Beate Zschäpe fand im Urlaub schnell Freunde, verabredete sich zum Sport und erzählte von ihren Katzen. Da lebte sie schon im Untergrund. Jetzt steht sie wegen der zehn Morde des NSU vor Gericht. Ein Blick in das Leben einer mutmaßlichen Neonazi-Terroristin.

Beate Zschäpe schweigt – und alle fragen sich: Wie ist aus der “Diddlemaus” eine gefährliche Neonazi-Terroristin geworden? – Foto: dpa

Die Zeugin, die das Bundeskriminalamt im Juli 2012 befragt, verschweigt offenbar nichts. Obwohl Sabine Schneider (Name geändert) der frühere Kontakt zur rechten Szene peinlich zu sein scheint. „Politik ist überhaupt nicht mein Ding“, gibt Schneider den BKA-Beamten zu Protokoll, „ich war halt bei diesen Runden damals dabei, das war lustig und da wurde getrunken.“ Rechtsradikales Gedankengut „habe ich persönlich überhaupt nicht“.

Die Frau Anfang 40 aus Ludwigsburg (Baden-Württemberg) wirkt wie die Mitläuferin einer rechten Clique, die sich mit Kumpels aus Thüringen und Sachsen traf.

Mal dort, mal in Ludwigsburg. Schneider fand die Ostler sympathisch, vor allem eine Frau aus Thüringen. Die war fröhlich und die Einzige, die sich nicht szenetypisch kleidete. Die Frau hieß Beate Zschäpe. In ihr hat sich Schneider, so sieht sie es heute, furchtbar getäuscht.

Schneider erlebte „die Beate“ als „liebevolle, nette, höfliche Dame“. Auch ihre Mutter sei von Zschäpe begeistert gewesen, sagt Schneider. „Beate hatte ja Gärtnerin gelernt und gab meiner Mutter Tipps.“ Von 1994 bis 2001 hielt der Kontakt, Zschäpe kam meist mit Uwe Mundlos nach Ludwigsburg, selten nur war Uwe Böhnhardt dabei. Offenbar ahnungslos lachte und trank Sabine Schneider mit rechten Mördern. Sie hat sich „auch mit dem Uwe Mundlos bestens verstanden“. Bis zum Sommer 2001 hatten sie, die beiden Killer der Terrorzelle „Nationalsozialistischer Untergrund“, bereits vier Türken erschossen und einen Sprengstoffanschlag verübt, vier Geldinstitute und einen Supermarkt überfallen.

Ahnungslos war auch der Staat. Er wusste nichts vom NSU, trotz aufwendiger Ermittlungen nach jedem Verbrechen, das die Terroristen begangen hatten. Es erscheint unglaublich, auch heute noch, fast anderthalb Jahre nach dem dramatischen Ende der Terrorgruppe. Mundlos und Böhnhardt sind tot, vom Trio, das 1998 untertauchte, ist nur Beate Zschäpe übrig. Sie wird in der kommenden Woche ein gewaltiges Medieninteresse auf sich ziehen, über Deutschland hinaus.

Am 17. April beginnt am Oberlandesgericht München der Prozess gegen die 38 Jahre alte Frau und vier Mitangeklagte – den Ex-NPD-Funktionär Ralf Wohlleben sowie André E., Holger G. und Carsten S. Die vier Männer sollen dem Trio geholfen haben, es geht da um Waffen, falsche Ausweise, unter Tarnnamen gemietete Wohnmobile. Der 6. Strafsenat wird über eine unfassbare Serie von Verbrechen zu urteilen haben, mit fassbaren Kategorien wie Täterschaft, Schuld, Unschuld, Strafmaß. Eine gigantische Aufgabe.

In einigen Medien ist schon vom „Jahrhundertprozess“ die Rede. Der Superlativ erscheint sogar plausibel. Das NSU-Verfahren ist, sieht man von den Prozessen zum Staatsterrorismus der Nazis ab, das größte zu rechtsextremem Terror seit Gründung der Bundesrepublik. Der Präsident des Gerichts, Karl Huber, erwartet eine Dauer von mehr als zwei Jahren. Die juristische, aber auch die politische Dimension des Prozesses erinnert an die so spektakulären wie schwierigen Verfahren gegen Mitglieder der Roten Armee Fraktion. Und der Blick auf den Komplex RAF, auf die hier immer noch schmerzlich offenen Fragen zu Morden, Motiven und Hintergründen, verstärkt die Ahnung, auch im NSU-Verfahren werde vieles unbegreiflich bleiben. Vielleicht auch die Person Beate Zschäpe.
Beate Zschäpe schweigt. Die Akten erzählen aus ihrem Leben.

Die Angeklagte schweigt – voraussichtlich auch im Prozess, zumindest am Anfang. Dass Zschäpe nicht redet, ist ihr gutes Recht. Auch Zschäpes Mutter und Großmutter sprechen nicht mit den Medien. Dennoch kommt man ihr näher bei der Lektüre von Ermittlungsakten des BKA und anderen Unterlagen. Zschäpe erscheint da zunächst wie eine Durchschnittsfigur, die sich radikalisiert hat, die an den beiden Uwes hing und plötzlich mit ihnen verschwand. Keine Ulrike Meinhof, die den Kampf für die RAF intellektuell zu begründen suchte, keine Fanatikerin mit einem bizarren Charisma wie Gudrun Ensslin. Nur ein unbedeutende Thüringer Rechtsextremistin. Die dann, so sieht es die Bundesanwaltschaft, eine ungeheure kriminelle Energie entwickelte. In der knapp 500-seitigen Anklage werden aufgelistet: Beteiligung an den zehn Morden des NSU, an mehreren Mordversuchen, an 15 Raubüberfällen, dazu Mitgliedschaft in einer terroristischen Vereinigung und besonders schwere Brandstiftung. Zschäpes Anwälte halten die Vorwürfe für weit übertrieben. Doch aus Sicht der Ermittler wurde die junge, unauffällige Frau aus Jena, in der rechten Szene als „Diddlmaus“ verniedlicht, die gefährlichste Neonazi-Terroristin in der deutschen Nachkriegsgeschichte.

Die Biografie bis zum Gang in den Untergrund zeugt, wie bei vielen Rechtsextremisten üblich, von einer schwierigen Kindheit. Geboren am 2. Januar 1975 in Jena, wächst Zschäpe bei ihrer Mutter Annerose Apel und ihrer Großmutter auf. Annerose Apel hatte den rumänischen Vater beim Zahnmedizinstudium in Rumänien kennengelernt. Als die Mutter 1975 heiratet, einen Deutschen, nimmt sie dessen Nachnamen an. 1977 lässt sie sich scheiden, ein Jahr später heiratet sie Günter Zschäpe und zieht zu ihm in eine andere Stadt in Thüringen. Tochter Beate bleibt bei der Großmutter. Als wenig später auch die zweite Ehe scheitert, zieht Annerose Zschäpe zurück nach Jena und nimmt Beate wieder zu sich. Doch Mutter und Tochter verstehen sich nicht, es gibt häufig Streit. Familiäre Wärme erlebt Beate offenbar nur bei der Großmutter.

Bei der Festnahme im November 2011 sagt Beate Zschäpe einem Polizisten, sie sei als „Omakind“ aufgewachsen. 1981 wird sie in Jena an der Polytechnischen Oberschule „Otto Grotewohl“ eingeschult, 1992 macht sie an der Oberschule „Johann Wolfgang von Goethe“ den Abschluss nach der 10. Klasse. Der Wunsch, sich zur Kindergärtnerin ausbilden zu lassen, geht nicht in Erfüllung. Zschäpe macht eine Lehre als Gärtnerin für Gemüseanbau, die Abschlussprüfung besteht sie 1995 mit „befriedigend“. Übernommen wird Zschäpe nicht. Sie ist länger arbeitslos, ein Jahr lang hat sie eine ABM-Stelle als Malergehilfin, dann wieder nichts.

Es sind die Jahre, in denen Beate Zschäpe in den Rechtsextremismus abdriftet. 1993 beginnt sie eine Beziehung mit dem Professorensohn Mundlos, der auch in einer rechten Clique abhängt. Das ist die Keimzelle der „Kameradschaft Jena“, einem kleinen, verschworenen Neonazi-Trupp, der sich später dem Netzwerk „Thüringer Heimatschutz“ anschließt. 1995 fällt Zschäpe erstmals dem Verfassungsschutz auf, als sie an einem größeren rechtsextremen Treffen teilnimmt – zusammen mit Mundlos und Böhnhardt. Im selben Jahr werden Zschäpe und Böhnhardt ein Paar. 1996 zieht sie bei Böhnhardts Familie ein. Doch der enge Kontakt zu Mundlos bleibt erhalten. Das Trio wird zunehmend fanatisch und für Zschäpe eine Art Ersatzfamilie.

In den kommenden Jahren fallen sie Polizei und Verfassungsschutz immer wieder auf. Es sind die für die Szene typischen Provokationen, zum Beispiel ein Auftritt von Mundlos und Böhnhardt in SA-ähnlicher Kluft in der KZ-Gedenkstätte Buchenwald. Aber bald schon reicht das nicht, die Aktionen werden härter. An einer Autobahnbrücke nahe Jena hängt das Trio einen Puppentorso auf, der einen Juden darstellen soll und mit einer Bombenattrappe verbunden ist. Der Drang zur Militanz wird stärker. Mundlos, Böhnhardt und Zschäpe planen den bewaffneten Kampf.

Als Polizisten am 26. Januar 1998, auf einen Tipp des Verfassungsschutzes hin, eine von Zschäpe gemietete Garage in Jena durchsuchen, finden sie eine Sprengstoffwerkstatt. Da liegen eine fertige und vier halb gebastelte Rohrbomben, ein Sprengsatz in einer Blechdose, eine Zündvorrichtung mit einem Wecker, 60 Superböller, Schwarzpulver und ein TNT-Gemisch. Die Beamten entdecken eine Diskette, darauf ein Gedicht mit dem Titel „Ali-Drecksau, wir hassen Dich“. Durchsucht wird auch Zschäpes Wohnung, in die sie 1997 gezogen ist. Die Polizisten stellen mehrere Waffen sicher und ein Exemplar des Brettspiels „Pogromly“, eine obszöne, Auschwitz glorifizierende Version von Monopoly.
Bei ihrem letzten Anruf sagte sie: Es ist was passiert in Eisenach.

