233 vervolgens  niet  in,  dan  heb  ik  als  verantwoordelijk  gezagsdrager  gefaald.  Je  weegt  op  dat moment de belangen tegen elkaar af en aangezien wij zeer hoge prioriteit toekennen aan de integriteit   van   het   functioneren   van   de   Nederlandse   overheid,   kun   je   het   jezelf   niet permitteren om zo’n voortraject niet te verkennen. (…)  Ik  had  inmiddels  het  hoofd  van  het  ressortsparket  in  Amsterdam  gebeld  en  vernomen dat  het  uitstel  van  de  executie  feitelijk  betekende  dat  het  bestaande  beleid  werd  toegepast, kortom   die   toezegging   kon   gemakkelijk   worden   gedaan.   De   gesprekken   met   K.   bleken uiteindelijk minder op te leveren dan waarop was gehoopt. Dat is dan ook de reden geweest om de contacten te verbreken, het voortraject is dus nooit omgezet in een echte deal.” Snijders   vond   de   (aanzet   tot   een)   overeenkomst   met   K.   om   diverse   reden   aanvechtbaar.   Zijn belangrijkste   bezwaar   was   gelegen   in   het   feit   dat   hijzelf,   zonder   dat   daartoe   vooroverleg   had plaatsgevonden,  met  naam  en  toenaam  werd  genoemd  in  een  eerste  versie  van  het  convenant  als degene   die   geacht   werd   de   verklaringen   van   K.   te   toetsen.   Op   dit   punt   tekende   Snijders   ook nadrukkelijk bezwaar aan in het college.523 Een ander omstreden punt vormde het feit dat Teeven de enige deelnemer namens het openbaar ministerie  aan  de  besprekingen  was.  Over  de  achtergronden  van  deze  keuze  lopen  de  meningen wederom  sterk  uiteen.  De  perceptie  van  de  hoofdrolspelers  binnen  het  Amsterdamse  parket  is  dat men een sterke voorkeur had voor het afvaardigen van twee officieren   van   justitie.   Naast   Teeven   rekende   men   op   de   aanwezigheid   en   inbreng   van   Snijders. Daartoe zou zelfs een concreet voorstel aan Snijders zijn gedaan. In het Haarlemse parket wordt het laatste  echter  ten  stelligste  ontkend.  Van  Brummen  en  Snijders  waren  er  veeleer  van  overtuigd  dat Amsterdam in het geheel geen prijs stelde op de aanwezigheid van Snijders en er de voorkeur aangaf om zonder inmenging van buitenaf een eigen traject te bewandelen. De  onderstaande  passages  onderstrepen  de  tegengestelde  visies  die  Teeven  en  Snijders  er  op dit punt op na houden: Teeven524: “Toen  we  noch  van  het  post-Fort-team  (bedoeld  wordt  het  team  van  het  060-onderzoek, rapporteurs),  noch  van  Snijders  gegevens  konden  krijgen,  vonden  wij  dat  we  zelf  met  K. moesten  gaan  praten.  Dat  gaf  natuurlijk  wel  bepaalde  problemen,  ook  in  verhouding  tot Snijders.  De  oplossing  van  het  college  daarvoor  was,  dat  wij  tweeën  het  samen  moesten doen.  Dat  is  ook  wel  gebleken  uit  de  eerste  opzet  voor  de  pre-deal  waar  ook  de  naam  van Snijders nog op staat. Het is toen allemaal niet doorgegaan, omdat er een grote verwijdering is ontstaan tussen Snijders en mij.” Snijders525: “Op  31  augustus  1998  sprak  ik  met  Fred  Teeven.  Hij  stelde  mij  toen  op  de  hoogte  van  het voornemen om in Frankrijk met K. te gaan praten. Hij zou daar alleen naar toegaan met twee advocaten.” In  de  stukken  is  overigens  geen  aanwijzing  van  het  college  aan  Teeven  en  Snijders  terug  te  vinden waarin de twee officieren worden verordonneerd om gezamenlijk de gesprekken met K. in te gaan.                                                 523 Ambtsbericht van J. Snijders d.d. 21 december 1998 aan H. van Brummen (D21). 524 Interview F. Teeven d.d. 7 februari 2001. 525 Interview J. Snijders d.d. 12 februari 2001.