De Nederlandse regering anno 2005 gaat er prat op met name imams die niet in ‘het gareel’ lopen te deporteren. Daarnaast stimuleert de regering burgerlijke waakzaamheid op ‘verdachte’ zaken en heeft men zelfs folders geëxploiteerd, die aangeven wat te doen in geval van dreigend terrorisme. Een concrete uitslag van deze NSB-achtige opvoeding, zijn de 2 heren die ten onrechte uit een trein werden geplukt, omdat zij net iets te vaak gebruik maakten van het toilet in de trein waarin zij zich bevonden.

Tussen de regels door is wat ik zie een vrijbrief die moslims in het algemeen vogelvrij verklaart. Een baard, traditionele islamitische kledij, een rugzak en het jezelf begeven in de menigte staan garant voor het veroorzaken van een bijna paranoïde oplettendheid van burgers die denken dat zij in staat van oorlog verkeren met een nog nader te beschrijven bezetter van ‘hun grondgebied’. Dit allemaal, in het kader van bestrijding van terrorisme. Waar men aan voorbij gaat is de oorzaak hiervan. Ik kan me namelijk herinneren dat de goede Nederlandse economie, halverwege jaren ’90, er voor zorgde dat etnische verschillen er helemaal niet meer toededen en extreem nationalisme was steeds meer iets van de jaren ’50: uit de mode. Aan alle kanten ervoer men een gebrek aan iets waar men zich als groep aan kon identificeren en dat resulteerde weer, let wel: puur uit verveling dankzij de economische bloei waar bijna iedereen van meeprofiteerde, in het organiseren van groepen die elkaar als vijanden gingen bestempelen. Op wereldpolitiek niveau gebeurde tegelijkertijd een aantal zaken die voor sommige mensen meer dan goed uit kwamen om te gebruiken voor de rechtvaardiging van hun houding. Daarna, ‘it was curtains’. Want het was duidelijk dat een alleen goede economie niet volstaat voor het mentaal in het gareel houden van een bevolking.

Ondertussen lijken zelfs moslims onder de druk gebukt te gaan en hun uiterlijk vertoon aan te passen naar Nederlandse maatstaven. Men maakt zich ondergeschikt aan de islamofoben omdat men, net als die islamofoben, bang is. De vraag is alleen: waarvoor? Islamofoben zijn niet herkenbaar in uiterlijk en net zo min steeds meer moslims. De definiëring van ‘een radicale moslim’ is nog steeds niet gecompleteerd maar alles lijkt erop te wijzen dat iemand met baard en islamitische kledij een radicale moslim is en daar houdt de definitie dan ook meteen op. En die zijn gevaarlijk, in de ogen van islamofoben. Een bijna uitgekauwd onderwerp, terwijl er juist nog zoveel valt te bespreken. Probleem is alleen, als niemand wil luisteren ben je niets meer dan een schreeuwer in een overbevolkte woestijn waar niemand is. Tegelijkertijd grijpt Nederland terug naar de tactieken die men in de nasleep van de 2^e wereldoorlog zo veroordeelde: burgers mogen elkaar aangeven op basis van minimale zaken en hele ‘zwarte lijsten’ met namen van zogenaamd potentieel kwaadaardige moslims worden bijgehouden. In extreme gevallen worden mensen zelfs door de politie nadrukkelijk in de gaten gehouden, zonder dat er enige redelijke aanleiding voor is.

Niemand wil in een politiestaat leven, ook moslims niet, maar Nederland is het in praktijk al. Moskeeën worden zonder pardon bestempeld als ‘radicaal’ en gezien de Nederlandse definitie van die term wil je er als moslim niet meer gezien worden. Tegelijkertijd krijgen mensen met kwaadaardige intenties steeds meer vat op moslimjongeren, omdat die de moskee links laten liggen en elders hun islam praktiseren, waarbij de controle op met wie die jongeren in aanraking komen volledig uit beeld raakt. Nederland probeert wanhopig iets te doen aan haar problemen en grijpt daarbij naar middelen die van voor de beschaving stammen en creëren daarmee meer vijanden dan vrienden onder de Nederlandse moslimbevolking. Met de actie-reactie-theorie in gedachten, hou ik mijn hart vast voor de toekomst en bid ik voor een oplossing die allen ten goede komt, want omdat dialoog een scheldwoord lijkt te worden, lijkt dat het enige dat ik, als moslim zijnde, nog kan doen.

M.R. Jabri