Für die Beamten ist die Aktion trotz der Funde ein Fehlschlag, das Trio taucht ab. Es wird fast 14 Jahre dauern, bis die Polizei Mundlos, Böhnhardt und Zschäpe wieder entdeckt. Die beiden Uwes am 4. November 2011 als Leichen in einem brennenden Wohnmobil in Eisenach, Beate Zschäpe vier Tage später an der Pforte einer Polizeistation in Jena. Die Frau stellt sich.

Die 14 Jahre Untergrund bleiben bis heute zumindest in Teilen eine Black Box. Die Ermittler haben nur wenige Erkenntnisse darüber, was Zschäpe in all den Jahren gemacht hat, warum sie bei den Uwes blieb, was sie von deren Mord- und Raubtouren wusste. Bei Mutter und Großmutter hat sie sich offenbar nie gemeldet. Nachbarinnen aus Zwickau, wo sich das Trio von 2000 an in drei Wohnungen versteckte, und Urlaubsbekanntschaften, die das Trio bei Urlauben auf der Insel Fehmarn erlebten, schildern so ungläubig wie Sabine Schneider eine freundliche, lustige, warmherzige Frau. Die sich allerdings in dieser Zeit nicht Beate Zschäpe nennt, sondern „Lisa Dienelt“ oder „Susann Dienelt“ oder einfach „Liese“. „Ich habe mit Liese häufig morgens Sport gemacht“, erzählt später eine Zeugin der Polizei, die Zschäpe 2001 auf Fehmarn kennengelernt hatte. „Und mittags haben wir uns gesonnt“. Die Liese habe ihr auch erzählt, „dass sie zwei Katzen hat, die zu Hause von einer Freundin versorgt werden“. Das mit den beiden Katzen stimmt sogar. „Heidi“ und „Lilly“ geht es gut in der Wohnung in der Zwickauer Frühlingsstraße, wo sie auch einen kleinen Kratzbaum haben.

Wie die Wohnung des Trios sonst noch aussah, ist für die Bundesanwaltschaft ein Beweis dafür, dass Zschäpe in die Taten von Mundlos und Böhnhardt eingeweiht war. Fünf Kameras überwachten die Umgebung der Wohnungstür. Eine weitere Tür war massiv gesichert und mit einem Schallschutz versehen, der Eingang zum Kellerraum mit einem Alarmsystem ausgestattet. Nachdem Zschäpe am 4. November 2011 die Wohnung angezündet hatte und dabei das halbe Haus in die Luft flog, fand die Polizei im Brandschutt zwölf Schusswaffen, darunter die Ceska Typ 83. Mit ihr erschossen Mundlos und Böhnhardt die neun Migranten türkischer und griechischer Herkunft.

Aus Sicht der Bundesanwaltschaft gibt es noch mehr Belege für die Beteiligung Zschäpes an allen Verbrechen. Sie habe 2001 gemeinsam mit Mundlos und Böhnhardt vom Mitangeklagten Holger G. die Ceska entgegengenommen, sagen Ermittler. Sie habe zudem mit erfundenen Geschichten gegenüber Nachbarn die häufige Abwesenheit der beiden Uwes „abgetarnt“. Und sie habe die Beute der Raubzüge verwaltet und nach der Brandstiftung in Zwickau 15 Briefe mit der Paulchen-Panther-DVD verschickt, auf der sich der NSU zu den Morden und Anschlägen bekennt.

Die Ermittler betonen auch, eine Zeugin erinnere sich daran, Zschäpe am 9. Juni 2005 in Nürnberg gesehen zu haben. Sie soll in einem Supermarkt gestanden haben, kurz bevor Mundlos und Böhnhardt im benachbarten Imbiss den Türken Ismail Yasar erschossen. Zschäpes Anwälte halten gerade diese Aussage für unglaubhaft. Die Zeugin habe erst, nachdem Zschäpes Bild über die Medien bekannt geworden war, behauptet, sie damals gesehen zu haben. Für die Verteidiger gibt es keinen tragfähigen Beweis, dass Zschäpe an den Morden beteiligt war.

…

08.04.2013 12:51 Uhr
von Frank Jansen

Find this story at 8 April 2013

Copyright © Der Tagesspiegel

BERLIN — A neo-Nazi group suspected of committing a string of murders and bank robberies across Germany likely had more assistance than currently known, a German lawmaker with access to still-classified material on the case said Wednesday.

Sebastian Edathy, who heads a parliamentary inquiry into why security services failed to stop the group for more than a decade, said the self-styled National Socialist Underground couldn’t have carried out two bombings, 10 murders and more than a dozen bank heists without a support network.

The crimes took place between 1998 and 2011, when two of the three core members of the group died in an apparent murder-suicide. The surviving core member, Beate Zschaepe, and four alleged accomplices go on trial April 17.

“If you live underground for 13 years in a country like Germany, if you depend on logistical help to carry out crimes, then you will probably have had to draw on a network of supporters,” Edathy told reporters in Berlin.

Germany’s chief federal prosecutor Harald Range said last month that authorities believe the three were an “isolated group” without a nationwide network of helpers.

But many in Germany and abroad – eight of the victims were of Turkish origin and one was Greek – have questioned how the group could have committed so many murders across Germany, as well as the bank robberies and bomb attacks, without further help.

There also are concerns that police may have missed earlier opportunities to nab the trio, who in years past had been sought for lesser infractions.

In one instance, security services in the eastern state of Brandenburg failed to act on an informant’s tip about the trio’s whereabouts shortly after they went on the lam in 1998, Edathy said. The informant’s handlers were afraid that passing the information to officers searching for the group might compromise their agent, he said.

…

FRANK JORDANS | April 3, 2013 02:04 PM EST |

Find this story at 3 April 2013

Copyright © 2013 TheHuffingtonPost.com, Inc.

Die Liste der V-Leute und Helfer rund um die Terrorzelle NSU beläuft sich derzeit auf über 100 Beteiligte. Für den Kopf des Untersuchungsausschusses Edathy war das noch nicht das Ende.

Ausschussvorsitzender Edathy geht davon aus, dass das NSU-Netzwerk größer ist als bislang bekannt
© Rainer Jensen/DPA

Der Vorsitzende des NSU-Untersuchungsausschusses im Bundestag, Sebastian Edathy (SPD), hat Zweifel daran geäußert, dass die bislang vorliegenden Listen der V-Leute im Umfeld der rechtsextremen Terrororganisation vollständig sind. “Ich bin mir nicht sicher, ob die jüngste Liste mit Namen von Helfern, Helfershelfern und Kontaktpersonen im Zusammenhang mit dem NSU, die wir vom Bundeskriminalamt bekommen haben, nicht schon überholt ist und es noch mehr Namen gibt”, sagte Edathy der “Frankfurter Allgemeinen Sonntagszeitung”. Er wolle “bis nach der Osterpause” wissen, welches der aktuelle Stand sei.

Der Ausschussvorsitzende erwartet nach eigenen Angaben noch weitere Erkenntnisse über V-Leute im Umfeld des Nationalsozialistischen Untergrunds (NSU): “Ich bin ziemlich sicher, dass wir noch nicht von allen V-Leuten im Umfeld des NSU-Trios wissen, dass sie V-Leute waren.” Auch auf der Liste, die dem Ausschuss jetzt vorliege, seien gegenüber früher einige Personen hinzugekommen, “bei denen noch geprüft werden muss, ob sie nicht Täterwissen hatten oder ob sie V-Leute waren”, sagte Edathy der “FAS”.

…

31. März 2013, 15:47 Uhr

Find this story at 31 March 2013

© 2013 stern.de GmbH

Das Netzwerk der Zwickauer Terrorzelle ist offenbar viel größer als bislang bekannt. Einer geheimen Fahnder-Liste zufolge gehörten 129 Personen aus der rechtsextremen Szene zum engeren und weiteren Umfeld des Untergrund-Trios. Womöglich sind auch V-Leute darunter.
Die rechtsextreme Zwickauer Terrorzelle hatte nach einem Zeitungsbericht mehr Helfer als bislang bekannt. Nach einer geheimen Liste der Sicherheitsbehörden gehörten 129 Personen aus der rechtsextremen Szene zum engeren und weiteren Umfeld des „Nationalsozialistischen Untergrunds“ (NSU), berichtete die „Bild am Sonntag“ („BamS“).

Der NSU soll in den Jahren 2000 bis 2007 neun türkisch- und griechischstämmige Kleinunternehmer und eine Polizistin getötet haben. Die Gruppe war erst im November 2011 aufgeflogen. Der Prozess gegen die mutmaßliche Neonazi-Terroristin Beate Zschäpe und vier Mitangeklagte beginnt am 17. April vor dem Oberlandesgericht München. Er könnte mehr als zwei Jahre dauern.

Liste soll auf V-Leute geprüft werden
Gegen knapp ein Dutzend weiterer Beschuldigter wird noch ermittelt. Hinzu kämen zahlreiche Helfer und Helfershelfer, die direkt oder indirekt Kontakt mit den mutmaßlichen Terroristen hatten, denen sie unter anderem Geld, falsche Papiere oder Waffen beschaffen sollten.

Die Liste mit den Namen von 129 Personen ging dem Bericht zufolge dem NSU-Untersuchungsausschuss des Bundestages zu. Der Ausschussvorsitzende Sebastian Edathy (SPD) sagte der „BamS“: „Die neue Zahl ist erschreckend hoch. Jetzt muss schnell geklärt werden, ob es darunter Mitwisser der NSU-Verbrechen und weitere V-Leute gab.“

…

Sonntag, 24.03.2013, 15:20

Find this story at 24 March 2013

© FOCUS Online 1996-2013

Kurz vor Beginn des Prozesses gegen Beate Zschäpe gibt es neue Erkenntnisse der Ermittlungsbehörden zur Terrorzelle NSU: Das braune Netzwerk des Trios Uwe Böhnhardt, Uwe Mundlos und Beate Zschäpe war laut Informationen von BILD am SONNTAG größer als bisher bekannt.

Demnach gehörten 129 Personen aus der rechtsextremen Szene zum engeren und weiteren Umfeld des Nazi-Trios, dem zehn Morde an Migranten und einer deutschen Polizistin angelastet werden. Die 129 Namen stehen auf einer geheimen Liste der Sicherheitsbehörden, die dem NSU-Untersuchungsausschuss des Bundestags jetzt zuging.

