235 Snijders   ontkende   dat   wat   hem   betreft   de   persoonlijke   integriteit   van   Teeven   in   het   geding   was. Weliswaar had hij zijn bedenkingen ten aanzien van een aantal (voormalige) FIOD-beambten, maar dit speelde  zijns  inziens  geen  rol  in  de  verslechtering  van  zijn  werkrelatie  met  Teeven.  In  het  interview noemde  hij  als  belangrijkste  oorzaken  hiervan  het  reeds  vermelde  feit  dat  Teeven  (zijns  inziens)  de afspraken  van  augustus  1997  niet  was  nagekomen  en  de  argwaan  die  de  plotselinge  belangstelling van   Teeven   voor   een   corruptieschandaal   binnen   de   Belgische   politie   bij   hem   opriep.528   In   de laatstgenoemde zaak speelde mogelijk ook een aantal subjecten uit de Delta-groepering een rol. Niettegenstaande   zijn   overtuiging   dat   het   sluiten   van   een   overeenkomst   met   K.   een   zeer verregaand  middel  was,  gezien  de  verdenkingen  die  tegen  hem  bestonden,  gingen  de  bezwaren  van Snijders   ook   weer   niet   zo   ver   dat   hij   het   voeren   van   gesprekken   met   de   betrokkene   onder   alle omstandigheden    van    de    hand    wees.    Tijdens    het    interview    verklaarde    Snijders    namelijk    het volgende529: “Ik zeg niet dat ik onder geen enkel beding een deal met K. had willen sluiten. Maar dan had ik wel zelf de regie in handen moeten hebben en zelf de strategie kunnen bepalen.” De gevolgde procedure De   beschikbare   stukken   roepen   het   beeld   op   dat   ook   over   de   wijze   waarop   het   college   van procureurs-generaal over de aftastende gesprekken met K. werd geïnformeerd sterke verschillen van mening    bestaan.    Zo    handelden    Teeven    en    Vrakking    naar    het    stellige    oordeel    van    Snijders aanvankelijk    buiten    het    college    om.    Volgens    hem    had    Vrakking    doelbewust    eerst    met    de plaatsvervangend  secretaris-generaal  van  het  ministerie  van  Justitie  Schoof  gesproken  en  pas  later Ficq  op  de  hoogte  gebracht.  Maar  ook  Schoof  zou  pas  na  of  op  zijn  hoogst  tijdens  de  inleidende besprekingen met K. van de Amsterdamse plannen op de hoogte zijn gebracht.530 Ambtsberichten  uit  Amsterdam  en  de  persoonlijke  aantekeningen  van  Ficq  werpen  een  ander licht  op  de  gang  van  zaken.  Het  beeld  dat  uit  deze  stukken  naar  voren  komt  is  dat  Vrakking  op  2 september  1998  Ficq  op  de  hoogte  stelde  van  het  feit  dat  K.  via  zijn  raadslieden  had  aangegeven  te willen  praten  met  een  officier  van  justitie.  Een  week  later  lichtte  Vrakking  Ficq  telefonisch  in  over  de oriënterende besprekingen met K. Het college sprak nog dezelfde dag over deze kwestie. Gelet op het mogelijke  belang  van  de  verklaringen  van  de  betrokkene  kon  het  college  zich  vinden  in  zowel  het voorstel  van  Vrakking,  als  ook  in  de  opschorting  van  de  executie  van  het  arrest.  Nog  steeds  op dezelfde   negende   september   werd   Schoof   door   Ficq   over   deze   zaak   ingelicht   en   werd   hem   het standpunt  van  het  college  meegedeeld.  Schoof  verklaarde  zich  bij  ontstentenis  van  minister  Korthals en  Borghouts  akkoord.  Na  dit  overleg  liet  Ficq  aan  Vrakking  weten  dat  het  college  zich  akkoord verklaarde.   De   begin   oktober   1998   gemaakte   afspraken,   alsmede   eerdere   concepten   van   de overeenkomst   (van   9   en   15   september)   werden   aan   Ficq   voorgelegd,   die   met   de   eindversie instemde.531 11.5 Conclusie Uit  dit  hoofdstuk  en  de  twee  daaraan  voorafgaande  hoofdstukken  wordt  duidelijk  dat  de  betrokkenen in het post-Fort-traject er verschillende strategische inzichten op na hielden om de “onderste steen in de IRT-affaire boven te krijgen”, of zoals Docters van Leeuwen het zo beeldend uitdrukte, “de gehele                                                 528 Interview J. Snijders d.d. 12 februari 2001. 529 Interview J. Snijders d.d. 12 februari 2001. 530 Ambtsbericht van J. Snijders d.d. 21-12-1998 aan H. van Brummen (D21). 531 Persoonlijke aantekening Ficq d.d. 9  september  1998.  Uit:  Overzicht  post-Fort-onderzoek,  opgesteld  op  basis  van  de schriftelijke gegevens, aanwezig bij het college; tweede versie (B2).