‘Tijdens het college nog een gezellig gesprek gehad met Eric en vervolgens net de bus gehaald naar huis. Dromerig staarde ik naar buiten over de polder. Ik werd opgeschrikt door het getril van mijn mobiel in mijn jaszak. Het nummer herkende ik niet, maar nam toch op. “Met de geheime dienst,” klonk het aan de andere kant van de lijn. Ik schrok helemaal wakker. Wat, waarom ik, in korte tijd schoten er allerlei gedachten door mijn hoofd. De mannenstem vroeg of hij met mij kon afspreken. Ik wist niet wat ik moest zeggen en zei dat ik hem zou bellen als ik thuis was. De rest van de busreis voelde ik de spanning toenemen, wat moest ik doen? Ik belde een vriend om te overleggen wat te doen. Ik heb niets te verbergen, prentte ik mezelf in, maar waarom wil die geheim agent dan een afspraak met mij?’
lees meer
Niet een artikel maar een brief. Via de Wet Openbaarheid van Bestuur is een jaarverslag boven tafel gekomen waarin mensen die gebruik maken van de Wob ingedeeld worden in twee groepen. Verkeersovertreders en extremisten. Aangezien Buro Jansen & Janssen niet regelmatig verzoekt tot het openbaar maken van de ijk gegevens van flitspalen (gegevens die gewoon openbaar zouden moeten zijn), maar wel naar het optreden van de politie langs snelwegen, bij preventief fouilleren, bij ontruimingen van gekraakte panden, demonstraties, acties acht Jansen & Janssen het aannemelijk dat het bureau ingedeeld wordt bij de extremisten. Naar aanleiding van deze conclusie is de onderstaande brief aan enkele bestuursorganen gestuur.
lees meer
A Publication of Word-Information Institute
Konrad Becker/ Felix Stalder [eds.] Studienverlag & Transaction Publishers, 2009.
ISBN 978-3-7065-4795-6
Information is useless if it cannot be found and it is not a coincidence that a search engine like Google has turned into one of the most significant companies of the new century. These engines are never just practical tools to deal with information overload. Such cognitive technologies embed political philosophy in seemingly neutral code.
Konrad Becker, Felix Stalder, editors of Deep Search.
When taking leave from the many new people I meet, often they ask me if I am on Facebook, or they tell me to Google them. I reply that I am not on Facebook. What, not on Facebook? is the usual response. When I start to explain about privacy issues or that I want my search to be unique and not recommended, an expression of shock appears on their faces. If I continue and ask them whether they care that their data is sold to third parties and their search recommended I am warranted the retort: I have nothing to hide so I think its OK and there is more security. For those of us who still want to have some control over how we search, find information, experience the internet, and would like to understand legislation that will be able to clarify and protect our rights as citizens, Deep Search (2009) is still a relevant book. Even more so since December 4, 2009, when Google announced, ‘personalised search for everyone’, combining Page Rank and personalization, altering relevance and how we find and consume information.
In het kader van het vak Recht, ethiek en politiek heb ik mij verdiept in de rechtsleer van Immanuel Kant. Daarbij raakte ik onder de indruk van de grondigheid waarmee Kant zijn rechtsleer verbindt met de vrijheidsidee. In dit essay wil ik zijn rechtsleer uiteenzetten en toepassen op het Nederlands recht. In eerste instantie wilde ik de toepassing doen op het strafrechtsysteem dat gehanteerd wordt in de film Minority Report (2002), waar voorspelling van misdrijven door helderzienden gebruikt wordt als rechtmatige basis voor strafrechtelijke vervolging. In die film worden personen vervolgd die deze misdrijven nog niet hebben begaan. Na verder onderzoek bleek echter dat een toekomstscenario zoals in Minority Report wordt geschetst veel dichterbij is dan de naïeve burger zou denken, namelijk in het Nederlands intentiestrafrecht. In dit essay zet ik uiteen dat al lijkt dit intentiestrafrecht de vrijheid tot doel te hebben, het in werkelijkheid de fundamenten onze vrije samenleving ernstig bedreigt. lees meer
Sympathie voor het werk van Buro Jansen & Janssen? Wordt dan nu donateur. Voor het doen van onderzoek is Buro Jansen & Janssen volledig afhankelijk van giften en subsidies.
Buro Jansen & Janssen is aangemerkt als ANBI (Algemeen Nut Beogende Instellingen) instelling. Dit betekent voor mensen die ons willen steunen het volgende:
– Als een instelling door de Belastingdienst is aangewezen als een ANBI, kan een donateur giften van de inkomsten- of vennootschapsbelasting aftrekken (uiteraard binnen de daarvoor geldende regels).
Voor Buro Jansen & Janssen betekent dit:
– Een ANBI hoeft geen successierecht of schenkingsrecht te betalen over erfenissen en schenkingen die de ANBI ontvangt in het kader van het algemeen belang.