Als harter Kern der Terrorgruppe gelten die vier Angeklagten, die neben Zschäpe ab dem 17. April vor Gericht stehen, sowie knapp ein Dutzend weiterer Beschuldigter, gegen die noch ermittelt wird.
Prozess gegen Nazi-Braut Zschäpe
NSU-Terror
HIER wird der Nazi-Braut der Prozess gemacht

Gerichtssaal umgebaut, Sicherheitsschleusen angebracht, Fenster zugemauert: Hier wird Beate Zschäpe am 17. April der Prozess gemacht.
mehr…
München
JVA Stadelheim Nazi-Braut sitzt jetzt im Knast in München
Beate Zschäpe (37) Vom schüchternen Teenie zur Terror-Braut
in München Gerichtssaal wird für NSU-Prozess umgebaut

Dazu kommen zahlreiche Helfer und Helfershelfer, die direkt oder indirekt Kontakt mit den mutmaßlichen Terroristen hatten, denen sie unter anderem Geld, falsche Papiere oder Waffen beschaffen sollten.

…

24.03.2013 – 09:56 Uhr
Von KAYHAN ÖZGENC Und OLAF WILKE

Find this story at 24 March 2013

© Copyright BILD digital 2011

Hat V-Mann “Primus” das rechtsextreme NSU-Netzwerk unterstützt? Um diesen Verdacht zu klären, will der Untersuchungsauschuss des Bundestags den zuständigen Beamten des Verfassungsschutzes vernehmen.

Welche Rolle spielte V-Mann “Primus” im Fall des NSU? Der zuständige Beamte des Verfassungsschutz soll dazu Auskunft geben.

Nach Berichten über einen V-Mann namens “Primus” und dessen mögliche Hilfe für das NSU-Terrortrio wollen Mitglieder des Bundestags-Untersuchungsausschusses die zuständigen Beamten befragen. Es müsse geklärt werden, inwieweit der Verfassungsschutz “Primus” genutzt habe, um die untergetauchte Terrorzelle zu finden, sagte die SPD-Obfrau im Ausschuss, Eva Högl, der “Süddeutschen Zeitung”. “Sollte dies nicht in ausreichendem Maße geschehen sein, fragt sich natürlich, warum.” Medienberichten zufolge half er den Rechtsextremen möglicherweise beim Anmieten von Autos.

Auch die Linke-Politikerin Petra Pau sprach sich dafür aus, die sogenannten V-Mann-Führer zu vernehmen. Sollte sich der Verdacht erhärten, dass “Primus” verwickelt gewesen sei, stelle sich immer mehr die Frage, warum der “Nationalsozialistische Untergrund” (NSU) jahrelang von den Behörden unbehelligt geblieben sei, sagte Pau.

Laut “Spiegel” stießen Ermittler bei der Suche nach Unterstützern des NSU auf einen langjährigen Rechtsextremisten, der unter dem Decknamen “Primus” bis kurz nach der Jahrtausendwende für den Verfassungsschutz gearbeitet habe. In Unterlagen einer Zwickauer Autovermietung hätten Beamte Verträge für Fahrzeuganmietungen auf seinen Namen gefunden. Es gebe zeitliche Überschneidungen mit zwei dem NSU zugeschriebenen Morden im Juni und August 2001 in Nürnberg und München. Hinsichtlich beider Taten fehlten bisher Hinweise zu Fluchtwagen. Nach den Abrechnungen seien beide Wagen für lange Fahrten genutzt worden.
Edathy rechnet mit weiteren V-Leuten

…

Erscheinungsdatum: 1. April 2013, 09:18 Uhr

Find this story at 1 April 2013

© 2013 stern.de GmbH

Germany’s domestic intelligence agency is a hotbed of “institutional racism,” where Islamophobic, racist and offensive remarks are an everyday occurrence, a newspaper reported on Friday.
Westerwelle slams media limits for neo-Nazi trial (10 Apr 13)
Search for Nazi death camp guards widens (9 Apr 13)
Radical German Muslims join fight in Syria (7 Apr 13)

Germany’s security service the Verfassungsschutz is a hornet’s nest of conflict, envy, jealousy and inappropriate insults, wrote the Süddeutsche Zeitung, citing inside sources.

And they aren’t just innocent office jokes. Employees of the department tasked with observing militant Islamists reportedly throw around deeply offensive, Nazi-affiliated words in private of the kind which would be unthinkable in a public setting.

These range from Herrenrasse, the German for “master race” to Muselmann – originally a German word meaning “Muslim man” later used by the Nazis as a slang word for emaciated death camp inmates who had surrendered to their fate – to Ölauge, a derogatory name for “greasy” dark-eyed foreigners.

In one case currently the subject of an internal investigation, an agency employee is said to have offended co-workers in his office by positioning a doll of a Teutonic Knight with his sword pointing at a miniature mosque, wrote the paper.

The highly secretive intelligence agency declined to comment on the investigation into the doll incident, but the paper reported mixed views among internal sources.
While some insisted the incident was an isolated, one-off occurrence, others told paper the issue of racism was not being dealt with at all within the agency.

…

Published: 22 Mar 13 10:50 CET | Print version

Find this story at 22 March 2013
The Local/jlb

Mark Kennedy, a British police officer who spent seven years infiltrating environmental and activist groups while working undercover for the Metropolitan Police force in London, may have monitored an American computer scientist and spied on others while in the United States.

The computer scientist, Harry Halpin, said that he was at a gathering of activists and academics in Manhattan in January 2008 that Mr. Kennedy — then using the pseudonym Mark Stone — also attended. He said Mr. Kennedy collected information about him and about a man and a woman who were accused later that year of associating with “a terrorist enterprise” and sabotaging high-speed train lines in France.

In addition to Mr. Halpin’s assertions, documents connected to the case indicate that prosecutors in Paris looked to American officials to provide evidence about a handful of people in the United States and events that took place in New York in 2008.

“Mark Kennedy spied upon myself on United States soil, as well as Julien Coupat and Yildune Levy,” Mr. Halpin wrote in an e-mail, naming two defendants in the group known in France as the Tarnac 10, after the small mountain village where several of them had lived in a commune.

Mr. Halpin added that Mr. Coupat introduced him to Mr. Kennedy in the fall of 2007. “It appears that Mark Kennedy also passed information to the F.B.I. that I knew Julian Coupat,” he added.

Reached via e-mail on Thursday, Mr. Kennedy, who now works with The Densus Group, a security consulting firm based in the United States, declined to comment on Mr. Halpin’s statements.

In 2010, Mr. Halpin said that F.B.I. agents detained him for five hours after he arrived at John F. Kennedy International Airport from Europe, seizing his computer and threatening put him in jail if he did not agree to provide information about Mr. Coupat. Mr. Halpin said that he refused but the agents let him go when they were asked to explain the charges against him.

A spokesman for the F.B.I. in New York, James Margolin, declined to comment on the encounter described by Mr. Halpin.

The accounts of events in New York provided by Mr. Halpin and others added a new twist to two dramas that have received widespread attention in Europe, where they have slowly unraveled over the past few years.

Mr. Kennedy’s actions while spying on political activists in Britain have brought embarrassment to Scotland Yard, as officials there have been forced to confront allegations of inappropriate behavior by some undercover operatives.

As reported in The Guardian newspaper, Mr. Kennedy was said to have had sexual relationships with a number of women connected to groups he had infiltrated.

In 2011, the trial of six people accused of planning to take over a coal-fired power plant collapsed amid claims, denied by Mr. Kennedy, that he had acted as an agent provocateur. Mr. Kennedy was also shown to have worked undercover in more than 20 other countries, including Iceland, Spain and Germany, where members of parliament have raised questions about his role.

Eventually, 10 women, including three who said they had intimate relationships with Mr. Kennedy, sued the police in London saying that they had formed strong personal ties with undercover officers. Later, it was reported in British papers that Mr. Kennedy sued the police, saying that his superiors had failed to prevent him from sleeping with an activist and falling in love.

In France, l’affaire de Tarnac, as it is known, has become a cause célèbre among civil libertarians who have criticized the use of terrorism statutes against people suspected of sabotage but not accused of harming anyone. The defendants have denied wrongdoing, but the authorities have portrayed them as dangerous subversives who plotted attacks against the state then “refused to answer questions, or gave whimsical answers” about their activities.

An unusual element of the case involves a book called “The Coming Insurrection” by an anonymous group of authors called the Invisible Committee. The book advocates rebellion against capitalist culture, encourages readers to form self-sufficient communes and calls for “a diffuse, efficient guerrilla war to give us back our ungovernableness.” Prosecutors have said that Mr. Coupat and his comrades wrote the volume. The suspects denied authorship but Mr. Coupat told journalists in France that the book had merit.

While the Tarnac case has moved slowly through the French legal system, documents have emerged showing that F.B.I. agents were posted outside the Manhattan building where the activists gathered in 2008, videotaping the arrival and departure of Mr. Halpin, Mr. Coupat and Ms. Levy, among others. Those tapes were later given to French prosecutors along with a detailed log compiled by the F.B.I. agents.

As the French investigation continued, documents show that prosecutors in Paris asked officials in the United States about a “meeting of anarchists” in New York and about several people who could be connected to Mr. Coupat. They also asked for information about a low-grade explosive attack in March 2008 that damaged an armed forces recruitment center in Times Square.

In 2012, letters show that Justice Department officials said they had not identified any connection between the people at the Manhattan gathering and the attack on the recruitment center. The officials also gave French prosecutors background information on some American citizens who appeared to have visited the commune in Tarnac and records of an interview that F.B.I. agents had conducted with an assistant professor and French philosophist at New York University who had translated “The Coming Insurrection.”

The professor, Alexander Galloway, told the agents that he had taught the books in a class on political theory and French philosophy, but had never met Mr. Coupat.

Official documents do not mention Mr. Kennedy but several people from New York said that he spent about a week there in early 2008 on his way to visit a brother in Cleveland. During that period, witnesses said Mr. Kennedy attended several informal gatherings, sometimes with Mr. Coupat and Ms. Levy.

