Security numbers of Greenpeace employees, as well?

CHARLIE CRAY: We found that — we found that information. We found campaign plans. We found media plans, lists of media. You can imagine what a company like Dow can do with that kind of information, preempting Greenpeace strategies and so forth. And it wasn’t just Dow. There were dozens of companies that were clients of both these PR firms and the investigative firm.

AMY GOODMAN: Charlie Cray, we want to thank you for being with us. And as Jim Ridgeway reported — and he’s the one who exposed GM spying on Ralph Nader decades ago, that was exposed in Congress, and there was a big settlement for Ralph Nader — he also reported spying targeted Friends of the Earth, GE Food Alert, the Center for Food Security, Fenton Communications. Charlie, thanks for being with us. Greenpeace is his organization. We’ll be covering Greenpeace and many other organizations from around the world as we broadcast from Cancún, Mexico, all next week at the U.N. global warming summit.

The original content of this program is licensed under a Creative Commons Attribution-Noncommercial-No Derivative Works 3.0 United States License. Please attribute legal copies of this work to democracynow.org. Some of the work(s) that this program incorporates, however, may be separately licensed. For further information or additional permissions, contact us.

Friday, December 3, 2010

Find this story at 3 December 2010

Anonymous hacktivist told court FBI informant and fellow hacker Sabu supplied him with list of countries vulnerable to cyber-attack

Hammond said: ‘I took responsibility by pleading guilty, but when will the government be made to answer for its crimes?’ Photograph: Michael Gottschalk/AFP

The Anonymous hacktivist sentenced on Friday to 10 years in federal prison for his role in releasing thousands of emails from the private intelligence firm Stratfor has told a Manhattan court that he was directed by an FBI informant to break into the official websites of several governments around the world.

Jeremy Hammond, 28, told a federal court for the southern district of New York that a fellow hacker who went under the internet pseudonym “Sabu” had supplied him with lists of websites that were vulnerable to attack, including those of many foreign countries. The defendant mentioned specifically Brazil, Iran and Turkey before being stopped by judge Loretta Preska, who had ruled previously that the names of all the countries involved should be redacted to retain their secrecy.

Within a couple of hours of the hearing, the three countries had been identified publicly by Forbes, the Huffington Post and Twitter feeds serving more than a million followers. “I broke into numerous sites and handed over passwords and backdoors that enabled Sabu – and by extension his FBI handlers – to control these targets,” Hammond told the court.

The 28-year-old hacker has floated the theory in the past that he was used as part of an effective private army by the FBI to target vulnerable foreign government websites, using the informant Sabu – real name Hector Xavier Monsegur – as a go-between. Sabu, who was a leading figure in the Anonymous-affiliated hacking group LulzSec, was turned by the FBI into one of its primary informants on the hacker world after he was arrested in 2011, about six months before the Stratfor website was breached.

Referring to the hacking of foreign government websites, Hammond said that in one instance, he and Sabu provided details on how to crack into the websites of one particular unidentified country to other hackers who then went on to deface and destroy those websites. “I don’t know how other information I provided to [Sabu] may have been used, but I think the government’s collection and use of this data needs to be investigated,” he told the court

He added: “The government celebrates my conviction and imprisonment, hoping that it will close the door on the full story. I took responsibility for my actions, by pleading guilty, but when will the government be made to answer for its crimes?”

Hammond’s 10-year federal prison service makes it one of the longest punishments dished out for criminal hacking offences in US history. It joins a lengthening line of long jail terms imposed on hackers and whistleblowers as part of the US authorities’ attempt to contain data security of government agencies and corporations in the digital age.

Preska also imposed a three-year period of probationary supervision once Hammond is released from jail that included extraordinary measures designed to prevent him ever hacking again. The terms of the supervision state that when he is out of prison he must: have no contact with “electronic civil disobedience websites or organisations”; have all his internet activity monitored; subject himself to searches of his body, house, car or any other possessions at any time without warrant; and never do anything to hide his identity on the internet.

Hammond’s 10-year sentence was the maximum available to the judge after he pleaded guilty to one count of the Computer Fraud and Abuse Act (CFAA) relating to his December 2011 breach of the website of the Austin, Texas-based private intelligence company Strategic Forecasting, Inc. Delivering the sentence, Preska dismissed the defendant’s explanation of his motivation as one of concern for social justice, saying that he had in fact intended to create “maximum mayhem”. “There is nothing high-minded and public-spirited about causing mayhem,” the judge said.

She quoted from comments made by Hammond under various internet handles at the time of the Stratfor hack in which he had talked about his goal of “destroying the heart, hoping for bankruptcy, collapse”. She criticised what she called his “unrepentant recidivism – he has an almost unbroken record of offences that demonstrate an almost total disrespect for the law.”