– Uitkeringen die een ANBI doet in het algemene belang zijn vrijgesteld voor het recht van schenking.
Stort gul: € 10,- , € 25,- € 50,- of meer per maand op:
Giro: 603904
tnv Stichting Res Publica te Amsterdam
Bij storting van € 50,- of meer krijg je een Buro Jansen & Janssen T-shirt opgestuurd! Als je een T-shirt wilt ontvangen, mail dan even je maat en je adres door.
Paul Kraaijer kwam in juni 2011 uit de kast na vijfentwintig jaar voor de inlichtingen- en veiligheidsdiensten te hebben gewerkt. Kraaijer laat zich in twee paginagrote artikelen interviewen over zijn carrière. Buro Jansen & Janssen heeft het verhaal met grote belangstelling gelezen en heeft uit diverse hoeken reacties en aanvullingen gehad, maar heeft gekozen om terughoudend te zijn met een reactie. Het interview / artikel in de Telegraaf roept namelijk meer vragen op dan dat je er zinnige conclusies aan kan verbinden.
Zijn het waarheden, halve waarheden, verzinsels, leugens? Wat wil de Telegraaf met het verhaal, en wat wil de inlichtingendienst? Waarom treedt iemand na zoveel jaar naar buiten? Welke schade heeft hij ondervonden van een 25-jarig dubbelleven? Kraaijer schrijft zelf op de website van Villamedia.nl dat “de Telegraaf zaken nog wel eens uit het verband wil rukken of wil aandikken.” Kraaijer reageert op de passages in het Telegraaf artikel waarin gerefereerd wordt aan zijn rol als journalist. Zijn de andere opmerkingen van Kraaijer dan ook “uit hun verband gerukt of aangedikt”? En wat betekent dat voor het waarheidsgehalte van de twee reportages?
In Eindhoven wilde men ook graag fouilleren. Burgemeester Welschen van de PvdA deed het voorwerk en zijn opvolger Sakkers van de VVD voerde het uit. Een relatie tussen nut en noodzaak, tussen doel en middel, tussen uitvoering en effect, tussen problematiek en proportionaliteit lijkt niet de interesse van bestuurders en uitvoerders te hebben gehad. Als het mag, moet het ook gebeuren, is het adagium. Burgers juichen de maatregel toe en dus maakt het niet uit dat het fouilleren plaatsvindt onder politieke druk en eigenlijk een averechts effect heeft. De politie is zichtbaar op straat en dat een handvol onschuldige niet-verdachte mensen hun zakmes, moet inleveren is niet interessant. Weer een ‘groot aantal wapens’ van straat gehaald en een signaal gegeven aan de samenleving dat de beheersdriehoek geen wapens duldt.
Je bent een kraker of liever gezegd je woont in een kraakpand. Je staat netjes de media te woord over het pand waar je in woont. Gewoon omdat het je huis is, maar ook omdat het pand een cultuurhistorische waarde heeft. Je bent niet heel actief in de kraakbeweging, je woont prettig en je pand wordt wel eens gebruikt door actiegroepen. Niets crimineels, niets vreemds of verdachts, maar toch zul je er rekening mee moeten houden dat de politie je gaat lastig vallen. Dat overkwam Evert in Utrecht.
Aetzel was een actieve kraker en stadsdromer. Kraken is er niet alleen vanwege woningnood, maar ook voor de stedelijke ontwikkeling. Verstikking van die ontwikkeling leidt tot een langzame wurging van de stad, is de analyse van Aetzel. Als actieve bewoner van Rotterdam zet hij zich in voor een leefbare stad en hij woonde ook een tijd lang in een kraakpand. Het kraakverbod mocht niet ongemerkt worden ingevoerd en Aetzel organiseerde een petitie tegen het verbod.
‘Tijdens het college nog een gezellig gesprek gehad met Eric en vervolgens net de bus gehaald naar huis. Dromerig staarde ik naar buiten over de polder. Ik werd opgeschrikt door het getril van mijn mobiel in mijn jaszak. Het nummer herkende ik niet, maar nam toch op. “Met de geheime dienst,” klonk het aan de andere kant van de lijn. Ik schrok helemaal wakker. Wat, waarom ik, in korte tijd schoten er allerlei gedachten door mijn hoofd. De mannenstem vroeg of hij met mij kon afspreken. Ik wist niet wat ik moest zeggen en zei dat ik hem zou bellen als ik thuis was. De rest van de busreis voelde ik de spanning toenemen, wat moest ik doen? Ik belde een vriend om te overleggen wat te doen. Ik heb niets te verbergen, prentte ik mezelf in, maar waarom wil die geheim agent dan een afspraak met mij?’