…

March 15, 2013, 3:06 pm
By COLIN MOYNIHAN

Find this story at 15 March 2013

Copyright 2013 The New York Times Company

The family of a teenager whose murder by a far-right commando rocked Spain in 1980 called Friday for an official inquiry after a newspaper reported that her killer has worked for police as an advisor since his release from jail.

Yolanda Gonzalez, a 19-year-old Socialist Party activist who had appeared in photographs at the head of student protest marches, was shot two times in the head at close range in a field near Madrid by a far-right commando who suspected her of belonging to the armed Basque separatist group ETA.

Gonzalez’s murder shocked Spain, which at the time was going through a tumultuous transition to democracy following the death of right-wing dictator General Francisco Franco.

The man who shot Gonzalez, Emilio Hellin Moro, a former member of the Grup 41 commando with ties to the far-right party Fuerza Nueva, changed his name to Luis Enrique Hellin after he was released from jail in 1996 after serving 14 years of a 43-year jail sentence, top-selling newspaper El Pais reported last month.

According to the left-leaning paper, the 63-year-old expert on IT-related criminal investigations secured contracts under the changed name with Spain’s security forces, acting for years as an advisor to Spain’s top court and proving training courses to police on how to carry out electronic eavesdropping and comb computers and cellphones for evidence.

…

Agence France-PresseMarch 8, 2013 17:30

Find this story at 8 March 2013
Copyright 2013 GlobalPost

JERUSALEM — When President Obama lands here on Wednesday, he may encounter some Israelis staging a hunger strike in support of Jonathan Jay Pollard, the American serving a life term in a North Carolina prison for spying for Israel.

But the call for Mr. Pollard’s release will not be restricted to the strident, right-wing protests that have previously greeted American officials.

Instead, it will come from Israel’s dovish president, Shimon Peres, and some of the country’s most respected public figures: Nobel Prize-winning scientists, retired generals, celebrated authors and intellectuals who have signed, along with more than 175,000 other citizens, an online petition appealing for clemency for Mr. Pollard.

After years of being viewed as a somewhat marginal and divisive issue here, the campaign to free Mr. Pollard has become a mainstream crusade. Prominent Israelis are shedding the shame long felt over the affair, one of the most damaging, painful episodes in the annals of the American-Israeli relationship, and recasting it as a humanitarian issue ready to be resolved.

The effort has gathered momentum, and many Israelis consider Mr. Obama’s visit to be the perfect opportunity for a gesture of good will.

“I will sum it up in three words: enough is enough,” said Amnon Rubinstein, a law professor at the Interdisciplinary Center in Herzliya, Israel, and a former minister of education. “It is not humane to keep him in jail any longer.”

A main factor behind the shift, Israelis supporting the campaign say, is the time that Mr. Pollard, 58, who is said to be ailing, has already served — 28 years. Advocates for his release say that is unprecedented among Americans convicted of spying for an ally.

Another factor is the growing number of former officials in the United States who have called for clemency in recent years, including two former secretaries of state, George P. Shultz and Henry A. Kissinger, and a former director of the C.I.A., R. James Woolsey.

Mr. Woolsey, who has firsthand knowledge of the case and strongly opposed clemency for Mr. Pollard during his tenure at the C.I.A., told Israel’s Army Radio last week that three other spies for friendly countries who were tried and convicted in the United States were each sentenced to less than five years in prison.

Such voices have given the advocates for Mr. Pollard a new level of respectability and have allowed more Israelis to speak out.

Amos Yadlin, the former director of Israeli military intelligence who now runs the Institute for National Security Studies in Tel Aviv, recently appeared on Israeli television to appeal for Mr. Pollard’s release.

“Clemency for Pollard, given his health situation, is a humanitarian issue that we can put behind us as our two countries face extraordinary challenges in 2013,” Mr. Yadlin said.

Yair Lapid, the new centrist force in Israeli politics, also signed the petition, as did Gilad Shalit, a former soldier who was held captive by Hamas militants for five years. Veteran campaigners have also changed their tone. After Israel refused to recognize Mr. Pollard as a “prisoner of Zion” in 2005, his wife, Esther, called the government’s attitude “petty and meanspirited.”

Now, Mrs. Pollard is taking a more stately approach. Lawrence J. Korb, who was an assistant secretary of defense in the Reagan administration and is now pushing for clemency for Mr. Pollard, has accompanied Mrs. Pollard to meetings with Israeli leaders in recent years.

Last week on Israeli television, Mrs. Pollard said that she and her husband felt “profound remorse and sorrow for what has happened” and begged Mr. Obama for mercy.

Mr. Pollard, a former United States Navy intelligence analyst, began spying for Israel after he approached an Israeli officer in 1984. When he was discovered 18 months later, he sought refuge in the Israeli Embassy in Washington but was refused entry. He pleaded guilty and was sentenced to life in prison.

At first, Israel disowned Mr. Pollard, saying that he was an actor in a rogue operation. But he was granted Israeli citizenship in 1995, and Prime Minister Benjamin Netanyahu, during his first term in office in the late 1990s, officially recognized Mr. Pollard as an Israeli agent.

Many details of the case remain classified. But recently declassified documents from a 1987 C.I.A. damage assessment stated that Mr. Pollard’s instructions were primarily to provide Israel with American intelligence on Israel’s Arab adversaries and the military support they received from the Soviet Union, including information on Arab chemical and biological weapons.

Mr. Pollard’s supporters note that he was not asked to spy on the United States per se.

Mr. Pollard delivered suitcases full of copies of classified documents to the Israelis every two weeks. The copious disclosures posed multiple risks to American intelligence sources and methods, and to American foreign policy interests, the C.I.A. assessment stated.

In the past, Mr. Netanyahu pushed for Mr. Pollard’s release to balance concessions he was being pressed to make in Middle East peace negotiations.

But Sallai Meridor, Israel’s ambassador to the United States from 2006 to 2009, said that a “strong nucleus of people” within the United States defense establishment had adamantly opposed Mr. Pollard’s release, “exerting a lot of influence over others.”

“None of us know all the details,” Mr. Meridor said. “But assuming he did something really bad, the very worst that you could anticipate in this realm, 28 years is more than enough.”

…

March 17, 2013
By ISABEL KERSHNER

Find this story at 17 March 2013

Copyright The New York Times Company

Ex-army officer Benjamin Pierce Bishop charged with communicating national defence information to Chinese woman

Benjamin Pierce Bishop, who works for a defence contractor at US Pacific Command in Oahu, Hawaii, was arrested on Friday . Photograph: Alamy

A US defence contractor in Hawaii has been arrested on charges of passing national military secrets, including classified information about nuclear weapons, to a Chinese woman with whom he was romantically involved, authorities have said.

Benjamin Pierce Bishop, 59, a former US army officer who works as a civilian employee of a defence contractor at US Pacific Command in Oahu, was arrested on Friday and made his first appearance in federal court on Monday, said the US attorney’s office for the District of Hawaii.

He is charged with one count of willfully communicating national defence information to a person not entitled to receive it and one count of unlawfully retaining documents related to national defence. If convicted Bishop faces a maximum of 20 years in prison.

Bishop met the woman – a 27-year-old Chinese national referred to as Person 1 – in Hawaii during a conference on international military defence issues, according to the affidavit.

He had allegedly been involved in a romantic relationship since June 2011 with the woman, who was living in the US on a visa and had no security clearance.

From May 2011 until December 2012 he allegedly passed national defence secrets to her including classified information about nuclear weapons and the planned deployment of US strategic nuclear systems.

…

Reuters
guardian.co.uk, Tuesday 19 March 2013 07.13 GMT

Find this story at 19 March 2013

© 2013 Guardian News and Media Limited or its affiliated companies. All rights reserved.

A 15-month investigation by the Guardian and BBC Arabic reveals how retired US colonel James Steele, a veteran of American proxy wars in El Salvador and Nicaragua, played a key role in training and overseeing US-funded special police commandos who ran a network of torture centres in Iraq. Another special forces veteran, Colonel James Coffman, worked with Steele and reported directly to General David Petraeus, who had been sent into Iraq to organise the Iraqi security services

• Watch a five-minute edited version of this film narrated by Dearbhla Molloy

• Revealed: Pentagon’s link to Iraqi torture centres

Find this story at 6 March 2013

Exclusive: General David Petraeus and ‘dirty wars’ veteran behind commando units implicated in detainee abuse

The Pentagon sent a US veteran of the “dirty wars” in Central America to oversee sectarian police commando units in Iraq that set up secret detention and torture centres to get information from insurgents. These units conducted some of the worst acts of torture during the US occupation and accelerated the country’s descent into full-scale civil war.

Colonel James Steele was a 58-year-old retired special forces veteran when he was nominated by Donald Rumsfeld to help organise the paramilitaries in an attempt to quell a Sunni insurgency, an investigation by the Guardian and BBC Arabic shows.

After the Pentagon lifted a ban on Shia militias joining the security forces, the special police commando (SPC) membership was increasingly drawn from violent Shia groups such as the Badr brigades.

A second special adviser, retired Colonel James H Coffman, worked alongside Steele in detention centres that were set up with millions of dollars of US funding.

Coffman reported directly to General David Petraeus, sent to Iraq in June 2004 to organise and train the new Iraqi security forces. Steele, who was in Iraq from 2003 to 2005, and returned to the country in 2006, reported directly to Rumsfeld.

The allegations, made by US and Iraqi witnesses in the Guardian/BBC documentary, implicate US advisers for the first time in the human rights abuses committed by the commandos. It is also the first time that Petraeus – who last November was forced to resign as director of the CIA after a sex scandal – has been linked through an adviser to this abuse.

Coffman reported to Petraeus and described himself in an interview with the US military newspaper Stars and Stripes as Petraeus’s “eyes and ears out on the ground” in Iraq.

“They worked hand in hand,” said General Muntadher al-Samari, who worked with Steele and Coffman for a year while the commandos were being set up. “I never saw them apart in the 40 or 50 times I saw them inside the detention centres. They knew everything that was going on there … the torture, the most horrible kinds of torture.”

Additional Guardian reporting has confirmed more details of how the interrogation system worked. “Every single detention centre would have its own interrogation committee,” claimed Samari, talking for the first time in detail about the US role in the interrogation units.

“Each one was made up of an intelligence officer and eight interrogators. This committee will use all means of torture to make the detainee confess like using electricity or hanging him upside down, pulling out their nails, and beating them on sensitive parts.”