Before the sentence came down, Hammond read out an outspoken statement to court in which he said he had been motivated to join the hacker group Anonymous because of a desire to “continue the work of exposing and confronting corruption”. He said he had been “particularly moved by the heroic actions of Chelsea Manning, who had exposed the atrocities committed by US forces in Iraq and Afghanistan. She took an enormous personal risk to leak this information – believing that the public had a right to know and hoping that her disclosures would be a positive step to end these abuses.”

In his own case, he said that as a result of the Stratfor hack, “some of the dangers of the unregulated private intelligence industry are now known. It has been revealed through Wikileaks and other journalists around the world that Stratfor maintained a worldwide network of informants that they used to engage in intrusive and possibly illegal surveillance activities on behalf of large multinational corporations.”

Margaret Kunstler, a prominent member of the Hammond’s defence team, told the Guardian after the sentencing that the maximum punishment was “not a great surprise”. She said that Preska had turned Hammond’s own comments in web chats against him, “but I think she doesn’t understand the language that’s used in chat rooms and the internet – for her to have used such language against him and not understand what his comments meant seemed piggy to say the least.”

• This article was amended on 17 November 2013. An earlier version incorrectly described Margaret Kunstler as Hammond’s lead defence lawyer.

Ed Pilkington in New York
theguardian.com, Friday 15 November 2013 20.22 GMT

Find this story at 15 November 2013

© 2013 Guardian News and Media Limited or its affiliated companies. All rights reserved.

On the day he learned he was to spend 10 years in federal prison for his involvement in an Anonymous hack, 28-year-old Jeremy Hammond read a statement to the Manhattan court. As well as framing his hacktivism as a public service, aimed at revealing the shadier operations of corporate intelligence firms, Hammond told the court that the FBI had played a significant role in cyberattacks in which he had participated, using infamous Anonymous snitch Sabu to provide information to hackers.

Hammond specifically noted that the FBI informant had provided him with information on vulnerabilities within the official websites of various governments around the world, including Brazil, Syria, Iran and Turkey. (The names of the nations were redacted from the court statement, but soon emerged online.)

Hammond stated: “I broke into numerous sites and handed over passwords and back doors that enabled Sabu — and by extension his FBI handlers — to control these targets … The government celebrates my conviction and imprisonment, hoping that it will close the door on the full story. I took responsibility for my actions, by pleading guilty, but when will the government be made to answer for its crimes?”

The hackivist’s contention here is that the U.S. government used hackers to garner information on, and cyber-advantage over, foreign governments. The hackers were then condemned as criminal, having unwittingly performed services for the U.S. government through illegal hacks. Whether or not the targets provided by Sabu were actually of interest to U.S. national intelligence, or whether they were simply valueless sting bate for hackers is unclear. What is evident, however, is that without government assistance, a number of illegal hacks would not have been carried out as they were. The decades-old question thus arises of when a government sting crosses the boundary into entrapment. In the years since 9/11, little more than a faint line in the sand seems to distinguish (legal) stings and (illegal) entrapment operations by the FBI.
advertisement

The criterion purportedly dividing sting and entrapment operations is weak. An operation counts as a sting (as opposed to entrapment) if it can be shown that a suspect would have carried out the crime, given the chance. It’s a perverse logic of hypotheticals when the government provides all the conditions for a crime to take place (e.g., providing talented hackers with government targets) — conditions that would not have been in place otherwise. A number of recent FBI cases relating to political activism have reeked of entrapment, but have been framed as stings. Recall, for example, the group of young Cleveland anarchists, strung along by an FBI agent into agreeing on a plan to blow up a bridge. The young men were, at every turn, prompted and offered materials by an FBI informant. “The alleged terrorist masterminds end up seeming, when the full story comes out, unable to terrorize their way out of a paper bag without law enforcement tutelage,” noted Rick Perlstein on the case in Rolling Stone last year.

Hammond’s case is different. The 28-year-old is a smart, articulate and experienced activist and hacker. As his guilty plea made clear, he knew what he was doing and he acted in what he felt was the public interest, to expose and hold accountable the private intelligence industry. However, Hammond also engaged in wholly government-prompted hacks and is now being ferociously punished. If it can be shown that the U.S. government used information gathered by hackers on Sabu’s tips, crucial questions arise about why the hackers and not the government agencies that used their skills are being persecuted. If, however, Sabu’s information about foreign government sites’ vulnerabilities were no more than a lure, questions of entrapment should be raised. Either way, as Hammond begins his lengthy federal prison sentence for a nonviolent crime, through which he received no personal enrichment, the FBI’s role in catching the hacktivist deserves greater scrutiny.

monday, Nov 18, 2013 05:51 PM +0100
Natasha Lennard

Find this story at 18 November 2013

© 2013 Salon Media Group, Inc.