Niet een artikel maar een brief. Via de Wet Openbaarheid van Bestuur is een jaarverslag boven tafel gekomen waarin mensen die gebruik maken van de Wob ingedeeld worden in twee groepen. Verkeersovertreders en extremisten. Aangezien Buro Jansen & Janssen niet regelmatig verzoekt tot het openbaar maken van de ijk gegevens van flitspalen (gegevens die gewoon openbaar zouden moeten zijn), maar wel naar het optreden van de politie langs snelwegen, bij preventief fouilleren, bij ontruimingen van gekraakte panden, demonstraties, acties acht Jansen & Janssen het aannemelijk dat het bureau ingedeeld wordt bij de extremisten. Naar aanleiding van deze conclusie is de onderstaande brief aan enkele bestuursorganen gestuur.
het jaarverslag met de passage (2009)
interregionale bezwaar commissie jaarverslag
jaarverslag kennemerland 2008
jaarverslag kennemerland 2007
Onderzoek WOB universiteit van Groningen
Zwartboek WOB
A Publication of Word-Information Institute
Konrad Becker/ Felix Stalder [eds.] Studienverlag & Transaction Publishers, 2009.
ISBN 978-3-7065-4795-6
Information is useless if it cannot be found and it is not a coincidence that a search engine like Google has turned into one of the most significant companies of the new century. These engines are never just practical tools to deal with information overload. Such cognitive technologies embed political philosophy in seemingly neutral code.
Konrad Becker, Felix Stalder, editors of Deep Search
When taking leave from the many new people I meet, often they ask me if I am on Facebook, or they tell me to Google them. I reply that I am not on Facebook. What, not on Facebook? is the usual response. When I start to explain about privacy issues or that I want my search to be unique and not recommended, an expression of shock appears on their faces. If I continue and ask them whether they care that their data is sold to third parties and their search recommended I am warranted the retort: I have nothing to hide so I think its OK and there is more security. For those of us who still want to have some control over how we search, find information, experience the internet, and would like to understand legislation that will be able to clarify and protect our rights as citizens, Deep Search (2009) is still a relevant book. Even more so since December 4, 2009, when Google announced, ‘personalised search for everyone’, combining Page Rank and personalization, altering relevance and how we find and consume information.
In het kader van het vak Recht, ethiek en politiek heb ik mij verdiept in de rechtsleer van Immanuel Kant. Daarbij raakte ik onder de indruk van de grondigheid waarmee Kant zijn rechtsleer verbindt met de vrijheidsidee. In dit essay wil ik zijn rechtsleer uiteenzetten en toepassen op het Nederlands recht. In eerste instantie wilde ik de toepassing doen op het strafrechtsysteem dat gehanteerd wordt in de film Minority Report (2002), waar voorspelling van misdrijven door helderzienden gebruikt wordt als rechtmatige basis voor strafrechtelijke vervolging. In die film worden personen vervolgd die deze misdrijven nog niet hebben begaan. Na verder onderzoek bleek echter dat een toekomstscenario zoals in Minority Report wordt geschetst veel dichterbij is dan de naïeve burger zou denken, namelijk in het Nederlands intentiestrafrecht. In dit essay zet ik uiteen dat al lijkt dit intentiestrafrecht de vrijheid tot doel te hebben, het in werkelijkheid de fundamenten onze vrije samenleving ernstig bedreigt.
Dit onderzoek beoogt inzicht te verschaffen in de wijze waarop ontwikkelingen in de maatschappelijke en de (rechts)politieke context op de totstandkoming van nieuwe wet- en regelgeving doorwerken. Door de toegenomen nadruk op veiligheid binnen het publiek en het politiek debat heeft het straf(proces)- recht op onderdelen vanaf (grofweg) medio jaren tachtig een aantal belangrijke wijzigingen doorgemaakt. Op het terrein van veiligheid wordt hierbij niet langer de klassiek repressieve rol vervuld, maar wordt het straf(proces)recht ingezet als een middel om een zeker kwaad – zoals crimineel of risicovol gedrag – te voorkomen.
Mocht je een interessant artikel hebben over je confrontatie met politie en justitie, een nieuwe wetgeving, onderzoek of scriptie mail het dan ons, info@burojansen.nl.
01 Inhoudsopgave
02 Shell involved in attacks on Nigerian villages
03 Het imago van de Organisatie
04 Greenwash bij Shell
05 Vier jaar Fouilleren in Utrecht: wapenbezit stijgt
06 Ken Saro-Wiwa was framed, secret evidence shows
07 Random afluisteren in India
08 Van wie zijn zij? De ambtenaren
09 Antiterrorismemaatregelen in Nederland
10 donateurs gezocht
Weer een nieuwe Observant met artikelen over Shell die wel de Engelse media haalden, maar niet de Nederlandse. Uiteindelijk besteedde het radio programma Argos aandacht aan het onderzoek. Verder het imago van de AIVD, goed, maar kneuterig. Ook het onderzoek naar preventief fouilleren vordert gestaag. Utrecht stopte omdat het middel effectief was, maar effectief in wat. Scoren voor de overheid of een toename van geweldsincidenten? In India is niemand meer veilig voor de IMSI Catcher.