There is no evidence that Steele or Coffman tortured prisoners themselves, only that they were sometimes present in the detention centres where torture took place and were involved in the processing of thousands of detainees.

The Guardian/BBC Arabic investigation was sparked by the release of classified US military logs on WikiLeaks that detailed hundreds of incidents where US soldiers came across tortured detainees in a network of detention centres run by the police commandos across Iraq. Private Bradley Manning, 25, is facing a prison sentence of up to 20 years after he pleaded guilty to leaking the documents.

Samari claimed that torture was routine in the SPC-controlled detention centres. “I remember a 14-year-old who was tied to one of the library’s columns. And he was tied up, with his legs above his head. Tied up. His whole body was blue because of the impact of the cables with which he had been beaten.”

Gilles Peress, a photographer, came across Steele when he was on assignment for the New York Times, visiting one of the commando centres in the same library, in Samarra. “We were in a room in the library interviewing Steele and I’m looking around I see blood everywhere.”

The reporter Peter Maass was also there, working on the story with Peress. “And while this interview was going on with a Saudi jihadi with Jim Steele also in the room, there were these terrible screams, somebody shouting: ‘Allah, Allah, Allah!’ But it wasn’t kind of religious ecstasy or something like that, these were screams of pain and terror.”

The pattern in Iraq provides an eerie parallel to the well-documented human rights abuses committed by US-advised and funded paramilitary squads in Central America in the 1980s. Steele was head of a US team of special military advisers that trained units of El Salvador’s security forces in counterinsurgency. Petraeus visited El Salvador in 1986 while Steele was there and became a major advocate of counterinsurgency methods.

Steele has not responded to any questions from the Guardian and BBC Arabic about his role in El Salvador or Iraq. He has in the past denied any involvement in torture and said publicly he is “opposed to human rights abuses.” Coffman declined to comment.

An official speaking for Petraeus said: “During the course of his years in Iraq, General Petraeus did learn of allegations of Iraqi forces torturing detainees. In each incident, he shared information immediately with the US military chain of command, the US ambassador in Baghdad … and the relevant Iraqi leaders.”

The Guardian has learned that the SPC units’ involvement with torture entered the popular consciousness in Iraq when some of their victims were paraded in front of a TV audience on a programme called “Terrorism In The Hands of Justice.”

SPC detention centres bought video cameras, funded by the US military, which they used to film detainees for the show. When the show began to outrage the Iraqi public, Samari remembers being in the home of General Adnan Thabit – head of the special commandos – when a call came from Petraeus’s office demanding that they stop showing tortured men on TV.

“General Petraeus’s special translator, Sadi Othman, rang up to pass on a message from General Petraeus telling us not to show the prisoners on TV after they had been tortured,” said Samari. “Then 20 minutes later we got a call from the Iraqi ministry of interior telling us the same thing, that General Petraeus didn’t want the torture victims shown on TV.”

Othman, who now lives in New York, confirmed that he made the phone call on behalf of Petraeus to the head of the SPC to ask him to stop showing the tortured prisoners. “But General Petraeus does not agree with torture,” he added. “To suggest he does support torture is horseshit.”

Thabit is dismissive of the idea that the Americans he dealt with were unaware of what the commandos were doing. “Until I left, the Americans knew about everything I did; they knew what was going on in the interrogations and they knew the detainees. Even some of the intelligence about the detainees came to us from them – they are lying.”

Just before Petraeus and Steele left Iraq in September 2005, Jabr al-Solagh was appointed as the new minister of the interior. Under Solagh, who was closely associated with the violent Badr Brigades militia, allegations of torture and brutality by the commandos soared. It was also widely believed that the units had evolved into death squads.

The Guardian has learned that high-ranking Iraqis who worked with the US after the invasion warned Petraeus of the consequences of appointing Solagh but their pleas were ignored.

The long-term impact of funding and arming this paramilitary force was to unleash a deadly sectarian militia that terrorised the Sunni community and helped germinate a civil war that claimed tens of thousands of lives. At the height of that sectarian conflict, 3,000 bodies a month were strewn on the streets of Iraq.
CV: James Steele

Vietnam

Jim Steele’s first experience of war was in Vietnam, where from 1965 to 1975 US combat units were deployed against the communist North Vietnamese government and Viet Cong. 58,000 Americans were killed, dealing a blow to the nation’s self-esteem and leading to a change in military thinking for subsequent conflicts.

El Salvador

A 1979 military coup plunged the smallest country in Central America into civil war and drew in US training and funding on the side of the rightwing government. From 1984 to 1986 Steele – a “counterinsurgency specialist” – was head of the US MilGroup of US special forces advisers to frontline battalions of the Salvadorean military, which developed a fearsome international reputation for its death-squad activities. Prof Terry Karl, an expert at Stanford University on El Salvador’s civil war, said that Steele’s main aim was to shift the fight from so-called total war, which then meant the indiscriminate murder of thousands of civilians, to a more “discriminate” approach. One of his tasks was to put more emphasis on “human intelligence” and interrogation.

Nicaragua

…

Mona Mahmood, Maggie O’Kane, Chavala Madlena and Teresa Smith
The Guardian, Wednesday 6 March 2013 20.04 GMT

Find this story at 6 March 2013
© 2013 Guardian News and Media Limited or its affiliated companies. All rights reserved.

It was the U.S. military’s most notorious security contractor—but it may also have been a virtual extension of the CIA. Eli Lake reports.

Last month a three-year-long federal prosecution of Blackwater collapsed. The government’s 15-felony indictment—on such charges as conspiring to hide purchases of automatic rifles and other weapons from the Bureau of Alcohol, Tobacco, Firearms, and Explosives—could have led to years of jail time for Blackwater personnel. In the end, however, the government got only misdemeanor guilty pleas by two former executives, each of whom were sentenced to four months of house arrest, three years’ probation, and a fine of $5,000. Prosecutors dropped charges against three other executives named in the suit and abandoned the felony charges altogether.

via office of the King of Jordan

But the most noteworthy thing about the largely failed prosecution wasn’t the outcome. It was the tens of thousands of pages of documents—some declassified—that the litigation left in its wake. These documents illuminate Blackwater’s defense strategy—and it’s a fascinating one: to defeat the charges it was facing, Blackwater built a case not only that it worked with the CIA—which was already widely known—but that it was in many ways an extension of the agency itself.

Founded in 1997 by Erik Prince, heir to an auto-parts family fortune, Blackwater had proved especially useful to the CIA in the early 2000s. “You have to remember where the CIA was after 9/11,” says retired Congressman Pete Hoekstra, who served as the Republican chairman of the House Permanent Select Committee on Intelligence from 2004 to 2006 and later as the ranking member of the committee. “They were gutted in the 1990s. They were sending raw recruits into Afghanistan and other dangerous places. They were looking for skills and capabilities, and they had to go to outside contractors like Blackwater to make sure they could accomplish their mission.”

But according to the documents Blackwater submitted in its defense—as well as an email exchange I had recently with Prince—the contractor’s relationship with the CIA was far deeper than most observers thought. “Blackwater’s work with the CIA began when we provided specialized instructors and facilities that the Agency lacked,” Prince told me recently, in response to written questions. “In the years that followed, the company became a virtual extension of the CIA because we were asked time and again to carry out dangerous missions, which the Agency either could not or would not do in-house.”

A prime example of the close relationship appears to have unfolded on March 19, 2005. On that day, Prince and senior CIA officers joined King Abdullah of Jordan and his brothers on a trip to Blackwater headquarters in Moyock, North Carolina, according to lawyers for the company and former Blackwater officials. After traveling by private jet from Washington to the compound, Abdullah (a former Jordanian special-forces officer) and Prince (a former Navy SEAL) participated in a simulated ambush, drove vehicles on a high-speed racetrack, and raided one of the compound’s “shoot houses,” a specially built facility used to train warriors in close-quarters combat with live ammo, Prince recalls.

At the end of the day, company executives presented the king with two gifts: a modified Bushmaster AR-15 rifle and a Remington shotgun, both engraved with the Blackwater logo. They also presented three Blackwater-engraved Glock pistols to Abdullah’s brothers. According to Prince, the CIA asked Blackwater to give the guns to Abdullah “when people at the agency had forgotten to get gifts for him.”

Three years later, the ATF raided the Moyock compound. In itself, this wasn’t unusual; the ATF had been conducting routine inspections of the place since 2005, when Blackwater informed the government that two of its employees had stolen guns and sold them on the black market. Typically, agents would show up in street clothes, recalled Prince. “They knew our people and our processes.”

But the 2008 visit, according to Prince, was different. “ATF agents had guns drawn and wore tactical jackets festooned with the initials ATF. It was a cartoonish show of force,” he said. (Earl Woodham, a spokesman for the Charlotte field division of the ATF, disputes this characterization. “This was the execution of a federal search warrant that requires they be identified with the federal agency,” he says. “They had their firearms covered to execute a federal search warrant. To characterize this as anything other than a low-key execution of a federal search warrant is inaccurate.”)

During the raid, the ATF seized 17 Romanian AK-47s and 17 Bushmaster AR-13 rifles the bureau claimed were purchased illegally through the sheriff’s office in Camden County, North Carolina. It also alleged that Blackwater illegally shortened the barrels of rifles and then exported them to other countries in violation of federal gun laws. Meanwhile, in the process of trying to account for Blackwater’s guns, the ATF discovered that the rifles and pistols presented in 2005 to King Abdullah and his brothers were registered to Blackwater employees. Prosecutors would subsequently allege that Gary Jackson—the former president of Blackwater and one of the two people who would eventually plead guilty to a misdemeanor—had instructed employees to falsely claim on ATF forms that the guns were their own personal property and not in the possession of Jordanian royalty.

In all of these instances—the purchase of the rifles through the Camden County sheriff, the shipment of the guns to other countries, and the gifts to Abdullah—Blackwater argued that it was acting on behalf of the U.S. government and the CIA. All of these arguments, obviously, were very much in Blackwater’s legal interest. That said, it provided the court with classified emails, memoranda, contracts, and photos. It also obtained sealed depositions from top CIA executives from the Directorate of Operations, testifying that Blackwater provided training and weapons for agency operations. (A CIA spokesman declined to comment for this story.)

One document submitted by the defense names Jose Rodriguez, the former CIA chief of the Directorate of Operations, and Buzzy Krongard, the agency’s former executive director, as among those CIA officers who had direct knowledge of Blackwater’s activities, in a section that is still partially redacted. This document is the closest Blackwater has come to acknowledging that Prince himself was a CIA asset, something first reported in 2010 by Vanity Fair. One of the names on the list of CIA officers with knowledge of Blackwater’s work in the document is “Erik P”—with the remaining letters whited out.

This document made Blackwater’s defense clear: “the CIA routinely used Blackwater in missions throughout the world,” it said. “These efforts were made under written and unwritten contracts and through informal requests. On many occasions the CIA paid Blackwater nothing for its assistance. Blackwater also employed CIA officers and agents, and provided cover to CIA agents and officers operating in covert and clandestine assignments. In many respects, Blackwater, or at least portions of Blackwater, was an extension of the CIA.”

When I asked Prince why Blackwater would often work for free, he responded, “I agreed to provide some services gratis because, in the wake of 9/11, I felt it my patriotic duty. I knew that I had the tools and resources to help my country.”

Moreover, according to still-sealed testimony described to The Daily Beast, the agency had its own secure telephone line and a facility for handling classified information within Blackwater’s North Carolina headquarters. CIA officers trained there and used an area—fully shielded from view inside the rest of the Blackwater compound by 20-foot berms—to coordinate operations.

Sara D. Davis/AP

In the wake of the major charges being dropped, the U.S. attorney who prosecuted the case against Blackwater, Thomas Walker, told me that it would be wrong to dismiss the prosecution as a waste of time. “The company looks completely different now than before the investigation,” he said. “For example, in 2009, Erik Prince was the sole owner. This company now has a governing board that is accountable.”

In 2010 Prince sold Blackwater, which is now known as Academi, for an estimated $200 million. Prince retains control of numerous companies that were part of Blackwater before he sold it, but he told me that he had “ceased providing any services” to the U.S. government.

Walker would not discuss Blackwater’s relationship with the CIA. But he did say the defense that the company was acting for the government did not excuse any violations of federal law. “Our evidence showed there was a mentality at the company that they considered themselves above the law,” Walker said. “That is a slippery slope. There came a time when there had to be accountability at Blackwater.”

…

by Eli Lake Mar 14, 2013 4:45 AM EDT

Find this story at 14 March 2013

© 2013 The Newsweek/Daily Beast Company LLC

Ondanks de voorkennis omtrent gruwelijke misdragingen door veiligheidsagenten van Blackwater, ging het KLPD en de AIVD in 2009 voor een training van (geheim) agenten in zee met dit obscure Amerikaanse particuliere beveiligingsbedrijf.

“Op 17 november 2009 vertrok ik samen met de majoors Edwin en Mark naar Afghanistan. Wij maken deel uit van de nieuwe missie NTM-A” (Nato Training Mission – Afghanistan), schrijft Kees Poelma (Kmar) op zijn weblog.

“In mijn vorige functie had ik hele goede contacten opgebouwd met mensen van XE-Services (beter bekend als het voormalige Blackwater)”, zo vervolgt Poelma zijn relaas. “Misschien is ‘beter’ niet het juiste woord, maar daarvoor moet je Blackwater maar eens googelen. Sinds Irak zijn ze namelijk zodanig ‘verstoken van gunsten’ dat ze hun naam maar eens moesten veranderen. XE leidt de Afghan Border Police op en dat doen ze op vier verschillende trainingsites in Afghanistan.”

Poelma werd uitgenodigd door XE-Services om hun trainingsites te bekijken. Het bedrijf heeft haar naam ondertussen opnieuw gewijzigd in Academi. Zoals Poelma opmerkt is het bedrijf besmet. Het is dan ook opmerkelijk dat het Nederlandse leger en politie ‘hele goede contacten’ onderhouden met de ‘private contractor’.

Contract

Op 24 februari 2010 verklaarde de democratische voorzitter Carl Levin van de Armed Services Committee van de Amerikaanse Senaat dat de PEO STRI (Program Executive Office for Simulation, Training and Instrumentation) van het Amerikaanse leger het volgende: “relied on a Dutch officer to act as a Technical Officer Representative to oversee the contract.”

Het contract waar Levin op duidt, betreft een afspraak met Paravant LLC, een dochteronderneming van XE-Services, voor de training van de Afghan National Army Troops. De hoorzitting vond plaats in verband met diefstal, moord en andere vergrijpen door medewerkers van Paravant in Afghanistan.

De Nederlandse officier zou werkzaam zijn geweest op het CSTC-A, de plaats waar de trainingen van de Afghaanse politie en het leger worden gecoördineerd. Welke rol de Nederlandse officier bij CSTC-A heeft gespeeld in het verwerven van het contract, en welke relatie de officier met Paravant/Blackwater had, is onduidelijk.

Blackwater werd in 1997 opgericht door oud Navy Seals man Erik Prince. Voorafgaande de oorlogen in Afghanistan en vooral Irak deed het bedrijf voornamelijk kruimelwerk. De invasie in Irak van 20 maart 2003 betekende een flinke boost voor het bedrijf. De private beveiligingsbedrijven die zowel persoons- als transportbeveiliging uitvoeren, misdroegen zich echter op grote schaal.

De onvrede onder De Irakese bevolking bouwde zich na de invasie in sneltreinvaart op en kwam tot uitbarsting bij de aanslag op vier medewerkers van Blackwater in Fallujah, maart 2004. De wereld beschuldigde meteen Al Qaeda of de rebellen van de lynchpartij, maar de aanslag was een reactie op het opereren van de ‘private contractors’.

Gewelddadig optreden

Hoe de medewerkers van Blackwater zich bijvoorbeeld gedroegen in Irak toont Harper’s Magazine met de publicatie The Warrior Class, geschreven door Charles Glass (april 2012). Het artikel is eigenlijk gebaseerd op een verzameling video’s die Glass van medewerkers van Blackwater heeft gekregen http://harpers.org/archive/2012/04/hbc-90008515. Op de beelden is te zien dat mensen worden overreden, auto’s van de weg worden gereden, er willekeurig wordt geschoten op voorbijgangers en auto’s, dat er wordt gescholden en dat de schending van alle basale rechten van Irakezen met voeten worden getreden.

Veel beelden waren er nog niet voorhanden, maar de verhalen van schandalig optreden wel degelijk. Februari 2005 schoot een beveiligingsteam van Blackwater machinegeweren leeg op een auto in Bagdad. Dit incident kwam naar buiten omdat Blackwater op dat moment een lid van het Amerikaanse State Department beveiligde. Veel incidenten komen niet aan het licht omdat medewerkers van Blackwater na een incident gewoon doorrijden, zoals de videobeelden laten zien.

De wetteloosheid van medewerkers van Blackwater vindt zijn dieptepunt op 16 september 2007 op het Nisour Square in Bagdad. Een beveiliger van het bedrijf schoot een bestuurder van een rijdende auto dood, die tengevolge niet tot stilstand kwam. Wat volgde was een bloedbad, waarbij de medewerkers van Blackwater op alles schoten wat bewoog. Bij deze slachting kwamen 17 mensen om het leven.

Het bedrijf ontkende dat zij verantwoordelijk was voor de moordpartij en dat de beveiligingsagenten slechts reageerden op schoten die op hen afgevuurd werden. De verdachten werden uiteindelijk Irak uit gesmokkeld. Naar aanleiding van de schietpartij op het Nisour Square schreef Jeremy Scahill Blackwater: The Rise of the World’s Most Powerful Mercenary Army (2007), een boek dat de aard, omvang en gedrag van het bedrijf uit de doeken doet.

Goede contacten

Kees Poelma van de Koninklijke Marechaussee beschrijft op zijn weblog de goede contacten die hij onderhoudt met ‘mensen van XE-Services’. Over welke contacten heeft hij het? Op 12 januari 2005 sluiten de ‘Dutch Special Forces’ en Blackwater USA een contract voor het gebruik van het Blackwater Training Center, tegenwoordig bekent onder de naam United States Training Center.

Minister Rosenthal beantwoordt op 14 december 2010 vragen van de Kamerleden Van Bommel en Van Dijk ten aanzien van Blackwater. “Het Korps Commando Troepen heeft van 10 t/m 23 februari 2005 met 60 personen getraind op het Blackwater trainingscomplex in North Carolina. Gedurende deze trainingsperiode is alleen gebruik gemaakt van faciliteiten. Trainingen zijn uitsluitend door eigen instructeurs verzorgd.”

Het contract vermeldt tevens: ‘Blackwater Training Center welcomes the opportunity to provide range rental for your continuing firearms training.’ Hoewel het Korps Commando Troepen zijn eigen instructeurs heeft meegenomen volgens de minister, wordt in proposal #226 wel een ‘number of personnel 57’ opgevoerd. Of dit slaat op de 60 mariniers is onduidelijk. Waarschijnlijk wel, maar het blijft onduidelijk of Blackwater geen instructeurs heeft geleverd.

De folder van Blackwater Training Center prijst haar eigen instructeurs op allerlei manieren aan. ‘On over 6000 acres of private land, we have trained and hosted over 50.000 Law Enforcement, Military and civilian personnel. […] Our instructors are ranked the best in the world and our facilities are second to none.’

De minister zegt dat de “trainingen uitsluitend door eigen instructeurs zijn verzorgd”, maar de aantallen, ook die voor de lunch en het diner, roepen vragen op over de aanwezigheid van Blackwater-instructeurs. ‘Lunch for 75 persons for 11 days and dinner for 75 persons for 11 days.’

De Sales Coordinator van Blackwater voegt daar op 12 januari 2005 nog aan toe dat ‘the houses are not intended to practice charge calculations. They are designed to practice techniques involved in breaching placement of charges, placement of shooters in relation to the charge and command and control and detonation the charge.’ Het schrijven van 12 januari 2005 lijkt op een set huisregels van Blackwater.

Voorkennis

De training vond in februari 2005 plaats, dezelfde maand waarin Blackwater-medewerkers een willekeurige auto in Bagdad onder vuur namen, waarvan het lot van de inzittenden onduidelijk is. Of het ministerie van Defensie op de hoogte was van dit incident valt te betwijfelen. In een voorblad zonder datum met de titel contract Blackwater wordt vermeld dat ‘het gerucht dat de firma Blackwater onder de USNAVY valt en dat het schietterrein van de USNAVY is wil ik bij deze ook heel snel ontkrachten.’

Het voorblad is opgesteld door de eerste verwerver, een kapitein van de C-Logistiek Brigade/Divisie Logistiek Commando uit Apeldoorn. Opvallend aan het voorblad is de expliciete vermelding dat er geen gebruik wordt gemaakt van instructeurs van de firma Blackwater. Dit wordt vermeld onder het kopje ‘marktverkenning’ dat begint met de zin ‘er is geen concurrentie mogelijk, het betreft hier een monopolist. Het betreft hier een privé onderneming op privéterrein. Wel dienen er vergunningen aangevraagd te worden, indien er gebruik wordt gemaakt van instructeurs van de firma Blackwater.’

De verwarring van de eerste verwerver over de relatie tussen Blackwater en de USNAVY viel misschien in 2005 nog te begrijpen, na het Nisour Square incident in september 2007 was dat niet langer mogelijk. De status en de rol van Blackwater was toen duidelijk. De kritiek op het bedrijf ook. Het is dan ook onbegrijpelijk dat ruim een jaar later er contact wordt opgenomen met Total Intelligence Solutions LLC voor het bestellen van een Mirror Image Training Program.

Daar tegenover kan worden opgemerkt dat de Department of Special Interventions (DSI) van het KLPD niet wist dat Total Intelligence Solutions LLC onderdeel uitmaakte van de Prince Group van Erik Prince, de toenmalige CEO van Blackwater, maar het adres in Arlington in de Verenigde Staten zal toch op zijn minst enkele bellen hebben doen rinkelen? Nu staat de DSI niet bekend om haar doortastendheid – zie de wijze waarop een belwinkel in Rotterdam op kerstavond 2010 werd vernield door leden van het team – maar enige background check van bedrijven die worden ingehuurd zou er toch moeten zijn.

Duidelijkheid

De Washington Post besteedde op 3 november 2007, twee maanden na de slachting op Nisour Square, een artikel aan Total Intelligence Solutions (TIS) onder de kop ‘Blackwaters Owner Has Spies for Hire’. Het is dus onwaarschijnlijk dat het de overheid is ontgaan dat er een contract met Blackwater werd afgesloten. En hoe staat een contract met Blackwater in verhouding met het principe van duurzaam inkopen dat de overheid hanteert?

In de overeenkomst met de KLPD die Total Intelligence Solutions LLC op 17 november 2008 opstuurt, worden dan ook naast TIS de bedrijven EP Investments LLC, Terrorism Research Center INC en Blackwater Lodge and Training Center INC vermeld. Het lijken aparte bedrijven, maar vallen allemaal onder Blackwater, later XE Services genoemd, zoals blijkt uit amendment no 1 van 8 juni 2009. In dat amendment is de naam van de Blackwater Lodge ondertussen ook gewijzigd in U.S. Training Center. Al met al was het duidelijk dat Blackwater in het spel was.

Ook de status van het bedrijf was duidelijk. Op 7 november 2007 beantwoordden de ministers van Defensie en Buitenlandse Zaken, Middelkoop en Verhagen, vragen van kamerlid Pechtold. De ministers verzekeren dat ‘Nederland nooit Blackwater in dienst heeft gehad. De ministeries van Buitenlandse Zaken en Defensie werken wel samen met andere particuliere beveiligingsbedrijven’.

In het antwoord van de regering komt het huren van de trainingsfaciliteiten van Blackwater door het Korps Commando Troepen niet aan de orde. Opvallend omdat voor de minister van Defensie toch duidelijk moet zijn geweest hoe gevoelig de zaak lag. Pechtold onderstreepte nota bene de onrust door de slachting op Nisour Square.

Een maand later beschreef de Adviesraad Internationale Vraagstukken in het rapport ‘De inhuur van private militaire bedrijven’ de zorgen over Blackwater. ‘De affaire Blackwater heeft de grote risico’s die aan de inzet van PMC’s zijn verbonden nog eens onderstreept. Het roekeloze en onverantwoordelijke optreden van sommige PMC’s, vooral de veiligheidsbedrijven onder hen, die in Irak immuniteit voor de lokale rechtsmacht genieten, brengt het winnen van de hearts and minds en daarmee zelfs van de hele counter-insurgency in gevaar.’

Het 59ste advies gaat verder door te stellen dat ‘het in opspraak gekomen Amerikaanse bedrijf Blackwater een negatieve uitstraling op de hele bedrijfstak heeft.’ Extra voorzichtig zijn dus bij het inhuren of gebruiken van diensten van het bedrijf.

Mirror Image Training

Een jaar later sluiten de Dienst Speciale interventies (DSI) en Blackwater een overeenkomst voor een Mirror Image Training, verzorgd door het Terrorism Research Center (TRC). TRC maakt deel uit van Total Intel, dat op haar beurt sinds februari 2007 weer onderdeel uitmaakt van Blackwater sinds februari 2007. Voorafgaande de overeenkomst had Blackater al een strategisch partnership met het centrum.

De Mirror Image Training was er op gericht om in de huid van de terrorist te kruipen. ‘Hierdoor is de deelnemer in staat om zichzelf ook daadwerkelijk als terrorist te zien en door diens ogen de zwakke punten binnen de eigen werkomgeving te herkennen en te begrijpen, die men zelf vaak over het hoofd ziet’, vermeldt de doelstelling van het reisverslag Mirror Image Training in Moyock, NC.

De laatste zin van de doelstelling is veelzeggend, gelet op het gedrag van Blackwater-medewerkers, maar ook dat van de DSI-medewerkers in gedachten: ‘Met deze inzichten op zak zijn deelnemers na het afronden van de training beter in staat te anticiperen, te voorkomen en te reageren op terroristische dreigingen.’

Om een beeld te krijgen waar de Nederlandse commando’s en leden van de KLPD en AIVD hun training hebben gekregen, hier een beschrijving van Moyock door Nathan Lodge. In zijn artikel Blackwater: Lawyers, guns and Money van 6 april 2007 probeert Lodge de omvang van het terrein te omschrijven. http://www.wired.com/dangerroom/2007/04/inside_the_bell/

Lodge: ‘It’s hard to understate how massive the Moyock facility is. The place has 34 shooting ranges, three driving tracks and an airfield. It boasts several ‘shoot houses’ (for indoor shooting drills), a maritime training facility (for hostile boarding practice) and a breaching facility (for breaking down doors), as well as a full armory. It’s like a military base – without the golf course.’

Mindset

De cursus voor de leden van de KLPD gaat over het creëren van een ‘mindset’ waarbij ‘de rol van de radicale islam van groot belang is. Dit komt onder andere naar voren tijdens de dagelijkse gebeden en de lessen over de geschiedenis van de islam. Daarnaast wordt ook inzicht geboden in vormen van westers terrorisme, waaronder de IRA.’

De mindset kan vertaald worden naar de ‘situatie in tal van regio’s, waaronder Afghanistan, Irak, Colombia, Gaza en de West Bank evenals stedelijke gebieden en verschillende terroristische groeperingen.’ De mindset wordt vooral bepaald door ‘contraterroristische technieken gebaseerd op Britse en Israëlische ervaringen’, vermeldt het reisverslag van de training.

Nu kan het zo zijn dat de Israëliërs veel ervaring hebben met de oorlog in het Midden-Oosten, maar tegelijkertijd roepen hun acties ook veel vragen op. De laatste operatie in de Gaza, Cast Lead, is door verschillende zijden veroordeeld. Ook de Europese Unie is zeer kritisch over de wijze waarop de Israëliërs regelmatig huishouden in de bezette gebieden.

De Britten zijn overigens ook weer niet het beste voorbeeld van omgang met de opstand in Noord-Ierland. De IRA pleegde regelmatig aanslagen, maar de Britten hebben in de loop van de strijd regelmatig zelf vele slachtoffers gemaakt door infiltratie, informanten, valse beschuldigingen en andere schendingen van mensenrechten.

Hoewel de training misschien interessant kan zijn, moet een land dat vaak zijn vingertje opsteekt over de mensenrechten in andere landen toch grote zorgvuldigheid in acht nemen als het gaat om samenwerking met bedrijven waar een zweem omheen hangt van strafbare feiten en onoorbaar optreden.

Laten we daarom nog even een andere mindset van het bedrijf Blackwater bekijken. Naast het wild om zich heen schieten, heeft het bedrijf ook een nogal verwrongen beeld van recht en orde. Het programma Countdown van MSNBC besteedt op 6 augustus 2009 aandacht aan het gebruik van hoeren door leden van Blackwater. http://www.rawstory.com/rawreplay/2009/08/blackwater-provided-child-prostitutes-to-contractors-lawsuit/

‘Keith Olbermann (van MSNBC) quoted on Thursday from the employees sworn declarations that Blackwater was guilty of using child prostitutes at its compound in Baghdads fortified Green Zone. The declarations describe Blackwater as having young girls provide oral sex to Enterprise members in the Blackwater Man Camp in exchange for one American dollar.’

Nu is het zo dat het programma van MSNBC vier maanden na de training van de DSI werd uitgezonden, maar de mindset is wel degelijk belangrijk. Verantwoordelijken binnen de KLPD en als laatste verantwoordelijke, de minister van Veiligheid en Justitie, hadden gezien de status van het bedrijf vraagtekens moeten zetten bij een training door Blackwater.

Vraagtekens die al in de reactie van het ministerie van Defensie en Buitenlandse Zaken expliciet worden gezet in een reactie op het advies ‘Inhuur civiele dienstverleners in operatiegebieden’. Adviesraad Internationale Vraagstukken in april 2008. ‘De groei van de inzet van particuliere beveiligingsbedrijven in operatiegebieden is niet onomstreden. De recente ophef over het optreden van de firma Blackwater in Irak is aanleiding geweest voor vele kritische vragen.’

Lofuitingen

Terug naar de training. De DSI besloot om zich door personeel van Blackwater te laten opleiden. Waarschijnlijk werden ze op positieve wijze beïnvloed door het artikel van David Crane uit oktober 2003. Zijn verhaal ‘Blackwater Training Center Tactical Training For Professionals and Civilians’ in Defense Review is één grote loftuiting op de kwaliteiten van het bedrijf.

Rick Skwiot doet het in de PortFolio Weekly dunnetjes over onder de titel ‘On the Firing Line The Blackwater Training Center’. ‘The Blackwater Training Center in Moyock teaches soldiers, cops and ordinary citizens how to keep their edge in an increasingly dangerous world.’ En: ‘The most dangerous creatures lurking in The Great Dismal Swamp that spans the Virginia-North Carolina line are not the 600-pound black bears, rattlesnakes or water moccasins. Rather, they’re the men and women—soldiers, sailors, SWAT teams and civilians—taking aim with live ammo in the 5,200-acre Blackwater Training Center.’

De training van de DSI vond plaats van 27 maart 2009 tot en met 6 april 2009. Niet alleen de DSI doet aan de training mee. Volgens de minister gaat het om vijftien medewerkers van de KLPD. De dienstreizen formulieren die openbaar zijn gemaakt, vermelden vier leden van de DSI, twee leden van de DKDB, twee leden van de DSRT, twee leden van de DNR van de verschillende KLPD onderdelen en twee leden van de AIVD, de inlichtingendienst. Het totaal komt op twaalf.

Ook op het bestel-aanvraagformulier is sprake van twaalf tickets naar Norfolk in de Verenigde Staten, voor de overnachtingen betreft het twaalf personen. De DSI overnacht het langst, tien dagen, de medewerkers van de AIVD het kortst, twee dagen. Bij de vouchers voor de overnachtingen is het aantal van 27 maart 2009 tot en met 29 maart 2009 ook twaalf. De voucher-nummers van de overige overnachtingen zijn niet vrijgegeven.

De eerste trainingsdag van 27 maart werd besteed aan het ontwikkelen van het concept mirror image training. ‘Course to be conducted should be designed to replicate terrorism recruitment training, techniques and operational methodology in order to better prepare students to fight the War on Terror. Course of instruction should look towards placing students into simulated terrorist cells in order to receive insight into the mindset and rationale of the terrorist through hands on experience. Cells shall be comprised of approximately eight students per cell with an assigned instructor per cell. Instructors shall have strong backgrounds in unconventional warfare. For instructions and presentations addressing terrorism, contractor shall provide personnel who are high level experts in their field. (CIA, FBI, Department of State, etc…)’, schrijft agent Yvonne C. Frederico over een training van the Naval Special Warfare Group One in juni 2008.

William J. Henry van het National Guard Bureau is nog explicieter: ‘This training is an intensive, one week classroom and field training program, designed to realistically simulate terrorist recruiting, training techniques and operational tactics. This is a total-immersion course that places the student inside a terrorist organization in order to better teach him how to think and operate like a terrorist. This course includes lodging and meals tailored to simulate living as a terrorist cell.’

Celadviseur

De training van de DSI zal er niet zoveel van afwijken omdat de Nederlanders het terrein deelden met Belgische, Amerikaanse en Canadese militairen, politieambtenaren en leden van inlichtingendiensten. Het enige dat de minister van Veiligheid en Justitie los wil laten over die eerste dag is dat ‘na de les de cellen een celadviseur toegewezen krijgen en een operatie werd voorbereid.’

Op maandagochtend 28 maart werd de operatie uitgevoerd na ‘het ochtendgebed, gevolgd door een les over de geschiedenis van de islam en in het bijzonder de scheiding tussen de sjiieten en soennieten.’ Over de operatie laat de minister angstvallig niets los, maar wel over de lunch ‘bestaande uit een plat broodje, een plak kaas, een bakje humus, fruit en thee of water.’ Maandag stond voor de rest in het teken van HUMINT ‘human intelligence’, informanten en infiltranten en werd ‘de mindset binnen een terroristische cel’ besproken waar ‘bij nieuwe leden van een cel op wordt gelet.’

Evan Wright beschrijft in ‘Camp Jihad, A ragtag army of cops, soldiers, and G.I. Joe wannabes play terrorist for a week in a counterintuitive counterterrorism program’ (New York Magazine, 21 mei 2005) om wat voor operaties het zou kunnen gaan. De gespeelde cel waar Wright deel van uitmaakte moet een ongelovige vrouw ontvoeren. ‘When I spot the approaching SUVs, I frantically signal LDR. Gunshots start to crackle. A Marine in our cell charges the lead SUV, screaming, Allah akbar!’

De cel van Wright slaagde in haar opzet, misschien ook de Nederlandse DSI/AIVD terroristencel, want dinsdagochtend ‘volgde een presentatie over middelen tot overwinning.’ De rest van de dag stond in het teken van interne veiligheid en de financiering van de terreur. Na het avondeten kwam een gastspreker een lezing houden.

De Nederlanders hebben de ontvoering ook nagespeeld, want laat die avond werd er gesproken over losgeld. ‘De groepering die hem had ontvoerd, wilde losgeld van de […] Geld was ook het motief van deze ontvoering. Er was geen sprake van een religieus uitgangspunt’, vermeldt pagina 8 van het dossier dat de minister van Veiligheid en Justitie openbaar heeft gemaakt.

Woensdag 1 april is ‘net als voorgaande dagen’, vermeldt het verslag. ‘Ochtendgebed, les in de Arabische taal en …’ iets dat geheim blijft. Wright die de training heeft meegemaakt, beschrijft in zijn artikel Camp Jihad dat deze leek op een ‘Renaissance Faire’, zoals de Elf Fantasy Fair in slot Haarzuilens bij Utrecht.

Wright: ‘Whether a week spent wearing Arab head garb and shooting AK-47s will actually help cops and soldiers plumb the complexities of our enemies’ hearts and minds is an open question. […] But when I first witness my fellow students donning their scarves, some of them shouting, for comic effect, ‘Praise Allah!’ in their best Ali G accents, I momentarily feel as if I’ve entered a weird, terrorist-camp version of a suburban Renaissance Faire.’

Andrew Garfield

De training had echter niet alleen een speels karakter, er moest de deelnemers ook wat bijgebracht worden. Naast de lezing op dinsdagavond volgde woensdagmiddag een gedragswetenschapper die een lezing hield over de ‘mindset in het Midden-Oosten’. De minister schrijft, in antwoord op een bezwaarprocedure in het kader van de Wet Openbaarheid van Bestuur (Wob), dat de naam van deze wetenschapper niet meer te achterhalen valt.

Gedurende de training waar Wright echter aan deelnam, kwam Andrew Garfield, een oud Britse inlichtingenfunctionaris, als spreker opdraven die in het kader van de Terrorist Fair leuk meespeelde in de creatie van het cel-denken. ‘Our Jihad is succeeding beyond our wildest expectations. Look at how the Americans are blundering around in Iraq, filling our ranks with new recruits.’

Garfield duidde in zijn rol als ‘terroristen-expert’ op het lompe gedrag van de Amerikanen in Afghanistan, Irak en elders. De boodschap van Garfield bij de Mirror Image training was enigszins surrealistisch. Zo zei hij tegen Wright dat ‘killing terrorists or insurgents will not kill the movement.’ Waarom is de training er dan opgericht om terroristen nader te begrijpen om hen te bestrijden?

Gezien het respectloze gedrag van Blackwater-medewerkers in Irak en Afghanistan, waarbij slachtoffers vielen, is de grote vraag of het bedrijf überhaupt wel in staat is om de ‘mindset in het Midden-Oosten’ te beschrijven. Het kan al niet eens normaal omgaan met burgers, zoals blijkt uit de films die Harper’s Magazine online heeft geplaatst.

Het feit dat het bedrijf in de afgelopen jaren talrijke naamsveranderingen heeft ondergaan – Blackwater, Xe Services, Paravant LLC, Greystone Limited, XPG, Raven, Constellation, Total Intelligence Solutions, EP Investments, US Training Center, GSD manufacturing, Presidenial Airlines, Select PTC, Academi, R2, Reflex Responses etc. – duidt er tevens op dat het haar naam niet wil verbeteren, maar de aandacht wil afleiden van de vele mensenrechtenschendingen en andere vergrijpen van haar medewerkers. De mindset van Blackwater is het probleem, en daarmee de Mirror Image training.

De een na laatste dag van de training stond in het teken van de finale. Woensdagavond werd het ‘plan voorgelegd aan een militaire raad’ en donderdag was ‘het de bedoeling om het getrainde in wedstrijdvorm in praktijk te brengen.’ Die dag verliep een beetje rommelig, want naast de wedstrijd gaat het ook over de ‘zelfmoordaanslagen in de metro van Londen op 7 juli 2005’, ‘de politieactie van 22 juli 2005 op metrostation Stockwell’ (het doodschieten van de Braziliaan Jean Charles de Menezes), ‘een blik op de toekomst’, de ‘documentaire Meeting Resistance’ en als afsluiting het ‘martelaarsfeest’.

Geheime conclusies

Veel informatie werd via de Wob-procedure niet vrij gekregen omdat er anders er een mirror mirror image training kon worden georganiseerd om de training van de KLPD’ers en de AIVD’ers te spiegelen. De conclusies worden ons volledig onthouden, maar het beeld van de training dat op basis van verschillende artikelen boven komt drijven, is dat van het spel ‘vlag veroveren plus’, met veel testosteron.

Misschien verklaart de training wel de aanpak van de inval van het belhuis in Rotterdam op Kerstavond 2010. Vraag is alleen of dit iets te maken heeft met het winnen van hearts and minds of het slechten van de oorlog tegen de terreur. Misschien is dat laatste echter in het geheel niet de bedoeling.

Wright sprak een van de mirror image trainers Frank Willoughby, specialist in hinderlagen en Improvised Explosive Devices, geïmproviseerde bommen. Willoughby staat symbool voor de vercommercialisering van oorlog. ‘The prospect of mounting chaos seems, frankly, to excite some instructors. At times, Frank Willoughby is unable to conceal how glad he is that the war on terrorism promises to be endless. […] Punching his fist into his hand, he adds, ‘Soon as they hit us 9/11’, I told my wife, ‘the game is on!’, schrijft Wright in Camp Jihad.

Blackwater’s verderfelijke reputatie is een reden om niet met het bedrijf in zee te gaan. Maar een belangrijkere conclusie van dit verhaal is dat de belangen van de private sector niet gericht zijn op vrede. Zij willen oorlog en chaos creëren, omdat dat nu eenmaal de voorwaarden zijn om geld mee te verdienen. Een politiedienst die in deze voetsporen treedt, roept bij elke deur die nutteloos wordt opengetrapt, net als Willoughby, the game is on.

Find this story at 19 June 2012